เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ：“ ปรมาจารย์จอห์น เขามาที่นี่ทำไม？”
พ่อบ้านเองก็รู้สึกแปลกใจ เพราะว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าร่วมการแข่งขัน เขาก็เคยสืบค้นข้อมูลเกี่ยวกับการแข่งขันครั้งนี้
ปรมาจารย์จอห์นกับนิวมั้นคือผู้เล่นที่ถูกส่งมาจากประเทศเดียวกัน แต่ชื่อเสียงของปรมาจารย์จอห์นนั้นกว้างขว้าง เขามีชื่อเสียงและความสำเร็จที่โด่งดังทั้งในและต่างประเทศ
อีกฝ่ายก็เอาชนะความยากลำบากมามากมาย จนมาถึงรอบชิงชนะเลิศ
มีคนยืนยันว่า เขาต้องเป็นแชมป์ในการแข่งขันครั้งนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
ถึงแม้ว่านิสัยของปรมาจารย์จอห์นจะไม่เหมือนนิวมั้น ที่เจ้าเล่ห์จนทำให้คนรังเกียจ
แต่อย่างไรก็ตาม ทีมของทั้งสองคนก็อยู่คนละฝั่งกัน อีกไม่กี่วันก็จะถึงรอบชิงชนะเลิศ เขามาที่นี่ตอนนี้ ไม่รู้ว่ามีเป้าหมายอะไร?
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ไม่ว่าเป้าหมายของอีกฝ่ายจะเป็นอะไร แต่การปล่อยให้ปรมาจารย์จอห์นรออยู่ที่ห้องรับแขกนั้นไม่มีมารยาท
“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ หยู๋ชิงก็ฝากไว้กับคุณก่อนนะ”
“ไม่มีปัญหา”
พ่อบ้านพูด
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบไปที่ห้องรับแขก
พ่อบ้านหันหน้าไปมองจี้หยู๋ชิง เผยให้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเขา
“เอาล่ะครับนายน้อย เรากลับไปที่ห้องก่อนดีกว่า”
เขากำลังจะอุ้มจี้หยู๋ชิง แต่คิดไม่ถึงว่าจี้หยู๋ชิงจะหลบหนีเขาไป
“แงแงแงแง!”
เขาพูดออกมา แต่พ่อบ้านไม่ได้เหมือนจี้จิ่งเชิน ที่จะเข้าใจภาษาเด็กทารกที่เขาพูดได้ทันที ทำได้แค่วิเคราะห์จากท่าทางของเขา
ลองพูดว่า：“นายน้อย บอกว่าไม่อยากกลับไปที่ห้องเหรอ？”
“แงแง！”
ถูกตัอง!
พ่อบ้านพูดด้วยความลำบากใจว่า：“แต่นี่เป็นคำสั่งของคุณท่าน งั้นนายน้อยอยากจะไปเล่นที่ไหน？”
จี้หยู๋ชิงยกมือขึ้นและชี้ไปที่ห้องรับแขกทันที
พ่อบ้านเห็นแบบนี้ก็เข้าใจขึ้นมาทันที
“คุณอยากจะไปดูพวกคุณท่านพูดคุยกันที่ห้องรับแขกเหรอ？” แต่พ่อบ้านลังเลอยู่เล็กน้อย
จี้หยู๋ชิงเห็นว่าเขาไม่รับปาก เขาจึงไม่พูดอะไรอีก แต่กลับก้าวขาสั้นๆของตัวเองเดินไปที่ห้องรับแขก
แต่ขาสั้นๆไม่ให้ความร่วมมือ มันช้ามาก แต่จิตวิญญาณช่างเต็มเปี่ยม
เห็นว่าเขาดื้อรั้นแบบนี้ พ่อบ้านก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าและอุ้มเขาขึ้นมา
“โอเคครับนายน้อย ผมจะพาคุณไปเดี๋ยวนี้ แต่แค่แอบดูเท่านั้นนะ โผล่ออกไปไม่ได้ ถ้าถูกคุณท่านจับได้ซวยแน่”
“อืม!”
จี้หยู๋ชิงพยักหน้า ถูกพ่อบ้านอุ้มเดินไปที่ห้องรับแขก
ทันทีที่เวินเที๋ยนเที๋ยนมาถึงห้องรับแขก เธอก็เห็นปรมาจารย์จอห์นยืนถือไม้เท้าอยู่ข้างใน
อีกฝ่ายหันหลังให้เธอ มองดูภาพวาดและของเล่นโบราณที่วางอยู่ในห้อง
“ปรมาจารย์จอห์น” เวินเที๋ยนเที๋ยนเรียกเขา
ปรมาจารย์จอห์นถึงได้หันหน้ามาและพยักหน้าให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ภาพวาดและของเล่นโบราณล้ำค่าแบบนี้ เอามาวางไว้ในห้องรับแขกตามอำเภอใจ ได้รับอิทธิพลจากสภาพแวดล้อมแบบนี้ ไม่แปลกที่คุณเวินจะประสบความสำเร็จขนาดนี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็มองดูวัตถุโบราณอันล้ำค่าที่อยู่ในห้องตอนนี้
เธอยิ้มและพูดว่า：“สิ่งของเหล่านี้จี้จิ่งเชินเป็นคนเตรียมไว้”
เมื่อก่อนจี้จิ่งเชินรับซื้อของโบราณเพื่อการลงทุน แต่หลังจากที่รู้งานอดิเรกของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาก็ค่อยๆสะสมเป็นงานอดิเรก
เมื่อเห็นวัตถุโบราณดีๆสักชิ้น เขาก็จะซื้อมาป้อนให้เวินเที๋ยนเที๋ยน ปล่อยให้เธอเป็นคนจัดการ
ผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว ของเล่นโบราณในบ้านก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ
ใครก็ตามที่รักในวัตถุโบราณ เมื่อเดินเข้ามาก็ต้องตกใจจนละสายตาไม่ได้
และก็เพราะแบบนี้ ท่านเปิงและท่านจางถึงได้ชอบมาทำวิจัยที่ปราสาท
ปรมาจารย์จอห์นได้ยินแบบนี้ นึกถึงจี้จิ่งเชินขึ้นมาเขาก็ขมวดคิ้ว
“นักธุรกิจพวกนั้น ไม่มีทางเข้าใจถึงคุณค่าที่แท้จริงของวัตถุโบราณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว：“ไม่ใช่ค่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยศึกษาความรู้เรื่องของวัตถุโบราณ แต่สำหรับสิ่งของพวกนี้ เขาก็พอจะมีความเข้าใจของตัวเองอยู่บ้าง”
ปรมาจารย์จอห์นมองเวินเที๋ยนเที๋ยนตั้งแต่หัวจรดเท้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขามองจนรู้สึกเกร็งไปหมด
เขาพูดว่า：“เป็นอย่างที่คิดไว้ ความสัมพันธ์ของคุณกับคุณจี้จิ่งเชินช่างดีเหมือนที่ข่าวลือบอก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ ปรมาจารย์จอห์นก็พูดต่อว่า สำหรับทุกเรื่องที่นิวมั้นเคยทำไว้ก่อนหน้านี้ ผมขอโทษคุณแทนเขาด้วย
จากนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่า ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอก็ไม่เคยได้ยินข่าวครางของนิวมั้นอีกเลย เธอจึงถามว่า：“นิวมั้นล่ะ？”
“ที่ผมมาในวันนี้ก็เพื่อมาอธิบายให้คุณฟัง เรื่องนั้น นิวมั้นทำไปโดยที่ไม่บอกพวกเรา สำหรับเรื่องที่ผิดกฎการแข่งขันแบบนี้ โจมตีทำให้คู่ต่อสู่เสื่อมเสีย พวกเราเองก็ไม่มีทางเห็นด้วย หลังจากที่สอบสวนเรื่องนี้อย่างชัดเจนแล้ว นิวมั้นก็ถูกขับไล่ออกจากวงการบูรพาวัตถุโบราณไปแล้ว”
“และก็ถือว่าคืนความยุติธรรมให้คุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแบบนี้ เธอก็ถอนหายใจอย่างไม่รู้ตัว
“ดูเหมือนว่าการแข่งขันครั้งนี้จะทำให้เกิดปัญหามากมาย”
ไม่เพียงแต่เวินเที๋ยนเที๋ยนเท่านั้น การแข่งขันของคนอื่นก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหลายครั้ง
ตอนนี้การแข่งขันยังไม่สิ้นสุด แต่ดีไซเนอร์ที่มีปัญหาก็ปรากฏตัวขึ้นมาจำนวนมาก ถูกขับไล่ออกไปจากวงการบูรพาวัตถุโบราณแล้วไม่น้อย
แต่ปรมาจารย์จอห์นกลับไม่เห็นด้วย เขาพูดเบาๆว่า：“วงการบูรพาวัตถุโบราณหลายสิบปีมานี้เกิดความโกลาหลขึ้นตลอด ไม่มีกฎระเบียบที่เป็นระบบ หากการแข่งขันครั้งนี้สามารถตั้งกฎระเบียบขึ้นมาได้ก็คงดี”
“เรื่องนี้เดิมทีก็เป็นความผิดของพวกเขา คุณไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง”
เขามองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนและพูดต่อว่า：“อันที่จริง ที่ผมมาในวันนี้ ผมมียังมีอีกเรื่องหนึ่ง”
“เรื่องอะไรเหรอคะ？” เวินเที๋ยนเที๋ยนถาม “แค่เป็นเรื่องที่ฉันช่วยได้ ฉันก็จะช่วย”
ปรมาจารย์จอห์นพยักหน้า
“คุณช่วยได้แน่นอน”
เขาพูดต่อว่า：“ผมอยากให้คุณแข่งกับผมสักครั้ง“
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแบบนี้ เธอก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ปรมาจารย์จอห์นกลับพยักหน้าอย่างมั่นใจ
“ในอีกไม่กี่การแข่งขันต่อจากนี้ คุณและผมล้วนแต่แข่งขันไม่เหมือนกัน บางทีเราอาจจนะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก ผมเคยดูการแข่งขันของคุณสองสามครั้ง ผมคิดว่ามันดีมาก หากไม่มีโอกาสได้แข่งกับคุณ มันคงน่าเสียดายจริงๆ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแบบนี้ เธอก็เข้าใจขึ้นมาทันที
เมื่อก่อนอาจารย์ฉู่ก็เคยบอกเธอ แต่ในการแข่งขันก่อนหน้านั้น ผู้ที่มีทักษะการบูรณะธรรมดาถูกคัดออกไปหมดแล้ว คนที่หลงเหลืออยู่มีแต่ยอดฝีมือทั้งนั้น
ทุกการแข่งขันต่อจากนี้ มันจะดำเนินไปอย่างยากลำบาก
และการจัดการของสองการแข่งขันถัดไปก็ได้ออกมาแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้เจอกับปรมาจารย์จอห์นเลยสักครั้ง
ถึงแม้จะบอกว่า ถ้าเดินมาถึงรอบสุดท้าย ถึงการแข่งขันชิงชนะเลิศและรองชะนะเลิศ คงจะได้เจอกับปรมาจารย์จอห์นอย่างแน่นอน
แต่ในสายตาของปรมาจารย์จอห์น เขาคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีทางไปถึงรอบสุดท้ายได้
ในการแข่งขันครั้งต่อไป เธอจะต้องพ่ายแพ้แน่นอน ดังนั้นเขาเลยมาที่นี่ อยากจะแข่งกับเธอตัวต่อตัว จะได้ไม่รู้สึกเสียใจถายหลัง
“ขอโทษนะคะ” แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับปฏิเสธ
เธอยิ้มอ่อนด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์
“ฉันก็อยากแข่งกับปรมาจารย์จอห์นเหมือนกัน แต่ว่าเราไปเจอกันในรอบชิงชนะเลิศดีกว่า”
ปรมาจารย์จอห์นได้ยินแบบนี้ เขากำลังจะอธิบาย แต่มันใดนั้นเขาก็เข้าใจความหมายของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ความหมายของเธอก็คือ เธอบอกว่าเธอสามารถไปถึงรอบสุดท้ายได้แน่นอนเหรอ?
ท่าทางที่มั่นใจของเธอ ทำให้ปรมาจารย์จอห์นที่มีท่าทีเคร่งขรึมมาโดยตลอดยกมุมปากขึ้นและยิ้ม
“ก็ได้ ในเมื่อคุณขอแบบนี้ งั้นเราค่อยไปเจอกันในรอบชิงชนะเลิศ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มตัวลงให้เขา
“ถึงตอนนั้นก็ขอให้ปรมาจารย์จอห์นชี้แนะด้วยนะคะ”
