บทที่ 893 ช่วยหมาป่า
หลังจากอันหลิงหยุนผ่าออก กดอีกด้านหนึ่งแล้วค่อยๆดึงลูกศร หมาป่าที่อยู่บนพื้นส่งเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตา ราชาหมาป่าก็เข้ามา เลียน้ำตาของหมาป่า
อันหลิงหยุนดึงลูกศรออกมาและโยนทิ้งไป เอาผงยาโรยตัวหมาป่าทันที นางหยิบมีดขึ้นมาอีกครั้ง กรีดที่ข้อมือของนาง และเอาเลือดให้หมาป่าดื่ม
ร่างกายของหมาป่าก็แข็งแกร่งมาก ปกติเป็นต้องใช้เลือดสองเท่า อันหลิงหยุนป้อนหมาป่าเสร็จ ร่างกายของนางอ่อนแอเล็กน้อย และนั่งลงกอดกล่องยาแล้วนอนลง
เมื่อมองไปที่หมาป่าอันหลิงหยุนพูดว่า “เขาไม่เป็นไรแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะพักผ่อนสักพัก”
อันหลิงหยุนพูดจบก็หลับตาลง
หลังจากนอนหลับไปสักพัก อันหลิงหยุนก็ลืมตาขึ้น และพบว่าหมาป่าทั้งสองตัวนั้นหายดีแล้ว ราชาหมาป่าคาบไก่ฟ้ามาสองตัว หมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้นอนอยู่บนท้องของนาง
ท้องของอันหลิงหยุนอุ่นๆ นางไม่รู้สึกหนาว มิฉะนั้นฤดูกาลนี้ นางแข็งตายแน่นอน
อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาตรวจดูบาดแผลของหมาป่า และไม่มีปัญหาอะไร
อันหลิงหยุนลุกขึ้น ราชาหมาป่านำไก่ฟ้าสองตัววางตรงหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหยิบมาหนึ่งตัวให้หมาป่า “เจ้ากินสิ”
หมาป่าลุกขึ้น ก้มหัวกิน ราชาหมาป่าเอาอีกตัวหนึ่งให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองไปที่ทางลงจากภูเขา และมองที่ท้อง เวลามืดเขาไม่ได้สังเกต ทางลงเขามันไกลมาก
อันหลิงหยุนนำไก่มา และเริ่มลงจากภูเขา ตลอดทางหมาป่าสองตัวได้ไปส่ง กว่าอันหลิงหยุนจะลงเขาได้ก็มืดแล้ว
เมื่อก่อไฟขึ้น อันหลิงหยุนย่างไก่ หลังจากทานเสร็จก็นอนพักบนพื้น นางเดินไม่ไหวแล้ว
หมาป่าสองตัวก็หมอบนอนอยู่บนพื้นกับ อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาตอนดึก แล้วค่อยกลับไป
จากระยะไกลก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ และเสียงกรีดร้องโหยหวนของหมาป่า อันหลิงหยุนเดินไปด้านหน้า และหมาป่าตัวหนึ่งก็ถูกโยนออกมา
ราชาหมาป่ามองดู และกระโจนไปข้างหน้า ใบหน้าของกงชิงวี่เคร่งขรึม หันตัวกลับมาจับอุ้งเท้าของราชาหมาป่า บีบคอของราชาหมาป่าไว้ แล้วโยนมันออกไปอย่างสุดแรง
ราชาหมาป่ากลิ้งตัวรอบหนึ่งก็ลุกขึ้น ขนบนร่างของเขาก็ตั้งขึ้น
หมาป่าหลายสิบตัวล้อมรอบเข้ามา อันหลิงหยุนเดินไปข้างกายกงชิงวี่ ขวางราชาหมาป่าไว้ “เขาเป็นสามีของข้า ที่ตีพวกเจ้าเพราะเขาเป็นห่วงเด็กๆในบ้าน
ราชาหมาป่าเหลือบมองอันหลิงหยุน ก่อนที่จะล้มเลิกความคิดที่จะโจมตี กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนและครุ่นคิดครู่หนึ่ง “มีอะไรเหรอ?”
“ภรรยาของเขาได้รับบาดเจ็บ เชิญข้าไปดู เลยกลับมาดึก ทำไมพวกท่านถึงต่อสู้กัน? อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
กงชิงวี่หน้าบูดบึ้ง ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาล้อมตรงนี้เพื่ออะไร ตะโกนอยู่ตั้งนานก็ไม่มีใครออกมา”
อันหลิงหยุนประหลาดใจ “ท่านอ๋องตะโกน?”
“อาหยู่”
“แล้วอาหยู่ล่ะ?” อันหลิงหยุนแปลกใจ ไม่เห็นอาหยู่
อันหลิงหยุนหันไปรอบๆเพื่อหาอาหยู่ ปรากฏว่าอาหยู่ไม่อยู่ แต่ตะโกนมาจากข้างบน “พระชายา ข้าอยู่ที่นี่”
อันหลิงหยุนแหงนหน้าขึ้นมอง อาหยู่นั่งยองๆอยู่บนต้นไม้ หมาป่าสองสามตัวที่อยู่ใต้ต้นไม้แหงนหน้าขึ้นมองเขา กระดิกหางเหมือนรอกินเขา
อันหลิงหยุนยิ้มอย่างรวดเร็ว
“ไม่ได้เรื่องจริงๆ เจ้านายของเจ้ากำลังจะโดนหมาป่ากิน เจ้าปีนขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อความสนุกเหรอ” หลังจากอันหลิงหยุนพูดจบก็มองราชาหมาป่า “ขอบคุณที่พวกเจ้าส่งข้ากลับมา พวกเจ้ากลับไปเถอะ ถ้ามีคนเห็นพวกเจ้าล้อมอยู่ที่นี่ อาจส่งผลไม่ดี ต่อไปถ้ามีอะไรให้ช่วย ค่อยมาหาข้า ถ้าไม่รีบร้อนก็มาตอนกลางคืน ถ้ารีบ เวลามาอย่าลืมหลีกเลี่ยงผู้คน”
ราชาหมาป่าแหงนหน้าขึ้นและส่งเสียงคำรามทีหนึ่ง และจากไปพร้อมกับฝูงหมาป่าของเขา
หลังจากหมาป่าจากไปอาหยู่ก็ลงมาจากต้นไม้ ไปหาอันหลิงหยุนด้วยความละอายใจ อันหลิงหยุนเดินไปที่สนาม และไม่ได้สนใจอาหยู่ กงชิงวี่ก็เดินตามอันหลิงหยุนเข้าไปทันที และถามนางว่า “ทำไมหมาป่าป่วยยังมาหาถึงบ้าน?”
“ก็ไม่ค่อยเข้าใจ น่าจะมีใครบอกพวกเขา ข้ากลับมาดูๆ และจะกลับไปดูพวกราชาหมาป่าอีกครั้ง”
“ยังจะดูอะไรอีกล่ะ? ยังไม่หายเหรอ?” กงชิงวี่โกรธมาก ร่างกายทำไมสกปรกขนาดนี้
“ลูกศรนั้นมีไว้สำหรับยิงหมาป่าโดยเฉพาะ คนยิงธนูต้องเป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก ตอนที่ข้ากลับมาพึ่งนึกได้ ข้าต้องไปดูก่อน”
“หมายความว่าไง? กงชิงวี่ยังไม่เข้าใจ หมาป่าเป็นสัตว์ และเป็นเรื่องปกติที่นักล่าจะยิงมัน
อันหลิงหยุนอธิบายว่า “วิธีการของชายคนนั้นโหดร้ายมาก เขายิงหมาป่าตัวแม่ ข้าคิดว่าหมาป่าจะต้องเกิดเรื่องแน่ๆ ข้าอยากรู้ว่าเป็นใคร”
“สองวันนี้ข้าไม่มีธุระอะไร ไปกับเจ้า” พูดจบกงชิงวี่ก็พาอันหลิงหยุนไปอาบน้ำแล้วทั้งสองคนก็ออกมาจากห้องอาบน้ำและใส่เสื้อผ้า อันหลิงหยุนก็ไปดูเด็กๆ
เมื่อเห็นจื่อฮั่วก็อุ้มเขาก่อน กงชิงวี่ก็มาอุ้มไป “ช่วงนี้เจ้าไม่ควรไปเดินเพ่นพ่าน และไม่เหมาะที่จะอุ้มเด็ก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอย่าเดินไปไหนมาไหน”
อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร ด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย ขึ้นไปนอนเล่นและหลับไปเลย
เมื่ออันหลิงหยุนตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว อันหลิงหยุนอธิบายอย่างชัดเจน จัดเก็บสักพัก เรียกกงชิงวี่ติดตามนางไปหาราชาหมาป่า กงชิงวี่เตรียมรถม้า และทั้งสองคนก็ขึ้นรถม้าไป
พอมืดก็ถึงตีนเขา ไม่สะดวกที่จะขึ้นไป
กงชิงวี่จะอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นไปก็ไม่ได้ ดังนั้นจึงให้นางเดินขึ้นไปเอง
เมื่อหมาป่าสังเกตเห็นพวกเขาทั้งสองมาถึงภูเขา หมาป่าหลายตัวล้อมรอบอันหลิงหยุนและกงชิงวี่ อันหลิงหยุนพูดว่า “ข้ามาเยี่ยมพวกเจ้า ราชาหมาป่าอยู่ที่ไหน?”
หมาป่าสองสามตัววิ่งหนีกลับไป และทั้งสองก็ตามอยู่ด้านหลัง ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่พักราชาหมาป่า ราชาหมาป่ารู้ว่ามีคนขึ้นมา ราชาหมาป่าก็ลุกขึ้นยืน
ในเวลานี้ราชาหมาป่าไม่สามารถมีความสุขได้ สังเกตเห็นจากดวงตาของเขา
อันหลิงหยุนเดินไปดูราชาหมาป่า จากนั้นมองหมาป่าที่นอนอยู่ด้านหลังราชาหมาป่า มีห้าหรือหกตัว
อันหลิงหยุนเดินไปดู ยังไม่ตาย คงหอบมาก สแกนก่อนถึงรู้ว่า ได้กินเนื้อที่มีพิษ
อันหลิงหยุนหยิบเข็มออกมาทันที เจาะเลือดก่อน ถ้าช้ากว่านี้มันจะสายเกินไป
อันหลิงหยุนทำการตรวจเลือดทันที แต่โชคดีที่นางนำอุปกรณ์บางอย่างมาด้วย
บวกกับการสแกนแล้ว อันหลิงหยุนสามารถระบุได้ว่าพิษอะไร
หลังจากเจาะเลือดเสร็จอันหลิงหยุนก็ลุกขึ้นไปเก็บยาทันที กงชิงวี่ไม่เห็นด้วยและลุกขึ้นเพื่อขวางนาง อันหลิงหยุนรีบอธิบายสมุนไพรที่เขากำลังหาทันที
กงชิงวี่จดจำไว้แล้วลงไปหาสมุนไพร อันหลิงหยุนมองไปที่หมาป่าสองสามตัวด้วยความลำบากใจ พิษบางอย่างสามารถใช้เลือดของนางรักษาได้ แต่มีหมาป่าจำนวนมากเกินไปนางไม่มีเลือดมากขนาดนั้น ดังนั้นนางจึงไม่กล้าเสี่ยง ยังไงนางก็ยังมีลูกอยู่ในท้อง
อันหลิงหยุนเตรียมสมุนไพรอื่นๆ กงชิงวี่ก็ไปเตรียมสมุนไพร ไม่มีหม้อ เลยใช้หลุมบ่อหินแล้วใช้ก้อนหินถู
ทำจนเป็นน้ำ กงชิงวี่ก็กลับมาเช่นกัน
กงชิงวี่นำยาสมุนไพรกลับมาจำนวนมาก อันหลิงหยุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก หยิบยามาคั้น และพูดว่า “ ท่านอ๋องเก่งมาก รวดเร็วมาก!”
“เรื่องเก่งของข้ามีมากกว่านี้”
กงชิงวี่คอยช่วยเหลือ อันหลิงหยุนหัวเราะ “ที่เก่งที่สุดน่าจะคือการส่งน้ำอสุจิมั้ง”
“อืม” อันนี้ยอมรับเต็มที่เลยนะ
อันหลิงหยุนกำลังยุ่งอยู่กับการทำสิ่งต่างๆ น้ำสมุนไพรออกมา อันหลิงหยุนนำบางส่วนให้กับหมาป่ากิน ปากของหมาป่าแข็งทื่อ อันหลิงหยุนบีบปากและเทน้ำสมุนไพรเข้าไป แล้วปิดปากของเขาให้แน่น เพื่อให้กลืนเข้าไป
กงชิงวี่ก็คอยช่วยเหลือ หมาป่าดื่มน้ำสมุนไพรเข้าไปทั้งหมด อันหลิงหยุนเดินไปนั่งลง
ราชาหมาป่ายืนอยู่บนหิน จ้องมองหมาป่าบนพื้นด้วยสายตาที่เคร่งขรึม
ท้องฟ้ามืดแล้ว หมาป่าจึงลุกขึ้น
เมื่อเห็นหมาป่าลุกขึ้น ราชาหมาป่าก็วิ่งลงมา และเดินวนเวียนอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน
ตอนนี้อันหลิงหยุนเพิ่งจำสิ่งหนึ่งได้ ภรรยาของราชาหมาป่าหายไป
“เกิดอะไรขึ้น ภรรยาของเจ้าล่ะ?” อันหลิงหยุนสามารถพูดคุยกับหมาป่าได้ ที่จริงเวลาหมาป่าคำรามนางก็เข้าใจ
