“ถ้าอย่างนั้นไว้เจอกันที่สนามแข่งครั้งหน้า” เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ย
ปรมาจารย์จอห์นยิ้มบางเอ่ย “ผมจะรอคุณทำตามสัญญา”
พูดจบแล้วก็หมุนตัวเดินออกไป
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้นก็แปลกใจเล็กน้อย รอให้เวินเที๋ยนเที๋ยนไปหยิบของ แล้วจึงเอ่ยถามจี้หยู๋ชิงเสียงเบา “ที่จอห์นพูดว่าทำตามสัญญานั่นมันเป็นมาอย่างไรกันแน่?”
จี้หยู๋ชิงที่ตอนนี้ไม่ได้ร้องไห้แล้ว แต่ยังคงไม่พอใจจี้จิ่งเชินอยู่ จึงถลึงตามองเขาแล้วหันหน้าหนี ไม่ยอมบอกเขา
จี้จิ่งเชินเขี่ยคนตัวเล็กข้างหน้ามาวางไว้ตรงหน้า
“หนูจะบอกไม่บอก ถ้าไม่บอก พ่อจะโพสต์รูปหนูร้องไห้เมื่อกี้ ให้ทุกคนดู”
อะไรนะ?
จี้หยู๋ชิงได้ยินดังนั้น สีหน้าก็แข็งค้างแทบจะกลายเป็นหิน หันไปมองเขาอย่างตื่นตระหนก
คนคนนี้ยังถ่ายรูปท่าทางเมื่อสักครู่ของเขาไว้ด้วย?
จี้จิ่งเชินลำพองใจเล็กน้อย ยกโทรศัพท์ในมือไปมา
“ภาพที่ไม่ค่อยได้เห็นแบบนี้ ไม่ถ่ายไว้ก็น่าเสียดายไม่ใช่เหรอ?”
จี้หยู๋ชิงโตมาจนถึงขนาดนี้ หลังจากที่ร้องไห้ในวันที่เกิดมาแล้ว ก็ไม่ร้องไห้อีกเลย สภาวะอารมณ์ราบเรียบเป็นอย่างมาก
ภาพแบบนี้ เขาจะปล่อยไปได้อย่างไร?
จี้หยู๋ชิงได้ยินดังนั้นก็ยิ่งโกรธ ใบหน้าเล็กพองลม เต็มไปด้วยความเคร่งขรึมและเดือดดาล ยื่นมือออกไปหมายจะแย่งโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเขา
เพราะตัวเล็กแขนสั้น แค่จี้จิ่งเชินยกมือขึ้น เขาก็เอื้อมไม่ถึงแล้ว
พยายามอยู่นาน แม้กระทั่งโทรศัพท์ก็ไม่ได้แตะ จี้หยู๋ชิงหน้าแดงก่ำ แก้มพองลม
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ไปหยิบของกลับมาเห็นภาพนี้เข้าก็รู้สึกแปลกใจ “เมื่อกี้พวกคุณคุยอะไรกัน?”
จี้จิ่งเชินเอ่ยทันที “ท่าทางของจี้หยู๋ชิงร้องไห้เมื่อสักครู่ ถูกผมถ่ายรูปไว้ เขาเลยไม่พอใจ”
“คุณถ่ายรูปไว้แล้ว?”
คิดไม่ถึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะมีสีหน้าประหลาดใจในทันที รีบเดินเข้ามา “ให้ฉันดูหน่อย”
จี้จิ่งเชินยื่นส่งให้ ในรูปนั้น จี้หยู๋ชิงที่เคร่งขรึมและนิ่งเงียบมาแต่ไหนแต่ไรใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาก็แดง แม้ว่าจะไม่มีน้ำตาไหลออกมา แต่ดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอ เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าเขากำลังร้องไห้
เวินเที๋ยนเที๋ยนสีหน้าปรากฏความขบขัน
“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะได้เห็นภาพนี้ หายากจริงๆ”
เมื่อจี้หยู๋ชิงเห็นว่าแม้กระทั่งเวินเที๋ยนเที๋ยนก็พูดถึงขนาดนี้ จึงมีสีหน้าทั้งโกรธทั้งอาย สะบัดมือส่งเสียงอ้อแอ้โต้แย้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับเอ่ย “รูปแบบนี้หาได้ยากจริงๆ ฉันต้องรักษาไว้ดีๆ ปกติน้อยมากเลยที่จี้หยู๋ชิงจะแสดงสีหน้าแบบนี้ออกมา”
ทั้งคู่เอ่ยพลางส่งรูปภาพในโทรศัพท์ให้กัน เพื่อเก็บรักษาไว้
จี้หยู๋ชิงเห็นดังนั้นอยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ในโลกนี้ยังมีพ่อแม่ที่ทำแบบนี้กับลูกได้อย่างไร?
การแข่งขันบูรณะวัตถุโบราณครั้งแรกยังคงดำเนินต่อไป แม้ว่าในระหว่างการแข่งขันจะมีนักบูรพาวัตถุโบราณถูกลงโทษและคัดออกเนื่องจากไม่ปฏิบัติตามกฎ แต่ก็ไม่ได้ลดความสนใจของสาธารณชนที่มีต่อการแข่งขันลง
ในระหว่างที่การแข่งขันดำเนินไปนั้นกลับมีผู้คนรู้จักอาชีพนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และถูกดึงดูดด้วยเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์
และเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นหนึ่งในผู้เข้าแข่งขันที่เป็นจุดสนใจของทุกคน ไม่เพียงแค่เพราะเธอเคยเป็นประธานบริษัทตระกูลหล่อนมาก่อน แต่เดิมก็เป็นที่รู้จักอยู่แล้ว เมื่อทุกคนเห็นทักษะความสามารถในการบูรณะที่โดดเด่นของเธอก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก
ที่แท้เวินเที๋ยนเที๋ยนยังมีความสามารถเก่งกาจแบบนี้ ทุกครั้งที่ถือวัตถุโบราณที่แตกเสียหายไว้ในมือ แล้วบูรณะด้วยสองมือของตัวเอง รอยแตกร้าวบนวัตถุโบราณก็ค่อยๆ หายไปด้วยทักษะที่คล่องแคล่วของมือทั้งสองข้างของเธอ ทุกคนล้วนประหลาดใจ
ในที่สุดก็เข้าใจแล้ว ว่าทำไมตอนนั้นจี้จิ่งเชินถึงได้ตกหลุมรักเธอ
แต่สำหรับการแข่งขันบูรณะวัตถุโบราณครั้งนี้ สุดท้ายแล้วใครจะเป็นผู้ชนะ ทุกคนต่างมีความคิดที่ไม่เหมือนกัน
บางคนคิดว่าทักษะการเรียนรู้ของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นล้ำเลิศ ทั้งยังขยันขันแข็ง ในการแข่งขันทุกครั้งล้วนเห็นพัฒนาการอันรวดเร็วของเธอ ซึ่งน่าชื่นชมเป็นอย่างมาก การแข่งขันครั้งนี้จะสามารถคว้าแชมป์มาได้อย่างแน่นอน
แต่คนอีกส่วนหนึ่งก็มองว่าแม้เวินเที๋ยนเที๋ยนจะพยายาม แต่เมื่อเทียบกับอาจารย์อีกหลายท่านแล้วยังคงขาดความชำนาญไปบ้าง โดยเฉพาะกับปรมาจารย์จอห์นที่มีชื่อเสียงไปทั่วโลก
ต่อหน้าคนประเภทนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เหมือนเด็กที่เล่นบทบาทสมมติเป็นผู้ใหญ่ ต่อให้เก่งกาจแค่ไหนก็ไม่สามารถเอาชนะได้
อีกทั้งยังมีนักบูรพาวัตถุโบราณที่โดดเด่นอีกหลายคนที่ทุกคนต่างมองในแง่ดีเช่นเดียวกัน
ในตอนนั้นเองขณะที่ทุกคนกำลังทายว่าใครจะเป็นผู้ชนะในครั้งนี้
เพราะไม่เพียงแค่เป็นตัวแทนเฉพาะตัวบุคคลเท่านั้น แต่ยังเป็นเกียรติของประเทศอีกด้วย
เมื่อเผชิญหน้ากับเรื่องประเภทนี้ ทุกคนล้วนจริงจังกับเป็นอย่างมาก
วันต่อมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนเคยดูการแข่งขันของปรมาจารย์จอห์นอยู่บ้าง ทุกครั้งที่ดูก็ต้องตกใจกับระดับความสามารถในการบูรณะที่เยี่ยมยอด
ทุกครั้งที่คิดว่าระดับทักษะการบูรณะของตัวเองก็ไม่เลว ตราบใดที่เทียบกับปรมาจารย์จอห์นก็รู้สึกเหมือนกำลังสอนจระเข้ว่ายน้ำ เหมือนมดแดงที่คิดเขย่าต้นไม้
เป็นอย่างที่อาจารย์ฉู่พูดไว้ ทุกสนามแข่งขันต่อจากนี้ล้วนน่าตื่นเต้น ผลงานของทุกคนต่างโดดเด่นมาก และจะไม่มีการคดโกงเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
พูดได้ว่า ตอนนี้การแข่งขันพึ่งจะเริ่มต้นขึ้นจริงๆ
อาจารย์หลายท่านที่ร่วมทีมกับเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกคัดออก สุดท้ายก็เหลือเพียงปรมาจารย์จอห์นที่เข้าสู่การแข่งขันรอบสุดท้ายได้สำเร็จ
และเวินเที๋ยนเที๋ยนจะสามารถเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้ ก็ต้องชนะการแข่งขันในวันนี้เท่านั้น
แล้วคู่แข่งในการแข่งขันวันนี้ ก็เป็นระดับอาจารย์ที่จะประมาทไม่ได้เลย
ปรมาจารย์จินลัยที่เริ่มเรียนรู้วัตถุโบราณตั้งแต่เด็ก ทำการบูรณะมาหลายสิบปีแล้ว ศึกษาทักษะการบูรณะวัตถุโบราณมาอย่างโชกโชนและยังเรียนรู้อยู่เสมอ
ในโลกของการบูรพาวัตถุโบราณ แค่เพียงเอ่ยชื่อเขาทุกคนล้วนต้องยกนิ้วโป้งชื่นชม
ต้องแข่งขันกับคนประเภทนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็กดดันเป็นอย่างมาก ได้ยินว่าเขายังใช้เวลาเป็นสิบปีเต็มในการเรียนรู้ทักษะของแต่ละประเทศ สัมผัสทักษะการบูรณะวัตถุโบราณที่ต่างกันของพวกเขา
และที่ปรมาจารย์จินลัยถนัดชำนาญที่สุดก็คือเครื่องเคลือบเช่นเดียวกันกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
หลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจับฉลากได้เขาแล้ว อาจารย์ฉู่ก็กังวลเป็นอย่างมาก
เอ่ยกับเวินเที๋ยนเที๋ยน “คนคนนี้เก่งมาก ไม่เหมือนพวกของนิวมั้น ถ่อมเนื้อถ่อมตัว หลายปีก่อนเขาก็เคยมาเรียนการบูรณะวัตถุโบราณที่วัง ตอนนั้นเขาเรียนรู้เทคนิคไปไม่น้อย ดังนั้นทักษะที่เธอใช้เขาก็น่าจะรู้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
เธอเคยเห็นที่พวกเขาแข่งขันมาก่อน และมีความเข้าใจอยู่บ้าง
อาจารย์ฉู่ถอนหายใจแล้วเอ่ย “ตอนนี้ทั้งทีมเหลือแต่เธอกับจางลัยยี่แล้วที่จะเข้าชิงชนะเลิศได้เธอต้องสู้ๆ เข้ารอบชิงชนะเลิศให้ได้”
กำลังพูดจบ ปรมาจารย์จอห์นที่ยืนอยู่ด้านหลังก็เชิดคางขึ้นอย่างลำพองใจ
เอ่ยขึ้นอย่างอวดดี “มีแค่ผมคนเดียวก็พอแล้ว ผมคว้าชัยชนะมาได้แน่”
แต่เมื่ออาจารย์ฉู่ได้ยินคำพูดนั้น กลับไม่ได้รู้สึกสบายใจ ยังคงขมวดคิ้วอย่างกังวล
เรื่องของปรมาจารย์จอห์นกับนิวมั้นในวันนั้น เขายังคงเก็บไว้ในใจอยู่เสมอ
