นิวมั้นชะงัก มองดูสองคนข้างหน้าที่ยืนพิงกันและกันก็ยิ้มแห้ง
“ถ้าพูดอย่างนี้ก็คือ ฉันฉลาดมากเกินจึงเสียรู้สินะ”
เขาปิดตาลง พูดอย่างไม่ตายใจ “ฉันวันนี้ไม่ละเลยความสนใจ ไม่……”
“คุณก็ไม่มีทางชนะหรอก” เวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดปากพูดตามประโยคของเขา
นิวมั้นมองมาด้วยความตกใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดต่อ “คุณก็น่าจะรู้ความสามารถของฉันดี ก็เลยต้องใช้จี้จิ่งเชินเพื่อแบ่งความสนใจฉันไปไม่ใช่เหรอ? ช่วงก่อนฉันก็เคยดูคุณแข่งขัน ถึงแม้จะมีการพัฒนาขึ้นมาบ้างแต่ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือว่าตอนนี้คุณก็ตามฉันไม่ทัน”
ได้ยินแบบนี้ นิวมั้นเงยหน้าขึ้นมาหัวเราะใหญ่
“ใช่ ฉันไม่อยากแพ้! และยิ่งไม่อยากแพ้ให้เด็กใหม่อย่างคุณ! ฉันพยายามมานานขนาดนี้แต่กลับสู้เด็กอย่างคุณไม่ได้……”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
“คุณคิดว่าคุณพยายามมากพอสมควร หรือว่าว่าเที๋ยนเที๋ยนไม่พยายามหรือไง?”
นิวมั้นยิ้มแห้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประชดประชัน
“เธอ? ฉันเคยสืบมาหมดแล้ว เธอพึ่งเริ่มเรียนทักษะการบูรพาวัตถุโบราณตอนอายุสิบแปดปี นี่แค่เวลาไม่กี่ปีเอง? ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามแล้วแต่จะแซงหน้าฉันได้ยังไง?”
“โง่เขลา!”
จี้จิ่งเชินพูดตำหนิ
“งั้นฉันจะให้คุณดูว่าเที๋ยนเที๋ยนพยายามแค่ไหน”
ในขณะเดียวกันบนจอก็มีคลิปวีดีโอคลิปหนึ่งกำลังฉายอยู่
นั่นคือห้องสมุดของเวินเที๋ยนเที๋ยน บนผนังเต็มไปด้วยหนังสือที่เกี่ยวกับการบูรพาวัตถุโบราณ สุ่มเลือกออกมาสักเล่มข้างในก็มีการจดบันทึกรายละเอียดเต็มไปหมด
หนังสือทุกเล่มในนี้ เธอเคยศึกษาค้นคว้าละเอียดทุกเล่ม
ต่อมาจะเป็นห้องฝึกที่จี้จิ่งเชินทำเพื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนโดยเฉพาะ เปิดประตูเข้าไป ในห้องขนาดห้าสิบตารางเมตรวางเต็มไปด้วยเครื่องเคลือดินเผาและโลหะไปแล้วครึ่งห้อง
ของพวกนี้ทั้งหมดเป็นผลงานที่เวินเที๋ยนเที๋ยนทำสำเร็จตอนฝึก
บวกกับปกติเธอเข้าไปในสถานที่ก็มักจะช่วยท่านจางและท่านเปิงบูรพาซ่อมแซม การบูรพาวัตถุโบราณในพิพิธภัณฑ์พระราชวังแห่งชาติบวกรวมกันทั้งหมด มันเกินพันกว่าชิ้นแล้ว
เยอะขนาดนี้ ใครจะมาเทียบได้?
เวลาตีสอง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังอ่านเอกสารที่ถืออยู่ในมือ
ตอนเข้าร่วมงานแฟชั่นโชว์มีเวลาพัก เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะอ่านหนังสือ
ภาพพวกนี้ปรากฎขึ้นมาต่อหน้าทุกคน
ทุกคนคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอัจฉริยะ เป็นเด็กใหม่แต่สามารถแซงคนรุ่นเก่าได้
แต่มีเพียงจี้จิ่งเชินเท่านั้นที่รู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนสามารถมีความสำเร็จได้ในวันนี้ ทุ่มเทความพยายามและน้ำเหงื่อไปมากเท่าไหร่!
จะกอดหนังสือและวัตถุโบราณทุกวัน จนทำให้เวลาส่วนใหญ่ของจี้จิ่งเชินหึงพวกวัตถุโบราณไปเกือบหมด
แถมครั้งนี้ยังมาแย่งเวลาและความสนใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนจสกเขาอีก จี้จิ่งเทียนถึงขั้นขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
แต่เพราะเวินเที๋ยนเที๋ยนชอบ เขาก็เลยตามใจเต็มที่
แต่ไม่คิดว่าจะมีคนมามัตสึโมโตะความพยายามของเธอ
จี้จิ่งเชินมองนิวมั้นที่อยู่ข้างหน้าด้วยสายตาที่เยือกเย็น
“ถ้าเทียบกับเธอ คุณสามารถทำได้ถึงขั้นไหน?”
“ฉัน……”
นิวมั้นลังเล เขาคิดว่าเขาเองพยายามมากแล้ว แต่พอมาเทียบกับเวินเที๋ยนเที๋ยนคือเทียบไม่ติดเลยแม้แต่น้อย
เขาส่ายหน้า
“ฉันแพ้เองแหละ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงที่อาจารย์ฉู่เคยพูดก่อนหน้านี้เลยถามไปว่า “งั้นคุณบอกฉันได้ไหมว่าใครเป็นคนบอกวิธีนี้ให้คุณ?”
เพราะคำถามนี้เลยทำให้คนหันมามองอย่างตกใจไม่น้อย
หรือว่าครั้งนี้มีผู้สมรู้ร่วมคิดอีก?
ในฝูงคน จางลัยยี่ตื่นเต้นขึ้นมา
เมื่อกี้แผนของนิวมั้นโดนประจาน เขาก็เริ่มกังวลขึ้นมาไม่คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะดูออก
ถ้านิวมั้นพูดสารภาพตัวเองออกไปด้วย ถึงเวลานั้นเขาก็คงโดนไปด้วย!
เขาเริ่มกระสับกระส่าย
นิวมั้นได้ยินแบบนี้ก็เริ่มใจเย็นขึ้นมา
“ทำไมคุณถึงคิดว่าต้องมีคนช่วยฉัน?”
น้ำเสียงเวินเที๋ยนเที๋ยนนิ่งมากเหมือนรู้อยู่แล้วตั้งแต่แรก
“คุณเป็นคนต่างชาติไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับภายในประเทศ แถมไม่รู้เรื่องอดีตของฉันและจี้จิ่งเชิน ไม่เคยไปสืบมาก่อนแต่กลับคิดแผนออกมาได้ งั้นก็หมายความว่าต้องมีคนช่วยคุณแน่นอนสินะ?”
นิวมั้นได้ยินแบบนี้ก็กวาดมองไปที่ท่านผู้ชมและสายตาหยุดอยู่ที่จางลัยยี่
หยุดอยู่สักพักแล้วค่อยละสายตากลับคืนมา
ทันใดนั้นจางลัยยี่ตื่นเต้นจนเกือบจะเต้นออกแล้ว
นิวมั้นค่อยพูดต่อ “ไม่มีคนช่วยฉัน ของพวกนี้ฉันสืบเองคนเดียวและฉันก็วางแผนเองคนเดียว”
“จริงหรือเปล่า?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว ในใจยังรู้สึกสงสัย
แต่ว่าหันไปมองตามทางที่นิวมั้นมองเมื่อกี้กลับดูไม่ออกว่าเขามองใครอยู่กันแน่
นิวมั้นพยักหน้า
“วันนี้ฉันเป็นคนแพ้คุณเอง ทักษะของฉันสู้คุณไม่ได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะลาออกจากวงการบูรพาวัตถุโบราณ”
พูดจบเขาก็โบกมือและหันหลังเดินออกไป
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่ได้ละเลยความระมัดระวัง
ต้องมีคนคอยช่วยนิวมั้นอยู่แน่ๆ
แต่ไม่รู้ว่าคนนั้นจะเป็นจางลัยยี่หรือเปล่า?
ถึงแม้เดาจากสถานการณ์แบบนี้มันอาจจะเป็นไปได้ แต่ตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานถึงจะพูดออกไป จางลัยยี่ก็คงไม่ยอมรับ
พิธีกรชะงักตั้งแต่เมื่อกี้
พอตอนนี้เห็นนิวมั้นเดินออกไปก็ค่อยเดินขึ้นมาบนเวที
“โอเค ถึงการแข่งขันของวันนี้จะประสบความตกใจและแผนการชั่วร้ายมาเยอะ แต่สุดท้ายก็จบด้วยการทำให้คนทั้งเซอร์ไพรส์ทั้งตกใจ! การแข่งขันของวันนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนชนะเลิศ!”
ท่านผู้ชมที่อยู่ในเหตุการณ์ก็มึนไปหมดจนถึงตอนนี้ก็ยังตั้งตัวไม่ทันกัน
เมื่อกี้ได้รับข่าวสารมากมายจากบทสนทนาของคนพวกนั้น ต้องใช้เวลาเพื่อตั้งสติ
ผ่านไปอีกหลายวินาทีค่อยมีคนตั้งสติได้
เพี๊ยะ!
เสียงตบมือเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
จากนั้นทุกคนตั้งสติได้ก็รีบยกมือขึ้นและตบมืออย่างต่อเนื่อง
เสียงตบมือดังราวกับฟ้าร้อง ทำเอาเกือบทำเพดานพัง!
ทุกคนต่างก็หน้าแดง ดวงตาราวกับมีแสงประกายออกมา มือทั้งสองข้างตบจนเริ่มบวมแดงแต่ก็ไม่มีใครหยุดเลย
เพราะมันสนุกมาก!
ไม่ว่าจะเป็นการซ้อนกลของเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชิน หรือว่าการเอาชนะคืนตอนนี้ก็สนุกจนทำให้ต้องร้องออกมาว่ายอดเยี่ยม!
ขนาดพวกเขาก็โดนหลอกไปด้วย
เสียงตบมือดังติดต่อกันหลายนาที!
ในขณะนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ลงเวทีพร้อมจี้จิ่งเชิน
สีหน้าอาจารย์ฉู่ดูมีราศี ปกติจะทำหน้าขรึมตลอดแต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความฮึกเหิม
“เที๋ยนเที๋ยน คุณไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ!”
ตั้งแต่ตอนที่จี้จิ่งเชินขึ้นบนเวทีเขาก็เข้าใจหมดแล้ว
ก็ว่าเมื่อกี้ตอนอยู่ในห้องพักผ่อน ทำไมน้ำเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนถึงมั่นใจขนาดนี้
เห็นว่าเธอรู้เรื่องพวกนี้แล้วตั้งแต่แรกแล้ว
“ชนะได้อย่างสวยเลย!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าเบาๆ ยกหน้าขึ้นมากวาดมองไปที่พวกอาจารย์รอบหนึ่งแต่กลับไม่เจอจางลัยยี่
“ปรมาจารย์จางล่ะ?”
ทันใดนั้นอาจารย์ฉู่ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
“การแข่งขันพึ่งจบ เขาก็เดินออกไปแล้ว”
เขารู้เหตุผลที่เวินเที๋ยนเที๋ยนถามแบบนี้ ครั้งนี้ที่ร่วมมือกับนิวมั้นแล้วมาวางกับดักให้เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินอาจจจะเป็นจางลัยยี่ก็ได้
ถึงแม้คนนั้นจะเป็นสมาชิกในกลุ่มแต่ถ้าหากเขาทำแบบนี้จริงๆ ไม่มีทางให้อภัยอย่างแน่นอน!
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าแต่ไม่ได้ถามต่อ แต่กลับพูด “ถ้างั้นฉันขอตัวกลับไปก่อนนะ”
“กลับไปพักผ่อนดีๆเถอะ ต่อจากนี้ยังมีสงครามที่ต้องสู้รบยากอีก”
อาจารย์ฉู่ถอดหายใจ
จากการแข่งขันก่อนหน้านี้หลายครั้ง นักบูรพาวัตถุโบราณที่มีทักษะธรรมดาก็ตกรอบหมดแล้ว
ที่เหลืออยู่ตอนนี้ ทุกคนต่างเป็นผู้มีฝีมือสูงทั้งนั้นต้องคอยระมัดระวัง
