บทที่ 899 ใครมาเหรอ
หลายวันมานี้ฮั๋วฉิงทรมานมาก อยู่ในกระโจมทหารนอนไม่หลับกระสับกระส่าย พักผ่อนไม่เพียงพอแผลก็อักเสบ
หมอทหารเข้ามาในกระโจมทหาร เมื่อมองไปที่บาดแผลในหน้าอกของฮั๋วฉิง ไม่กล้าเข้าใกล้ มันก็ตรวจยาก
หมอกุ่ยกำลังเร่งรีบเตรียมยาอย่างเคร่งครัด เมื่อได้ยินเรื่องนี้เขาก็เดินไปที่กระโจมทหารของฮั๋วฉิง เข้าประตูแล้วเห็นหมอทหารเขาก็พูดว่า “ออกไปเถอะ ข้ารักษาเอง”
หมอทหารรีบวิ่งหนี กำลังกังวลว่าจะทำอย่างไร ก็มีผู้ช่วยเข้ามา!
หมอทหารวิ่งหนีไปแล้ว หมอกุ่ยก็มองไปที่ฮั๋วฉิง รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย!
ดวงตาของฮั๋วฉิงเหมือนมีดสังหาร จ้องมองไปที่หมอกุ่ยอย่างดุร้าย กำหมัดไว้แน่น
หมอกุ่ยเดินมาข้างหน้าฮั๋วฉิง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าไม่มีทางเลือก”
“น่ารังเกียจ!” ฮั๋วฉิงพูดรุนแรง
หมอกุ่ยพูด “ถ้าไม่เอาหนอนออกมา มันจะกินเนื้อในร่างกายเจ้าหมด”
ฮั๋วฉิงคิดถึงเรื่องนี้ แต่ด้วยความวู่วาม นางเห็นการตายของลูกน้อง
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่ควรขอข้าแต่งงานกับพ่อของข้า เจ้าคิดว่าอายุอย่างเจ้า เป็นไปได้ไหมที่จะขอข้าแต่งงาน?” ฮั๋วฉิงเป็นคนพูดกระฉับกระเฉง ด้วยน้ำเสียงดูถูก
ขณะนี้หมอกุ่ยกำลังงุนงง แต่ในวินาทีต่อมาหมอกุ่ยก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
คิดว่าจะปฏิเสธ แต่เขาก็มีความสุขเล็กน้อย?
“ข้าจะดูแผลให้เจ้าก่อน ข้ายังมีธุระ ได้ยินมาว่าเจ้าติดเชื้อ?” หมอกุ่ยกังวล ฮั๋วฉิงกำลังจะไปสู้รบ หันหน้าไปข้างๆและปลดเสื้อผ้า
“ไม่รู้ว่าเป็นเพราะล้างแผลไม่สะอาดหรือเปล่า”
เสื้อผ้าถูกถอดออก คราบเลือดจากบาดแผลก็ไหลออกมา ตอนแรกหมอกุ่ยรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเห็นว่าแผลเริ่มอักเสบ ไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น รีบจัดการบาดแผล ฮั๋วฉิงหันหน้าไปทางหนึ่ง และไม่กล้าขยับ
หมอกุ่ยเชี่ยวชาญ จัดการแผลให้กับฮั๋วฉิงอย่างรวดเร็ว
แล้วก็พูดว่า “คืนนี้ข้าจะอยู่ดูแลเจ้า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป มันจะเสียเวลาเปล่า หมอทหารก็ไม่มีปัญหาแล้ว แต่เจ้ากลับอาการสาหัส”
หมอกุ่ยสีหน้าเศร้า และใส่เสื้อผ้าให้ฮั๋วฉิง ค่อนข้างยุ่งยาก แผลของเขาก็อักเสบเล็กน้อย
ฮั๋วฉิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ดูเหมือนว่าจะสร้างปัญหาให้กับหมอกุ่ย
“เจ้าไม่ต้องสนใจข้า ข้าสบายดี” ฮั๋วฉิงไม่ยอมแพ้ หมอกุ่ยก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก
เขายังมีธุระ ก็เลยต้องไปทำ
ฮั๋วฉิงมองเขาจากไปแล้ว รู้สึกหดหู่
ในไม่ช้ากองทัพทั้งสองก็ต้องต่อสู้กัน คนของกงชิงวี่ไม่กลัวหนอนแล้ว และทั้งสองกองทัพก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือด
ทหารของหนานอี้ไม่ควรประมาท แม้ว่าจะไม่มีตัวหนอน แต่พวกเขาก็ร้ายกาจมาก และยากกว่าการต่อสู้กับหวูโยกั๋ว
หลังจากต่อสู้เป็นเวลาหนึ่งวัน กองทัพทั้งสองฝ่ายต่างไม่มีใครได้เปรียบ
กงชิงวี่ถอยกลับ และยืนมองอยู่บนกำแพงเมือง
หัวหน้าแม่ทัพยั่วยุเขา บอกว่าเขาต้องการให้ผู้หญิงของเขามีลูกให้
กงชิงวี่ยืนอยู่ที่นั่นสักพัก อ๋องจู้นหยงก็เดินขึ้นมา “ท่านก็จะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเหรอ?”
กงชิงวี่เหลือบมอง ไม่ตอบ หันตัวกลับและจากไป
เช้าวันรุ่งขึ้น คนที่ด่าและเหยียดหยามเขา ส่งผลให้ศีรษะของเขาถูกแขวนไว้ที่ประตูกำแพงเมือง
ค่ายของศัตรูเริ่มเคลื่อนไหว และมีคนออกมาตะโกน ท้าทายให้สู้รบ!
“รู้จักคนๆนี้หรือไม่?” กงชิงวี่ถามพลางมองไปที่คนด้านล่าง?
เสินหยุนเจ๋พูดว่า “ไม่รู้จัก”
“เสินหยุนเจ๋ เจ้าไปจัดการพวกเขา จำไว้ว่าได้ยินเสียงตีเครื่องทองสำริดก็กลับมา ห้ามยึดเยื้อเวลา สังเกตความสามารถของพวกเขา”
“ได้”
เสินหยุนเจ๋ลงไปต่อสู้ กงชิงวี่ให้คนเตรียมคันธนูและลูกศร และยืนอยู่บนกำแพงเมืองเพื่อสังเกตการต่อสู้ เสินหยุนเจ๋ได้ยินเครื่องทองสำริดก็ถอยรีบกลับมา ทำให้ฝ่ายตรงข้ามฉุนเฉียว
เสินหยุนเจ๋รายงานว่า “มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรบ แต่ต้องรบเวลาที่เขาไม่ได้ตั้งตัว”
“เจ้าไปอีกครั้ง” กงชิงวี่ให้เสินหยุนเจ๋ไปสองหรือสามครั้ง ครั้งที่สี่กงชิงวี่มอบคันธนูและลูกศรให้เสินหยุนเจ๋ เสินหยุนเจ๋ก็ถอยกลับอีกครั้ง ทำให้คู่ต่อสู้โกรธจนไม่อยากขยับ
เสินหยุนเจ๋วิ่งไปสักพัก หันกลับไป หยิบคันธนูและลูกศรที่อยู่ข้างหลังเขา และยิงเข้าไปตรงระหว่างคิ้วของฝ่ายตรงข้าม คนนั้นตกลงมาจากหลังม้า จากนั้นเสินหยุนเจ๋จึงจากไป
ภายในสองวันศัตรูสูญเสียแม่ทัพสองนาย ศัตรูโจมตีเมืองในยามข้ามคืน และทั้งสองกองทัพต่อสู้กัน สู้กันหนึ่งวันหนึ่งคืน
ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ กองทัพทั้งสองก็สงบศึก
ฮั๋วฉิงเป็นกังวล ทำไมการต่อสู้จึงลำบาก
ในเวลากลางคืนนอนไม่หลับ กลิ้งไปมา
หมอกุ่ยก็ไม่ได้นอน และลุกขึ้นมองฮั๋วฉิง “แม้ว่าเจ้าไม่นอนก็ไม่มีประโยชน์อะไร การต่อสู้ระหว่างสองกองทัพนั้น ต้องใช้เวลา”
ฮั๋วฉิงพูดอย่างไม่พอใจ “เจ้าเป็นหมอ จะเข้าใจได้ไง?”
หมอกุ่ยจนปัญญา และนั่งลง
ขณะนี้เป็นเวลาดึกแล้ว ทุกคนในค่ายทหารก็พักผ่อนกันหมด มีเพียงฮั๋วฉิงเท่านั้นที่นอนไม่หลับ
มีใครบางคนกำลังเดินอยู่นอกกระโจมทหาร ฮั๋วฉิงมองหมอกุ่ยอย่างแปลกใจ หมอกุ่ยก็ได้ยินเช่นกัน ฟังดีๆหมอกุ่ยทำสัญญานมือสามครั้ง หมอกุ่ยก็ลุกขึ้น และซ่อนตัว ฮั๋วฉิงก็แกล้งทำเป็นหลับ
นอกกระโจมทหารมีคนเปิดประตู จากนั้นก็มีคนเข้ามา ชายสามคนแอบย่องเข้ามาเตรียมเข้าใกล้ฮั๋วฉิง หมอกุ่ยออกมาและฝังเข็มสามเล่ม ทั้งสามคนก็ล้มลงกับพื้น
ฮั๋วฉิงมอง หมอกุ่ยเรียกคนเข้ามา ทั้งสามคนถูกมัด ในคืนนั้นได้สอบสวนอย่างเข้มงวด แต่ทั้งสามคนไม่มีใครพูด
จากนั้นกงชิงวี่ได้โยนพวกเขาทั้งสามออกจากกำแพงเมือง ทั้งสามคนกระแทกลงพื้นจนกระดูกหักเป็นเสี่ยงๆ เสินหยุนเจ๋ออกรบ ได้ลากทั้งสามคนไปที่เมืองของอีกฝ่าย ทิ้งพวกเขาและจากไป
การต่อสู้ระหว่างทั้งสองกองทัพเลวร้ายลงเรื่อยๆ ทุกครั้งก็ยืดเยื้อเป็นเวลานาน
แต่ภายใต้การรุกที่แข็งแกร่งและการป้องกันที่แข็งแกร่ง การป้องกันเป็นสิ่งที่ยากที่สุด
“ท่านอ๋อง สถานการณ์ตอนนี้ ถ้าพวกเขายังคงสู้รบเช่นนี้ กองทัพของพวกข้าจะพ่ายแพ้ได้ และประเทศเฟิ่งก็บีบเข้ามาอีกด้าน”
“อืม ข้ารู้ คืนนี้โจมตีพวกเขา ลองดู” กงชิงวี่ก็ไม่มั่นใจ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รบ
หนึ่งเดือนถัดไป สู้รบตลอดเวลา จนจิตวิญญาณการรบของทหารค่อยๆหายไป นอกจากนี้ทางฝั่งประเทศเฟิ่งก็เริ่มโจมตี ทำให้กงชิงวี่นอนไม่หลับ และกินไม่ลง
เมืองหลวง
อันหลิงหยุนได้รับข่าว เฟยยิงได้เจอคนแล้ว และกำลังพากลับมาประเทศต้าเหลียง อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งใจ
อันหลิงหยุนมองสิ่งของที่เตรียมไว้ และรีบส่งไปที่ชายแดนด้วยตนเอง!
ระหว่างทาง อันหลิงหยุนเดินทางทั้งกลางวันและกลางคืน หลังจากเดินทางมานานกว่าหนึ่งเดือน ในที่สุดก็เห็นความพ่ายแพ้ของกงชิงวี่ เมื่อมาถึงชายแดน
อันหลิงหยุนส่งคนไปรายงานกงชิงวี่ และเฟยหยิงก็มาถึง
เฟยยิงพาคนเดินผ่านป่าทึบ และได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นอันหลิงหยุน เฟยยิงเกือบล้มลงกับพื้น แต่เสี่ยวเฉียวกับอะมู่สบายดี และคนอื่นๆก็กลับมาอย่างปลอดภัย
อันหลิงหยุนรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก และรีบรักษาเฟยยิงทันที เฟยยิงก็หมดสติและหลับไป
เสี่ยวเฉียวบอกว่า พวกเขาถูกสกัดกั้น ระหว่างทางมีคนมากมายไล่ฆ่าพวกเขา ไม่ง่ายที่พวกเขาจะรอดกลับมาได้
“แม่รู้ ตั้งแต่นี้ไป พวกเจ้าห้ามทิ้งแม่ไปไหน ไม่ว่าพวกเจ้าจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม” สีหน้าอันหลิงหยุนเย็นชา เสี่ยวเฉียวและอะมู่นิ่งเงียบ แม้ว่าพวกเขาจะยังเด็ก แต่ทั้งคู่ก็เข้าใจ เป็นเพราะอันหลิงหยุนรักพวกเขาถึงเป็นเช่นนี้
เสี่ยวเฉียวพูดว่า “ลูกแค่ต้องการพาอาจารย์กลับมา ยังมีหนังเสือ!”
เสี่ยวเฉียวรู้สึกผิด อันหลิงหยุนสัมผัสเสี่ยวเฉียว ขอให้พวกเจ้าปลอดภัย เรื่องอื่นไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว”
อันหลิงหยุนจัดการเรื่องของเสี่ยวเฉียวและคนอื่นๆเรียบร้อย แล้วรอกงชิงวี่
เมื่อกงชิงวี่มาถึง ประตูก็เปิดออก อันหลิงหยุนสวมชุดขนสัตว์ นั่งอยู่บนเตียง เมื่อเห็นกงชิงวี่เข้ามาจากประตู นางก็ลุกขึ้น ท้องอ้วนของนางดูเหมือนแตงโมลูกใหญ่ กงชิงวี่มองไปไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง!”
