เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักน้าแล้วเดินออกไปข้างนอกพร้อมจี้จิ่งเชิน
“ใช่แล้ว หยู๋ชิงล่ะ?”
แค่นึกถึงเด็กน้อยคนนั้น จี้จิ่งเชินก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที
“อยู่ในบ้าน”
“คุณไม่ได้พาเขามาด้วย?” เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ ถ้าวันนี้เขารู้ว่าจี้จิ่งเชินมาสถานที่แข่งขันแถมทิ้งตัวเองไว้ต้องโกรธแน่ๆ
จี้จิ่งเชินก็รู้ดีเพราะก่อนออกจากบ้าน เขาก็ได้ประสบไปแล้วหนึ่งครั้ง
แต่ว่าวันนี้ไม่ใช่แค่มาดูเวินเที๋ยนเที๋ยนแข่งขัน พาเขามาด้วยก็เลยไม่ค่อยสะดวก
แถมยังมีโดว์โดว์อยู่เป็นเพื่อน ให้เขารออยู่ในคฤหาสน์ทั้งสองคนเล่นด้วยกันมันก็ดีแล้ว
“ไม่เป็นไร กลับไปค่อยว่ากัน”
จี้จิ่งเชินคิด เดียวถ้าลูกได้เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็คงหายโกรธอยู่แหละ?
แต่ไม่คิดว่าเขาคิดแง่บวกเกินไป
รถมาจอดอยู่หน้าปราสาท จี้จิ่งเชินลงรถไปเปิดประตูห้อง
ตอนที่เอามือวางลงบนลูกบิดประตู เขาก็รู้สึกได้ว่ามันไม่ปกติ
เหมือนประตูผลักเข้าไปยากกว่าเมื่อก่อน……
แต่ว่าจี้จิ่งเชินก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ผลักประตูเข้าไป
จากนั้นตามมาด้วย……
ซู่ซ่า——
ยังไม่ทันรอให้เขาเดินเข้าไป จู่ๆก็มีถังน้ำตกลงมาจากข้างบน!
ทำเอาเสื้อสูทจี้จิ่งเชินเปียกจนเหมือนลูกหมาตกน้ำ!
การกระทำจี้จิ่งเชินชะงักหยุดอยู่กับที่ ไม่ได้เดินเข้าไปข้างในอีก
แต่ว่าเรื่องมันไม่ได้จบเพียงเท่านี้!
หึ่งหึ่งหึ่งหึ่ง
ทันใดนั้นก็มีคนไปเปิดพัดลม ทำเอาขนนกปลิวตามลมที่พัดมาไปทั่วห้อง ติดโดนหน้าทั้งใบของจี้จิ่งเชินเต็มๆ
ภายในเวลาสั้นๆไม่กี่วินาที จี้จิ่งเชินเปียกไปหมดทั้งตัวแถมบนตัวยังมีขนนกสีขาวติดเต็มตัวหมด
เขายืนตึงอยู่กับที่ราวกับเป็นรูปสลักหิน
มีเพียงมือที่จับลูกบิดประตูไว้อยู่ ค่อยๆเพิ่มแรงมากขึ้น
ถ้าไม่มีพวกขนนกสีขาวพวกนี้คงได้เห็นใบหน้าจี้จิ่งเชินตอนนี้ที่เต็มไปด้วยความโมโห นัยน์ตาดำลึกลับ กัดฟันแน่น หน้าผากมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ตามหลังจี้จิ่งเชินตะโกนร้องออกมาด้วยตวามตกใจ
ไม่ว่าจะเป็นน้ำหรือขนนกก็โดนจี้จิ่งเชินดักไว้หมด ตัวเองไม่โดนเลยแม้แต่นิดเดียวแต่ก็ตกใจไม่น้อย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? มีคนแอบปีนเข้าบ้านเหรอ? คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
จี้จิ่งเชินค่อยยกมือขึ้นมาแล้วเอาขนนกที่ติดอยู่บนใบหน้าออก สีหน้าดูแย่มาก
“จี้! หยู๋! ชิง! ออกมาเดียวนี้!”
หยู๋ชิง?
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองด้วยความสงสัยทันใดนั้นก็เบิกตากว้างทันที
อย่าบอกนะว่าจี้หยู๋ชิงเป็นคนทำพวกนี้ออกมา?
แค่เพราะตระกูลจี้ไม่พาเขาไปดูการแข่งขันเนี่ยนะ?
เรื่องแบบนี้ พอมาคิดดูอีกทีก็อาจจะทีสิทธิ์เป็นไปได้……
แถมอีกอย่างตอนนี้บวกกับมีโดว์โดว์ที่ซนดื้อเกเรด้วยอีกคน
เสื้อสูทจี้จิ่งเชินมีน้ำไหลลงมาไม่หยุด
สีหน้าเขาบูดบึ้ง ก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน
“ให้เวลาคุณสามวินาที รีบออกมาเดียวนี้”
ไม่มีเสียง
ในสภาพแบบนี้จี้หยู๋ชิงจะยอมออกมาให้ด่าหรือไง?
จี้จิ่งเชินนับถอยหลัง
“สาม”
“สอง”
“หนึ่ง”
เขาถอดหายใจ
“ได้ ไม่ออกมาใช่ไหม”
จี้จิ่งเชินก้าวเท้าเดินไปที่ห้องรับแขก
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบให้คนไปเอาผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาแล้วพูดอย่างจนปัญญา “คุณไม่ต้องขู่เขาหรอก เดียวหยู๋ชิงก็จะออกมาเอง”
ระหว่างที่พูดก็เห็นจี้จิ่งเชินมาถึงข้างทีวีและก้มตัวลงไปเปิดตู้ที่อยู่อีกข้าง
ยื่นมือเข้าไปจับข้างใน!
วินาทีต่อมาก็จับตัวเสี่ยวหยู๋ชิงออกมา
ตอนเจอตัว จี้หยู๋ชิงทำแก้มป่องแล้วกอดแขนไว้หน้าอกแถมทำหน้าบูดอีก
ทั้งๆที่เห็นจี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้าสภาพแย่กว่า แต่เขากลับยิ่งโมโหไปอีก
ทำท่าแก้มป่องน่ารักมากแต่ก็ไม่มีผลกับจี้จิ่งเชินเลยแม้แต่น้อย
“พวกนี้คุณทำเอง•”
“เชอะ!”
จี้หยู๋ชิงแบปากและหันหน้าไปไม่มองเขา
จี้จิ่งเชินโมโหจนกัดฟัน เส้นเลือดบนหน้าผากปูดขึ้นมาเป็นสองเส้น
“ได้ เดียวนี้กล้าแล้วใช่ไหม?”
“อ้อแอ้!”
จี้หยู๋ชิงก็ตะโกนกลับอย่างไม่ยอม
ใครให้เขาทิ้งตัวเองไว้แล้วไปสถานที่แข่งคนเดียวล่ะ?
“คุณ……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นจี้จิ่งเชินที่โมโหมากก็รีบไปลากเขามา
“คุณไม่ต้องโมโห เดียวฉันจัดการเอง”
ระหว่างพูดก็ยกมือขึ้นรับจี้หยู๋ชิงมา
ขมวดคิ้วแล้วพูด “หยู๋ชิงไม่เชื่อฟังกันเลย ถ้าเมื่อกี้เปลี่ยนคนเข้าไปอาจจะเป็นคุณปู่พ่อบ้านหรือคุณน้าห้องครัวงั้นก็แย่แล้วสิใช่ไหม?”
จี้หยู๋ชิงได้ยินแบบนี้ก็ขมวดคิ้วแล้วคิดสักพักค่อยพยักหน้า
ได้ ครั้งหน้าแก้ไขใหม่
จี้จิ่งเชินได้ยินเวินเที๋ยนเที๋ยนพูดแบบนี้ก็ชะงักและยิ้งจนปัญญา
“เที๋ยนเที๋ยน ฉันคิดว่าคุณจะยืนฝั่งฉัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองเขา
“ฉันก็ยืนฝั่งคุณไง”
จี้จิ่งเชินถอดหายใจ แล้วสายตาที่คมกริบก็หันไปมองจี้หยู๋ชิงอีกครั้ง
พูดขู่ใส่ “ถ้ามีครั้งต่อไปอีก ฉันจะส่งคุณไปโรงเรียนประจำ!”
จี้หยู๋ชิงแบปากด้วยความไม่พอใจแล้วหันไปกอดเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ยอมปล่อยมือ
ทันใดนั้นพ่อบ้านก็เอาผ้าเช็ดตัวมาพอดี
“คุณท่านครับ เช็ดตัวก่อนเถอะครับ”
จี้จิ่งเชินรับมา
“บอกให้พวกคุณดูแลพวกเขาให้ดีไม่ใช่หรือไง?”
พ่อบ้านพยักหน้า แล้วหันไปมองจี้หยู๋ชิงด้วยความรักใคร่เอ็นดู
“คุณชายเล็กฉลาดเกินไปแล้วครับ ขนาดแผนการเล่ห์กลยังทำเป็น เมื่อกี้พวกผมถ่ายไว้ด้วยครับ!”
“อื้อ?”
จี้จิ่งเชินหันมามองเขาแทน “งั้นหมายความว่าตอนที่เขาทำแผนการเล่ห์กลเพื่อจัดการฉัน พวกคุณก็นั่งดูข้างๆงั้นเหรอ?”
พ่อบ้านได้ยินแบนี้ก็รู้เลยว่าตัวเองพูดหลุดปากเลยรีบอธิบาย
“พวกผมคิดว่าคุณชายเล็กแค่ทำเล่นๆ แต่ไม่คิดว่าจะสำเร็จจริงๆครับ”
เขากำหมัดแน่นด้วยความตื่นเต้น
จี้จิ่งเชินมองหน้าเขาที่ดีใจแบบนี้ ไม่เข้าใจจริงๆว่าคนในบ้านหลังนี้ยืนอยู่ฝั่งใครกันแน่?
เขาเดินหันไปที่ห้องน้ำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนดูแลจี้หยู๋ชิงอยู่พร้อมพูดอวยจี้จิ่งเชินไปด้วย
“การแข่งขันวันนี้ไม่ค่อยเหมือนเดิม เพราะมีพวกนิวมั้นเขา จี้จิ่งเชินกลัวพาคุณไปแล้วพวกเขาจะหาโอกาสมาทำร้ายคุณ ก็เลยต้องให้คุณรออยู่ในบ้าน”
จี้หยู๋ชิงพยักหน้าด้วยความเข้าใจ
เขารู้อยู่แล้วว่าถ้าตัวเองตามไปด้วย โดว์โดว์ก็คงจะตามไปอีกคน
ถ้าถึงตอนนี้ก็คงไปเดือดร้อนแผนของคุณพ่อคุณแม่
แต่ที่รู้อยู่แล้วคืออีกเรื่อง ใครให้วันนี้ก่อนคุณพ่อจะออกไปตามาพูดประโยคแบบนั้นล่ะ
ทั้งๆที่ตัวเองก็ตกลงยอมรออยู่ในบ้านแล้ว แต่จี้จิ่งเชินที่เตรียมตัวจะออกไปกลับพูดกับเขาว่า:
“ยังกล้ามาแย่งเวินเที๋ยนเที๋ยนกับฉันอีก เห็นมือสั้นๆของคุณชาตินี้คงไม่มีทางแน่ๆ คนที่จะอยู่เคียงข้างเที๋ยนเที๋ยนชาตินี้เป็นฉันต่างหาก มีแค่ฉันคนเดียว”
เพราะประโยคนี้เลยทำให้จี้หยู๋ชิงโมโห
เขากอดเวินเที๋ยนเที๋ยนแน่น
พูดไปมั่ว แม่เป็นของเขา!
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มออกมาแล้วกวาดมองไปหนึ่งรอบเลยถาม “โดว์โดว์ล่ะ?”
ปกติโดว์โดว์จะตัวติดจี้หยู๋ชิงตลอด แต่วันนี้กลับไม่อยู่ข้างเขา
“อ้อแอ้!”
จี้หยู๋ชิงยกมือขึ้นมาชี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยพาเขาเดินตามไปด้วย
โดว์โดว์นั่งอยู่บนดาดฟ้ามองไปที่ลานบ้าน ราวกับกำลังรอใครสักคน จ้องมองจนจะเป็นรูแล้ว
“โดว์โดว์?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไป
โดว์โดว์ได้ยินเสียงก็หันกลับมาด้วยความดีใจ ทั้งสองตาสว่าง
“แม่ล่ะ?”
มองไปรอบตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่เห็นวี่แววของหลวนจื่อ ความดีใจที่แฝงอยู่ในดวงตาก็หายไป ทำหน้าตาผิดหวัง
