ใบหน้าเล็กๆของจี้หยู๋ชิงย่นเข้าหากัน แววตาเต็มไปด้วยความร้องเรียน
จี้จิ่งเชินเซ็นชื่อลงในสัญญาอย่างรวดเร็ว แล้วเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง พลางเลิกคิ้วขึ้น
“อย่าแสดงอาการแบบนั้นออกมานะ ไม่อย่างนั้นพ่อจะเก็บคอมพิวเตอร์”
เมื่อจี้หยู๋ชิงได้ยินแล้ว ก็รีบหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างรวดเร็ว
ณ สถานที่แข่งขัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนและคุณเดซี่นั้นเหมือนกัน ที่ทุ่มเทให้กับการแข่งขันอยู่
การบูรณะซ่อมแซมวัตถุโบราณ จำเป็นต้องใช้ความอดทนและพลังงานสูงมาก ในการใช้เทคนิคที่ประณีตและงดงามถึงจะสามารถทำให้รอยช่องว่างเล็กๆนั้นซ่อมแซมให้กลับมาเป็นแบบเดิมได้
คนที่อยู่ในนั้นเองก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา สายตาจับจ้องไปยังการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนนั้น
ผ่านทางหน้าจอใหญ่ ทุกๆการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนถูกฉายออกมา
นิ้วเรียวยาว การใช้เครื่องมืออย่างคล่องแคล่ว เลือกออก ติดเข้าหากัน การสร้างสรรค์ ช่องว่างเริ่มค่อยๆหายไป
ทุกคนเห็นแล้ว ล้วนแต่ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ
แท้ที่จริงแล้วโลกนี้ ยังมีอาชีพที่มหัศจรรย์และศักดิ์สิทธิ์ เป็นหัตถ์ของพระเจ้าเสียจริงๆ
ใครบอกว่าสิ่งของที่แตกไปแล้วจะไม่สามารถซ่อมกลับมาได้อีก ตอนนี้ไม่ใช่ว่าซ่อมขึ้นแล้วหรือ?
อีกทั้งแม้แต่รอยแตกนิดเดียวก็มองไม่เห็น!
อาจารย์สองสามท่านที่นั่งอยู่ตรงแท่นคณะกรรมการนั้นก็อธิบายวิธีการของทั้งสองคนขึ้นมาบ้างเป็นครั้งเป็นคราว ใช้ภาษาที่เรียบง่าย ดังนั้นต่อให้เป็นคนนอกวงการนี้ได้ยินแล้วก็ไม่ใช่เรื่องยากเช่นกัน
และไม่นาน การแข่งขันก็ผ่านไปครึ่งนึงแล้ว
การเคลื่อนไหวของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นเป็นไปอย่างมีระเบียบแบบแผน ทุกๆขั้นตอนของเธอนั้นล้วนแต่มีหลักการ
เห็นเธอที่ซ่อมแซมรอยแตกที่พื้นผิวอยู่ตลอด กลับมองไม่เห็นวิกฤตที่ซ่อนแฝงอยู่ จึงส่ายหน้ามาอย่างอดที่จะรู้สึกเสียดายไปไม่ได้
“ดูแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจะไม่ได้เจอหลักการลึกลับที่ซ่อนอยู่ในขวดใบนั้นเลย ถ้าหากไม่ได้ซ่อมตรงรอยแตกนั้นล่ะก็ การแข่งขันก็คงจะแพ้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว”
อีกทางด้านหนึ่งคุณเดซี่ หลังจากที่เธอได้ของมาแล้วนั้น สิ่งที่เธอซ่อมเป็นจุดแรกก็คือช่องโหว่ที่ถูกซ่อนเอาไว้นั่นเอง
อาจารย์ฉู่ที่นั่งดูอยู่ทางด้านล่างเวทีนั้น ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเช่นกัน ในใจนั้นเต็มไปด้วยความกังวล
เวินเที๋ยนเที๋ยนจะไม่พบกับดักนั่นจริงๆหรือ?
แต่ตอนนี้การแข่งขันเริ่มต้นขึ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ใครก็ไม่สามารถจะแทรกเข้าไปก้าวก่ายได้ ทำได้เพียงต้องอาศัยให้ผู้เข้าแข่งขันได้แสดงความสามารถของตัวเองออกมาเพียงเท่านั้น
อีกทางด้านหนึ่ง ในออฟฟิศของประธานบริษัทเอ็มไอกรุ้ป
จี้หยู๋ชิงกำลังพยายามอย่างเต็มที่ รีบดูรูปภาพที่จี้จิ่งเชินให้เขาไปอย่างผ่านๆ
เนื้อหาด้านบนนั้นง่ายมาก แทบจะไม่มีตัวหนังสือเลย ล้วนแต่เป็นรูปภาพแทนที่ทั้งหมด
ต่อให้จี้หยู๋ชิง อ่านไปเพียงแค่แวบเดียว ก็สามารถเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว
แต่เนื่องจากการแข่งขันของเวินเที๋ยนเที๋ยนยังดำเนินต่อ เขาจึงไม่สามารถรวบรวมสมาธิได้ มักจะเบนความสนใจไปได้อย่างง่ายดาย
จี้จิ่งเชินที่นั่งอยู่ข้างๆมองดูภาพตรงหน้า
เห็นจี้หยู๋ชิงดูหนังสือไม่กี่นาทีก็เงยหน้าขึ้นดูเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ในคลิป
พลางเอ่ยขึ้น : “เรายังมีเวลาอีกสิบนาทีนะ ถ้าหากก่อนที่เที๋ยนเที๋ยนจะสิ้นสุดการแข่งขัน แล้วเรายังสอบไม่ผ่าน พ่อจะเก็บคอมพิวเตอร์”
จี้หยู๋ชิงกำลังดูอย่างเพลิดเพลิน ได้ยินประโยคนี้แล้ว ในใจก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที
แต่ก็ไม่มีวิธีอื่นเช่นกัน จึงรีบละสายตาออกมา แล้วรวบรวมสมาธิเริ่มดูหนังสือต่อ
หลังจากที่ดูเสร็จแล้วและได้รับการทดสอบไปอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้การทดสอบของจี้จิ่งเชินนั้นจะง่ายมาก แต่สำหรับเด็กที่อายุยังไม่ครบหนึ่งปีนั้น ก็นับว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แล้ว
และตอนที่พวกเขากำลังทดสอบกันอยู่นั้น คุณเดซี่ก็ได้ทำการซ่อมแซมของตัวเองเสร็จไปก่อนแล้ว
ที่งานนั้นคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง ห่างจากเวลาที่จะสิ้นสุดการแข่งขันอีกยี่สิบนาที!
คุณเดซี่เสร็จก่อนเวลา!
อีกทั้งเห็นท่าทางที่ดูมั่นใจของคุณเดซี่แล้ว ครั้งนี้คงจะเป็นผู้ชนะ
ส่วนทางเวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ?
เธอไม่เพียงแค่ยังซ่อมไม่เสร็จเพียงเท่านั้น แม้แต่ที่คณะกรรมการสองสามท่านนั้นพูดกัน ว่ากับนั้นที่ซ่อนอยู่ในแก้วจิ่วหลงนั้นก็ยังหาไม่เจอเลยเสียด้วยซ้ำ
ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอจะสามารถซ่อมเสร็จได้อย่างไรกัน?
คนที่อยู่ทางด้านล่างเวทีส่ายหน้า
เดิมทีแล้วพวกเขาคาดหวังในตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้มาก แต่ตอนนี้ดูแล้ว รอบแรกจะแพ้เสียแล้ว
“ยังจะบอกว่าเป็นดาวดวงใหม่ของวงการบูรพาวัตถุโบราณ?”
“ฉันว่าไม่ได้หรอก แม้แต่รอยร้าวนั่นก็ยังหาไม่เจอเลย แล้วจะมาเทียบกับได้อย่างไร? รอบแรกก็แพ้แล้ว ต่อไปใครจะยังมีความมั่นใจที่จะแข่งต่อได้อีก”
“ใช่ เดิมทีฉันคิดว่าวันนี้จะชนะเสียอีก ก็เลยซื้อบัตรเข้ามาดูโดยเฉพาะ คิดไม่ถึงเลยว่าจะแพ้ ฉันผิดหวังมากจริงๆ”
“รู้งี้เปลี่ยนคนตั้งแต่แรกมาดีกว่า อายุยังน้อยก็ชอบออกหน้ามาแบบนี้ ไม่ดีเลย”
“เธอไม่รู้ใช่ไหม? ได้ยินว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับอาจารย์สองสามท่านที่พระราชวัง ประกอบกับเธอเองก็เป็นประธานของบริษัทตระกูลหล่อนอีก แล้วก็ยังมีจี้จิ่งเชินคอยสนับสนุนอยู่ทางเบื้องหลัง แน่นอนว่าอยากจะมาก็มาได้หรือเปล่า?”
สองสามคนนั้นถอนหายใจ
“การแข่งขันระดับประเทศ ไม่คิดว่าจะถูกทำให้สิ้นเปลืองแบบนี้ น่าหงุดหงิดจริงๆ”
“แพ้แล้ว ไม่ใช่เรื่องของเธอคนเดียวซักหน่อย นี่มันเกี่ยวกับทั้งประเทศของเราเลยนะ!”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์เบาๆของทุกคน น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่มีต่อเวินเที๋ยนเที๋ยน
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่ได้รับผลกระทบจากคนพวกนี้เลย และตั้งใจกับการซ่อมแซมบูรณะของตัวเองให้เสร็จสิ้น
คุณเดซี่ที่ทำเสร็จก่อนหน้าแล้วนั้น ก็มองเธออย่างภาคภูมิใจ แววตานั้นเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
เดิมทีคิดว่า คนที่เป็นตัวแทนประเทศของวงการบูรพาวัตถุโบราณนั้นจะเก่งมาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแบบนี้
การแข่งขันครั้งนี้ชนะได้อย่างสบายๆมากเกินไปแล้ว
ขณะที่เธอคิดอยู่นั้น หางตาก็มองเห็นการเคลื่อนไหวต่อไปของเวินเที๋ยนเที๋ยน จู่ๆก็แสดงอาการแข็งทื่ออยู่ตรงที่เดิมตรงนั้นออกมา
เธอเบิกตาขึ้น มองด้วยใบหน้าที่ไม่อยากจะเชื่ออย่างเต็มไปด้วยความตกตะลึง!
คนอื่นๆไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งสุดท้ายนี้ของเวินเที๋ยนเที๋ยน ดูแล้วเหมือนกับเป็นการเคลื่อนไหวเล็กน้อย จึงบ่นว่าออกมาตลอด
มีเพียงอาจารย์เดซี่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอเพียงเท่านั้น ถึงได้มองด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนกตกใจ
ยี่สิบนาทีสุดท้ายผ่านไป เวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อมแซมเสร็จสิ้นในช่วงเวลาสุดท้ายพอดี แล้วจึงกดกริ่งที่อยู่บนโต๊ะ
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครที่คาดหวังกับเธอแล้ว แม้แต่กับดักก็ยังหาไม่เจอ ครั้งนี้เธอจะชนะได้อย่างไรกัน?
เป็นเวลาหนึ่ง ที่ทุกคนพากันมองขึ้นมาบนเวทีแล้วถอนหายใจ แม้แต่อาจารย์ฉู่เองใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเศร้าหมองด้วยเช่นกัน
มีเพียงแค่คุณเดซี่เท่านั้น ที่กลับขมวดคิ้วขึ้นมา
ในช่วงเวลายี่สิบนาทีเมื่อครู่นี้ ดูเหมือนกับว่าเธอจะเห็นอีกภาพเหตุการณ์หนึ่ง!
เธอในเวลานี้ ไม่ได้ดูมั่นใจเหมือนกับก่อนหน้านี้แล้ว และมักจะมองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยนกับแก้วจิ่วหลงที่อยู่ตรงหน้าเธอบ่อยๆเสียด้วยซ้ำ
เมื่อการแข่งขันสิ้นสุดลงแล้ว คณะกรรมการสองสามท่านก็เดินเข้ามา เพื่อทำการให้คะแนนผลงานสองชิ้นนี้
ตรวจสอบดูกาที่คุณเดซี่ทำเสร็จก่อน
หลังจากที่อาจารย์สองสามคนนั้นตรวจดูแล้ว ก็พยักหน้าลงอย่างพอใจ รู้พอใจกับสิ่งนี้เป็นอย่างมาก
“เทคนิคการซ่อมแซมของคุณเดซี่เก่งมากอย่างที่คิดไว้จริงๆ!”
“ระดับความสำเร็จน่าชื่นชมและทำให้เป็นที่ยอมรับมาก”
ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ทีมของคุณเดซี่ก็พยักหน้าลงด้วยความพอใจ
มีเพียงแค่คุณเดซี่ ที่กลับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความกังวล
จางลัยยี่ที่นั่งอยู่ทางด้านล่างกลับหัวเราะเยาะขึ้นมา น้ำเสียงมีความดูถูก
“ผมบอกตั้งแต่แรกแล้ว ว่าการแข่งขันแบบนี้ไม่ต้องให้เด็กๆพวกนี้มาร่วมการแข่งขันจะดีกว่า แต่พวกคุณก็ไม่เชื่อ ตอนนี้เป็นไงล่ะ? รอบแรกก็แพ้แล้ว ต่อไปจะไปสู้อะไรได้อีก?”
“คนประเทศอื่นๆ จะต้องดูถูกเทคนิคการซ่อมแซมของพวกเราแน่ๆ น่าขายหน้าจริงๆ!
