พิธีกรไม่เข้าใจ จึงถามว่า: “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ทำไมพวกอาจารย์เขาถึงผิดหวังล่ะ?”
กรรมการคนหนึ่งอธิบายว่า: “อันที่จริง ในการแข่งขันนี้ไม่เหมือนกับครั้งก่อน นอกจากการเพิ่มจำนวนวัตถุสำหรับการแข่งขันแล้ว ยังมีที่อื่นอีกด้วย”
“เพื่อยกระดับการทดสอบผู้เข้าแข่งขัน พวกเราได้ลดจำนวนวัตถุพิเศษลงไป”
พิธีกรได้ยินแล้ว ก็ยิ่งตะลึงไปกันใหญ่
“ตอนแรกก็มีแค่สองชิ้น ได้คนละหนึ่งชิ้น ตอนนี้กลับลดน้อยลงหมายความว่ายังไง? หรือว่าจะแบ่งเท่ากันไม่ได้เหรอ?”
กรรมการพยักหน้า
“เป็นตามนั้น เพราะในตอนที่พวกเราตามหาวัตถุพิเศษ จำนวนที่หาได้นั้นมีน้อยมาก ก็เลยต้องตัดออกไป”
“ในการแข่งขันมีวัตถุพิเศษได้แค่ชิ้นเดียว เพราะต่อไปภายในอาจารย์กลุ่มนี้ ความสามารถเทียบเท่ากันมาก ถ้าทั้งสองเลือกวัตถุพิเศษเหมือนกัน จะตัดสินได้ยากมาก ดังนั้นจึงเลือกใช้วิธีแบบนี้”
“นอกจากจะทดสอบความสามารถในการบูรณะของผู้เข้าแข่งขันแล้ว ยังทดสอบจิตใจของเธอด้วย”
พิธีกรได้ยินแล้ว ก็เข้าใจทันที แต่ก็กังวลมากขึ้นด้วย
“แต่ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ การแข่งขันนี้วัตถุพิเศษชิ้นเดียว ก็ถูกมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะเอาไปแล้ว งั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนจะทำยังไงล่ะ?”
พวกเขาส่ายหน้ากัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียดายและผิดหวัง
“ตอนแรกถ้าสองคนได้วัตถุพิเศษเหมือนกัน งั้นการแข่งขันนี้ก็จะตัดสินได้ยาก แต่ตอนนี้ละก็ ยังไม่ได้เริ่มการแข่งขันจริงจัง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็แพ้แล้ว”
“ใช่แล้ว” กรรมการอีกคนพูด: “และของที่มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะได้ไปนั้น ก็เป็นเครื่องทองแดงที่เขาถนัดดี ถ้าเขาบูรณะเสร็จละก็ เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางชนะแน่นอน”
ผู้ชมหน้าจอที่ได้ยินคำนี้ ก็ต่างถอนหายใจอย่างเสียดาย
ที่จริงวัตถุพิเศษแบบนี้ ทุกคนก็เห็นกันหมด ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบได้ก่อน แต่ถูกมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะแย่งไปซึ่งๆหน้า
แต่สถานการณ์ในตอนนี้ บ่นไปก็ไม่มีประโยชน์
พวกเขายังหวังว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะเหมือนการแข่งขันแรก ที่ชนะได้สวย
ไม่คิดเลยว่า ยังไม่ทันได้เริ่มก็แพ้เสียแล้ว
อาจารย์ฉู่พวกเขาที่ได้ยินคำนี้ ก็อึ้งกันไปหมด แสงในแววตาก็หายไปเรื่อยๆ
ดูแล้ว ครั้งนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนคงต้องบอกลาสนามแข่งแล้วล่ะ
จางลัยยี่ที่นั่งข้างๆกลับไม่สนใจ แต่กลับโล่งใจมากกว่า
ถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนแพ้ในการแข่งขันนี้ งั้นต่อไป พวกเขาก็ไม่ต้องกังวลแล้ว
บนเวที เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้ว่า การแข่งขันครั้งนี้มีวัตถุพิเศษแค่ชิ้นเดียว เธอยังคงตามหาอีกหนึ่งชิ้นที่เหลือ
พริบตาเดียวก็สิบห้านาทีผ่านไปแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงตามหาอยู่อย่างนั้น
เธอขมวดคิ้วเป็นปม มีประสบการณ์จากครั้งก่อน การจะหาวัตถุพิเศษน่าจะง่ายกว่านี้สิ
แต่ตอนนี้ค้นหาอยู่นาน ก็ยังหาไม่เจอสักที
หรือว่ากฎการแข่งขันเปลี่ยนไปแล้ว?
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้น มองไปทางที่นั่งกรรมการ กลับไม่เห็นความผิดปกติจากสีหน้าพวกเขาเลย
ไม่ว่ายังไง เวลาก็เหลือน้อยแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟัน ถอดใจไม่หาแล้ว และรีบแข่งรีบจบ เลือกขวดยานัตถุ์ที่ถนัดมือมาหนึ่งชิ้น และกลับไปที่นั่งของตัวเอง เริ่มบูรณะ
แต่ตอนนี้ ผู้ชมที่ได้ยินพวกอาจารย์พูดอธิบายแล้วก็รู้สึกเสียดายมาก
การแข่งขันพึ่งเริ่มต้นขึ้น เหมือนเห็นท่าทีเสียใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว
ภายในห้องทำงานประธานของบริษัทเอ็มไอกรุ๊ป
จี้หยู๋ชิงก็ขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ วางของในมือลง ลืมอ่านหนังสือไปชั่วขณะ เขาจ้องท่าทีของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ละสายตา
จี้จิ่งเชินตอนนี้กลับไม่ได้เตือนเขา เพราะขนาดเขายังเริ่มกังวลขึ้นมาเลย
ขมวดคิ้ว ในสมองก็มีภาพที่มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะแย่งวัตถุไปจากมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน เหมือนขยับเข้าไปกระซิบบอกอะไรสักอย่างกับเธอ?
แต่เพราะกล้องลากไกลเกินไป ไม่ได้ยินเสียงที่ทั้งสองพูดกัน แต่ภาพนั้นกลับถูกถ่ายทอดออกมา
จี้จิ่งเชินมองดูเวินเที๋ยนเที๋ยนบนเวที หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรไป
พูดว่า: “ถ่ายทอดสดการแข่งขันบูรณะเมื่อกี้ ได้ดูหรือยัง?”
“เอาตอนที่เที๋ยนเที๋ยนกับมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะพูดกันตัดออกมา หาอาจารย์ภาษาปากที่เก่งที่สุดวิเคราะห์ ฉันอยากรู้ว่าพวกเขาพูดอะไรกัน”
“ครับ คุณผู้ชาย เดี๋ยวพวกเราจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้”
ในตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกับมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะกำลังแข่งขันกันอยู่นั้น หลายคนก็เริ่มทำงานของตัวเองอย่างรวดเร็ว
พอวางสายไป จี้จิ่งเชินก็เงยหน้าขึ้น
จี้หยู๋ชิงแววตาเป็นกังวลมาก หันไปมองเขา
“พ่อจ๋า อาอีอี……”
เธอพูดออกมาหนึ่งประโยค จี้จิ่งเชินแม้จะไม่เข้าใจ แต่ก็พอเดาคำพูดของเธอได้
เดินเข้าไป วางมือลงบนหัวของเขา ลูบเบาๆ และพูดอย่างแน่วแน่ว่า: “เชื่อใจเที๋ยนเที๋ยนนะ”
จี้หยู๋ชิงได้ยินแล้ว ก็มองเขาอย่างตะลึง
ไม่นาน เหมือนรับรู้ได้ถึงอารมณ์เขา ความกังวลและลังเลในสายตาก็หายไป จากนั้นก็พยักหน้าอย่างมั่นใจ
“อืม!”
ว่าแล้ว ก็หันไปมองโทรทัศน์อีกครั้ง
ไม่ถึงสองวินาที ก็ถูกจี้จิ่งเชินดึงกลับมา
“เดี๋ยวก่อน อย่าคิดว่าจะทำตัวเนียนไปได้ ตอนที่เที๋ยนเที๋ยนกำลังพยายาม เธอก็ต้องพยายามด้วย”
ชี้ไปที่รูปวาดในมือจี้หยู๋ชิง
ชี้หยู๋ชิงแม้จะไม่อยาก แต่พอนึกถึงสายตาที่แน่วแน่ของจี้จิ่งเชิน ก็พยักหน้าอีกครั้ง เก็บของมา มองอย่างละเอียด
แม่จ๋า แม่ก็ต้องสู้ๆนะ!
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พอมีคำพูดก่อนหน้านี้ของกรรมการ ทุกคนก็ต่างคิดว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนอัตราการชนะในครั้งนี้มีน้อยมาก
ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีคนอยากดูอีกต่อไป เตรียมตัวจะออกจากสนาม
อาจารย์ฉู่ตั้งแต่เมื่อกี้ ก็ขมวดคิ้วเป็นปมแน่น ดูท่าทางกังวลมาก
แต่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่บนเวที ยังคงตั้งใจและมีสมาธิ ในใจก็รู้สึกตกตะลึง
สถานการณ์แบบนี้ ถึงแม้จะเป็นตัวเอง ก็คงลนลานจนไม่มีสมาธิ
ไม่คิดเลยว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยังมีสมาธิบูรณะวัตถุของตัวเอง
ในเรื่องนี้ ขนาดอาจารย์ฉู่เองยังต้องนับถือ
แต่แม้เธอจะพยายามแค่ไหน ผลในการแข่งครั้งนี้ ก็เกือบจะแน่ใจได้แล้ว
จางลัยยี่ที่อยู่ข้างๆพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ถามกลับว่า: “ตอนนี้ยังไม่ยอมจบอีกเหรอ? ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ ยอมแพ้เสียยังจะดีกว่า ปล่อยทุกคนกลับไปพักผ่อนเถอะนะ”
อาจารย์ฉู่พอได้ยินคำนี้ ในใจก็รู้สึกไม่พอใจมาก
“เที๋ยนเที๋ยนเป็นเพื่อนในทีมพวกเรา ฉันสอนเธอมาตลอด การแข่งแบบนี้ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย จะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด! นายพูดอะไรกัน? ตอนนี้เธอสามารถมีสมาธิจดจ่ออยู่กับการบูรณะ เพียงพอสำหรับทำให้พวกเรารู้สึกนับถือแล้ว”
“ถ้าเปลี่ยนเป็นนาย อาจจะทำไม่ได้เหมือนเธอก็ได้นะ!”
จางลัยยี่ได้ยินแบบนี้แล้ว ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา
“ตอนนี้ที่กลายเป็นแบบนี้ได้ เธอรนหาที่เองนี่? ใครใช้ให้เธอยอมวัตถุพิเศษชิ้นเดียวออกไปกัน? ถ้าไม่ยอมละก็ คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น โทษฉันทำไม?”
เห็นพวกเขาไม่พูด จางลัยยี่ก็ยิ่งได้ใจ
“ออกไปเร็วหน่อยก็ดี ตั้งแต่วันนี้ไป การแข่งขันต่อไปนี้จะเป็นการแข่งขันระดับอาจารย์แล้ว จะไม่มีคนที่ไหนไม่รู้ว่าเข้าร่วมอีก”
