เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่1053 สอนเรื่องไม่ดีให้ลูกไม่ดี

บทที่1053 สอนเรื่องไม่ดีให้ลูกไม่ดี

แม้ว่าตอนเดินเข้ามาตลอดทางเวินเที๋ยนเที๋ยนจะระมัดระวังเป็นอย่างมาก แต่ก็ถูกจี้หยู๋ชิงสังเกตเห็น

เขามองไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างไม่เข้าใจ สามารถเห็นได้อย่างรางเลือนว่าที่ข้อมือของเธอยังมีรอยช้ำอยู่เล็กน้อย

นึกถึงเย็นเมื่อวาน ตัวเองถูกทิ้งไว้กับพ่อบ้าน ในใจก็ยิ่งแน่ใจ

หลายวันมานี้ตอนกลางคืน เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องถูกรังแกอย่างแน่นอน

เขาขมวดคิ้วแน่น สายตากังวลเป็นอย่างมาก

เวินเที๋ยนเที๋ยนรวบชายเสื้อของตัวเองด้วยความกังวลเล็กน้อย เหลือบมองจี้จิ่งเชินทางนั้นอย่างตำหนิ

ในตอนนั้นเองจี้จิ่งเชินก็ขยับเข้าไปเล็กน้อย พูดขึ้นใกล้ๆ หูเธอ “ถ้าคุณเอาแต่มองผม จี้หยู๋ชิงจะคิดว่าผมรังแกคุณจริงๆ”

เมื่อก้มหน้าลงไปมอง ก็เห็นจี้หยู๋ชิงกำลังพองแก้มอยู่ตามที่คาดไว้ มองจี้จิ่งเชินอย่างโกรธๆ สีหน้าแสดงออกชัดเจนว่าต้องการปกป้องเวินเที๋ยนเที๋ยน

นึกถึงคำพูดหลอกเด็กเมื่อวานของเขาแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

“ความผิดคุณทั้งหมดนั่นแหละ”

ขณะที่กำลังพูดอยู่ ในตอนนั้นเองอาจารย์ฉู่ก็เดินเข้ามา

ครั้งก่อนหลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนชนะจางลัยยี่ สีหน้าเขาก็เต็มไปด้วยความดีอกดีใจ แต่มาถึงวันนี้ นึกถึงคนที่แข่งขันกับเวินเที๋ยนเที๋ยน เป็นปรมาจารย์บูรพาวัตถุโบราณที่มีชื่อเสียงระดับโลกอย่างปรมาจารย์จอห์น ก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

เอ่ยปลอบเวินเที๋ยนเที๋ยน “เธอไม่ต้องตื่นเต้น เดินมาถึงตรงนี้ได้ก็ยอดเยี่ยมแล้ว แค่แสดงความสามารถออกมาอย่างมั่นคงก็พอ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า

สำหรับการแข่งขันรอบนี้ของตัวเองกับปรมาจารย์จอห์น เธอเองก็คาดหวังเป็นอย่างมาก

แม้ว่าการแข่งขันบูรณะวัตถุโบราณทุกรอบก่อนหน้านี้ของปรมาจารย์จอห์น เธอจะไม่เคยพลาดเลย แต่ตัวเองก็ได้แข่งขันกับเขาด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก

คนที่สูงส่งแบบนั้น มีทักษะความสามารถที่ยอดเยี่ยมอะไรกันแน่?

เริ่มตั้งแต่หลายวันก่อน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

เมื่ออาจารย์ฉู่พูดจบ คิดไม่ถึงว่ากลับมีเสียงหนึ่งดังลอยมา

“ถ้าหากครั้งนี้ฉันลงสนามด้วยตัวเอง จะต้องไม่มีปัญหาแน่นอน แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนเธอถึงตอนนั้นอย่าจงใจแพ้ล่ะ”

เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงนี้ จึงหันกลับไปมองก็เห็นจางลัยยี่มาที่สนามแข่ง

สีหน้าเขาไม่น่ามองเป็นอย่างมาก จนขี้เกียจที่จะแกล้งทำเป็นมิตรแล้ว สีหน้าดูไม่เป็นมิตรอย่างชัดเจน

เวินเที๋ยนเที๋ยนทำแผนการของเขาพัง หลังจากจบการแข่งขันวันนั้น นิวมันก็โทรมาหาเขาแล้วด่ากราดมาหนึ่งชุด แล้วยังเน้นย้ำว่าถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนชนะการแข่งขันรอบนี้ จางลัยยี่ก็จะหมดหนทางที่จะอยู่ในวงการบูรณะวัตถุโบราณอีกตลอดไป

แม้ว่าจางลัยยี่จะบอกตัวเองในใจไม่หยุดว่าปรมาจารย์จอห์นจะไม่แพ้ให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่หลังจากการแข่งขันหลายรอบที่ผ่านมากลับอดไม่ได้ที่จะกังวลขึ้นมา

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเห็นความกังวลบนหน้าเขา จึงยิ้มบางเอ่ย “ปรมาจารย์จางได้โปรดวางใจ ฉันจะพยายามอย่างสุดความสามารถเอาชนะการแข่งขัน”

จางลัยยี่สีหน้าเปลี่ยนไปทันที แค่นหัวเราะเสียงเย็นแล้วหมุนตัวจากไป

สายตาของจี้จิ่งเชินกวาดมองเขาอย่างราบเรียบ

“ผมให้คนสืบดูแล้ว ความสัมพันธ์ของเขากับพวกนิวมันหลายคนสนิทสนมกัน ระหว่างการแข่งขันยังพบกันหลายครั้ง”

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาสีดำสนิทฉายแววเย็นชาเล็กน้อย

ความจริงแล้วข่าวที่จี้จิ่งเชินสืบพบไม่ได้มีแค่นี้ เกี่ยวกับเรื่องที่จางลัยยี่เคยทำในอดีต ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ ก็สามารถสืบมาโดยไม่พลาดแม้แต่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ

แค่ต้องจัดระเบียบเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย ถ้าแฉออกไปแล้วล่ะก็ ผลลัพธ์สุดท้ายไม่เพียงแค่ถูกแบนอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเรื่องบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับการแข่งขันใหญ่ แฉเรื่องนี้ก็เพียงพอสำหรับเขาแล้ว

เพียงแต่ว่าเรื่องพวกนี้ต้องดำเนินการอย่างลับๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่จำเป็นต้องปวดหัวกับเรื่องพวกนี้ แค่มุ่งมั่นสำเร็จการแข่งขันของตัวเองก็พอแล้ว

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกัน ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกว่ามีลมอุ่นๆ เป่ารดที่ข้อมือของตัวเอง

เธอก้มลงไปมองอย่างตกใจ กลับเห็นจี้หยู๋ชิงที่แม้จะโดนจี้จิ่งเชินอุ้มไว้ แต่กลับโน้มตัวมาอย่างแข็งขันเป่าที่ข้อมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างระมัดระวังด้วยสีหน้าปวดใจ

กำลังจะเอ่ยถามว่าเกินอะไรขึ้น กลับได้ยินจี้หยู๋ชิงพูดขึ้นเสียงเบา “ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ……”

เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนก้มลงมอง ก็พบว่ารอยจูบบริเวณข้อมือของตัวเองนั้นโผล่ออกมา!

แล้วจี้หยู๋ชิงยังเห็นมันเป็นรอยแผล กำลังเป่าแผลให้เธออย่างระมัดระวัง

เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไปครู่หนึ่ง หน้าแดงเรื่อขึ้นทันที รีบจับแขนเสื้อของตัวเองเอาไว้แน่น

ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานจี้จิ่งเชินทำแบบนั้นล่ะก็ รอยจูบบนร่างกายน่าจะเบาบางลงไปบ้างแล้ว แต่……

จี้จิ่งเชินเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดง เห็นการกระทำของจี้หยู๋ชิง สีหน้าก็ครึ้มลงทันที

ยกมือขึ้นปิดตาของจี้หยู๋ชิง แล้วเอ่ยกับเวินเที๋ยนเที๋ยน “ไม่ต้องสนใจเขา”

จี้หยู๋ชิงดิ้นรนขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

เวินเที๋ยนเที๋ยนจนใจ ได้ยินพิธีกรประกาศให้หลีกเลี่ยงอย่างเป็นทางการพอดี จึงต้องหมุนตัวเตรียมเดินออกไป

พึ่งเดินไปได้สองก้าว ก็หันกลับมาอีกครั้ง ดึงมือที่ปิดตาจี้หยู๋ชิงอยู่ออก

โน้มตัวเล็กน้อยแล้วเอ่ย “หยู๋ชิง อย่าลืมให้กำลังใจแม่ต่อไปนะ”

พูดจบก็ก้มลงจูบลงบนหน้าผากเขา

จี้หยู๋ชิงราวกับได้รับภารกิจที่ยิ่งใหญ่ พยักหน้าทันทีทันใด มือเล็กกำหมัดแน่น

“คุณแม่! สู้ๆ!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงขึ้นเวทีไป

ทันทีที่เธอไป จี้หยู๋ชิงก็เงยหน้าขึ้นมองจี้จิ่งเชินอย่างลำพองใจ ราวกับโอ้อวดว่าเมื่อสักครู่เวินเที๋ยนเที๋ยนจูบเขา

จี้จิ่งเชินปรายตามองเขาราบเรียบ สายตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบัง

“หนูรู้ว่ารอยบนมือเวินเที๋ยนเที๋ยนคือ……”

“อะแฮ่มๆ!”

ยังพูดไม่จบ ทันใดนั้นเสียงกระแอมก็ดังลอยมาจากทางด้านหลัง

เสียงของหลวนจื่อก็ลอยมาในเวลาเดียวกัน “สอนเรื่องไม่ดีให้เด็กน้อยแบบนี้ไม่ค่อยดีไหม?”

วันนี้เป็นการแข่งขันรอบสุดท้ายของเวินเที๋ยนเที๋ยน เธอพาโดว์โดว์มาถึงนานแล้ว เพียงแต่เวินเที๋ยนเที๋ยนเอาแต่คุยอยู่กับจี้จิ่งเชิน จึงไม่ได้สังเกตเห็นเธอ

และรอยที่ชัดเจนพวกนั้นบนมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเมื่อสักครู่เธอเองก็เห็นแล้ว ได้ยินจี้จิ่งเชินจะอธิบายกับจี้หยู่ชิงจริงๆ จึงรีบเอ่ยขึ้น

เสียงของจี้ขิ่งเชินชะงักไป นึกขึ้นได้ว่าถ้าหากเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้เข้าต้องโกรธแน่ๆ จึงหยุดลง

จี้หยู๋ชิงกลับไม่เข้าใจอะไรเลย

โดว์โดว์ที่นั่งอยู่ข้างหลังโบกมือไปมาอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นจี้หยู๋ชิงก็โผล่หน้าออกมา

“ชิงชิง! ชิงชิง!”

จี้หยู๋ชิงกลับดูนิ่งสงบเป็นอย่างมาก ในใจยังคงครุ่นคิดว่าเมื่อสักครู่จี้จิ่งเชินต้องการพูดอะไร

เห็นโดว์โดว์ยืนกรานจะนั่งกับจี้หยู๋ชิง หลวนจื่อจึงพาเขาไปที่แถวแรก ให้เด็กทั้งสองคนนั่งด้วยกัน

เอ่ยถาม “มีความมั่นใจว่าวันนี้เที๋ยนเที๋ยนจะชนะไหม?”

“มี”

น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย

หลวนจื่อชะงักไปครู่หนึ่ง หันไปมองทางจี้จิ่งเชิน กลับเห็นสายตาของจี้จิ่งเชินเอาแต่จ้องเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างสุขุมแน่วแน่

คนคนนี้ เคยสงสัยเงินเที๋ยนเที๋ยนเสียเมื่อไหร่?

เธอนึกถึงที่ตัวเองเดิมพันขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ตัวเองจะเลือกอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับว่าครั้งนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนจะสามารถเอาชนะได้หรือไม่

หลวนจื่อแอบกำมือแน่น สายตาจับจ้องเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่บนเวทีอย่างไม่ละสายตา

เมียหวานของประธานเย็นชา

เมียหวานของประธานเย็นชา

Status: Ongoing

“คุณจะคิดแบบนี้ไปถึงเมื่อไรถึงจะกลับบ้านได้?” จี้จิ่งเชินพูดออกมาอย่างจนใจ เขารีบมาที่นี่ทันทีตั้งแต่รับสาย และยืนดูเธอเดินวนคิดเป็นหนูติดจั่นแบบนี้มาครึ่งชั่วโมงแล้ว เธอไม่กล้าออกมา เพราะเธอกลัวว่าถ้าเขารู้เรื่องเข้า เขาจะทำอย่างไร สุดท้ายสิ่งที่เขาทำ คือ จูบหน้าผากของเธอ “ผมเชื่อคุณ… ไม่ต้องอธิบายอะไร ผมก็เชื่อคุณ”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท