เหล่ากรรมการตอนนี้เดินขึ้นเวทีไป แต่สายตาล้วนเต็มไปด้วยความผิดหวัง
เมื่อสักครู่ครึ่งชั่วโมงสุดท้ายของการแข่งขัน พวกเขาเห็นอย่างชัดเจนจากที่นั่งของกรรมการ
ในตอนนั้น ผลงานในมือเวินเที๋ยนเที๋ยนยังมีรอยแตกร้าวอยู่อีกหลายรอย ภายใต้สถานการณ์ไม่มีทางจะบูรณะให้เสร็จได้
ดังนั้นพวกเขาจึงเห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนข้ามรอบแตกเล็กไปๆ และบูรณะเพียงแค่รอยแตกขนาดใหญ่
ดูท่าแบบนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนงานบูรณะของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้เสร็จสิ้น
ผลงานที่ไม่แม้แต่จะสำเร็จ จะเทียบกับปรมาจารย์จอห์นได้อย่างไร?
แม้จะรู้ว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ยอมแพ้ สามารถทำได้ถึงขนาดนี้ไม่ง่ายเลย
แต่พวกเขาล้วนปรมาจารย์ที่เข้มงวด ตอนนี้ยังมีผู้คนจำนวนมากจับตาดูอยู่ ในตอนนี้ภาพเหตุการณ์ถูกถ่ายทอดสดไปยังโทรทัศน์และคอมพิวเตอร์ พวกเขาไม่สามารถลำเอียงได้
เพื่อไว้หน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนพวกเขาไม่ได้ดูผลงานของเวินเที๋ยนเที๋ยนอีก และข้ามไปเลย
เมื่อผลงานของปรมาจารย์จอห์นและวิพากษ์วิจารณ์แล้ว ก็รีบตัดสินผลลัพธ์และประกาศออกไป
“ในการแข่งขันครั้งนี้ ผู้ชนะคือ……”
“เดี๋ยว!” ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เอ่ยขัดคำพูดของกรรมการขึ้น
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยอย่างแน่วแน่ “ปรมาจารย์ทุกท่าน พวกคุณยังไม่ได้ดูผลงานของฉัน”
เหล่ากรรมการสบตากัน เดิมต้องการรักษาหน้าให้เวินเที๋ยนเที๋ยน คิดไม่ถึงว่าเธอจะออกตัวเอ่ยขึ้นมา
“นี่……เวินเที๋ยนเที๋ยน พวกเรารู้ว่าคุณบูรณะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่คงไม่จำเป็นต้องตรวจสอบแล้วไหม?
“ใช่แล้ว ประกาศแบบนี้ก็ได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับส่ายหน้า
“ไม่ได้ ในเมื่อเป็นการแข่งขัน ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างจะไม่สามารถละเลยได้ ปรมาจารย์ทุกท่าน กรุณาดูที่ผลงานของดิฉัน”
เหล่ากรรมการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ได้ยินเธอเรียกร้องแบบนี้แล้ว จึงได้แต่พยักหน้า
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็จะไปดู”
พูดพลางวางแผนอยู่ในใจ
อีกสักครู่ต้องเลือกใช้คำอย่างระมัดระวัง รื่นหูเล็กน้อย ไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเสียใจ……
“สุดยอดมาก!”
ขณะกำลังครุ่นคิด เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นจากทางด้านหน้า
กรรมการที่กำลังเดินสีหน้าเปลี่ยนไปทันที รู้สึกร้อนใจ
เกิดอะไรขึ้น?
ไม่ได้บอกว่าให้พูดอย่างมีชั้นเชิงแล้วเหรอ?
ถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเข้าแล้วรู้สึกเสียใจจะทำอย่างไร?
ไม่ใช่
เขาไตร่ตรองอย่างรอบคอบ กลับพบว่าคำพูดเหล่านั้นมีบางอย่างผิดปกติ
สุดยอดมาก?
เก่งขนาดนี้เลย?
หรือว่ารอยแตกร้าวขนาดใหญ่ไม่ได้รับการบูรณะ เลยสุดยอดมาก?
เขาเดินเข้าไป กลับพบว่ากรรมการตัดสินผลการแข่งขันได้ล้อมโต๊ะทำงานไว้หมดแล้ว โน้มตัวไปข้างหน้า สังเกตดูอย่างละเอียด เสียงคุยติดๆ กันดังลอยมาจากด้านใน
“เป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ?”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตรงนี้มีรอยร้าวบางส่วน เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้บูรณะ”
“ใช่แล้ว ฉันเองก็เห็นอย่างชัดเจน เดิมกาใบนั้นก็มีรอยร้าวเยอะมากอยู่แล้ว ต่อมาตกอีกหนึ่งครั้งก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ จะบูรณะเสร็จได้อย่างไร?”
“แต่ตอนนี้รอยแตกร้าวพวกนั้นหายไปไหนแล้ว? คงไม่ได้หายไปเองหรอกใช่ไหม?”
……
คนกลุ่มหนึ่งพูดคุยกันอย่างออกรส
กรรมการคนสุดท้ายได้ยินดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจ
ผลักกลุ่มคนออก แล้วแทรกเข้าไปอย่างยากเย็น
หยิบกาที่เวินเที๋ยนเที๋ยนบูรณะใบนั้นขึ้นมามองอย่างละเอียด
ไม่นานก็พบความผิดปกติบนกานั้น
เขาเบิกตากว้าง แล้วมองอย่างละเอียดอีกครั้ง
“เป็นอย่างไรบ้าง? รอยร้าวพวกนั้นล่ะ?”
กรรมการขยี้ตาอย่างไม่กล้าที่จะเชื่อ
“ก่อนหน้านี้ฉันจำได้ชัดเจนว่าบนนี้มีรอยแตกร้าวอยู่จริงๆ และยังมีจำนวนไม่น้อย”
กรรมการอีกคนที่อยู่ข้างๆ เอ่ยอย่างไม่พอใจ “ฉันว่าก่อนหน้านี้คุณไม่ได้ดูให้ดีไหม? เห็นฝุ่นละอองเป็นรอยร้าว?”
ได้ยินพวกเขาพูดดังนั้น กรรมการที่รับผิดชอบตรวจสอบก็เดือดดาลเป็นอย่างมาก
“ไร้สาระ! ตาของฉันดูบอดขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันเห็นชัดเจน ต้องไม่ผิดอย่างแน่นอน! และคนที่ตรวจสอบไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว ยังมีคนอื่นๆ อีก ต้องผ่านการตรวจสอบซ้ำอยู่หลายครั้ง พวกคุณลืมไปแล้วเหรอ?”
หลายคนได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า
“ใช่แล้ว เป็นแบบนั้นจริงๆ ……”
“ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร?”
“ถ้าเป็นแบบนี้ละก็มีเพียงความไปเป็นแค่อย่างเดียวแล้ว รอยร้าวเล็กๆ พวกนั้นไม่ได้จางหายไป ไม่ได้ดูไป แต่ถูกบูรณะแล้ว แล้วยังใช้ทักษะที่แม้กระทั่งพวกเราก็มองไม่ออกมาบูรณะทั้งหมด”
ทุกคนได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
แม้จะรู้ว่าตอนนี้มีความเป็นไปได้แค่แบบนี้แล้ว
แต่เป็นไปได้จริงๆ เหรอ?
ตอนนั้นพวกเขาเห็นชัดเจนว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนแม้กระทั่งรอยแตกร้าวใหญ่ๆ จากการตกล้วนมีความยากเล็กน้อย จะมีเวลามาบูรณะรอยเล็กๆ พวกนี้ได้อย่างไร?
และยังปิดบังจากสายตาคนมากมายขนาดนี้ได้ในคราวเดียว?
พวกเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กลับหาคำตอบไม่ได้ จึงสบตากันไปมา
ถ้าต้องการรู้ความจริงของเรื่องนี้ก็มีแค่วิธีเดียว
วินาทีต่อมา พวกเขาก็หันไปมองทางเวินเที๋ยนเที๋ยนโดยไม่ได้นัดกัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนรอผลการแข่งขันอย่างกระวนกระวาย
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างๆ กำลังช่วยนวดมือที่ใช้งานหนักไปให้เธอ ราวกับไม่ได้เกังวลว่าสุดท้ายแล้วเธอจะชนะหรือไม่
ในตอนนั้นเอง กลับเห็นกรรมการคนหนึ่งก็เดินมาทางเธอ
สายตาดูเหมือนดุเล็กน้อยจ้องเธอ วิ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว แล้วล้อมเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้
“เวินเที๋ยนเที๋ยน พวกเรามีคำถามหนึ่งจะถามคุณ คุณต้องตอบตามความจริง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก
“เชิญคุณพูดมาได้”
ภาพที่เกิดขึ้นบนเวทีตอนนี้ ทำให้ผู้ชมทุกคนชะงักไป
เกิดอะไรขึ้น?
หรือว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะทำเรื่องอะไรที่ไม่ดี?
หรือว่าฝ่าฝืนกฎการแข่งขัน?
ยืนขึ้นอย่างประหม่าทีละคน แล้วยืดคอมองไปบนเวที
ตอนนี้เสียงเหล่ากรรมการพูดคุยกันผ่านไมโครโฟนเข้าหูของทุกคน!
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ
กรรมการท่านหนึ่งกระแอมเบาๆ น้ำเสียงเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก
“ฉันถามคุณ ตอนห้านาทีสุดท้ายของการแข่งขัน ฉันเห็นชัดเจนว่าคุณไม่ได้บูรณะรอยแตกร้าวเล็กๆ พวกนั้น และใช้เวลากับการบูรณะรอยร้าวขนาดใหญ่ ทำไมสุดท้ายแล้วรอยร้าวเล็กๆ พวกนั้นถึงได้หายไป?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้นก็เข้าใจขึ้นมาทันที
เห็นสายตางงงวยของเหล่ากรรมการที่อยู่ตรงหน้า จึงเอ่ย “ฉันบูรณะแล้ว”
“อะไรนะ?” เหล่ากรรมการงุนงงและไม่เข้าใจแม้แต่น้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ย “รอยแตกร้าวเล็กๆ พวกนั้นฉันบูรณะหมดแล้ว ดังนั้นในที่สุดก็ทำสำเร็จ ถ้าไม่บูรณะรอยแตกร้าวเล็กๆ พวกนั้น ฉันน่าจะเสร็จตั้งนานแล้ว”
เหล่ากรรมการได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างอย่างรวดเร็ว
“นี่เป็นไปได้อย่างไร? ถ้าคุณบูรณะทั้งหมด จะเสร็จทันในเวลาที่กำหนดได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น ตอนช่วงเวลาสุดท้าย พวกเราก็เห็นชัดเจนว่าคุณไม่ได้บูรณะ!
