จี้หยู๋ชิงกับพ่อบ้านซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องรับแขกอย่างไม่พูดไม่จา
ตั้งใจฟังที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกับปรมาจารย์จอห์นพูดคุยกันอยู่ข้างนอกอย่างระมัดระวัง
ได้ยินว่าปรมาจารย์จอห์นมาที่นี่เพื่อท้าแข่งกับเวินเที๋ยนเที๋ยน พวกเขาก็รู้สึกกังวล คิดไม่ถึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะโต้ตอบไปแบบนี้ พ่อบ้านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขารู้สึกภาคภูมิใจ
ถูกตัอง!
บทบาทคืออะไร? ในใจของเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนจะต้องเป็นแชมป์ของการแข่งขันครั้งนี้อย่างแน่นอน เขาและทุกคนในปราสาทต่างเชื่อมั่นในความคิดนี้
และในตอนนี้เอง จี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อมแขนก็ดึงแขนเสื้อของเขา
พ่อบ้านก้มหน้าลงด้วยความแปลกใจ
จี้หยู๋ชิงไม่ได้พูดอะไร แต่แค่ดึงเสื้อของเขาไม่หยุด ท่าทางตื่นตระหนก
“มีอะไรเหรอ? นายน้อย” เขาถาม
“แงงแงแงแงมาแล้ว!” จี้หยู๋ชิงพูดเบาๆ
แต่พ่อบ้านก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะพูดอะไร?
เขารู้สึกงงอย่างกะทันหัน
“นายน้อย คุณจะพูดอะไรกันแน่？”
ท่าทางของจี้หยู๋ชิงดูตื่นตระหนกมากขึ้น เขารีบดึงพ่อบ้านเอาไว้ เหมือนว่าอยากจะบอกอะไรบางอย่างกับเขา
แต่พ่อบ้านก็ยังไม่เข้าใจ
และทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง
“เขากำลังบอกคุณว่า คุณพ่อมาแล้ว เรารีบหนีกันเถอะ”
ได้ยินเสียงแบบนี้ พ่อบ้านก็รู้แล้วว่าใครมา เขารีบหันหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว และเป็นอย่างที่คิดไว้ เห็นจี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา
พ่อบ้านตกใจ จู่ๆเขาก็ร้อนรน ยืนก้มหน้าลงอยู่กับที่ไม่กล้าพูดจา
จี้จิ่งเชินเดินเข้ามา เห็นท่าทางร้อนรนของทั้งสองคน
เขาถามว่า：“พวกคุณแอบทำอะไรกัน？เห็นผมมาก็จะหนี”
เขาเดินเข้ามา มองไปทางที่ทั้งสองคนมอง เขาก็เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนกับปรมาจารย์จอห์นกำลังพูดคุยกัน
ทั้งสองคนพูดเรื่องเมื่อกี้เสร็จแล้ว ปรมาจารย์จอห์นบอกให้เวินเที๋ยนเที๋ยนพาเขาไปเดินดูของสะสมในบ้าน
มองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนทีหนึ่ง จากนั้นจี้จิ่งเชินก็หันหน้ากลับมา
จี้หยู๋ชิงที่ถูกจับได้ สีหน้าของเขาแข็งทื่อและไม่กล้ามองไปที่จี้จิ่งเชิน
“ที่แท้พวกคุณกำลังแอบดูเวินเที๋ยนเที๋ยนคุยกับคนอื่น”
พ่อบ้านตื่นตระหนก รีบพูดปกป้องจี้หยู๋ชิง：“ผมเป็นคนพานายน้อยมาเองครับ”
จี้จิ่งเชินยกมือขึ้นขัดจังหวะเขา
“คุณไม่จำเป็นต้องอธิบาย ผมรู้อยู่แล้ว ต้องเป็นจี้หยู๋ชิงที่ขอให้คุณพาเขามาที่นี่ ถ้าอยากไปหาพวกเขา ก็เดินเข้าไปหาเลยก็ได้ จะหลบๆซ่อนๆทำไม？”
จี้จิ่งเชินไม่รู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเคยบอกไว้ว่าไม่ให้ทั้งสองคนเข้ามา จี้จิ่งเชินพูดพร้อมกับยื่นมือออกไปอุ้มจี้หยู๋ชิง
“ฉันพานายเข้าไปเอง” เขาพูดด้วยความหวังดี
แต่เขาคิดไม่ถึงว่าพอจี้หยู๋ชิงได้ยินว่าจะเข้าไป เขาก็ดิ้นทันที ทำยังไงเขาก็ไม่ยอมเข้าไป
พูดเป็นเล่น ทำเรื่องไม่ดีเอาไว้ จะไปให้โดนหม่าม๊าจับได้ยังไง
ต่อหน้าหม่าม๊า เขาเป็นเด็กดีมาตลอด
แต่การดิ้นรนที่อ่อนแรงของจี้หยู๋ชิง ในสายตาของจี้จิ่งเชินมันแทบไม่ต้องพูดถึง เขาใช้กำลังพาจี้หยู๋ชิงเข้าไป
พ่อบ้านมองไปที่เขาด้วยความกังวล ในใจของเขารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
ขอโทษนะนายน้อย ผมก็ช่วยคุณไม่ได้เหมือนกัน
จี้หยู๋ชิงดิ้นรนจนสุดแรง แต่ก็ถูกจี้จิ่งเชินพามาหาพวกเขาสองคน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นจี้จิ่งเชินเดินเข้ามาเธอก็ยิ้มออกมาทันที
“วันนี้คุณกลับเร็วจัง”
“นี่คือปรมาจารย์จอห์น ฉันเคยแนะนำให้คุณรู้จัก”
พึ่งจะพูดเสร็จก็เห็นจี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอรู้สึกประหลาดใจ：“ทำไมจี้หยู๋ชิงถึงมาด้วย?”
ได้ยินเสียงแบบนี้ จี้หยู๋ชิงที่กำลังดิ้นรนอย่างหนักก็ตัวแข็งทื่อทันที เขาไม่กล้าเข้าไปในอ้อมแขนของเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่กลับหันหลังให้เธอ ไม่กล้าหันไปมอง
จี้จิ่งเชินไม่รู้ความกังวลของจี้หยู๋ชิง เขาพูดว่า：“เมื่อกี้ตอนที่เข้ามา ผมเห็นเขากับพ่อบ้านทำอะไรลับๆล่อๆอยู่ที่ประตูก็เลยพาเขาเข้ามาด้วยเลย”
ได้ยินแบบนี้ เด็กทารกก็แทบจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา
คุณพ่อโง่! ทำไมต้องพูดออกมา?
ตัวของจี้หยู๋ชิงแข็งทื่อไปหมด หดตัวเป็นลูกบอล ไม่มีหน้ามองเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาอดไม่ได้ที่จะหาหลุมมุดลงไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใจขึ้นมาทันที เมื่อกี้ตอนที่เธอเดินออกมา เธอบอกให้พ่อบ้านพาจี้หยู๋ชิงกลับไปพักผ่อน
เดิมทีกังวลว่าเขาจะเหนื่อย ปกติแล้วช่วงเวลานี้ คือเวลาพักผ่อนของจี้หยู๋ชิง เธอจึงบอกไปแบบนั้น
คิดไม่ถึงว่าจี้หยู๋ชิงจะอยากรู้อยากเห็นขนาดนี้ ถึงขั้นตามมา
บทสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสองไม่ได้มีความลับอะไรจริงๆ แล้วอีกอย่าง เธอไม่เคยปิดบังอะไรครอบครัวอยู่แล้ว
เห็นท่าทางตกใจของจี้หยู๋ชิง เธอก็หัวเราะ เดิมทีก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คิดไม่ถึงว่าทำเอาจี้หยู๋ชิงตกใจขนาดนี้
ในทางกลับกัน จี้หยู๋ชิงที่ถูกจับได้เพราะตัวเองก่อเรื่องเอาไว้ เขาตื่นตระหนกไปหมด
ทำยังไงดี?
ถูกหม่าม๊าจับได้แล้ว
ถ้าหม่าม๊าไม่ชอบเขาแล้วจะทำยังไง?
ถ้าเธอคิดว่าจี้หยู๋ชิงเป็นเด็กเกเร ต่อไปเธอจะไม่ทำอาหารอร่อยๆให้เขากินอีก?
ทำยังไงดี?
เขาเอาแต่คิดเรื่องนี้ ในใจเต็มไปด้วยน้อยใจ
เขาที่ตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่เคยร้องไห้ แต่ตอนนี้น้ำตาค่อยๆไหลออกมา รู้สึกอยากจะร้องไห้
และในตอนนี้เองก็มีมือยื่นเข้ามาอุ้มเขา และเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ดังขึ้น
“ให้ฉันอุ้มเขา”
จี้จิ่งเชินก็รู้สึกถึงความแปลกประหลาดของจี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อนแขน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธ พยักหน้าและส่งจี้หยู๋ชิงให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
ในวินาทีต่อมา ภาพตรงหน้าจี้หยู๋ชิงก็เปลี่ยนไป สายตาของเขามองไปเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน
ดวงตาของเขาแดงก่ำ ดูก็รู้ว่าเขากำลังจะร้องไห้
เห็นท่าทางของเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงว่าจี้หยู๋ชิงจะตกใจขนาดนี้ เขาเกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว
เธอรีบตบหลังของจี้หยู๋ชิงเบาๆพร้อมกับเกลี้ยกล่อมเขา
“ไม่ต้องกลัว ถ้ารู้ว่าจี้หยู๋ชิงอยากจะฟัง แม่ก็คงพาหนูมาด้วยแล้ว เดิมทีคิดว่าหนูจะเหนื่อย บอกให้พ่อบ้านพาหนูไปพักผ่อน จี้หยู๋ชิงเป็นห่วงแม่ไม่ใช่เหรอ？แม่จะโกรธหนูได้ยังไง”
จี้หยู๋ชิงมองดูเธอด้วยความเป็นห่วง
สายตาแบบนั้น ดูเหมือนจะพูดว่า จริงเหรอ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าอย่างหนักแน่น
“แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง”
ได้รับคำตอบที่แน่ชัด จี้หยู๋ชิงก็โล่งใจทันที กระพริบตาที่น้ำตาคลอและขยับเข้าไปกอดคอของเวินเที๋ยนเที๋ยน เอาหัวมุดอ้อนเวินเที๋ยนเที๋ยน
จี้จิ่งเชินที่ยืนอยู่ข้างหลังเห็นแบบนี้ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
เด็กคนนี้ ที่ตรงนั้นมันเป็นที่ของเขาชัดๆ
แต่เห็นแก่เมื่อกี้ที่เขาเกือบจะร้องไห้ ครั้งนี้ปล่อยเขาไปก่อน
เวินเที๋ยนเที๋ยนตบหลังเกลี้ยกล่อมจี้หยู๋ชิงเบาๆ พร้อมกับหันหน้าไปมองที่ปรมาจารย์จอห์น ขอโทษจริงๆค่ะ
“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันอาจจะไปเดินชมเป็นเพื่อนปรมาจารย์จอห์นไม่ได้แล้ว ฉันให้พวกเขาพาคุณไปดีกว่า”
ปรมาจารย์จอห์นโบกมือ
“ไม่เป็นไร คุณไปพักผ่อนเถอะ ผมเดินชมมาพอสมควรแล้ว ดึกแล้ว ยังต้องกลับไปเตรียมตัวสำหรับการแข่งขันพรุ่งนี้ ถ้าคนอื่นเห็นว่าผมไม่ได้กลับไป พวกเขาจะเอะอะโวยวายอีก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้บอกให้เขาอยู่ต่อ เธอพยักหน้า
