บทที่779 ไม่ใช่แค่กอดแป๊บนึงเหรอ
เย่โม่เซินกลับมาบริษัท ตอนที่เดินผ่านห้องเลขา จู่ๆก็ได้ยินเสียงจากข้างใน
พอตั้งใจฟัง ก็ได้ยินเป็นเสียงของผู้ช่วยของเขา
เรียกอะไร? เกิดอะไรขึ้น?
เย่โม่เซินขมวดคิ้ว ดันประตูเข้าไป
เมื่อมองไปรอบๆ มีเพียงหานมู่จื่อเท่านั้นที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาในห้องเลขา และเธอเป็นคนที่ทำเสียงในเมื่อกี้
เย่โม่เซินเดินเข้าไปหาเธอโดยไม่รู้ตัว แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเดินมาหาเธอ
เมื่อเขามาถึงตรงหน้าเธอ เย่โม่เซินก็เห็นคิ้วที่บอบบางของหานมู่จื่อขมวดแน่นๆ หน้าผากสีขาวของเธอปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น เปียกชุ่มเส้นผมสองสามเส้นบนหน้าผากของเธอ และริมฝีปากสีชมพูก็เผยอขึ้นมา สีหน้าดูเจ็บปวดมาก
นี่คือ……ฝันร้าย?
เย่โม่เซินขยับปลายนิ้ว ก้มตัวลงและเกี่ยวผมที่เปียกของเธอออก
“ไม่เอา นายกลับมา……”
ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็ตะโกนขึ้นทำให้เย่โม่เซินที่อยู่ใกล้ๆตกใจ เขาเห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ดีนัก และการหายใจของเธอก็เร็วขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาจากมุมตาของเธอ
ท่าทางที่เจ็บปวดนี้ เย่โม่เซินเคยเห็น
ครั้งแรก
ครั้งแรกที่เธอเห็นเขา เธอก็เป็นแบบนี้ เธอวิ่งมาหาเขาอย่างกระวนกระวาย สุดท้ายตอนที่เธอถูกพาตัวไป สีหน้าของเธอเหมือนกับตอนนี้
หยดน้ำตาราวกับคริสตัลไหลลงที่มุมตาของเธอและตกลงบนโซฟา ราวกับว่าตกลงอยู่ในหัวใจของเย่โม่เซิน
เมื่อคิ้วของเขาขมวดลงลึกขึ้นเรื่อยๆ ผู้หญิงที่นอนหลับอยู่บนโซฟาก็ตะโกนและลืมตาขึ้น
และเขายังคงงอตัว และทั้งสองมองหน้ากันโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
เย่โม่เซิน: “……”
เขาเม้มริมฝีปากบางของเขา และกำลังจะยืนตัวตรง หญิงสาวรีบยื่นมือออกมาและกอดคอเขาไว้แน่น
“ดีแล้วที่นายไม่เป็นไร ฉันรู้ว่านายจะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว……”
หานมู่จื่อตกอยู่ในฝันร้าย เธออยากจะไปช่วยเย่โมเซิน แต่เธอไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ เธอทำได้เพียงมองเขาล้มลง และแม้ว่าเธอจะเจ็บปวดมาก แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้
ในที่สุดครั้งแรกที่เธอลืมตาเธอก็เห็นเย่โม่เซินยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดังนั้นใต้จิตสำนึกของหานมู่จื่อจึงกอดเขาไว้
มีความรู้สึกเหมือนได้ของล้ำค่าคืนกลับมา
แต่เย่โม่เซินที่โดยเธอกอดไว้นั้นก็คิดต่างจากเธอ
เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้นและแน่นขึ้น ขณะที่เขาฟังเสียงกระซิบในปากของเธออย่างต่อเนื่อง
ผู้หญิงคนนี้…
ดูเหมือนจะมองเขาเป็นคนอื่น？？
ไม่งั้นเธอจะกล้ากอดตัวเขาแบบนี้ที่ไหน？
ยังคงพูดในสิ่งที่อธิบายไม่ได้เหล่านั้น?
ไฟที่ไม่รู้จักพุ่งเข้ามาที่หน้าอกของเธอเย่โม่เซินจับแขนบาง ๆ ของเธอและดึงเธอออกไปหานมู่จื่อกอดเขาแน่นด้วยความตื่นตระหนก: “ไม่ ไม่เอา นายอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว”
เย่โม่เซิน：“……”
ให้ตายสิ！
เธอคิดเขาเป็นอีกคนจริงๆเหรอ คนที่เธอเคยพูดก่อนหน้านี้ คนที่เธอจำผิดคนเหรอ?
หัวใจของเย่โม่เซินเริ่มอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ และเพิ่มแรงในมือ หานมู่จื่อถูกเขาผลักออกไปโดยไม่เต็มใจ
ยังคงมีน้ำตาที่มุมดวงตาของเธอ เธอมีดวงตาที่สวยงาม แต่ใบหน้าของเธอซีดราวกับว่าเธอเป็นโรคร้ายแรง
เย่โม่เซินแสดงความเยาะเย้ย “คุณคิดยังไงกับฉันกัน？”
หานมู่จื่อมองเขาด้วยความประหลาดใจ
“หือ？”เขาเหล่ตาของเขา ออร่าแห่งการสังหารที่อันตรายโผล่ออกมาทั่วร่างกายของเขา หานมู่จื่อสั่นสะท้านและค่อยๆเรียกสติกลับมา
คนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นของจริงและ…ตอนนี้เย่โม่เซินได้สูญเสียความทรงจำโดยสิ้นเชิงและจำเธอไม่ได้
แต่ตอนนี้เธอกลับทำเรื่องเสียมารยาทมาก
คิดได้ถึงตรงนี้ หานมู่จื่อรีบเอามือเช็ดน้ำตา และขอโทษเย่โม่เซิน
“ขอโทษค่ะท่านประธาน!”
ท่าทีเธอตกใจและทำตัวไม่ถูกซึ่งทำให้เย่โม่เซินยิ่งยืนยันการคาดเดาของเขา เธอจำผิดเขาจริงๆด้วย?
มิฉะนั้นเธอจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ได้อย่างไร
เย่โม่เซินดึงริมฝีปากและหัวเราะเยาะ
“ขอโทษอะไร? เธอขอโทษที่เข้ามากอดฉันหรือขอโทษที่จำฉันผิด?
หานมู่จื่อมองเขาด้วยอย่างประหลาดใจ และรู้สึกได้ถึงความโกรธจากลมหายใจและแววตาของเขา ปฏิกิริยาแรกของเธอคือ……เขาโกรธที่เธอกอดเขาเมื่อกี้?
หานมู่จื่อกัดปากล่างของตัวเอง “ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
เธอก็แค่ฝันร้ายถึงเรื่องนั้น มันน่ากลัวมาก เมื่อเธอตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคนในฝันอยู่ตรงหน้าตัวเอง ดังนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรและเข้าไปกอดโดยไม่ลังเล
ตอนนี้ถึงค่อยๆได้สติกลับมา
ถ้ารู้ว่าเขาจะโกรธขนาดนี้ เธอจะไม่ทำแบบนั้นแน่นอน
แต่จะว่าไป เขามาอยู่ที่ห้องเลขาได้ยังไง?
พอคิดถึงนี่ ตาของหานมู่จื่อเริ่มสับสน “ประธานมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
เย่โม่เซิน: “……”
แต่เดิมคิดว่ามันเยาะเย้ยในใจ แต่ตอนนี้เมื่อถูกเธอถามแบบนี้ เย่โม่เซินก็รู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย
เขาบอกได้ไหมว่าเขามาหาเธอหลังจากได้ยินเสียงร้องของเธอตอนเธอฝันร้าย?
แน่นอนว่าไม่ได้
เขาเม้มริมฝีปากบางและมองเธออย่างเย็นชา
สายตาของเขาทำให้มือและเท้าของชา และหานมู่จื่อนั่งอยู่ที่นั่นและรู้สึกว่าหลังของเธอเย็น
ดูเหมือน เขาจะโกรธมากจริงๆ
หานมู่จื่อลดตาลง แล้วกัดปากสีชมพูของเธอ
“ขอโทษ ฉันรู้ว่าการกระทำเมื่อกี้ทำให้นายโกรธมาก แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันแค่ฝันร้าย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม……”
เธอไม่สามารถพูดได้อีกต่อไปเสียงของเธอเล็กลงและเล็กลงและศีรษะของเธอก็ต่ำลงเรื่อยๆ
เห็นเธอเป็นแบบนี้ ในใจของเย่โม่เซินก็หงุดหงิดมากขึ้นและลุกขึ้นยืน
“เธอฝันร้าย แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน？”
หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจดูเหมือนว่าเขาจะโกรธจริงๆหานมู่จื่อไม่รู้จะพูดอะไรเธอจึงกัดริมฝีปากล่างและนิ่งเงียบ
ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องเลขาก็เงียบลงเย่โม่เซินนกลับมาและกำลังจะจากไป
“คือ……”หานมู่จื่อทนไม่ได้ที่จะเงยหน้าเรียกเขา
เย่โม่เซินเหยียดขาลึกๆไม่ได้มองย้อนกลับไป แต่ถามดังๆว่า： “มีธุระอะไร？”
หานมู่จื่อ： “เมื่อคืน ขอบคุณนะ”
เย่โม่เซินเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ไม่จำเป็น ถ้าเธอไม่ได้ถูกเฉียวจื้อพาไป ฉันจะไม่ไปช่วยเธอ”
คำพูดห้วนๆเหล่านี้ ทำให้หานมู่จื่อรู้สึกร้อนบนใบหน้า เธอไม่ยอมแพ้และพูดต่อ: “ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังต้องขอบคุณ”
เธอไม่จำเป็นต้องถามว่าทำไมเมื่อคืนนายถึงมาช่วยฉัน
“ไม่มีแล้ว?”
“หะ?”
หานมู่จื่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกอีกเรื่องหนึ่งออกและรีบพูดว่า: “นอกจากนี้เดี๋ยวฉันจะส่งเสื้อสูทของคุณไปที่ร้านซักแห้ง และฉันจะส่งคืนให้คุณหลังจากที่ฉันรีดแล้ว”
เย่โม่เซิน: “”
ร่างยาวยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับและใช้เวลานานในการพูดว่า “เธอไม่รู้เหรอว่าฉันมีโรครักความสะอาด?”
“รู้”
“ถ้ารู้ก็ทิ้งเสื้อสูทนั้นไป จะคืนฉันอีกทำไม?”
เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่ให้โอกาสหานมู่จื่ออีกและเดินออกจากห้องเลขา
หานมู่จื่อนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความงุนงง ไม่ใช่ว่าเธอมองไม่ออก เมื่อเทียบกับเมื่อคืนแล้วอารมณ์ของเขาก็แปรปรวนมากเกินไป
หรือว่า……เป็นเพราะว่าตัวเองไม่ระวังไปกอดเขา???
