บทที่ 909 ในระยะสิบปี
“นางเคยพูดจริงหรือ?” กงชิงวี่ไม่เชื่อ
“ท่านอ๋อง เฟยยิงเคยหลอกท่านหรือ? ท่านจำตีนเขาภูเขาสือหลี่ได้ไหม ท่านไปทุกครั้งก็ต้องต่อสู้กับคนพวกนี้?”
“อืม”
“พระชายาให้ข้าแอบสังเกตอย่างลับๆ เรียนรู้กระบวนท่าของพวกเขา ก็เพื่อที่จะสามารถเอาชนะท่านอ๋องได้ พระชายาบอกว่าเอาชนะท่านอ๋องได้ก็จะสามารถปกป้องท่านอ๋องได้ พระชายาบอกว่าวันหน้าหากนางเกิดเรื่องขึ้นไม่สามารถวางใจคนอื่นได้ แต่สามารถไว้ใจเฟยยิงได้
ยังบอกอีกว่าหากท่านอ๋องแสวงหาความตาย เราก็ต้องขวางเอาให้ได้
เฟยยิงไม่หลอกลวงท่านอ๋องหรอก”
กงชิงวี่มองไปทางฮ่องเต้ชิงหยิน: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อ เพียงแต่ข้าไม่สามารถปล่อยเขาไปได้”
ฮ่องเต้ชิงหยินโกรธแล้ว: “เจ้าบ้านี่ ไสหัวออกไป มิเช่นนั้นจะฆ่าพวกเขาด้วย!”
หยุนโล๋ชวนเกือบจะฟังเข้าใจแล้ว กล่าวว่า: “อ๋องเซ่เจิ้ง ท่านต้องการจะฆ่าลูกชายข้าเพื่อต้องการจะหยุดไม่ให้เขามายังโลกใบนี้?”
สายตากงชิงวี่เย็นชา ไม่ได้พูดออกมาทันที
หยุนโล๋ชวนโบกมือ: “ออกไปให้หมดเถอะ วันนี้อ๋องเซ่เจิ้งฝันร้าย เจอกับสิ่งอัปมงคลเข้า เฟยยิงเจ้าก็ลงไปเถอะ มีข้าอยู่ เขาก็อยู่ หยุนหยุนยังไม่กลับมา ข้าจะปกป้องเขาเอาไว้ แม้จะเป็นฮ่องเต้ ข้าก็จะไม่ปล่อยให้เขาทำร้ายอ๋องเซ่เจิ้ง
อ๋องเซ่เจิ้งทำเพื่อรากฐานพันปีของประเทศต้าเหลียงถึงได้ป่วยด้วยโรคทางใจ พระชายาอ๋องเซ่เจิ้งทำเพื่อความสงบสุขของประเทศต้าเหลียงถึงได้เจ็บป่วย
บุญคุณในครั้งนี้ประเทศต้าเหลียงจะไม่มีวันลืม ฝ่าบาทกับข้าก็จะไม่ลืมเช่นกัน เจ้าออกไปก่อน พวกเจ้าก็เหมือนกัน”
เฟยยิงไม่ไป หยุนโล๋ชวนมองไปทางฮ่องเต้ชิงหยิน ฮ่องเต้ชิงหยินถึงได้กล่าวว่า: “ลงไปเถอะ”
คนออกไปแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยินยังคงปกป้องหยุนโล๋ชวนอยู่เช่นเดิม หยุนโล๋ชวนกล่าวว่า: “อย่าทำขายหน้าข้างนอกอยู่อีกเลย เข้ามาเถอะ”
หันหลังหยุนโล๋ชวนเข้าไปในวังเฟิ่งหยี ฮ่องเต้ชิงหยินมองกงชิงวี่ด้วยความแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง สะบัดชายแขนเสื้อเดินตามเข้าไป เข้าประตูไปก็อุ้มองค์หญิงขึ้นมาก่อน
หยุนโล๋ชวนไม่ได้รู้สึกกลัว มองสังเกตกงชิงวี่ที่เดินเข้าประตูเข้ามา ผมขาวไปหมดทั้งตัวแล้ว ทำให้คนอดที่จะรู้สึกเอ็นดูสงสารไม่ได้ น้ำตาก็ร่วงหล่นลงมา เช็ดน้ำตาออกหยุนโล๋ชวนกล่าวว่า: “อ๋องเซ่เจิ้งเชิญนั่ง”
กงชิงวี่ยืนอยู่ไม่ขยับ หยุนโล๋ชวนเช็ดน้ำตาอยู่กล่าวว่า: “ข้ามีสามเรื่องที่อยากจะพูด เรื่องที่หนึ่งท่านไม่สามารถฆ่าลูกชายของข้า อย่างไรเสียท่านก็เป็นเสด็จอาของเขา เสด็จอาฆ่าหลานชาย จะไม่ใช่กฎแห่งสวรรค์ไม่อาจให้อภัยอย่างนั้นหรือ ข้อที่สองหากเด็กคนนี้คือซูมู่หรงจริงๆ ท่านฆ่าเขาแล้ววันหน้าก็จะหาหยุนหยุนไม่เจอ เขาเกิดและเติบโตขึ้นมา จะต้องไปหาหยุนหยุนแน่นอน นี่ก็คือเบาะแสข้อหนึ่ง เรื่องที่สามวันหน้าหยุนหยุนจะกลับมาแน่นอน นางรู้ว่าท่านฆ่าซูมู่หรงแล้วจะเป็นอย่างไร?”
กงชิงวี่จ้องมองดูหยุนโล๋ชวน: “วันหน้าค่อยฆ่าเขา!”
“ยี่สิบปีหลังจากนี้จะเป็นเช่นไรข้าไม่สนใจ ตอนนี้หากท่านฆ่าเขาในท้องของข้า คนที่เสียเปรียบที่สุดก็คือท่าน ท่านคิดว่าล่ะ?
เพราะอะไรซูมู่หรงถึงมาเวลานี้? เพราะอะไรไม่มาเร็วหน่อย?”
ในสมองของกงชิงวี่รู้สึกขุ่นมัวเล็กน้อย มองดูหยุนโล๋ชวนไม่ได้ตอบอะไร
“เป็นเพราะหยุนหยุนจะมาแล้ว หรือน่าจะบอกว่า นางมาแล้ว! เขาต้องมาหน้าหลังหยุนหยุนแน่ หรือว่าต้องเจ็ดเฒ่าแปดสิบถึงจะได้อยู่กับหยุนหยุน?
ตรงกันข้ามกับท่าน……อ๋องเซ่เจิ้ง……” หยุนโล๋ชวนจงใจหยุนไว้ครู่หนึ่ง
ดวงตากงชิงวี่เย็นชา: “พูด”
“ซูมู่หรงมาเวลานี้ เช่นนั้นคิดว่าหยุนหยุนก็น่าจะเป็นช่วงเวลานี้เช่นกัน หากเป็นเช่นนี้ ปีนี้อ๋องเซ่เจิ้งอายุยี่สิบกว่าแล้วใช่ไหม? หากจำไม่ผิด ยี่สิบสองใช่ไหม?”
เมื่อหยุนโล๋ชวนกล่าวคำนี้ออกมา คิ้วของกงชิงวี่ขยับเล็กน้อย นัยน์ตาเย็นชายิ่งขึ้นไปอีก
หยุนโล๋ชวนกล่าวว่า: “อ๋องเซ่เจิ้ง ถึงแม้ว่าตอนนี้หยุนหยุนจะเกิดมาแล้ว อายุน้อยกว่าท่านมากจนเกินไป ท่านสามารถเป็นพ่อนางได้เลย ท่านว่า……”
“ซูมู่หรง……” กงชิงวี่กัดฟัน มองดูท้องของหยุนโล๋ชวนด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความดุร้ายต้องการอยากจะฆ่า หยุนโล๋ชวนกลับไม่คิดเช่นนั้น อย่างไรก็เป็นถึงลูกหลานตระกูลแม่ทัพ มองดูกงชิงวี่ก็ยังคงใจเย็นและสงบนิ่งเช่นนั้น
นางกลับบอกว่า: “อ๋องเซ่เจิ้ง ซูมู่หรงเป็นเบาะแสทางหนึ่ง สามารถช่วยท่านหาหยุนหยุนเจอได้ อีกทั้ง…… ท่านก็จะขาดท่าทางที่สง่างามไม่ได้ หากว่าวันหน้าท่านสามารถหาหยุนหยุนพบ เอาชนะใจหยุนหยุนได้อีกครั้ง นั่นไม่ได้หมายความว่า โจมตีซูมู่หรงแล้วหรอกหรือ?”
กงชิงวี่ยิ้เย็นชา: “ฮองเฮามีความคิดยืดหยุ่นและชาญฉลาดจริงๆ จับข้าเอาไว้อยู่หมัด”
กงชิงวี่มองดูท้องของหยุนโล๋ชวน ก้าวเท้าเดินเข้าไป ฮ่องเต้ชิงหยินอยากจะขวางเอาไว้ ถูกหยุนโล๋ชวนดึงออกไป: “ฝ่าบาท อ๋องเซ่เจิ้งไม่ฆ่าพระโอรสของเราหรอก เขาจะช่วยสนับสนุนพระโอรสให้เป็นฮ่องเต้ที่ดีคนหนึ่ง จากนั้นขังเขาเอาไว้ในวัง ยังจะให้พระโอรสแต่งงานมีพระสนมมากมาย”
กงชิงวี่หยุดลง: “ถูกต้อง ข้าจะให้เขาแต่งงานมีพระสนมมากมาย ให้เขาผลิดอกออกผลอยู่ในวัง”
ฮ่องเต้ชิงหยินมองดูกงชิงวี่ กล่าวเย็นชา: “ไม่ต้องให้เจ้ายุ่ง ข้าจะให้เขาจากหนึ่งไปจนนิรันดร์”
หยุนโล๋ชวนมองฮ่องเต้ชิงหยินอย่างไม่สบอารมณ์ครู่หนึ่ง ฮ่องเต้ชิงหยินกล่าวว่า: “ข้าพูดไม่ผิด”
กงชิงวี่มองไป: “ฮึ!”
หันหลังกงชิงวี่สะบัดชายแขนเสื้อจากไป
ตอนที่ไทเฮาสองวังมาถึง เห็นกงชิงวี่เข้าพอดี ก็ไม่แสดงความเคารพ จากไปด้วยรวดเร็ว
แต่ไทเฮาสองวังกงชิงวี่ที่ผมขาวเต็มหัวก็ตกใจมากเช่นกัน ผมขาวไปหมดทั้งหัวแล้ว!
กงชิงวี่กลับไปถึงจวนอ๋องเสียนก็ปิดประตูสามวัน สามวันหลังจากนั้นก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากจวนอ๋องเสียน ไปยังจวนแม่ทัพ
หยุนจิ่นได้ยินว่ากงชิงวี่ไปก่อเรื่องในวัง ต้องการจะฆ่าฮองเฮา ตอนนี้ก็มาจวนแม่ทัพอีก ยิ่งทำให้ตกใจมากยิ่งขึ้น
ทารกน้อยทั้งสองคนกำลังอ้อแอ้อยู่บนเตียง หยุนจิ่นคนเดียวปกป้องสองคนไม่ไหว รีบร้อนให้คนไปแจ้งต่อแม่ทัพ
แม่ทัพอันรีบมา ขวางกงชิงวี่เอาไว้พอดี: “เจ้ามาทำอะไร?”
ลูกสาวของแม่ทัพอันไม่อยู่แล้ว ทำได้แค่ปกป้องหลานสาวเท่านั้นแล้ว
ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้กงชิงวี่ทำร้ายหลานสาว
กงชิงวี่กล่าวว่า: “รับเสี่ยวหยุนกลับไป”
แม่ทัพอันไม่เชื่อ: “ไม่จำเป็นแล้ว เสี่ยวหยุนอยู่ที่นี่กับข้า เจ้ากลับไปเถอะ เติบโตแล้วก็ส่งกลับไปเอง นอกจากนี้เจ้าเป็นผู้ชายคนหนึ่งดูแลไม่เป็น หยุนจิ่นสามารถดูแลได้”
“ข้าจะหาคนดูแล ยังมีเด็กคนอื่นๆ วันนี้ก็จะรับกลับไปทั้งหมด” พูดจบกงชิงวี่ก็ไม่พูดมากอะไรอีก จะบุกเข้าไปให้ได้
แม่ทัพอันไม่ยอมถอย ทั้งสองก็ต่อสู้กันขึ้นมา
แต่ครั้งนี้ฝีมือของกงชิงวี่ดีกว่าเมื่อก่อนมาก จับแม่ทัพอันโยนออกไป แม่ทัพอันลุกขึ้นมาเขาก็เข้าประตูไปแล้ว และยังแย่งเสี่ยวหยุนไปแล้วด้วย
หยุนจิ่นหยิบมีดไปแทงกงชิงวี่ เมื่อเสี่ยวหยุนเห็นกงชิงวี่บาดเจ็บ ก็ร้องไห้จ๊ากกออกมา
ถึงแม้จะเป็นเด็กที่มีอายุแค่ไม่กี่เดือน แต่กลับร้องไห้เสียใจอย่างมาก
หยุนจิ่นถอยหลัง โยนมีดที่อยู่ในมือทิ้งไป กงชิงวี่มองหยุนจิ่นครู่หนึ่ง ตบเสี่ยวหยุนเบาๆ: “อย่าร้องไห้ ไม่เจ็บ เดี๋ยวก็หายแล้ว”
เสี่ยวหยุนสูดหายใจด้วยความน้อยใจ มองดูกงชิงวี่ กงชิงวี่เอาแขนเสื้อมาคลุมไว้ที่ตัวเสี่ยวหยุน หันหลังออกไปด้านนอก หยุนจิ่นก็อึ้งไป
ตามไปถึงข้างนอกก็ได้ยินกงชิงวี่กล่าวว่า: “เสี่ยวเฉียว พาน้องชายน้องสาวกลับบ้าน”
พูดจบก็ไปเลย หยุนจิ่นประคองแม่ทัพอันขึ้นมา แม่ทัพอันถาม: “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
“คิดได้แล้วมั้ง เก็บข้าวของ ไปจวนอ๋องเสียน ดูเขาเอาไว้ อย่าให้ทำเหลวไหล!” แม่ทัพอันสั่งการทันที หยุนจิ่นไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น เก็บเสื้อผ้าได้สองชุด อุ้มลูกชายขึ้นมาก็ตามแม่ทัพอันไปยังจวนอ๋องเสียนเลย
กงชิงวี่กลับมาถึงจวนอ๋องเสียนก็เรียกหมอจวนโจวมาทำแผลให้ด้วยตัวเอง แล้วก็เลือกแม่นมมาสี่คน สาวใช้สี่คน นอกจากนี้ยังมีผู้คุ้มกันภายในเรือนอีกสองคน ปกป้องเสี่ยวหยุนโดยเฉพาะ
เมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว กงชิงวี่ก็ส่งคนออกไป ตามหาหมอดู ภายในหนึ่งปีค้นหาไปร้อยกว่าคน ให้พวกเขาทำนายตำแหน่งที่อยู่ของอันหลิงหยุน
แต่ในสิบคนนี้ต่างก็ทำนายไม่ออกมา บอกว่าถูกบางสิ่งปิดกั้นเอาไว้ ไม่เพียงอันหลิงหยุนที่ทำนายไม่ออกมา แม้แต่ซูมู่หรงก็เหมือนกัน ถูกปิดกั้นเอาไว้เหมือนกัน
กงชิงวี่นึกถึงเหล่าจู่ อุ้มเสี่ยวหยุนออกเดินทางไปหาเหล่าจู่
น่าเสียดายที่เหล่าจู่จากโลกนี้ไปแล้ว ทิ้งหญิงสาวอายุน้อยเอาไว้ที่นั่น กงชิงวี่อยู่ที่นั่นสองวัน ก่อนที่จะจากมาหญิงสาวอายุน้อยบอกกับเขา ต้องการหาคนก็ต้องไปหาผู้หญิงที่สูงส่งที่สุดในโลก นี่เป็นคำพูดที่เหล่าจู่ทิ้งเอาไว้ก่อนจากโลกนี้ไป
หลังจากนั้นกงชิงวี่หาไปสิบปี พบกับผู้หญิงที่มีฐานะสูงส่งที่สุดไปไม่น้อย แต่ก็หาไม่เจอ
