บทที่ 946 หาท่านปู่เพื่อไปคิดบัญชี
“แล้วนางพูดอะไรบ้าง ได้อบรมสั่งสอนอะไรเจ้าหรือเปล่า?”
“ได้อบรมสั่งสอน ยายบอกว่า ข้าเป็นหลานชายคนโต แม้ว่าจะเป็นหลานชายฝ่ายแม่ แต่ต้องเป็นตัวอย่างที่ดี และต้องมีมารยาทที่ดี”
“ยายของเจ้าพูดถูกแล้ว แต่จำไว้ว่า อย่าทำให้ตัวเองลำบากใจมากเกินไป ในอนาคตต้องดิ้นรนแสวงหาเพื่อตัวเอง อย่าคิดว่าเจ้าเป็นหลานชายคนโต ก็ไม่รู้จักดิ้นรนแสวงหา ถ้าเห็นสิ่งที่เจ้าชอบ ก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนแสวงหามันเหมือนกัน”
เห้าเหวินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เหลือบไปเห็นสิ่งของที่เห้าเทียนไม่เอา “ข้าอยากได้อันนี้”
“ถ้างั้นเจ้าเอาไปเลย”
“ได้”
“เห้าเหวินยื่นมือไปหยิบยา ค่อยๆดมอย่างถี่ถ้วน ขมวดคิ้ว ท่านย่า นี่มันคืออะไร?”
“เจ้าคิดว่ามันคืออะไร?” อันหลิงหยุนรู้สึกชอบเด็กคนนี้มากกว่า เด็กคนนี้รู้ความมากกว่า “ข้าคิดว่ามันเป็นดอกไห่ถังแต่หลังจากที่เอามาแล้วไม่ใช่ ข้าไม่เข้าใจ”
“อืม เจ้ายังคงฉลาดมาก นี่คือดอกไห่ถังจริงๆ แต่ดอกไห่ถังนี้ก็แตกต่างเช่นกัน นี่คือดอกไห่ถังที่ปลูกขึ้นมา เมื่อดอกไม้บานจะมีลมหนาวและหิมะ และเมื่อดอกไม้นี้ร่วงหล่นก็เป็นฤดูใบไม้ผลิดอกไม้ก็ผลิดอก”
เห้าเหวินเหมือนได้รับสมบัติล้ำค่า “ถ้าอย่างนั้นนี่เป็นยาที่ดี”
“แน่นอน เจ้าเก็บมันไว้ เมื่อไหร่ที่เจ้ารู้ว่ายานี้ใช้ทำอะไร ก็ถึงเวลาเริ่มเรียนรู้ทักษะการแพทย์”
อันหลิงหยุนสัมผัสเห้าเหวิน เห้าเหวินดีใจมาก และหันมามองอะมู่
อะมู่บอกว่า “ถ้าเจ้าชอบอยู่ที่นี่ และท่านย่าของเจ้าก็อนุญาต ก็อยู่เถอะ”
พ่อและลูกใจตรงกัน อะมู่รู้ว่าลูกชายของเขาคิดอย่างไร
อันหลิงหยุนไม่รอให้เห้าเหวินพูดอะไร จึงพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็อยู่ต่อได้”
เห้าเหวินมีความสุขมาก สองมือประสานกัน เพื่อขอบคุณอันหลิงหยุน
“เจ้าเข้าไปดูข้างในก่อน ข้าจะคุยกับพ่อของเจ้า”
“ได้”
เห้าเหวินถือดอกไห่ถังไว้ในมืออย่างมีความสุขเพื่อนำไปศึกษาค้นคว้า อันหลิงหยุนพูดคุยกับอะมู่
เมื่อเห้าเทียนกลับไปหาอ๋องเซ่เจิ้ง วิ่งไปหากงชิงวี่ด้วยความโกรธ เมื่อถึงห้องก็มีคนขวางไว้ กลัวว่าจะไปรบกวนกงชิงวี่ และทำให้เสียเวลาในการรักษาอาการป่วย
เห้าเทียนไม่พอใจ “หลีกไป ข้าจะไปพบท่านปู่ พวกเจ้าห้ามขัดขวาง ถอยไป!”
แม้ว่าเห้าเทียนอายุยังน้อย แต่เขาก็หยิ่งผยอง ถ้าอยู่ในจวนอ๋องเซ่เจิ้ง เขาจะเป็นคนที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน
กงชิงวี่รู้สึกได้ยินเสียงคลุมเครือเหมือนหลานชายตะโกนอยู่ข้างนอก ใบหน้าเย็นชา “ให้เทียนเอ๋อเข้ามา ใครขวางเขาไว้?”
คนเฝ้าหน้าประตูไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากปล่อยเห้าเทียนเข้าไป
เมื่อเดินเข้าไปในห้อง เห้าเทียนรีบวิ่งไปหากงชิงวี่ เมื่อถึงตรงหน้าก็สะอื้น แล้วร้องไห้
กงชิงวี่คิดว่าเด็กคนนี้เสียใจที่เห็นเขาป่วย และพูดว่า “ร้องทำไม ข้ายังไม่ตายนี่?”
เห้าเทียนเช็ดน้ำตา “ท่านปู่สบายดี ไม่ตายหรอก ท่านปู่อายุร้อยปี พี่บอกว่าเขาจะเรียนทักษะการแพทย์ดีๆ เพื่อรักษาท่านปู่ให้หายดี”
กงชิงวี่สัมผัสเห้าเทียน “ขึ้นมาสิ อยู่เป็นเพื่อนกับปู่สักพัก คนพวกนี้ไม่ใช่คนดี หลอกปู่”
“พวกเขายังห้ามไม่ให้ข้าเข้ามาพบท่านปู่ด้วย”
หลังจากที่เห้าเทียนพูดจบก็เหลือบมององครักษ์ที่หน้าประตู พลางคิดเรื่องโบยก้นพวกเขา
กงชิงวี่พูดว่า “รอปู่หายดีแล้วให้พวกเขาขอโทษเจ้า เจ้าเข้าไปข้างใน และถอดรองเท้าด้วย”
เห้าเทียนไม่ได้ถอดรองเท้า แต่หยิบกระดาษที่เก็บไว้ในอ้อมอกออกมา ขณะที่ให้กงชิงวี่ดู เขาก็พูดว่า “ท่านปู่ดูสิ ท่านย่าคนนี้แย่มาก ถึงขนาดเปลี่ยนชื่อของเทียนเอ๋อ เทียนเอ๋อไม่ชอบ ท่านปู่ต้องไปช่วยจัดการให้ข้าด้วย
ท่านพ่อก็ไม่ช่วยข้า ทั้งยังช่วยท่านยาด้วย”
เป็นเวลานานกงชิงวี่ก็รู้สึกแปลกใจจากนั้นมองสิ่งของที่อยู่ในมือของเห้าเทียน เมื่อเห็นตัวหนังสือบนนั้น หน้าถอดสี เขาหยิบกระดาษขาวมา มือก็เริ่มสั่น
“นี่คือ?”
กงชิงวี่ไม่คาดคิดว่า จะได้เห็นตัวหนังสือของอันหลิงหยุน
“สิ่งนี้เอามาจากไหน?” กงชิงวี่ตัวสั่น
เห้าเทียนพูดว่า “ก็อยู่นอกเมืองหลวงภูเขาสื่อหลี่ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุน้อยกว่าท่านแม่ บอกว่าเป็นท่านย่าของข้า ข้าไม่เชื่อ!”
เห้าเทียนดูไม่พอใจ เปลี่ยนชื่อให้เขา เขาเลยต้องการให้ปู่ไปจัดการให้เขา
กงชิงวี่มองไปที่ประตู และพูดด้วยความโกรธ “เข้ามาให้หมด!”
คนที่อยู่หน้าประตูค่อยๆเข้ามาทีละคน เมื่อกงชิงวี่เห็นจึงถามด้วยความโกรธ “ภูเขาสื่อหลี่มีใครมาเหรอ?”
ในตอนนี้พ่อบ้านก้าวไปข้างหน้า “ว่ากันว่าพระชายากลับมาแล้ว แต่เนื่องจากสองก่อนมีหิมะตกหนัก ไม่สามารถเข้าเมืองได้ ดังนั้นจึงไม่ได้กลับมา ข้าก็อยากไปดู ตอนนี้มีคนไปแล้ว เมื่อกี้มีคนเพิ่งมาแจ้งข่าวดี เสี่ยวเฉียวจวิ้นจู่คลอดแล้ว เป็นฝาแฝดด้วย ขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋องที่ได้เป็นท่านตาแล้ว”
พ่อบ้านรู้สึกดีใจ ซื่อจื่อห้ามีความสามารถมาก จ่ายยาไม่กี่อย่าง หลังจากกินแล้วก็จะให้กำเนิดฝาแฝด เรื่องนี้โด่งดังไปทั่ว ตั้งแต่องค์หญิงใหญ่ไปจนถึงเสี่ยวเฉียวจวิ้นจู่ ได้เห็นสิ่งเหล่านี้อย่างชัดเจน
แต่ว่ากันว่ายานี้มีราคาแพงมาก และคนธรรมดาไม่มีปัญญากิน ฉะนั้นมีเพียงไม่กี่คนในเมืองหลวงเท่านั้นที่ได้กินยานี้
คนรวยไม่มีโชควาสนา ซื่อจื่อห้าไม่อยู่ หาตัวไม่เจอ นำเงินทองมาก็ไร้ประโยชน์
มีแต่คนในจวนเท่านั้น ที่มีโอกาส
กงชิงวี่กำมือไว้แน่น ด้วยความโกรธ “เตรียมรถม้า”
พ่อบ้านเหงื่อแตก เวลาไหนแล้ว เพิ่งจะมาเตรียมรถ ก่อนหน้านี้มัวทำอะไรอยู่?
แต่ก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้ เขาเป็นขนาดนี้แล้ว
พ่อบ้านกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมรถ และเรียกคนให้มาช่วยพยุงกงชิงวี่ลงจากเตียง กงชิงวี่นั่งบนรถเข็น และไปที่รถม้า
เห้าเทียนนั่งข้างๆและดูเศร้ามาก ดูเหมือนจะเป็นคนรู้จักเก่าแก่ คงพูดซี้ซั้วไม่ได้แล้ว
กงชิงวี่อยู่ในรถม้าส่องกระจกตลอด เห้าเทียนคิด ป่วยขนาดนี้แล้ว ยังมีอะไรให้ดูอีก ขาก็ไม่ดี และเดินไม่ได้
ท่านย่ายังสาวและสวยมาก คงไม่ชอบท่านปู่แน่นอน
เห้าเทียนคิดว่า ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ปล่อยให้ท่านย่าคนนั้นกลายเป็นคนน่าเกลียด ถึงจะเหมาะสมกัน เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เห้าเทียนพยักหน้า เป็นเช่นนี้ก็ดี
เมื่อปู่และหลานชายมาถึงนอกเมืองภูเขาสื่อหลี่ ก็เห็นคนจำนวนมากยืนอยู่นอกบ้าน และรถม้าจำนวนมากจอดอยู่
เห้าเทียนไม่พอใจมาก ทำไมช่วงเวลาสั้นๆมีคนมาเยอะขนาดนี้?
รถม้าของจวนแม่ทัพมีสามสีคัน ยังมีรถม้าในวัง รถม้าที่อื่น คนเยอะขนาดนี้?
หยุดชั่วขณะ เห้าเทียนหันมามองกงชิงวี่ที่ลงรถม้า มีคนเข็นรถม้า ปู่หลานเดินเข้าไปในสนามพร้อมกัน
ห้าวเทียนมองผู้คนรอบๆ เขาเห็นตาและยายของเขา แต่เขาไม่เคยชอบพวกเขา ไม่ชอบสิ่งที่พวกเขาพูด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาพูดถึงเรื่องปู่
ถ้าเป็นคนอื่น คงจะวิ่งไปคารวะแล้ว เห้าเทียนเห็นทั้งสองคนทำเหมือนไม่เห็น เดินเลี่ยงไปอีกทาง จับมือของกงชิงวี่ และเดินไปทางฝั่งสนาม
เมื่อฮ่องเต้ชิงหยินเห็นเด็กคนนี้เขาก็โมโห อ๋องเสียนตามใจจนเสียคนจริงๆ
“เจ้าดูเขาสิ” ฮ่องเต้ชิงหยินพูดอย่างเย็นชา หยุนโล๋ชวนมองดู รู้สึกว่าเกินไปจริงๆ แต่ตัวเองเป็นตา คงไม่สามารถไปสั่งสอนได้ กงชิงวี่คงไม่เห็นด้วยแน่นอน
หยุนโล๋ชวนมองดูปู่หลานเดินไปที่ประตู รู้สึกว่า ตอนนี้ดีแล้ว ดูว่าจะมีใครสั่งสอนพวกเขาหรือไม่
“ฮ่องเต้ วันนี้คนเยอะมาก หม่อมฉันคิดว่าพรุ่งนี้ค่อยมาดีกว่า” หยุนโล๋ชวนไม่อยากอยู่
ตอนแรกฮ่องเต้ชิงหยินอยากเห็นหน้าอันหลิงหยุน แต่หลังจากรอแล้วครึ่งชั่วโมง ก็ไม่ออกมาต้อนรับ
เขาเป็นถึงฮ่องเต้ ก็น่าจะให้เกียรติหน่อย
