บทที่ 900 การรบ
จ้องมองหน้ากัน กงชิงวี่เข้ามา “คนไม่มีหัวใจ คิดถึงข้าแล้วใช่ไหม? ในที่สุดก็รู้จักคิดถึงข้า?”
อันหลิงหยุนเม้มริมฝีปากของนาง และหายใจเข้าลึกๆ ครั้งนี้มานางไม่ได้พาใครมาด้วย นางดูแลไม่ไหว ได้ฝากลูกไว้กับสวีฝูและหยุนจิ่นคอยดูแล
อันหลิงหยุนก้าวไปสองก้าว “แล้วท่านอ๋องคิดถึงข้าไหม?”
“คิดถึงสิ! ทำไมจะไม่คิดถึง!” กงชิงวี่เดินไปหาอันหลิงหยุน และกอดอันหลิงหยุน
“เจ้าไม่ควรมา ที่นี่อากาศหนาว และสงครามที่นี่วุ่นวายเกินไป ถ้าเกิดเรื่องจะทำอย่างไร? กงชิงวี่คิดขึ้นมา ในใจก็หวาดกลัว
แต่อันหลิงหยุนกลับส่ายหัว “ท่านลืมแล้วเหรอ ข้าเคยบอก ครั้งนี้จะช่วยท่านอ๋องสู้รบ และจะต้องชนะแน่นอน!”
กงชิงวี่ปล่อยอันหลิงหยุน “ข้าชนะอยู่แล้ว”
“ความเก่งกาจของท่านอ๋องข้ารู้ดี แต่ยืดเยื้อกันไปอย่างนี้มันไม่ดีสำหรับใคร”อันหลิงหยุนจับใบหน้าของกงชิงวี่ ยืนเขย่งเท้าและจูบกงชิงวี่ก่อน กงชิงวี่กอดนาง และพลิกกลับมาเป็นคนเริ่มก่อน… …
ไม่มีคนอื่นอยู่ในห้อง ดังนั้นกงชิงวี่จึงปิดประตูและอุ้มนางขึ้นบนเตียง
คืนนี้กงชิงวี่นอนหลับเป็นเวลาสองชั่วโมง นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองเดือนที่นอนหลับ
อันหลิงหยุนนอนหลับไปสักพัก แล้วลุกขึ้น
กงชิงวี่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของนาง จากนั้นก็รีบลุกขึ้นนั่งทันที
อันหลิงหยุนสวมเสื้อผ้า “คืนนี้ข้ามีของขวัญชิ้นใหญ่มอบให้ท่าน”
อันหลิงหยุนพูดจบก็ติดกระดุมหมวก และออกไปข้างนอก
จากนั้นกงชิงวี่ก็เดินตามนางไปที่กำแพงเมือง บางคนขับรถม้า เพื่อขึ้นไปชั้นบนกำแพงเมือง เมื่อพวกเขาไปถึงด้านบน อันหลิงหยุนบอกให้สิ่งของบนรถม้าเรียงเป็นแถว ขนออกมา
ก่อนรุ่งสาง อันหลิงหยุนดึงผ้าสีแดงออก กงชิงวี่ตกตะลึง “นี่คือ?”
“นี่คือปืนใหญ่ ที่ข้าเคยบอกกับท่านอ๋อง”ดวงตาของหลิงหยุนอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความอาฆาตและเย็นชา
กงชิงวี่มองไปที่ลูกระเบิดซึ่งมีขนาดเล็กกว่าหัวมนุษย์เล็กน้อย ข้างบนยังมีที่จุดไฟ
“สิ่งของนี้ปลอดภัยหรือเปล่า?”
“เดี๋ยวก็จะรู้เอง ท่านอ๋องท้องของข้าฟังเสียงแบบนี้ไม่ได้ ท่านดูเอาเอง” อันหลิงหยุนสั่งการกับตงเอ๋อเรียบร้อย ตงเอ๋อพยักหน้า ยกมือขึ้น และหยิบธงสีแดงรูปสามเหลี่ยมออกมา มีคนหมอบลงทันที มีคนเตรียมอุปกรณ์ มีคนเตรียมดึง
หลิงหยุนหันหลังและเดินลงไป และเดินไปไกลที่สุด
กงชิงวี่ยืนอยู่ด้านหนึ่งเอามือไขว้หลัง รอสิ่งที่จะเกิดขึ้น
อันหลิงหยุนเดินไปไกลแล้ว ตงเอ๋อตรวจสอบระยะทางด้วยสายตา โบกธง ปฏิบัติการความน่ากลัวของปืนใหญ่ได้ทำงาน เสียงดังของกระสุนพุ่งออกไป เท้าของกงชิงวี่สั่นสะเทือนทีหนึ่ง สายตาของเขามองไป ทหารรอบข้างมีความเคลื่อนไหว ทั้งค่ายทหารต่างวิ่งออกมาดู กงชิงวี่กลับเงียบผิดปกติ
กระสุนปืนใหญ่ตกใส่ศัตรู และระเบิดโครมคราม น่ากลัวยิ่งกว่าฟ้าร้อง
ต่อมา แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ทำให้ศัตรูโยนชุดเกราะออกจนหมด
ตงเอ๋อวางธงและเสียบไว้ข้างหลังตัวเอง กงชิงวี่เดินไปดูค่ายศัตรู มีควันจำนวนมาก และมีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก กองทัพ 700,000 คนชั่วพริบตาดูเหมือนทรายที่กระจัดกระจาย และบางคนก็หนีไปด้วยความอับอาย
กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน และเดินไปหาอันหลิงหยุน
หยุดเดิน กงชิงวี่ถาม “เจ้าไม่ให้ข้าทำ แต่เจ้าทำเองหรือ?”
“ถ้าพวกเขาไม่ดูถูกกันเกินไป ใครจะทำเช่นนี้?” อันหลิงหยุนไม่เห็นด้วย แต่นางก็ยังเดินไปที่กำแพงเมืองและมองลงไป
อันหลิงหยุนพูดว่า “ฆ่าคนจำนวนมาก กรรมอาจตามสนองได้”
“เรื่องไร้สาระ พวกเขามารังแกข้าก่อน” กงชิงวี่พูดอย่างเย็นชา
แม่ทัพหลายคนวิ่งมา เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รีบคารวะ “ข้าน้อยคารวะพระชายาเสียน”
อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่คนเหล่านั้นอย่างเย็นชา “ช่วงนี้มีข้าอยู่ ทุกคนควรพักผ่อน เนื่องจากพวกเขารังแกท่านอ๋อง ข้าก็ไม่อาจอยู่เฉยๆได้ พวกเขาหาที่ตายเอง ข้าต้องการให้พวกเขา ทั้งชีวิตนี้ไม่กล้ามารุกรานประเทศต้าเหลียง ได้ยินชื่อเสียงของข้าก็กลัวจนหัวหด”
“… …” ทุกคนเงียบ เพียงประหลาดใจว่าเมื่อกี้นั่นมันคืออะไร
กงชิงวี่พูดว่า “นั่นเรียกว่าปืนใหญ่ พระชายาพูดเสียงเบา ถ้าไม่เข้าใจก็ถามตงเอ๋อ ตงเอ๋อทำได้”
กงชิงวี่ก็ทำสีหน้าเหมือนเข้าใจมาก แต่ในความเป็นจริงเขาไม่รู้อะไรเลย
เอื้อมมือไปจับมือของอันหลิงหยุน “เจ้าก็พักผ่อน ท้องใหญ่ขนาดนี้ตกใจหมด ช่วงเวลานี้พวกเขาคงไม่มา จากนี้ไปคือการโจมตีพวกมัน”
“นี่คือยาพิษที่ไม่มีสีและไม่มีกลิ่น”
อันหลิงหยุนหยิบกระเป๋าสีขาวออกมา
กงชิงวี่ชำเลืองมอง แต่ไม่ได้พูดอะไร
อันหลิงหยุนตะโกน “ตงเอ๋อ”
ตงเอ๋อรีบเดินมา อันหลิงหยุนยื่นกระเป๋าสีขาวให้ตงเอ๋อ ตงเอ๋อนำมันไปที่ปืนใหญ่ แล้วยิงอีกนัด แต่อันนี้ระเบิดกลางอากาศ สามารถมองเห็นผงควันที่ฟุ้งกระจาย และละลายหายไป
“ของแบบนี้ สามารถละลายในน้ำ ทำให้รู้สึกคันทั้งตัว และแขนขาอ่อนแรง แต่ไม่ตาย และฤทธิ์ของยาจะอยู่ได้สามวัน
เนื่องจากทิศทางลมของวันนี้ดี จึงไม่มีผลกระทบต่อกองทัพพวกข้า แต่ก็ไม่ควรประมาทสักครู่ทุกคนเตรียมไข่ไว้ลูกหนึ่ง หลังจากต้มสุกแล้ว ทุกคนเอาเงินก้อนไป เอาไข่แดงออก ใส่เงินลงไปข้างใน แล้วเอาผ้าชุบน้ำห่อไว้ แล้วถูตามตัว ถูจนไข่แตกก็เปลี่ยนอีกฟอง ถูทั่วตัว
ภายในสามวันนี้ต้องทำเช่นนี้
ตอนนี้ศัตรูกำลังสับสนวุ่นวาย ทหารสู้รบต้องมีจุดหมาย ต้องให้ได้มาซึ่งชัยชนะ พวกเจ้าเตรียมพร้อม เพื่อไปสู้รบกับพวกเขา”
ทุกคนฟังแล้วรู้สึกสยดสยอง ทุกคนต้องการสังหารท่านอ๋อง อ๋องเสียนกวาดล้างกองทัพและจะต้องมีภัยในอนาคต
แต่สิ่งที่มีภัยมากกว่านั้นคือพระชายาเสียน!”
ทุกคนไปเตรียมตัวแล้ว อันหลิงหยุนจึงจากไป
สองวันต่อมา ยึดเมืองได้หนึ่งแห่ง และจับแม่ทัพหนานอี้ได้สิบคนมาเป็นเชลย
อันหลิงหยุนกินอิ่มเรียบร้อยก็ไปหาพวกเขา และถามทีละคนว่า ใครจะแต่งงานกับนาง ถามแล้วหกคน ทั้งหกคนถูกตัดหัว นำหัวใส่ไว้ในกล่อง และส่งไปยังวังหนานอี้
ไม่รู้ว่าอันหลิงหยุนใช้สารกันบูดอะไร เป็นเวลาห้าวันกว่าศีรษะส่งไปถึงวังหนานอี้ และส่งไปถึงหนานอี้ศีรษะยังคงสดใหม่ เปิดกล่อง และเหมือนยังมีชีวิตอยู่
มีกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่ด้านหลังศีรษะ และมีข้อความว่า นี่คือจุดจบของการแต่งงานกับข้า!
ในห้องโถงของวังหนานอี้ ขุนนางทั้งหลายต่างตกตะลึง
มุมปากของฮ่องเต้หนานอี้กระตุกขึ้น สมควรตาย!
ในใจด่าว่าสมควรตาย แต่ปากก็พูดอย่างเจ็บแสบ “หึ เหมือนพ่อของนางไม่มีผิด ไม่รู้จักแยกแยะ!”
ทุกคนไม่กล้าพูดมาก ใครไม่รู้ว่าซูอู๋ซินเป็นคนยังไง เขาเป็นคนที่แยกแยะไม่ออก และไม่เคยนับญาติกับใคร
ตอนนั้นซูอู๋ซินมีลูกสาวคนหนึ่งเหมือนซูอู๋ซินมาก แต่เป็นตัวปัญหา
ซูอู๋ซินมีแค้นต้องชำระ นางก็เช่นกัน!
ฮองเฮาโกรธจนตบตรงเก้าอี้มังกร “แค่นางหนูตัวเล็กๆก็ทำให้หวาดกลัวขนาดนี้?”
ไม่มีใครตอบ พวกเขามีแม่ทัพเท่าไหร่กัน ถูกฆ่าหกคน และกักขังสี่คน ก่อนหน้านี้ก็มี?
“ช่วงนี้ความโกรธของฮองเฮาทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ หรือว่าในจำนวนนั้นมีพี่ชายของฮองเฮาอยู่ด้วย?” ฮ่องเต้หนานอี้ถามอย่างแปลกใจ
ฮองเฮากัดฟัน”ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ไม่รักขุนนางหรือ?”
ฮ่องเต้หนานอี้ชำเลืองมองไปที่ศีรษะของคนเหล่านั้น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำตามที่ฮองเฮาพูด สู้รบต่อไป”
ฮ่องเต้หนานอี้ลุกขึ้นและเลิกประชุม ทำให้ฮองเฮาโกรธเกรี้ยวมาก!
