เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… – ตอนที่ 608

บทที่ 608 ผู้ชายไร้น้ำยา…อย่าไปเอาเลย

พอถึงเวลา เธอก็ควรจากไป

หานมู่จื่อรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าตอนจบไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เธอจึงหนีออกมาอย่างเงียบๆ

เมื่อนึกย้อนกลับไปยังคงมีความเศร้าอยู่ภายในใจ

เธอเริ่มร้อนบริเวณขอบตาเล็กน้อย

เธอมองเห็นสายตาพี่สาวมองเธอที่เป็นแบบนี้ก็กลับกลายเป็นเธอยอมรับว่าสาเหตุของการหย่าร้างเป็นเพราะความไร้น้ำยาของเย่โม่เซิน

อืม พี่สาวตกตะกอนความคิดอยู่สักพักก็พูดว่า “ฉันคิดว่าเธอเลือกผู้ชายเรียบร้อยใส่เเว่นคนนั้นที่อยู่ด้านหลังเถอะ”

หานมู่จื่อตกใจและพูดอย่างอายๆ “พี่สาว คุณพูดอะไรเนี่ย?”

“ฉันพูดจริงๆนะ ผู้ชายไร้น้ำยา…อย่าไปเอาเลย!”

“ไม่คุยแล้ว รีบไปเถอะ”

เมื่อเห็นเย่หลิ่นหานกำลังเดินเข้ามาหาพวกเธอ หานมู่จื่อจึงรีบเข็นรถเข็นเดินไปทางอื่น เย่หลิ่นหานต้องการจะเดินตามพวกเธอไป เธอเดินวนไปรอบๆแล้วเดินกลับมาทางด้านหลัง

ผ่านไปสักพัก ถ้าเขายังเดินตามมาอีก นั่นก็หมายความว่าเขาจงใจเดินตามพวกเธอ

“เธอนี่…เอ๊ะ”

หลังจากเดินวนไปมาสักพัก ทันทีที่หานมู่จื่อรู้สึกตัวก็พบว่าไม่เจอตัวเย่หลิ่นหานจากทางด้านหลังเเล้ว

“อย่ามอง เธอสลัดเขาทิ้งแล้ว น้องสาว เธอเนี่ยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า? ในเมื่อเธอยังโสด มีผู้ชายมาให้เลือกมากกว่าหนึ่งคนจะเป็นอะไรไป? ”

“ฉันกับเขาเป็นไปไม่ได้”

เธอเคยพูดนานแล้วว่าเขาเป็นได้เพียงพี่ชาย ระหว่างเขากับเย่หลิ่นหานจะเป็นไปได้อย่างไร

“ตราบใดที่พวกเธอยังโสด มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้?”

“เป็นไปไม่ได้ก็คือเป็นไปไม่ได้”

หานมู่จื่อเร่งฝีเท้าและเดินไปข้างหน้า พี่สาวรีบเดินตามและพูดกับเธออย่างกระตือรือร้น หานมู่จื่อไม่รู้จริงๆว่าพี่สาวคนนี้มีความกระตือรือร้นจากไหนมาพูดกับเธอมากมายแบบนี้ ก็เห็นกันอยู่ว่าเพิ่งเจอกันครั้งแรกไม่ใช่หรือ?

ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอกับลุงอ้วนถึงเป็นคู่สร้างคู่สม

ยังคิดอยู่ว่าจะพูดอะไร แต่โชคดีที่เย่โม่เซินกับลุงอ้วนเดินเข้ามาพอดี

เย่โม่เซินถือถุงถุงหนึ่งไว้ในมือด้วยใบหน้าเย็นชา ลุงอ้วนเองก็ถือถุงแบบเดียวกัน แต่เมื่อเทียบกับเย่โม่เซินแล้ว เขาถือถุงไว้เยอะกว่ามาก

“ซื้อเสร็จหรือยัง?”

“เสร็จแล้ว”

หานมู่จื่อเงยหน้าสบตากับเย่โม่เซินเข้าพอดี จากนั้นก็นึกถึงสิ่งที่พี่สาวพูดกับเธอก่อนหน้านี้ จู่ๆเธอรู้สึกว่าไม่อยากจะมองเขาไปตรงๆ

ดังนั้นเธอจึงผลักรถเข็นเดินไปโดยแสร้งทำเป็นไม่เห็นเขา เย่โม่เซินถูกทิ้งไว้ “….”

เขาขมวดคิ้ว พอนึกจะตามไปถามเธอว่าทำไมถึงไม่ยอมมองเขาก็มีคนมาตบไหล่เขาไว้ เย่โม่เซินหันกลับไปก็เห็นพี่สาวคนนั้นเอียงหน้ามาทางเขา เขาขมวดคิ้วแล้วถอยหลังออกไป

“เฮ้อ!” พี่สาวเห็นเขามีท่าทีแบบนี้ก็พูดอย่างสะอิดสะเอียน “ยังจะทำตัวเย็นชาอยู่ได้”

เย่โม่เซินมองเธออย่างไม่พอใจ

“มีอะไร?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่สงสารคุณ”

เย่โม่เซิน “? ? ?”

“รู้สึกแย่ใช่ไหมที่โดนทิ้ง?” พี่สาวพูดและมองเย่โม่เซินด้วยสายตาน่าสมเพช “อันที่จริงที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางรักษา ฉันรู้จักโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ทันสมัย ฉันแนะนำให้เอาไหม?”

เย่โม่เซินยิ่งขมวดคิ้วแน่น เขาไม่แน่ใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงได้แนะนำโรงพยาบาลให้เขา หรือว่าเมื่อกี้นี้หานมู่จื่อคุยเรื่องอะไรกับเธอ?

ทว่าเย่โม่เซินคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าช่วงนี้ร่างกายของเขาผิดปกติตรงไหน?

“อัยหยา ถ้าคุณคิดจะจีบมู่จื่อให้ติดก็ฟังพี่สาวซะ”

จีบมู่จื่อ?

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว

“ฉันรู้ว่าคุณเป็นอดีตสามีเธอ และตอนนี้กำลังตามจีบเธออยู่ไม่ใช่หรือ? เธอปฏิเสธคุณมาตลอด คุณรู้ไหมว่าเพราะอะไร?”

“เพราะอะไร?”

คำสามคำนี้แทบจะโพล่งออกมา ใช่แล้ว เย่โม่เซินเองก็อยากรู้ว่าทำไม

เขาอยู่เคียงข้างเธอมานานขนาดนี้ แต่เธอไม่เพียงแต่ปฏิเสธเขา อีกทั้งยังทำตัวห่างเหินจากเขาไปเรื่อยๆ

แม้ว่าสองสามวันนี้จะนอนเตียงเดียวกันมาตลอด แต่กลับไม่เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

นอนกับไม่ได้นอนล้วนไม่มีความแตกต่างกัน

เขาเองก็คิดมาตลอดว่าทำไม เขาไม่เข้าใจผู้หญิงเลยจริงๆ เมื่อก่อนเขาเคยทำร้ายเธอ แต่ตอนนี้เขาก็พยายามชดเชยให้เธอจนถึงที่สุดแล้ว ได้แต่หวังว่าเธอจะเห็นความจริงใจของเขา

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาทำไปดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ อีกทั้ง…ยังได้ผลลัพธ์ที่ต่างออกไป

บางครั้งเย่โม่เซินก็ไม่รู้เลยจริงๆว่าเขาทำผิดตรงไหน

หรือว่า เธอไม่รักเขา?

พอคิดถึงความเป็นไปได้ข้อนี้ เย่โม่เซินก็รู้สึกหายใจไม่ออก

หัวใจหม่นหมองเล็กน้อย ใบหน้าเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง

“ดูเหมือนว่าคุณจะอยากกลับไปคืนดีกับเธอจริงๆ” พี่สาวยิ้มอย่างมีเลศนัยพลางมองหานมู่จื่อที่กำลังเลือกของอยู่ด้านหน้า สายตาเย่โม่เซินก็มองตามเธอไป

หานมู่จื่อกำลังเอื้อมมือขึ้นหยิบของจากชั้นวางของที่อยู่ด้านบน หลังจากที่หยิบลงมาก็อ่านรายละเอียดและวันหมดอายุบนบรรจุภัณฑ์อย่างถี่ถ้วน ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายอย่างงดงามราวกับดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้า

“สวยมากล่ะสิ?” พี่สาวถาม

ลุงอ้วนที่ยืนอยู่ด้านข้างตบตูดเธอ “สวยก็สวยอยู่หรอก แต่เมียของฉันน่ามองที่สุด”

เย่โม่เซินมองเธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็ถอนสายตาและพยักหน้า

แน่นอนว่าสวย

เขา…เย่โม่เซินหลงรักผู้หญิงคนนี้มาทั้งชีวิต จะไม่สวยได้อย่างไรล่ะ?

อีกอย่างหานมู่จื่อก็ไม่ใช่คนสวยดาษดื่น หากเอาความสวยของเธอไปวางอยู่กลางผู้คน แล้วบอกพวกเขาว่าเธอยังโสด คงมีคนมารุมจีบเธอมากมายแน่ๆ

มีเพียงอดีตสามีไม่เอาถ่านของเธอเท่านั้นที่ไม่มีตา

ในขณะที่เย่โม่เซินด่าอดีตสามีเธออยู่ในใจ เขาไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเขาเองก็เคยถูกหานมู่จื่อมองว่าเป็นอดีตสามี

หากพูดในแง่ของเวลา หลินเจียงก็น่าจะเป็นอดีตสามีคนก่อนๆของเธอ

“ดังนั้นในเมื่ออดีตภรรยาของคุณสวยเสียขนาดนี้ ถ้าคุณยังไม่พยายามให้หนักขึ้น จะต้องมีผู้ชายคนอื่นมาแย่งเธอไปอย่างแน่นอน”

พอได้ยินดังนี้ เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วแน่น

“ฉันเข้าใจว่าเรื่องนั้นมันยากที่จะพูด แต่ถ้าคุณได้เข้ารับการรักษา สักวันคุณก็จะหายเป็นปกติ”

เย่โม่เซินฟังแล้วรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ นั่นมันเรื่องอะไร ทำไมถึงยากที่จะพูด?

“เดี๋ยวก่อน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

“คุณ คุณไม่อายที่จะพูดตอนนี้หรือ? ฉันบอกคุณเเล้ว ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้ต่อไป คุณไม่มีทางจีบเธอติดหรอก”

เย่โม่เซิน “…”

“โรงพยาบาลที่ฉันแนะนำมันดีมากจริงๆ เพื่อนสามีฉันก็รักษาตัวที่นั่น ฉันจะให้เบอร์คุณ ถ้าคุณต้องการ”

พี่สาวพูดในขณะเดียวกันก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาเพื่อค้นหาเบอร์โทรศัพท์ ลุงอ้วนยืนอยู่ด้านข้างก็ได้ยินประโยคคลุมเครือ เขาเอียงศีรษะเข้ามา

“รอจนนายรักษาโรคนั้นหายดีแล้ว พอถึงเวลาจะได้อยู่ต่อหน้าเธออย่างสง่าผ่าเผยอีกครั้ง ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องกลับมาคืนดีกับนายอีกครั้ง

พอได้ยินคำพูดเหล่านี้ เย่โม่เซินก็พอจะเดาออกแล้วว่าคืออะไร เขาหรี่ตาลงอย่างอันตรายและมองไปทางหานมู่จื่อที่ยังคงถือของอยู่บนชั้นวาง

“เธอพูดว่าอะไร?”

พี่สาวรำคาญเขามาก เธอจึงพูดออกไปตรงๆ “เธอบอกว่าสาเหตุที่พวกคุณหย่ากันก็เพราะคุณมันไร้น้ำยา!”