ยามรักษาความปลอดภัยสองสามคนจึงก้าวเข้ามา จับโปรดิวเซอร์ที่ต่อสู่ดิ้นรนอยู่บนพื้น แล้วลากขึ้นมา
โปรดิวเซอร์คนนั้นจะสงบลงได้อย่างไร?
ดิ้นรนพลางตะโกนว่าจางลัยยี่เป็นคนหลอกเขา
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วแน่น สายตากลับอยู่ที่จางลัยยี่
ที่โปรดิวเซอร์คนนั้นพูดก่อนหน้านี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนเชื่อเป็นอย่างมาก
ดูจากท่าทางของจางลัยยี่เมื่อสักครู่แล้ว คนริเริ่มเรื่องครั้งนี้ต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน！
ทำไมจางลัยยี่ถึงพยายามทำทุกวิถีทางให้ตัวเธอพ่ายแพ้?
เพราะตัวเขาเองต้องการตำแหน่งผู้ชนะ?
หรือว่า ทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับทีมของนิวมัน?
รอจนกระทั่งโปรดิวเซอร์ถูกพาออกไปแล้ว จางลัยยี่ก็หันมามองทางเวินเที๋ยนเที๋ยน เอ่ยด้วยท่าทางเหมือนเป็นห่วง “เวินเที๋ยนเที๋ยน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อนมือที่สั่นเล็กน้อยไว้ข้างหลัง แล้วยิ้มบาง
“ฉันไม่เป็นไร”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ฉันเป็นห่วงว่าเรื่องคราวนี้จะส่งผลกระทบการแข่งขันต่อไปของเธอ ในเมื่อไม่เป็นไรแล้ว งั้นเชิญต่อเถอะ”
ท่าทางของเขาดูเหมือนเป็นห่วงมาก แต่น้ำเสียงฟังแล้วกลับไม่ได้ใส่ใจสถานการณ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนเลย แล้วหมุนตัวเดินจากไปทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองตามหลังเขาเดินจากไปอย่างรู้สึกระแวงในใจ
ในตอนนั้นเอง มือก็ถูกจับไปกุมไว้กะทันหัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองอย่างรวดเร็ว ก็เห็นจี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างๆ เธอ
“คุณแม่！”
จี้หยู๋ชิงก้าวไปข้างหน้าสองก้าวด้วยความรวดเร็ว โผเข้าเกาะที่ขาเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างตึงเครียด
“คุณแม่ คุณแม่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มบางเบา “แม่ไม่เป็นไร”
พูดพลางโน้มตัวลงไปจะอุ้มเขาขึ้นมา
จี้หยู๋ชิงเองก็กางแขนรอ แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ทันโดนตัวเขา กลับถูกจี้จิ่งเชินดึงออกไปกะทันหัน
เธอยื่นมือออกไป กำลังจะอุ้มจี้หยู๋ชิงมา
พึ่งโดนมุมเสื้อของจี้หยู๋ชิง จี้จิ่งเชินก็ขมวดคิ้วทั้งสองข้าง จนระหว่างกลางคิ้วเห็นเป็นรอยย่นชัดเจน
เขายื่นมือไปดึงคอเสื้อด้านหลังของจี้หยู๋ชิง ดึงเขาถอยออกมาหลายก้าว แล้วดึงเขาออกมาจากข้างตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน
จี้หยู๋ชิงเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ไกลจากตัวเองเรื่อยๆ ก็ทั้งโกรธทั้งร้อนใจ
“คุณพ่อนิสัยไม่ดี！”
จี้จิ่งเชินสีหน้าเย็นชา ยกมือขึ้นเคาะลงบนหน้าผากของเขา
“ไปเล่นตรงนู้น！”
จี้หยู๋ชิงอุทานออกมา กุมศีรษะตัวเองไว้ และไม่พอใจเป็นอย่างมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นดังนั้น จึงรีบเอ่ย “คุณอย่ารังแกเขาสิ”
จี้จิ่งเชินเห็นเธอยังจะไปอุ้มจี้หยู๋ชิง ก็จับมือเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วกุมเอาไว้ในฝ่ามือ
“คุณห่วงตัวเองก่อนดีกว่า”
เขาถลึงตามองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างโกรธๆ
แบมือเวินเที๋ยนเที๋ยนออก ก็เห็นได้ว่านิ้วมือของเธอตึงแน่นผิดปกติ เพราะตึงเครียดเป็นเวลานาน บวกกับใช้งานเกินพอดี เส้นประสาทอ่อนล้า ไม่มีทางที่จะฟื้นฟูได้ในเวลาอันสั้น
“บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้น ให้หยุดโดยไม่มีเงื่อนไข?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มแหย
“เมื่อกี้ตอนแข่งฉันไม่ได้สังเกตเลย”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้น ก็โกรธจนเม้มริมฝีปาก
เขาควรคิดได้นานแล้ว ผู้หญิงคนนี้ได้จดจ่ออยู่กับอะไร ก็จะลืมตัวไปจนหมด สถานการณ์ดูแลตัวเองไม่ได้ก็เกิดขึ้นได้
จี้หยู๋ชิงที่กำลังงอนอยู่ข้างๆ เห็นสภาพมือทั้งสองข้างของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยิ่งตกใจ
ที่แท้มือทั้งสองข้างของคุณแม่กลายเป็นแบบนี้แล้ว เมื่อกี้ตัวเองไม่ได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย ยังจะให้คุณแม่อุ้มตัวเองอีก
เขารู้สึกผิดในใจเป็นอย่างมาก มิน่าคุณพ่อถึงไม่ให้ตัวเองเข้าใกล้
“คุณแม่” จี้หยู๋ชิงพิงมาอย่างระมัดระวัง คราวนี้ไม่กล้าโดนมือทั้งสองข้างของเวินเที๋ยนเที๋ยนอีก “ขอโทษครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยอย่างสงสาร “แม่ไม่เป็นไร”
“เจ็บไหม?”
จี้หยู๋ชิงยังคงไม่สบายใจ ก้มหน้าลงเล็กน้อย ขยับเข้าไปตรงหน้ามือทั้งสองข้างเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วเป่า
“มีหยู๋ชิงช่วย ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว”
จี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้ปลอบใจจี้หยู๋ชิง กลับขัดขวางแล้วแยกลูกออกมา
จี้หยู๋ชิงเห็นว่าเขาไม่ให้ตัวเองอยู่กับคุณแม่อีกแล้ว ก็ต่อต้านอย่างไม่พอใจ
จี้จิ่งเชินจึงเอ่ย “ไม่อยากให้คุณแม่รู้สึกไม่ดี ก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังไม่ต้องพูด”
เกี่ยวกับเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้หยู๋ชิงก็เชื่อฟังขึ้นมาและเงียบลงทันที คราวนี้ไม่ได้ต่อต้านอีก พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ยืนอยู่ข้างๆ เบิกตาโตมองการกระทำของจี้จิ่งเชินอย่างละเอียด
เขาต้องการเรียนรู้ทักษะการนวดนี้ ต่อไปจะได้ช่วยนวดให้คุณแม่ด้วยตัวเอง
จี้จิ่งเชินหน้าเข้ม ไม่พอใจเล็กน้อยเรื่องที่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ทะนุถนอมปกป้องร่างกายของตัวเอง
แม้ว่าสีหน้าจะไม่น่ามอง แต่การกระทำกลับนุ่มนวลเป็นอย่างมาก ช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนระบายเส้นทางเดินของเลือดลมทีละน้อย
เส้นประสาทที่ตึงแน่นของมือทั้งสองข้าง ค่อยๆ ผ่อนคลายลงภายใต้การกระทำของเขา ความปวดเมื่อยค่อยๆ หายไป
“ไม่ต้องโกรธแล้ว” เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยขึ้น
