การแข่งขันก่อนหน้านี้ ทุกครั้งเธอจะใช้เทคนิคการซ่อมแซมที่แตกต่างกันออกไป วิธีที่งดงาม ทำให้รู้สึกทึ่งยิ่งนัก
แต่จี้จิ่งเชินกลับมองออก สำหรับเทคนิคที่เรียนรู้ใหม่ๆพวกนั้น เธอควบคุมได้อย่างไม่มีความชำนาญ วิธีการก็ดูคลุมเครือด้วยเช่นกัน
ถึงแม้เธอจะปกปิดได้เป็นอย่างดี แต่จี้จิ่งเชินกลับมองเห็น
ถ้าหากครั้งนี้ เธอทำตามหลักการ เลือกในสิ่งที่ตัวเองถนัดที่สุดไป ไม่ใช่เป็นเพราะการโอ้อวด แล้วเลือกที่มีความยากที่สุดไปนั้น ครั้งนี้ เธออาจจะตอบโต้ได้
แต่ตอนนี้ ตอนที่เธอเลือกผลงานชิ้นนั้นต่อหน้าทุกคนนั้น ก็ได้แพ้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
แน่นอนว่า เงื่อนไขแรกคือตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้แบบนี้ จะต้องไม่ตื่นตระหนกและรวบรวมสมาธิเอาไว้ให้ดี
สายตาของจี้จิ่งเชินนั้นมองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน ปรากฏความกังวลออกมา
เที๋ยนเที๋ยน จะต้องนิ่งเอาไว้นะ
ใช้เวลาไปสิบห้านาที ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เลือกผลงานชิ้นที่เหมาะสมที่สุด แล้วถือกลับมาที่แท่นทำงานของตัวเอง
และเวลานี้ อาจารย์ฟ่านที่อยู่ข้างๆ ก็ได้เริ่มซ่อมแซมของไปเรียบร้อยแล้ว กำลังอยู่ในโหมดของตัวเอง
เธอเปลี่ยนแปลงวิธีการซ่อมแซมของตัวเองอย่างต่อเนื่อง งดงามเป็นอย่างมาก บรรดาคนที่ดูการแข่งขันกันอยู่นั้นก็ส่งเสียงออกมาอย่างประหลาดใจ และแม้แต่คณะกรรมการก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากด้วยเช่นกัน
ตอนนี้แทบจะทุกคนที่สายตาพากันจับจ้องอยู่ที่ร่างของอาจารย์ฟ่าน
ส่วนทางด้านเวินเที๋ยนเที๋ยนนี่เป็นครั้งแรกที่ดูเงียบเชียบอย่างเห็นได้ชัดเช่นนี้
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่ได้รับผลกระทบนี้เลย การเคลื่อนไหวของเธอเป็นไปอย่างมั่นคง เอาทุกอย่างที่อยู่รอบๆข้างนั้นมากำบัง แล้วจมอยู่กับโลกของตัวเอง
อาจารย์ฟ่านเห็นว่าตัวเองสามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนได้ ในใจก็รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา เปลี่ยนแปลงท่าทางของตัวเองอยู่บ่อยครั้ง
และนี่คือเทคนิคที่เธอเรียนรู้มากจากประเทศAในช่วงเวลาหนึ่งปี!
ผลงานที่เธอตั้งใจเลือกมาเป็นพิเศษนี้มีรอยแตกเล็กๆใหญ่ๆมากมาย อีกทั้งวัสดุก็ผสมปะปนด้วยเช่นกัน ทุกๆรอยแตกเธอก็ใช้เทคนิคที่ไม่เหมือนกัน
งานที่อยู่ในมือไปกว่าครึ่งแล้ว เธอหันไปมองทางเวินเที๋ยนเที๋ยน
เดิมทีคิดว่าจิตใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนจะตื่นตระหนกไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลยแบบนี้ การเคลื่อนไหวก็ดำเนินไปอย่างมั่นใจด้วยเช่นกัน
ถึงแม้ว่าจะใช้วิธีเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ แต่กลับไม่ได้ดูตื่นตระหนก ไม่พอใจ สงบนิ่ง ปรากฏให้เห็นเสน่ห์ออกมา
น่ารังเกียจ!
ทำไมจนถึงตอนนี้แล้วเธอยังไม่ยอมแพ้อีก?
ในใจของอาจารย์ฟ่านนั้นรู้สึกโมโห พอมือไม้ไม่อยู่นิ่ง ก็ทำให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นมาอย่างไม่ทันระวัง!
แผ่นกระเบื้องแผ่นหนึ่งแตกออกมา
ภาพนี้ ทุกคนเห็นกับตากันหมดแล้ว ทั้งงานตกอยู่ในความเงียบ
ไม่นาน ก็มีเสียงบ่นว่าเบาๆดังขึ้น
“แบบนี้ก็สามารถเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมาได้? นี่กำลังซ่อมอยู่ไม่ใช่หรือ? หรือว่ากำลังทำลาย?”
“ฉันก็บอกแล้ว ว่าวิธีของเธอน่ะเยอะเกินไป เล่นทำฉันตาลายไปหมดแล้ว แย่จริงๆ”
“ของเวินเที๋ยนเที๋ยนดูดีกว่า ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีเทคนิคที่งดงามขนาดนี้ แต่มองดูแล้วก็รู้สึกสบาย อารมณ์สงบ อีกทั้งดูศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย”
“การเคลื่อนไหวของอาจารย์ฟ่านคนนี้มากเกินไปแล้ว เหมือนกับโจ๊กเกอร์เลย”
เพียงแค่ความผิดพลาดนิดเดียว คนที่อยู่ทางด้านล่างจำนวนไม่น้อยก็พากันวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมาแล้ว
อาจารย์ฟ่านได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าก็เปลี่ยนในทันที กัดฟันด้วยความโมโห
พวกคนที่ไม่มีความรู้ความเชี่ยวชาญพวกนี้ กล้าพูดว่าเธอที่เป็นถึงอาจารย์เหมือนโจ๊กเกอร์อย่างนั้นหรือ?
พวกเขาไม่ได้เข้าใจว่าอะไรคือนักบูรพาวัตถุโบราณเลยเสียด้วยซ้ำ!
เธอต่างหากที่เป็นคนที่เก่งที่สุดน่ะ!
ถึงแม้ว่าจะเกิดความผิดพลาดเล็กๆขึ้น แต่จากเทคนิคในการซ่อมแซมที่งดงามอย่างเธอแล้ว ก็ไม่ใช่ปัญหาเลย ไม่นานก็สามารถกลับมาซ่อมแซมให้ดีใหม่อีกครั้งได้อย่างรวดเร็ว!
เธอคิดไปพลาง แล้วเทคนิคการซ่อมแซมที่แตกต่างกันนั้นก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเธอ
จะต้องใช้แบบไหนดี ที่จะทำให้ทุกคนตกตะลึง และเห็นความสามารถของเธอได้กัน?
เธอเลือกไม่ได้เสียที
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆเสียงของคนดูก็ดังขึ้นมา
“รีบดูสิ ทางเวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อมเสร็จไปครึ่งนึงแล้ว เร็วมากเลย!”
อะไรกัน?
อาจารย์ฟ่านรู้สึกลนลานขึ้นมาทันที แล้วรีบมองไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างรวดเร็ว
เป็นอย่างนั้นจริงๆ!
ผลงานที่ตัวเองเลือกนั้นมีรอยแตกร้าวเยอะมาก เดิมทีก็จำเป็นต้องใช้เวลานานในการซ่อมแซม ถึงแม้ว่าจะเริ่มก่อนเวินเที๋ยนเที๋ยนก่อนแล้วสิบห้านาที แต่ถึงตอนนี้แล้ว ก็ยังเสร็จไปไม่ถึงครึ่งเลยเสียด้วยซ้ำ
แต่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเลือก รอยแตกค่อนข้างน้อย ดังนั้นจึงทำได้อย่างรวดเร็ว
บ้าจริง!
ในใจของอาจารย์ฟ่านนั้นรู้สึกไม่ยอม เธอจะให้เวินเที๋ยนเที๋ยนทำสำเร็จต่อหน้าตัวเองได้อย่างไรกัน?
เธอกำลังคิดอยู่นั้น ก็หยิบอุปกรณ์ข้างๆขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะใช้เทคนิคอะไร ก็เริ่มต้นขึ้นอย่างรีบร้อนแล้ว
ซ่อมแซมไปได้ครึ่งนึง ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะ แล้วก็เปลี่ยนเป็นอีกวิธีหนึ่ง
เป็นแบบนี้ เพียงแค่รอยแตกเล็กๆที่เดียวนั้น เธอก็ใช้วิธีที่ไม่เหมือนกันไปแล้วถึงสามแบบ!
แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งทำไปได้เร็วมากขึ้น ในใจของอาจารย์ฟ่านก็ยิ่งลนลานมากตามไปด้วย
ยิ่งลนลาน ในหัวนั้นก็ยิ่งสับสนไปหมด ดังนั้นเทคนิคทั้งหมดนั้นจึงปรากฏออกมาพร้อมกัน
แม้กระทั่งเธอไม่มีเวลาเตรียมตัว ก็รีบลงมือ ผลสุดท้ายก็คือ ซ่อมแซมไปได้ครึ่งนึงแล้วนั้น จู่ๆก็รู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่นัก จึงทำได้เพียงต้องเปลี่ยนเป็นอีกวิธีหนึ่งเพียงเท่านั้น
ท่าทางที่ดูลนลานของอาจารย์ฟ่าน แม้แต่คนดูทางด้านล่างเวทีนั้น ก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน
คนจำนวนไม่น้อยดูอยู่ซักพักแล้ว ก็มองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าเทคนิคของเวินเที๋ยนเที๋ยนจะงดงามไม่มากพอ แล้วก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกลานตา แต่รอบๆตัวเธอนั้นราวกับมีเงาของความเงียบสงบลอยอยู่ ถึงแม้เห็นแบบนี้แล้ว อารมณ์ก็ค่อยๆสงบลงตามไปด้วย
จิตใจราวกับได้รับพิธีล้างบาป มีความศักดิ์สิทธิ์อีกทั้งไม่สามารถรุกรานได้อีกด้วย
ถึงแม้จะรับรู้ได้ถึงสายตาจากของคนจำนวนไม่น้อย แต่การเคลื่อนไหวของเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลง แต่กลับยิ่งดูมั่นคงมากขึ้นอีกด้วย
ผ่านไปพักหนึ่ง จู่ๆเธอกลับเงยหน้าขึ้นมา แล้วส่งยิ้มบางๆไปทางหนึ่ง
ทุกคนพากันมองตามไปทางสายตาของเธอ แล้วเห็นจี้จิ่งเชินกับจี้หยู๋ชิงเข้าพอดี
สายตาของคนดูมากขนาดนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย แต่เพียงแค่สายตาที่มองเธอของจี้จิ่งเชินนั้น ราวกับว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนก็สามารถรับรู้ได้ทันทีเลยอย่างไรอย่างนั้น
เงยหน้าขึ้น แล้วส่งยิ้มปลอบโยนให้เขา
ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาแค่วินาทีเดียว แต่ก็ยังคงทำให้ทุกคนที่อยู่ในนั้นรู้สึกอิจฉาที่เห็นคนรักกันแบบนี้
เห็นอาการของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว จี้จิ่งเชินพยักหน้าลงเล็กน้อย
“ชนะแล้ว” เขาเอ่ยขึ้น
“จริงไหม?” จี้หยู๋ชิงยังคงรู้สึกกังวลอยู่ตลอด
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินมุ่งมั่นเป็นอย่างมาก สายตามองไปทางอาจารย์ฟ่านที่อยู่อีกทางด้านหนึ่ง
อาจารย์ฟ่านในเวลานี้ก็ดูลนลานไปตั้งแต่แรกแล้ว สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าการเคลื่อนไหวของเธอนั่นยิ่งดูสับสนมากขึ้น ไม่มีเวลาคิดพิจารณาอีกแล้ว
เทคนิคที่ตัวเองใช้นั้น เป็นเพียงแค่คิดอะไรได้ก็ใช้แบบนั้น
สถานการณ์เช่นนี้ การซ่อมแซมรอยแตกจึงดูธรรมดาๆอยู่จำนวนไม่น้อยเลย
จี้หยู๋ชิงที่กำลังเอียงศีรษะอยู่นั้น สายตาอยู่ที่ร่างของเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ตลอด แต่กลับไม่เห็นว่าแม่จะเงยหน้าขึ้นมามองตัวเองบ้างเลย
เขาทำแก้มป่องอย่างรู้สึกไม่พอใจ
แปลกจัง ทั้งๆที่เมื่อกี้พ่อมองแค่เพียงแวบเดียว แม่ดูเหมือนจะรับรู้ได้ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาอีกด้วย
ทำไมตัวเองไม่เป็นแบบนั้นบ้างกัน?
หรือว่าเป็นเพราะวิธีการมองของเขาไม่ถูกต้อง?
จี้หยู๋ชิงเบิกตาขึ้น แล้วจ้องมองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่บนเวทีตลอด หวังว่าจะได้รับการตอบกลับบ้าง
เราจ้อง—
จ้องอีก—
แม่ครับ รีบมองผมเร็วเข้า!
