และเป็นเพราะมีจิตใจที่เป็นแบบนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงเดินอยู่ในวงการบูรพาวัตถุโบราณนี้ได้ไกลมากยิ่งขึ้น
พรสวรรค์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนเทียบไม่ได้เหมือนลูกศิษย์อีกคนนึงของเขาอย่างเซียวหยี่อันแต่เธอกลับสามารถขึ้นมาได้ โดยที่อาศัยความละเอียดรอบคอบและความพยายาม
ถ้าหากพวกอาจารย์ที่รู้สึกสงสัยในตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน ได้ไปเห็นห้องทำงานของเธอแล้ว จะต้องรู้สึกตกตะลึงอย่างแน่นอน
ตลอดทั้งผนังสิ่งที่จัดวางอยู่ ล้วนแต่เป็นความรู้เกี่ยวกับการซ่อมแซมวัตถุโบราณทั้งสิ้น หนังสือ ข้อมูล ที่ควรมีก็มีหมด
และยิ่งไปกว่านั้น ความรู้ที่เธอได้รับ ไม่เพียงเป็นการซ่อมแซมวัตถุโบราณเพียงเท่านั้น แม้แต่การแยกแยะถึงความแตกต่างในการเก็บรักษาวัตถุโบราณ อุปกรณ์ที่ใช้ในการเผาและขั้นตอนต่างๆก็มีความเข้าใจด้วยเช่นกัน
คนที่พยายามแบบนี้ ถ้าจะไม่ประสบความสำเร็จก็คงยาก
อาจารย์ฉู่รู้สึกพอใจในตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอย่างมาก การรับเธอเข้ามาเป็นลูกศิษย์ของตัวเองนั้น เป็นเรื่องที่เขาทำถูกต้องที่สุดแล้ว
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จางลัยยี่ที่อยู่บนเวทีนั้นก็ได้ทำงานในมือเสร็จสิ้นก่อนแล้ว แล้วมองไปยังผู้เข้าแข่งขันที่กำลังซ่อมแซมได้เพียงครึ่งเดียวอย่างพอใจ จากนั้นก็กดกระดิ่งที่อยู่บนโต๊ะ
“ผมเสร็จแล้วครับ”
เมื่อเขาเอ่ยขึ้น ผู้เข้าแข่งขันอีกคนหนึ่งนั้นก็วางอุปกรณ์ในมือลงอย่างเสียดาย อย่างไม่มีอารมณ์ที่จะทำต่อแล้ว
ตอนที่เพิ่งจะเริ่มการแข่งขันนั้น เขายังคงพยายามฝืนที่จะมีความมั่นใจบ้าง จากนั้นเห็นจางลัยยี่ที่ยิ่งดูเก่งมากขึ้น เขาก็รู้แล้วว่าตัวเองแพ้แล้ว
ตอนนี้รู้ผลชนะแล้ว ก็ไม่ต้องแข่งต่อไปแล้ว
อีกคนหนึ่งยอมละทิ้งการแข่งขันเป็นที่เรียบร้อย สิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ แน่นอนว่าจบลงที่ผู้ชนะอย่างอาจารย์จางลัยยี่นั่นเอง
สิ้นสุดการแข่งขัน จางลัยยี่เดินลงมาจากเวที เชิดหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกที่พอใจเป็นอย่างมาก
อาจารย์สองสามคนนั้นเข้ามาแสดงความยินดี แต่เขากลับดูภาคภูมิใจ
“ครั้งนี้เวลารีบเร่งมากเกินไป แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมถึงได้จัดคู่ต่อสู้แบบนั้นให้ผม ไม่อย่างนั้นผมจะต้องสามารถแสดงความสามารถออกมาให้ดีกว่านี้ได้แน่!”
พวกเขาชินกับคำพูดแบบนี้ของจางลัยยี่ไปแล้ว จึงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่พยักหน้าลงเพียงเท่านั้น
จางลัยยี่มองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยนที่นั่งอยู่ไม่ไกล แล้วก็เดินออกไป
อาจารย์ฉู่รีบตะโกนเรียกเขา
“เดี๋ยวมีการแข่งขันอีกรอบนึง ไม่อยู่ดูหรือ?”
จางลัยยี่ส่ายหน้า
“ไม่สนใจ”
แล้วออกไปจากสนามแข่งขันทันที
อาจารย์อีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น : “ช่างเถอะ นิสัยเขาเป็นแบบนี้ เพียงแต่การแข่งขันครั้งนี้ผมรู้สึกกังวลจริงๆ”
ว่าแล้วก็เงยหน้าขึ้นไปมองบนเวที
ครั้งนี้ พวกเขาเจอกับคนที่อยู่ในทีมเดียวกันกับนิวมั้น
เพียงแต่ เทคนิคการซ่อมแซมของคนๆนั้น เป็นมือหนึ่งในโลกเลยเสียด้วย
แบบนี้ดูแล้ว ค่อนข้างอันตรายอยู่จริงๆเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นไปมองบนเวที
อ่อ ครั้งนี้พวกนิวมั้นลงสนามแล้วอย่างนั้นหรือ?
และเป็นอย่างที่คิดจอห์นนักบูรพาวัตถุของทีมนิวมั้นเดินขึ้นมาบนเวที พอดีกับคนที่จะแข่งขันด้วยนั้นเป็นอีกคนหนึ่งในทีมของพวกเขา
ได้ยินคำพูดของอาจารย์ฉู่เมื่อครู่นี้แล้ว เทคนิคในการซ่อมแซมของจอห์นเหนือกว่านิวมั้น อันตรายอยู่จริงๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองขึ้นไปบนเวที แล้วเห็นพวกนิวมั้นที่ยืนอยู่ตรงข้ามเข้าพอดี
ราวกับว่าพวกเขาเองก็มาเพราะการแข่งขันครั้งนี้เช่นกัน
เมื่อเห็นเรื่องของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็จ้องมองเธออย่างไม่พอใจ แล้วละสายตาออกไป มองไปบนเวที
เหมือนกับว่าจะเต็มไปด้วยความมั่นใจกับการแข่งขันครั้งนี้ ชัยชนะอยู่ในกำมือแล้ว
ในความทรงจำของเวินเที๋ยนเที๋ยน ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่อาจารย์ฉู่มาวิเคราะห์กับพวกเขา คลิปของผู้เข้าแข่งขันอีกประเทศหนึ่ง
ชายคนที่ดูแก่ที่สุดตรงหน้านี้ชื่อว่าจอห์น อายุหกสิบกว่าแล้ว แต่กลับดูไม่แก่เลย ท่าทางการเดินกระฉับกระเฉง ดูมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก
ถึงแม้ผมจะขาวแล้ว แต่ดวงตากลับดูเป็นประกาย มีความเฉียบแหลมยิ่งนัก
บุคคลนี้ก้าวเข้าสู่วงการนี้ตั้งแต่อายุยี่สิบ ใช้เวลาในการศึกษามาถึงสี่สิบปีเต็ม
แค่คิดดูก็รู้แล้ว ว่าผลงานของเขานั้นอยู่ในระดับสูงมาก
ถึงแม้จะอยู่ในขอบเขตของโลกนี้ ก็นับว่าเป็นคนแรกที่ก้าวเข้าสู่วงการการบูรพาซ่อมแซมวัตถุโบราณ นับว่าเป็นผู้นำเลยก็ว่าได้
ไม่ว่าใครเห็นเขาก็ล้วนแต่จะก้มศีรษะให้แล้วกล่าวทักทาย
ได้ยินมาว่าครั้งนี้เดิมทีแล้วเขาไม่ได้อยากจะมาเข้าร่วมการแข่งขัน แต่กลับทนต่อการโน้มน้าวของอีกฝ่ายไม่ได้ ถึงได้ตัดสินใจมา
คิดไม่ถึงว่ารอบแรกก็จะต้องมาเจอกับคนแบบนี้ ครั้งนี้อาจจะอันตรายมากจริงๆแล้ว
จอห์นเดินขึ้นมาบนเวที ด้วยท่าทางที่สงบนิ่ง
พยักหน้าลง แล้วเริ่มเลือกผลงานที่ตัวเองจะใช้ในการแข่งขัน
รอจนเลือกของที่ตัวเองจะซ่อมแซมได้แล้ว ก็ถือกลับเข้าไปที่แทนทำงานของตัวเอง
ท่าทางของเขาไม่ได้ดูเย่อหยิ่งเหมือนกับอาจารย์คนอื่นๆ แต่กลับวางมาดของตัวเองลง
ก่อนหน้านี้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้เคยไปทำความเข้าใจกับข้อมูลของคนๆนี้มาบ้างแล้ว รู้สึกเลื่อมใสเป็นอย่างมาก
หวังมาตลอดว่าตัวเองจะสามารถเดินไปถึงจุดนั้นได้
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น การแข่งขันก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว
ตั้งแต่เมื่อวานที่รู้ว่าตัวเองจะต้องมาแข่งขันกับอาจารย์จอห์นนั้น บุคคลนั้นก็เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เป็นอย่างดีแล้ว
ต่อให้โอกาสชนะจะมีน้อย แต่ก็จะพยายามให้ดีที่สุด
พอการแข่งขันเริ่มต้นขึ้น ก็รีบเข้าสู่การแข่งขันอย่างรวดเร็ว
แต่ความแตกต่างระหว่างเขากับอาจารย์จอห์นนั้น ไม่ใช่เพียงแค่คำว่าพยายามแล้วก็จะสามารถตามเขาได้
การแข่งขันผ่านไปกว่าครึ่ง ระดับการซ่อมแซมของอาจารย์จอห์นนั้นได้ทิ้งห่างจากเขาไปไกลแล้ว
อีกทั้งไม่เพียงแค่ได้เปรียบแค่เรื่องความเร็วเพียงเท่านั้น แม้แต่ระดับความครบถ้วนสมบูรณ์ของเขาก็ทำให้รู้สึกตกตะลึงด้วยเช่นกัน
นี่เป็นประสบการณ์สี่สิบปีที่สร้างความสามารถที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้!
ในนี้ไม่มีใครที่จะมาเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อได้เลย
ตลอดทั้งการแข่งขัน สายตาของทุกคนนั้นถูกเทคนิคที่ยอดเยี่ยมของอาจารย์จอห์นนั้นดึงดูด ทำให้พวกเขาต้องอุทานออกมาอยู่บ่อยครั้ง
จนกระทั่งการซ่อมแซมเสร็จสิ้น ทุกคนถึงได้ถอนหายใจยาวๆออกมา ราวกับว่าดูการแสดงที่อลังการจบแล้วอย่างไรอย่างนั้น
แม้แต่พิธีกรเองก็ตกตะลึงไปด้วยเช่นกัน ซักพักหนึ่งถึงได้มีปฏิกิริยาตอบกลับมา แล้วเดินขึ้นไปด้านบนเวที
รอจนผู้เข้าแข่งขันอีกคนหนึ่งเสร็จสิ้นแล้ว กรรมการก็เดินขึ้นมาบนเวที
เพียงแต่คนที่ถูกเลือกมาเป็นกรรมการนี้ มาอยู่ตรงหน้านิวมั้นแล้ว ก็ไม่สามารถจะเรียกเขาว่าอาจารย์ได้แล้ว
หลังจากที่ขึ้นไปบนเวทีแล้ว ต่างก็พากันพยักหน้าเป็นการทักทาย
แล้วถึงได้เริ่มพิจารณาตัดสินผลงานของอาจารย์จอห์น พยักหน้าลงอย่างพอใจและชื่นชม
ผลครั้งนี้เห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว ถึงแม้ว่าเทคนิคการซ่อมของผู้เข้าแข่งขันอีกคนหนึ่งนั้นจะดูไม่เลว แต่หากเทียบกับจอห์นแล้วมีความแตกต่างกันมากอยู่จริงๆ ไม่ใช่ว่าจะสามารถตามได้ทันภายในวันสองวันเท่านั้น
ผลสุดท้าย สิ้นสุดลงที่อาจารย์จอห์นได้รับชัยชนะในครั้งนี้ไป
พอการแข่งขันสิ้นสุดลงแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังคงสรุปการแข่งขันเมื่อครู่นี้ วิธีการที่อาจารย์จอห์นใช้
และเวลานี้เอง คนที่อยู่รอบๆกลับค่อยๆเงียบลง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นไปมองรอบๆ จากนั้นก็เห็นว่าอาจารย์จอห์นที่อยู่บนเวทีเมื่อครู่นี้ได้เดินลงมาจากเวทีแล้ว และมาอยู่ตรงหน้าของตัวเอง กำลังมองเธออยู่
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ จึงรีบยืนขึ้นมา แล้วโค้งตัวลงให้เขา
“อาจารย์จอห์น สวัสดีค่ะ”
นิวมั้นเพียงมองพิจารณาเธอ แววตาปรากฏความชื่นชม
“เธอคือเวินเที๋ยนเที๋ยนใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
อาจารย์จอห์นเอ่ยพูดต่อ : “ก่อนหน้านี้ได้ยินนิวมั้นเอ่ยพูดถึงเธอ การแข่งขันที่ถ่ายทอดมาเมื่อวาน ฉันเองก็ดูแล้ว เกินความคาดหมายจริงๆ เป็นคนรุ่นหลังที่เก่งนำหน้าคนรุ่นก่อนไปแล้วสินะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นท่าทางที่เขาชื่นชมตัวเองแล้ว ก็รู้สึกเขินขึ้นมาทันที แล้วโค้งตัวลงให้อย่างนอบน้อม
“อาจารย์จอห์นเมื่อครู่นี้ต่างหากค่ะถึงจะเป็นความเก่งจริงๆ ฉันเห็นแล้วยังอึ้งไปเลยค่ะ”
