“ขออภัย ตอนนี้อยู่ในระหว่างการแข่งขัน พวกคุณลงไปก่อนได้ไหม?”
แต่พวกเขากลับไม่ได้สนใจ เบียดเข้ามาไม่หยุด
เพล้ง!
ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตากว้าง ม่านตาหดตัวลง นั่นคือผลงานที่เธอใช้ในการแข่งขันครั้งนี้!
พึ่งบูรณะได้ครึ่งทางแล้ว!
“เดี๋ยว! กรุณาถอยออกไป!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบลุกขึ้น พูดเสียงดัง
แต่หลายคนขวางหน้าเธอไว้ เธอไม่สามารถข้ามไปได้
ในตอนนั้นเอง มือข้างหนึ่งก็ยื่นเข้ามาจากด้านนอก จับคอเสื้อด้านหลังของคนที่ขวางหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนเแล้วสะบัดไปด้านหลัง!
ปึก!
คนนั้นล้มลงไปบนพื้นทันที!
ตามมาด้วยคนที่สอง
คนที่ขวางอยู่ตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน ถูกโยนออกไปทีละคนอย่างรวดเร็ว ล้มลงบนพื้นแล้วส่งเสียงกรีดร้อง
กลุ่มคนสลายตัว จี้จิ่งเชินสีหน้ามืดครึ้ม ปรากฏอยู่ตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน
“คุณแม่!”
ในอ้อมแขนเขาอุ้มจี้หยู๋ชิง
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ทันได้ขอบคุณเขา รีบก้มลงมองผลงานที่แตกอยู่บนพื้นด้วยความรวดเร็ว
เดิมเป็นของที่บูรณะไปได้ครึ่งทางแล้ว ตอนนี้แตกออกเป็นหลายส่วน
นี่ควรทำอย่างไรดี?
หลายคนที่ถูกจี้จิ่งเชินโยนออกไป เห็นสถานการณ์ตอนนั้น ก็สบตากันหมุนตัวแล้วหมุนตัววิ่งไปทางด้านนอก พลางตะโกน “ไม่เกี่ยวกับพวกเรา”
“พวกเราแค่มาขอลายเซ็นก็เท่านั้น!”
“ฉันไม่ได้เบียด!”
พนักงานหลายคนขวางพวกเขาเอาไว้ไม่ได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งยองๆ อยู่บนพื้น ก้มหน้ามองสิ่งของในมือ สายตาฉายแววเศร้าโศก
ตอนนี้เวลาการแข่งขันผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว จะบูรณะได้อย่างไร?
“คุณแม่!”
ทันทีที่เท่าถึงพื้นจี้หยู๋ชิงก็พุ่งเข้ามาโผเข้าใส่อ้อมแขนเธอ
จี้จิ่งเชินย่อตัวลง เก็บเศษสิ้นส่วนบนพื้นขึ้นมา
“ยังอยากลองดูอีกไหม?” เขาเอ่ยขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้ามองไปทางเขา น้ำตาคลอจนพร่าเบลอ สายตาเต็มไปด้วยความน้อยใจ
จี้จิ่งเชินสายตาหนักแน่นอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ ยื่นมือไปกอดเธอแล้วจูบซับรอยน้ำตาที่หัวตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ผมจะอยู่กับคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจ
เธอก้มหน้าลงมองของในมือ สายตาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแน่วแน่ขึ้นมา
“ฉันยังอยากลองดู”
“ถ้าอย่างนั้นก็ลองดู” เสียงของจี้จิ่งเชินอ่อนโยนเป็นอย่างมาก “ผมจะอยู่กับคุณตลอดเวลา ไม่ต้องกังวล”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า ลุกยืนขึ้น จัดการปรับอารมณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว
แต่เมื่อเห็นของบนโต๊ะ ก็ยังรู้สึกปวดหัวอยู่เล็กน้อย
แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอบูรณะไปบ้างแล้ว แต่ตอนที่ตกพื้นเมื่อสักครู่ ด้านบนก็ปรากฏรอยแตกร้าวขนาดใหญ่อีกหลายรอย บูรณะรอยพวกนี้จึงยากที่สุด
แฟนคลับของเวินเที๋ยนเที๋ยนตั้งแต่ไหนแต่ไรมาสงบมาก น้อยมากที่จะเจอหุนหันพลันแล่นขนาดนี้
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ยังเป็นสถานที่แข่งขัน เพราะของมีมูลค่าสูงจึงมีพนักงานรักษาความปลอดภัยคอยดูแลอยู่ข้างๆ
คนพวกนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ และมาจากไหน?
เวินเที๋ยนเที๋ยนเกิดความสงสัยขึ้นในใจเล็กน้อย แต่เพราะเวลากระชั้นชิด จึงไม่ได้คิดต่อ รีบวางแผนอย่างแล้วเริ่มลงมือปฏิบัติด้วยความรวดเร็ว
จี้จิ่งเชินไม่ได้ลงเวทีไป แต่กลับยืนอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา มองการเคลื่อนไหวของเวินเที๋ยนเที๋ยน
มีเขาอยู่ข้างๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ผ่อนคลายลงช้าๆ กลับสู่สภาพที่ดีที่สุด
ในอ้อมแขนจี้จิ่งเชินอุ้มจี้หยู๋ชิง บนหน้าไม่แสดงสีหน้าใดๆ ราบเรียบนิ่งสงบ
ในขณะเดียวกัน
คนกลุ่มหนึ่งที่พุ่งขึ้นเวทีไปชนของเวินเที๋ยนเที๋ยนตกแตกรีบออกไปอย่างรีบร้อน ในมือยังถือเงินที่จางลัยยี่ให้กับพวกเขา
“เงินเยอะมาก คิดไม่ถึงว่าเงินนี้จะได้กำไรขนาดนี้!”
“ผู้เข้าแข่งขันคนนั้นน่าสงสาร ไม่ง่ายกว่าเดินมาถึงตรงนี้ สุดท้ายกลับแพ้”
“ใครใช้ให้เธอแหย่คนที่ไม่ควรแหย่ล่ะ? แต่พวกเธอว่า ของที่พวกเราทำแตกจะมีราคาเท่าไหร่?”
“จะสนใจว่ามันราคาเท่าไหร่ทำไม ถึงอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับเรา!”
หลายคนพูดคุยกัน เมื่อจะออกจากสถานที่แข่งขัน ทันใดนั้นชายร่างสูงสวมชุดดำก็ปรากฏตัวตรงหน้า
ยืนอยู่หน้าประตู มองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา
“คุณจี้อยากเชิญพวกเธออยู่ต่ออีกสักครู่”
หลายคนสบตากันไปมา
“คุณจี้? ฉันไม่รู้จักคุณจี้”
พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนเดินเข้าไป
ตอนที่พวกเขาพุ่งขึ้นเวทีไป พวกเขาก็ได้รับคำสั่งว่าไม่สามารถปล่อยให้คนพวกนี้หนีไปได้
เอ่ยตอบ “ก็คือคนรักของผู้เข้าแข่งขันคนนั้นที่พวกเธอทำขวดเธอแตก เดี๋ยวพวกเธอก็ได้เจอแล้ว”
หลายคนได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมากทันที!
พวกเขาสบตากัน หมุนตัวแล้ววิ่งหนี!
หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งเอ่ยเสียงเย็น “จี้จิ่งเชินกำชับ จับกลับมาให้หมด!”
พนักงานรักษาความปลอดภัยพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วจับทุกคนเอาไว้
บนเวที เวินเที๋ยนเที๋ยน ยังคงพยายามบูรณะอย่างเต็มที่
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างๆ สายตาจับจ้องไปที่เธอ
ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ก็สั่นขึ้น
เขาหยิบขึ้นมากวาดตามอง แสงในสายตาก็มืดครึ้มลงทันที
กลับไม่ได้ไปไหน
เมื่อกี้เขาพูดแล้วว่าจะอยู่ข้างๆ เวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่ไปไหน
ทุกคนที่สนามแข่งอารมณ์ต่างอารมณ์ถดถอยเป็นอย่างมาก
เดิมคิดว่าครั้งนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนมีโอกาสได้รับชัยชนะอย่างแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
เรื่องเมื่อสักครู่นี้เกินความคาดหมายของทุกคน และเป็นหายนะ
ตอนนี้เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงพยายามบูรณะอย่างหนัก ทุกคนต่างตกใจกับสภาวะจิตใจของเธอ แต่ก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างแสดงความเสียดาย
สามชั่วโมงผ่านไป ปรมาจารย์จอห์นบูรณะเสร็จเรียบร้อยแล้ว
พิธีกรกำลังจะประกาศ กลับถูกจอห์นยกมือห้ามไว้
แม้กระทั่งกรรมการหลายคนเข้ามาตรวจสอบ เขากลับเอ่ย “ยังมีเวลาอีกนิดหน่อย ฉันอยากรอเที๋ยนเที๋ยน”
เหล่ากรรมการได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า ในขณะเดียวกันก็หันไปมองทางเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ด้านหนึ่ง
เริ่มตั้งแต่เมื่อสักครู่เธอก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาอีกเลย
หน้าผากมีเม็ดเหงื่อไหลซึมออกมา คิ้วขมวดแน่น สายตาจับจ้องเศษสิ้นส่วนในมือ
ความเร็วของรวดเร็วมาก ค่อยๆ เข้าสู่ช่วงสุดท้ายแล้ว
แต่เพราะความเร็วที่เร็วเกินไปจริงๆ ก็ทำให้คนรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย
คนปกติทั่วไปเจอสถานการณ์แบบนี้ ก็สติแตกไปนานแล้ว
เธอสามารถยืนหยัดต่อไปได้ ทำเสร็จด้วยความรวดเร็วขนาดนี้ ถ้าเป็นแบบนี้ กลับไม่สามารถรับประกันคุณภาพได้ใช่ไหม?
แม้ว่าจะมีเหตุผลสำหรับเรื่องนี้ แต่เพื่อรับประกันความยุติธรรมของการแข่งขัน พวกเขาก็ไม่สามารถลำเอียงได้
ถ้าหากบูรณะไม่ดีก็แพ้เช่นกัน
ทั้งสนามแข่งเงียบไปทันที ใครก็ไม่พูดอะไร
จนถึงวินาทีสุดท้าย ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็วางของที่อยู่ในมือลง แล้วถอนหายใจออกมา
เม็ดเหงื่อที่หน้าผากค่อยๆ กลิ้งลงมาช้าๆ มือข้างหนึ่งยืนเข้ามาข้างๆ ถือผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้ระมัดระวัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันมา แม้ว่าจะเหนื่อยล้ามาก แต่ก็ยังยกยิ้มให้กับจี้จิ่งเชิน
“ฉันทำเสร็จแล้ว!”
จี้จิ่งเชินพยักหน้า จูบลงบนหน้าผากเธอย่างแผ่วเบาราวกับขนนก
“ผมรู้ว่าคุณทำได้แน่นอน”
“คุณแม่……”
จี้หยู๋ชิงกอดน่องของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่น สายตาฉายแววเป็นกังวล
“ไม่ต้องกังวล” เวินเที๋ยนเที๋ยนลูบศีรษะของเขาแล้วหันไปมองทางกรรมการ
น้ำเสียงฟังดูราบเรียบเป็นอย่างมาก
“กรรมการทุกท่าน เริ่มทำการตรวจสอบได้
