เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่989 ทางออกในความสิ้นหวัง

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว สีหน้าอาจารย์ฉู่ก็ดูตึงเครียดมากยิ่งขึ้น

ตอนแรก เขาก็ไม่พอใจจางลัยยี่อยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ตอนที่เลือกอาจารย์กัน พวกเขาไม่อยากให้จางลัยยี่มาด้วย

แต่จางลัยยี่กลับแนะนำตัวเองสุดฤทธิ์ บวกกับที่เขามีความสามารถในการบูรณะจริง ถึงได้ตกลงยอมให้เขามาด้วย

แต่ไม่คิดว่า พอมาถึงสนามแข่ง กลับทำเป็นแค่ภูมิใจกับคนอื่น และทำลายศักดิ์ศรีของตน!

สีหน้าเขาบึ้งตึง พูดอย่างไม่พอใจว่า: “นายอยากกลับไปก็กลับไปเถอะ ที่นี่ไม่มีใครเขาอยากให้นายอยู่ต่อหรอก!”

“นาย!”

จางลัยยี่ยังอยากตอบโต้ เงยหน้ามองเขา กลับเห็นใบหน้าอาจารย์คนอื่นเต็มไปด้วยความโกรธ ก็เลยข่มอารมณ์โมโหเอาไว้ก่อน

พูดอย่างเย็นชาว่า: “ได้ ในเมื่อพวกนายเชื่อเธอมากขนาดนั้น งั้นก็จะอยู่รอดูไหม ถึงตอนนั้น พวกนายจะรู้เอง เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ทุกคนให้ความสำคัญจะมีความสามารถแค่ไหนกันเชียว การแข่งขันที่แพ้แล้ว ถึงตอนนั้นยังจะหลอกตัวเองอยู่ไหม?”

เขากอดอก ไม่พูดอะไรอีก แววตามองเวินเที๋ยนเที๋ยนบนเวทีอย่างเย็นชา

ฉันจะรอดูสิ เธอจะทนได้ถึงเมื่อไหร่!

บนเวที

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกได้ถึงแรงกดดันจริง เมื่อกี้หาวัตถุพิเศษนานถึงสิบห้านาทีก็ยังหาไม่เจอ เธอก็รู้สึกว่าแปลกแล้ว

ถ้าเกิดว่า การแข่งขันครั้งนี้เป็นเหมือนที่เธอคิดไว้ งั้นก็คงจะยากหน่อยแล้วล่ะ

เธอขมวดคิ้วเป็นปม แต่ก็ยังมีสมาธิอยู่ และรวบรวมสมาธิบูรณะต่อไป

แม้จะยาก แต่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสเลย

เพราะยังไง เธอก็หาวัตถุที่นำมาแข่งทั้งหมด เลือกวัตถุที่มีระดับความยากที่สุดออกมา

ขวดยานัตถุ์ในมือเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ใช่ของธรรมดานะ

ขวดยานัตถุ์นี้เล็กมาก ใหญ่กว่านิ้วโป้งเล็กน้อย แต่มีลักษณะที่โดดเด่น การทำก็ละเอียดอ่อนมาก

และที่สำคัญคือ มันมีโลหะกับเครื่องถ้วยเปลือกไข่รวมกัน และทำเป็นผลิตภัณฑ์ขึ้นมา

ไม่เพียงเท่านี้ ด้านบนยังมียางไม้กับโมรา ของที่ซับซ้อนปนเปผสมด้วยกันแบบนี้ อยากบูรณะละก็ เป็นการทดสอบความสามารถของนักบูรณะได้เป็นอย่างดี

ถ้าเธอบูรณะขวดยานัตถุ์ชิ้นนี้ได้ดีละก็ ยังมีอัตราการชนะอยู่บ้าง!

และในตอนนี้เอง มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะกลับคิดอีกเรื่องหนึ่ง

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ทำไมเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีวี่แววอะไรเลยนะ?

แปลกจัง

ทั้งที่เขาเอายาถ่ายให้เวินเที๋ยนเที๋ยนดื่มไปแล้ว ทำไมถึงไม่มีเรื่องอะไรเลยล่ะ?

หรือว่าฤทธิ์ยาอ่อนเกินไป?

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่มีท่าทีว่าจะไปเข้าห้องน้ำเลย แต่กลับตั้งใจบูรณะของในมือตัวเองอย่างมีสมาธิ

พอเห็นภาพแบบนี้ มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะก็ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ ยังไงก็คิดไม่ออกเลย

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?

ในใจเขานึกถึงแต่ฤทธิ์ยาในตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน จะออกฤทธิ์เมื่อไหร่นะ ไม่มีกะจิตกะใจบูรณะของในมือตัวเองเลย

ใจไม่จดจ่อ แม้เครื่องทองแดงเครื่องถ้วยเปลือกไข่นี้จะเป็นของที่ตัวเองถนัดที่สุด แต่เพราะเขาไม่พยายามให้ถึงที่สุด มีหลายขั้นตอนที่เขาประมาท จัดการแบบขอไปที

แม้เวลาจะผ่านไปมากแล้ว มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะได้สติ ก็เห็นว่าใกล้จะหมดเวลาแล้ว เวลาเหลืออีกแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

และเพราะเมื่อกี้เขาสังเกตเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ตลอด งานในมือก็ล่าช้าไปมาก ยังไม่ถึงครึ่งเลยด้วยซ้ำ

ในตอนนี้เอง เขาก็เริ่มลนลาน รีบตั้งสติและบูรณะ

แต่เลยเวลามามากแล้ว ในช่วงครึ่งชั่วโมงสุดท้าย เขาก็ต้องรีบทำให้เสร็จ

ในสถานการณ์แบบนี้ ฝีมือการบูรณะของเขาไม่ถึงในระดับที่ควรมี แต่กลับลดลงไปมาก

ยิ่งไปกว่านั้น ของที่อยู่ในมือเขา ยังเป็นวัตถุพิเศษที่แย่งมาจากมือเวินเที๋ยนเที๋ยน

การบูรณะวัตถุพิเศษนี้ยากมาก เขาไม่สามารถทำเสร็จได้ในเวลาสั้นๆเลย ดังนั้นการจะบูรณะนั้นทำให้คนประหลาดใจ

รอสองคนบูรณะวัตถุในมือเสร็จแล้ว กรรมการก็ขึ้นมาบนเวที

พอเห็นผลงานของมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะ ก็ต้องตะลึงมาก ไม่คิดเลยว่า มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะที่ถูกขนานนามว่าอาจารย์ กลับบูรณะแบบนี้ไปได้?

ยังไม่พูดเรื่องรอยที่ตั้งใจซ่อนไว้ก็ไม่ได้บูรณะ ขนาดรอยธรรมดาหลายรอยก็บูรณะได้อย่างไม่ตั้งใจ และทำได้แบบขอไปที

นี่เป็นระดับของนักบูรณะที่เป็นนักเรียนธรรมดา!

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

อาจารย์หลายคนไม่เข้าใจ ต่างร้องตะลึงเสียงดัง

“ปรมาจารย์มัตสึโมโตะ คุณบูรณะอะไรของคุณน่ะ?”

คำพูดของกรรมการดังไปถึงผู้ชม ตอนแรกคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะแพ้แล้ว ตอนนี้กลับเงยหน้าไปมองอย่างตะลึง

เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

กลับเห็นกรรมการพวกนั้นไม่พอใจกับเครื่องทองแดงที่มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะบูรณะเลย ขมวดคิ้วกันเป็นแถว

กลับกันพวกเขาพอใจกับขวดยานัตถุ์ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนบูรณะมากกว่า

น่าแปลกจริงๆ

ขนาดพวกอาจารย์ฉู่ยังมองไปอย่างตกตะลึงเลย

ระดับการบูรณะและรายละเอียดของผลงานทั้งสอง ปรากฏขึ้นบนหน้าจอแล้ว

ขอแค่คนที่มีความรู้เรื่องการบูรณะสักเล็กน้อย พอเห็นก็ต่างตกใจกันมาก

วัตถุที่ปรมาจารย์มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะบูรณะยังไม่เสร็จเลย และถึงแม้รอยพวกนั้นจะถูกบูรณะเสร็จแล้ว ก็ทำได้อย่างไม่ตั้งใจ ทำให้ผู้คนแปลกใจมาก

คนในงานต่างไม่เข้าใจ และซุบซิบเสียงเบากัน

เมื่อกี้มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะได้โอกาสก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ?

ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ? ที่แท้ระดับการบูรณะของอาจารย์เป็นแบบนี้เหรอ?

“เสียแรงที่เมื่อกี้ฉันยังเป็นห่วงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะแพ้ ตอนนี้ดูแล้วพวกเราคงคิดมากไปเอง”

“เวินเที๋ยนเที๋ยนแบบนี้ จะต้องชนะแน่!”

“ใช่แล้ว ฉันว่าคำเรียกอาจารย์ของมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะนี้ คงใช้เงินแลกมามากกว่า เทียบกับฉันยังไม่ได้เลย”

คนกลุ่มหนึ่งหัวเราะขึ้นมา มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะรู้ว่าตัวเองบูรณะได้ไม่ดี สีหน้าดูไม่ดีมาก

เขาโมโหเดินไปตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน

“เป็นไปได้ยังไงกัน? ทำไมเธอยังนั่งบูรณะได้อยู่อีก?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว ก็กลับหัวเราะอย่างสบายใจ ถามกลับไปว่า: “ทำไมฉันจะนั่งอยู่ไม่ได้ล่ะ?”

มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะได้ยินแล้ว สีหน้าก็ดูไม่ดีขึ้นไปอีก แต่ก็ไม่กล้าถามออกไป

เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดแทนเขา: “นายอยากจะบอกว่า ฉันดื่มน้ำแก้วนั้นไปแล้ว และดื่มน้ำที่ถูกนายใส่ยาถ่ายลงไป ทำไมฤทธิ์ยายังไม่ออกสักที แถมยังนั่งจนจบการแข่งขันได้ ใช่ไหม?”

ได้ยินเวินเที๋ยนเที๋ยนพูดออกมา สีหน้ามัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะก็เสียไปเลย เขากำหมัดแน่น

เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดต่อว่า: “ตอนแรกที่นายพูดกับฉัน ฉันก็รู้สึกแปลกแล้ว ต่อมาแก้วใบนั้น ฉันก็รู้สึกได้ว่ามีคนเคยแตะต้องมัน ฉันก็เลยไม่ดื่ม แต่เก็บเอาไว้แทน”

“ตอนเที่ยง ยังหาคนช่วยฉันตรวจสอบ เป็นอย่างที่คิดเลย ในแก้วนั้นถูกคนวางยา พอเห็นข้อมูลนี้แล้ว ฉันก็ถึงเข้าใจ ว่าทำไมนายถึงทำดีกับฉันกะทันหัน วางแผนมาแล้วงั้นสินะ”

“ถ้านายไม่ทำแบบนี้ ตลอดการแข่งขันเอาแต่สนใจฉัน ไม่ตั้งใจบูรณะล่ะก็ คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้หรอก”