บทที่ 907 เฟิ่งป่ายซูคลอดลูก
“ไม่รู้ เจ้าเป็นใคร?”
อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ: “ท่านจำข้าไม่ได้หรือ?”
“……” สายตากงชิงวี่เย็นชา จ้องมองไปที่ใบหน้าของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองดูบริเวณรอบๆ ดึงกงชิงวี่ออกไป: “เรารีบออกไปจากที่นี่เถอะถูกพวกเขาพบเข้าจะเกิดเรื่องได้”
ดึงกงชิงวี่เอาไว้อันหลิงหยุนเดินไปไกลมาก เธอเดินลงเขาไปกงชิงวี่เดินตามเธอมาตลอดทาง
ทั้งสองมาถึงตีนเขา อันหลิงหยุนขึ้นรถพากงชิงวี่จากไป
กงชิงวี่อยู่บนรถมองอันหลิงหยุนอยู่ตลอด อันหลิงหยุนยิ้ม: “มองอะไร?”
กงชิงวี่เบือนหน้าออก มองไปทางอื่น
ทั้งสองเดินทางไปไกลมาก ทิ้งรถไปก่อนถึงไปที่อื่น
ไปถึงสถานที่ที่มิดชิด อันหลิงหยุนสัมผัสไปที่ตัวของกงชิงวี่ กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้ จ้องมองดูเธอ อันหลิงหยุนไม่รอให้ตอบสนองกลับมา เขาก็เข้าประชิดตัวจูบไปที่ปากของอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนจ้องเขา ผลักออกไป
“ไม่ได้!”
กงชิงวี่คว้าอันหลิงหยุนมากอดเอาไว้ ก้มหน้าจูบลงไป อันหลิงหยุนดิ้นรน ใช้แรงผลักกงชิงวี่ออกไป ทั้งสองมองหน้ากัน กงชิงวี่ยังอยากจะเข้าใกล้ อันหลิงหยุนดันหน้าอกเขาไว้ทันที ผลักออกก็เอื้อมมือไปถอดเสื้อผ้าของเขา เขาก้มหน้าลงไปมองดูมือของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนถอดเสื้อผ้าของกงชิงวี่ออก เปิดเผยร่างกายของเขาออกมา
กงชิงวี่ยังคงเดินหน้าจะจูบอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนผลักกงชิงวี่ออก: “ข้าดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
กงชิงวี่ปล่อยมือ อันหลิงหยุนมองไปทางร่างกายกงชิงวี่ แล้วก็หันกลับไป
กงชิงวี่หันหลังให้กับอันหลิงหยุน จู่ๆอันหลิงหยุนก็เงียบไป
หันหลังกลับมากงชิงวี่เข้าไปจูบ อันหลิงหยุนไม่ได้ปฏิเสธ กงชิงวี่ดึงเสื้อผ้าอันหลิงหยุนออกทันที
…….
ตื่นขึ้นมาจากเตียง อันหลิงหยุนเหลือบมองไปด้านข้าง กงชิงวี่ไม่อยู่แล้ว
อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา ค้นหาไปทั่วก็หากงชิงวี่ไม่เจอ
กงชิงวี่ลืมตาขึ้นมาจากศาลา เฟยยิงแปลกใจ นอนหลับหรือ?
กงชิงวี่กระชับเสื้อขนสัตว์ฝ้ายบนตัว ลุกยืนขึ้นมา หันหลังเดินไปทางด้านนอกศาลา หิมะโปรยปรายลงมาเต็มพื้น
เฟยยิงกล่าว: “ท่านอ๋อง พวกซื่อจื่อเข้าวังวันนี้”
“……”กงชิงวี่หันกลับมามองครู่หนึ่ง แล้วก็ก้าวเท้าเดินเข้าห้องไป
กลับเข้าไปนั่งลงอยู่ในเรือน กงชิงวี่มองไปบนเตียง ถอดเสื้อขนสัตว์ฝ้ายบนตัวออกแล้วไปที่สระหลิวหวง
เข้าไปในน้ำ กงชิงวี่หลับตาลง เฟยยิงยืนอยู่ด้านหนึ่ง: “ท่านอ๋อง!”
“เมื่อกี้ฝันเห็นหยุนหยุน เจ้าออกไป”
เสียงกงชิงวี่ไร้ความรู้สึกใดๆ เฟยยิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: “ร่างของพระชายาถูกฝังไปแล้ว ท่านอ๋อง……”
“หยุนหยุนยังไม่ตาย นางจะกลับมา เพียงแต่มีเรื่องให้ต้องล่าช้าไปเท่านั้น ลงไปเถอะ”
เฟยยิงถึงได้หันหลังออกไป ในความเป็นจริงเพราะร่างกายของพระชายาเน่าเปื่อยรุนแรง สุดท้ายก็รักษาไว้ไม่ได้ ทำได้แค่เผาเท่านั้น เถ้าสุดท้ายที่เหลืออยู่จำนวนหนึ่งก็ฝังไปแล้ว
กลับมาก็เป็นไปไม่ได้แล้ว!
เฟยยิงยืนอยู่หน้าประตู นึกถึงอันหลิงหยุนรู้สึกขมขื่นเล็กน้อย
ดีๆอยู่ก็หายไปแบบนี้เลย!
หนึ่งเดือนผ่านไปแล้ว เขายังรู้สึกว่า เหมือนมันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน
ในสระหลิวหวงเต็มไปด้วยไอความร้อน กงชิงวี่มีสมาธิจดจ่ออย่างมาก นึกถึงภาพที่อยู่ในฝัน……
อันหลิงหยุนจากไป ก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อยเหมือนกัน เกิดอะไรขึ้น?
กลับไปถึงห้องทดลอง อันหลิงหยุนอยากเข้าไป แต่ทางด้านห้องทดลองนั้นไม่ใช่ห้องทดลองเดิมแล้ว กำลังเตรียมจะเข้าไป ก็เห็นซูมู่หรงเดินมาจากด้านหนึ่ง
อันหลิงหยุนมองดูซูมู่หรง ซูมู่หรงถาม: “คุณจะกลับไปให้ได้เลย?”
“ฉันต้องกลับไป ผมของเขาขาวหมดแล้ว ขาวไปหมดทั้งหัวแล้ว!”
ซูมู่หรงยิ้ม: “แล้วคุณทิ้งผมลงหรือ?”
“ฉันทิ้งคุณลงตลอดอยู่แล้ว แต่ฉันจำได้ว่าคุณผมขาวเต็มหัวไปแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นแบบนี้?”
“ร่างกายของคุณตอนนี้ ความจริงเป็นอุปกรณ์อันหนึ่ง ผมสร้างยีนใหม่ให้กับคุณ ผมก็เหมือนกัน เป็นร่างที่สร้างขึ้นใหม่เหมือนกัน ตอนที่ผมกลับมาผมตายแล้ว เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย ถึงสามารถยืนหยัดไว้ คุณช่วยผม?”
อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ: “แล้วที่นี่คือ?”
“ผมเตรียมไว้เพื่อหลอกคุณโดยเฉพาะ”
อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร หันกลับไปแล้วหาที่นั่งลงไป
“ครูผู้ฝึก ฉันต้องไปให้ได้”
“ตอนนี้คุณจะไปอย่างไร ถ้าผมเดาไม่ผิด อยู่ทางโน้น คุณตายและศพก็ถูกทำลายไปแล้ว ไม่อย่างนั้นคุณจะกลับมาได้อย่างไร ผมสร้างคุณขึ้นมาอีกคนหนึ่ง แต่คนที่สร้างขึ้นใหม่คนนี้ล้มเหลว มีแต่ร่างกายเท่านั้น แต่กลับไม่มีความคิดใดๆ ซึ่งก็คือจิตวิญญาณนั่นแหละ คุณมาถึงที่นี่ก็เพราะว่า จิตวิญญาณของคุณกลับมา”
“ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องภูตผี นี่คือมิติ” อันหลิงหยุนมองซูมู่หรง ซูมู่หรงนั่งลง
“แล้วคุณคิดจะทำอย่างไร ไม่ว่าอย่างไร ที่นั่นก็ไม่มีร่างกายเปลือกนอกที่สามารถรับตัวคุณได้แล้ว”
“คุณเคยไปไม่ใช่หรือ?” อันหลิงหยุนมองไปทางซูมู่หรง ซูมู่หรงเงียบไป
ทั้งสองนั่งไปหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปทางห้องทดลอง เธอจะต้องประสบความสำเร็จแน่
ซูมู่หรงเดินตามเธอเข้าไปในห้องทดลอง หลังจากเข้าไปแล้วอันหลิงหยุนก็เริ่มดำเนินการ ถือโอกาสถามถึงหลี่ถิงขึ้นมา
“หลี่ถิงกลับมาเมื่อไหร่?”
“ตอนที่เขากลับมาผมเพิ่งจะสร้างคุณขึ้นมาใหม่ ตอนนั้นผมก็เป็นอย่างตอนนี้แล้ว”
“ดังนั้นเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ เท่ากับว่ากลับมารนหาที่ตาย?”
“ก็ไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ ฝีมือเขาก็ไม่เลวเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเขาเก็บร่างกายของเขาไม่ค่อยมิดชิดเท่าไหร่ ผมไม่รอเขากลับมาก็หาร่างของเขาเจอแล้ว และคุณก็ถ่วงเวลาเอาไว้ เขากลับมาช้าเกินไป ทำให้ผมมีโอกาสพอดี เขากลับมาผมก็ฆ่าเขาเลย ให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ปรากฏตัวอีกตลอดไป” ตอนที่ซูมู่หรงพูดยังล้อเล่นอยู่ อันหลิงหยุนมองเขาครู่หนึ่ง
“ครูผู้ฝึก ฉันรู้ว่าคุณสามารถส่งฉันกลับไปได้แน่ หลังจากฉันไปแล้ว คุณทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉันทันที แบบนั้นฉันก็จะไม่มีให้ต้องกังวลอีก ในอนาคตฉันก็จะไม่กลับมาอีกแล้ว”
ซูมู่หรงเงียบไปครู่หนึ่ง: “ความจริงถ้าผมไม่ช่วยคุณ ชาตินี้คุณอย่าแม้จะคิดว่าจะกลับไปเลย คุณรู้ไหม?”
“……” อันหลิงหยุนทำการทดลองไปด้วย พยักหน้าไปด้วย: “ค่ะ”
“ดังนั้นล่ะ?” ซูมู่หรงหันกลับมา ถอดปืนที่อยู่บนตัวออก หลังหันไปทางโต๊ะ สองมือกอดอกเอาไว้
อันหลิงหยุนมองซูมูหรงครู่หนึ่ง: “คุณว่ามา”
“ผมส่งคุณกลับไป ช่วยคุณทำลายทุกอย่างที่นี่ คุณแต่งงานกับผม จัดพิธีแต่งงาน มีแค่เราสองคนเท่านั้น”
อันหลิงหยุนมองซูมู่หรงอย่างหงุดหงิด: “ครูผู้ฝึกอายุก็ไม่น้อยแล้ว อยู่มาก็กี่สิบปีแล้ว ทำไมยังทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ ถึงแม้จะทำแบบนั้นแล้ว จะทำอะไรได้?”
“นอนตายตาหลับแล้ว” ซูมู่หรงค่อนข้างจริงจัง
อันหลิงหยุนถอนหายใจ: “ได้ ฉันรับปาก คุณส่งฉันกลับไป”
“จัดงานแต่งทันที” ซูมู่หรงลุกขึ้นจากไป เดินไปที่ล็อกเกอร์เก็บของในห้องทดทองแล้วหยิบชุดแต่งงานออกมา ส่งให้กับอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนมองด้วยความงุนงง: “คุณเตรียมเอาไว้ก่อนแล้ว?”
“ผมเตรียมเอาไว้ให้คุณแต่งงานกับผม แต่ผมคิดไม่ถึงว่าคุณจะอยากไปจริงๆ” ซูมู่หรงปลดกระดุมกางเกงออก เปลี่ยนเป็นกางเกงสูท อันหลิงหยุนหันไปเปลี่ยนชุดแต่งงานด้านหนึ่ง รออันหลิงหยุนออกมา ซูมู่หรงก็สวมชุดสูทรออยู่แล้ว
อันหลิงหยุนเดินออกมา ซูมูหรงหยิบกล่องออกมาทันที เดินไปถึงหน้าอันหลิงหยุนคุกเข่าลงไปข้างเดียว: “แต่งงานกับผม!”
อันหลิงหยุนหยิบแหวนมาใส่เอาไว้: “เริ่มกันเถอะ”
ซูมู่หรงลุกขึ้น ถึงแม้จะรู้ผลลัพธ์นี้อยู่แล้ว แต่ก็ยังอดผิดหวังไม่ได้
“ผมยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคุณ แต่คุณก็ยังคิดถึงแต่เขา ผมบอกคุณเร็วกว่านี้หน่อย จะดีแค่ไหน!” ผ่านไปแล้วสิบกว่าปี แต่ในใจของซูมู่หรง ที่ผ่านไปไม่ได้ก็ยังคงเป็นอันหลิงหยุนเสมอ
ถึงแม้จะถึงเวลานี้
อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่อุปกรณ์: “นี่ก็คือวาสนา ฉันกับคุณมีวาสนาพบกับแต่ไร้วาสนาเคียงคู่ แต่กับเขามีวาสนาพบกันและมีวาสนาเคียงคู่”
อันหลิงหยุนลากชุดแต่งงานเดินไปทางนั้น เปิดอุปกรณ์ออกแล้วนอนลงไป
“อย่าให้อายุมากกว่าเขา ฉันจะไปหาเขา” อันหลิงหยุนหลับตา นอนอยู่ในอุปกรณ์อย่างไม่อาลัยอาวรณ์ใดๆเลย
ซูมู่หรงเดินไปถึงหน้าเธอและมองไปทางเธอ: “คุณไม่กลัวว่าผมจะทำร้ายคุณ! ถ้าเกิดไปแล้วคุณแต่งงานไปแล้วล่ะ?”
“ถ้าคุณทำแบบนั้น ฉันจะเกลียดคุณ!” อันหลิงหยุนไม่ได้ลืมตาขึ้น ซูมู่หรงก้มหน้าลงไป จูบไปที่ริมฝีปากของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมามองดูซูมู่หรง
“นี่ถึงจะเรียกว่าค่าตอบแทน คุณวางใจเถอะ ผมจะต้องหาฐานะที่สูงส่งให้กับคุณ ให้คุณไปหาเขา”
“……” อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบอะไร อุปกรณ์ปิดลง ซูมู่หรงเดินไปด้านหนึ่ง เปิดระบบของคอมพิวเตอร์ เริ่มการควบคุม
อันหลิงหยุนรู้สึกค่อยๆหมดสติไป เธอรู้ว่า ร่างกายนี้จะเหี่ยวแห้งในไม่ช้า
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าขาวโพลนไปหมด มองไม่เห็นอะไรอีก
ตอนที่เธอตื่นมารู้สึกมึนงงเล็กน้อย ยังได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ข้างหู แต่ว่าเลือนรางไม่ชัดเจน
ผ่านไปไม่รู้นานเท่าไหร่เธอก็เริ่มนอนหลับไป หลับแล้วก็ตื่นขึ้นมา จากนั้นก็นอนหลับต่อ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ อันหลิงหยุนเริ่มปวดหัว หัวของเธอปวดเหมือนใกล้จะระเบิด และความขุ่นมัวตรงหน้าค่อยๆชัดเจนขึ้นมา
เธอลืมตาขึ้นมา มีคนตะโกนร้อง: “ฝ่าบาท เป็นมงกุฎราชกุมารี!”
