วันต่อมา
หลวนจื่อเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วก็เช็คเอาท์ออกไปสนามบิน จากนั้นก็ไปเจอกับหมินอันเกอ
เพราะว่าข่าวครั้งก่อน แฟนคลับหลายคนรู้ว่าหมินอันเกอจะมาแถวนี้ ดังนั้นวันนี้เขาจึงแต่งตัวลับเป็นพิเศษ
ใส่หมวกและหน้ากาก แม้แต่ดวงตาทั้งสองข้างที่เหลืออยู่ก็ยังใส่แว่นตาดำ
แบบนี้เดินเข้ามาถึงไม่มีใครจับได้
ทั้งสองคนกำลังจะเดินเข้าไป
“หลวนจื่อ”
มีเสียงเรียกดังขึ้นมา
หลวนจื่อหันไปมอง เห็นว่าหลุยส์ก็มาที่สนามบิน เธอรีบหยุดเดินและหันไปพยักหน้าให้เขา
“หลุยส์ ทำไมคุณถึงมาที่นี่ด้วยล่ะ”
“มาส่งคุณโดยเฉพาะ” หลุยส์ถอนหายใจ “ใครบอกให้คุณรีบจากไปแบบนี้ เดิมทียังอยากจะนัดกินข้าวกับคุณอีกสักมื้อ”
หลวนจื่อเหลือบมองหมินอันเกอที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างๆ เธอยิ้มและพูดว่า：“ฉันอยู่ที่นี่มานานมากแล้ว ถ้ายังไม่กลับไป ลูกอาจจะเป็นห่วงเอาได้”
หลุยส์หันหน้าไปมองตามสายตาของเธอ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะปกปิดไว้อย่างแน่นหนา มองไม่เห็นลักษณะรูปร่าง แต่เห็นจากสีหน้าของหลวนจื่อ เขาก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งคือใคร
เขาไม่ได้เปิดโป่งแต่พูดออกมาว่า：“เรื่องที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ ผมอยากให้คุณคิดดูดีๆ ปรมาจารย์หูหลินชื่นชอบคุณมาก”
“ขอบคุณความชื่นชอบของปรมาจารย์หูหลิน ฉันจะคิดอย่างรอบคอบ”
“งั้นก็ดี” หลุยส์พูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าต่อไปมาทำงานหรือมาเที่ยว คุณต้องบอกผมนะ ผมจะมาต้อนรับคุณเอง”
“แน่นอน”
หลวนจื่อยกมือบ๊ายบายเขา เห็นว่าไม่ทันเวลาแล้ว เธอก็รีบเดินออกไปกับหมินอันเกออย่างรวดเร็ว
พึ่งจะเดินไปไม่กี่ก้าว หมินอันเกอก็ถามว่า：“เรื่องที่เขาพูดคือเรื่องอะไร？”
ตอนนี้หลวนจื่อยังคงโกรธอยู่ เธอพูดเบาๆว่า：“ไม่ทีอะไร ก็แค่เรื่องงาน”
พูดเสร็จก็รีบตรวจสอบสัมภาระและเตรียมเช็คอิน
หมินอันเกอขมวดคิ้ว เขาไม่ค่อยชินกับหลวนจื่อในตอนนี้
ทั้งสองคนขึ้นไปเครื่องบิน พวกเขาไม่พูดคุยกันตลอดทั้งทาง
หลวนจื่อที่ปกติมักจะชอบหยอกล้อ เธอใส่หูฟัง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากสนใจคำพูดของหมินอันเกอ
หมินอันเกอสีหน้ามือดมน เขาพยายามจะพูดตั้งหลายครั้ง แต่กูถูกหลวนจื่อปฏิเสธตลอด
ทั้งสองเดินทางมาจนถึงปราสาท ทันทีที่เข้าไปข้างใน เห็นโดว์โดว์และจี้หยู๋ชิงที่กำลังเล่นอยู่ที่ระเบียง ในที่สุดสีหน้าของหลวนจื่อถึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอรีบเดินเข้าไป
“โดว์โดว์！”
ทันทีที่เธอเรียก โดว์โดว์ที่กำลังเล่นพ่อแม่ลูกกับจี้หยู๋ชิงก็หันหน้ามาอย่างรวดเร็ว และเมื่อเห็นหลวนจื่อกับหมินอันเกอ เธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข เผยให้เห็นลักยิ้มสองลูกที่มุมปาก
“หม่าม๊า! ป่าป๊า!”
เธอยืนขึ้นและก้าวขาสั้นๆสองข้างวิ่งออกไปทันที
หลวนจื่อรีบก้มตัวลงและอุ้มเธอขึ้นมา
“หม่าม๊าขอโทษนะที่พึ่งจะมารับหนู”
โดว์โดว์เอาหน้ามุดเข้าไปที่คอของเธอและอ้อนอย่างรู้ความ
“ไม่เป็นไรค่ะ ถึงแม้ว่าหม่าม๊ายังไม่มา แต่หนูเห็นหม่าม๊าในทีวีด้วย”
เดิมทีเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังอ่านหนังสือและเล่นอยู่กับพวกเขาทั้งสองคน ได้ยินว่าหลวนจื่อกลับมาแล้ว เธอก็เดินออกมาด้วยความตกใจ
อธิบายว่า：“สองสามวันมานี้ฉันเปิดวิดีโอเดินแบบของเธอให้พวกเขาดู”
ได้ยินแบบนี้ หลวนจื่อก็ตกใจไปพักหนึ่ง และจู่ๆก็รู้สึกกังวลขึ้นมา กลัวว่าโดว์โดว์จะเห็นฉากที่เธอเกือบจะหกล้ม
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองออกว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอโน้มตัวเข้ามาพูดเบาๆว่า：“ไม่ต้องกังวล ส่วนนั้นถูกตัดออกไปก่อนแล้ว”
ในที่สุดเธอก็โล่งอก อุ้มโดว์โดว์และพูดอย่างมีความสุขว่า：“จริงเหรอ? โดว์โดว์เห็นหมดแล้วเหรอ? โดว์โดว์คิดว่าหม่าม๊าอยู่บนรันเวย์หม่าม๊าหล่อมากไหม?”
“อืม！”
โดว์โดว์พยักหน้าอย่างหนักแน่น มองไปที่หลวนจื่อด้วยสีหน้าที่ศรัทธา เธอยกนิ้วโป่งขึ้นมาและพูดว่า：“หม่าม๊าเก่งที่สุดเลย！ดูงานแฟชั่นโชว์มาหมดแล้ว หนูรู้สึกว่ามีแค่หม่าม๊าเท่านั้นที่สวยที่สุด”
หลวนจื่อได้ยินแบบนี้ก็มีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม
“แน่นอนอยู่แล้ว ต่อไปหม่าม๊าจะมีตอนที่หล่อมากกว่านี้อีก โดว์โดว์ต้องดูดีๆนะ”
โดว์โดว์พยักหน้า จับมือเธอและอ้อนว่า：“แล้วเมื่อไหร่โดว์โดว์จะได้ไปทำงานกับหม่าม๊า？”
“หนูก็อยากไปด้วยเหรอ？”
โดว์โดว์พยักหน้าอย่างตื่นเต้น โบกมือสั้นๆของตัวเอง
“อยากไป! โดว์โดว์ไปนั่งเชียร์หม่าม๊าข้างๆก็ได้!”
หลวนจื่อได้ยินแบบนี้ เธอคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้รับปาก
เห็นสีหน้าที่คาดหวังของโดว์โดว์ ในที่สุดเธอก็ยิ้มและพยักหน้า
“ไม่มีปัญหา! ถ้ามีโดว์โดว์ไปให้กำลังใจหม่าม๊าอยู่ข้างๆ หม่าม๊าจะต้องเป็นนางแบบที่สวยที่สุดในงานแน่นอน！ ครั้งหน้าจะพาหนูไปด้วย!”
หลวนจื่อพูดอย่างมีความสุข แต่หมินอันเกอที่ยืนอยู่ข้างหลัง เขาได้ยินเธอพูดแบบนี้ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
หลวนจื่อมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนและพยักหน้าเบาๆ
“สองสามวันนี้รบกวนเธอแล้ว วันนี้ฉันจะพาโดว์โดว์กลับบ้าน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้เจอกันนาน พวกเขาคงจะคิดถึงกันมาก เธอจึงไม่ได้บอกให้พวกเขาอยู่ต่อ
“เดินทางกลับอย่างปลอดภัยนะ”
หลวนจื่อหันหน้าไปพูดกับโดว์โดว์：“โอเค เรากลับกันเถอะ”
เดิมทีคิดว่าตัวเองพูดแบบนี้ โดว์โดว์คงจะลังเลอยู่พักหนึ่ง
เมื่อก่อนทุกครั้งที่พาโดว์โดว์มาที่นี่ โดว์โดว์จะสนใจแต่จี้หยู๋ชิง ทุกครั้งที่กลับบ้านมักจะยากเย็นเสมอ เหมือนกับว่าจะแยกพวกเขาออกจากกัน
คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้ พึ่งจะพูดจบ โดว์โดว์ก็พยักหน้าอย่างรู้ความ
“โอเค！เรากลับกันเถอะ”
ดูเหมือนว่าเธอคงจะคิดถึงหลวนจื่อและหมินอันเกอมากจริงๆ
หลังจากที่เห็นโดว์โดว์ออกไปกับทั้งสองคน จี้หยู๋ชิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทำท่าทางราวกับหมดภาระ ในที่สุดก็เอาโดว์โดว์ไปสักที
ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องเล่นพ่อแม่ลูกกับโดว์โดว์สามครั้งต่อวันแล้ว
ท่าทางที่น่ารักของเด็กคนนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นหมดแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะและก้มตัวลงมองเขา
เธอพูดเยาะเย้ยว่า：“ดูเหมือนว่าจี้หยู๋ชิงก็ชอบโดว์โดว์มากเลยใช่ไหม”
จี้หยู๋ชิงได้ยินแบบนี้ เขาก็ตกใจไปพักหนึ่ง เขาส่ายหัว ไม่มีทางยอมรับ เขารีบหยิบหนังสือที่อยู่ข้างๆขึ้นมากอดไว้ในอ้อมแขน เหมือนจงใจหลบหนีอะไรบางอย่าง
เห็นท่าทางที่น่ารักของเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยิ่งมั่นใจขึ้นไปใหญ่
ด้วยนิสัยของจี้หยู๋ชิง ถ้าเขาไม่ยอมจริงๆ ใครก็บังคับเขาไม่ได้
แต่สองสามวันมานี้ เขายอมเล่นพ่อแม่ลูกกับโดว์โดว์ เขาน่าจะรู้ว่าหลวนจื่อและหมินอันเกอยังกลับมาตอนนั้นไม่ได้ เพื่อเอาใจโดว์โดว์ เขาถึงได้ตามใจเธอแบบนั้นใช่ไหม？
ถึงแม้ว่าจะเป็นพฤติกรรมที่เล็กน้อย แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ชื่นชอบเป็นอย่างยิ่ง
จี้หยู๋ชิงเริ่มมีความรู้สึก เริ่มเรียนรู้ที่จะดูแลคนอื่น
แต่ว่า……
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้าไปมองทิศทางที่หลวนจื่อและหมินอันเกอเดินออกไป ก่อนหน้านี้เธอปล่อยให้หลวนจื่ออยู่ที่นั่นอีกสักสองสามวัน หวังว่าจะใช้โอกาสนี้ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองดีขึ้นกว่าเดิม
แต่ผ่านไปแค่ไม่กี่วัน กลับเห็นว่าบรรยากาศระหว่างพวกเขาทั้งสองแย่ลงกว่าแต่ก่อน
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิด พ่อบ้านก็เดินเข้ามา ก้มตัวลงแล้วพูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยน：“คุณท่าน ปรมาจารย์จอห์นมาหา บอกว่าอยากเจอกับคุณ”
