บทที่ 863 หวานมากจริงๆ
แต่หานมู่จื่อกลับไม่รู้สึกอะไร
ถึงแม้ว่าจะรู้สึกหล่อนก็คงไม่คิดอะไร ขนมนมเนยแบบนี้กินแล้วก็ต้องเลอะเทอะปากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว กินเสร็จแล้วค่อยเช็ดก็ได้
แต่หลังจากที่กินไปได้สองคำ ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ หล่อนหันไปมองเย่โม่เซิน: “ฉันรู้ว่าคุณก็ไม่ชอบกินของหวาน แต่ถ้าไม่กินของหวานตลอดก็ไม่ได้ ดังนั้นวันนี้ขนมที่ฉันซื้อมาทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นของหวาน”
เย่โม่เซิน: “…”
รู้ว่าเขาไม่ชอบรสหวานก็ยังซื้อของหวาน หญิงสาวผู้นี้จงใจแกล้งเขาใช่ไหม?
แต่ทว่า…
เย่โม่เซินกลับหรี่สายตามองหล่อน
“ทำไมเธอถึงรู้ว่าฉันชอบอะไร?”
หานมู่จื่อใจเต้นตึกตักขึ้นมาทันที หล่อนรู้สิ่งที่เขาชอบก็เป็นเพราะตอนคบกันเมื่อก่อน หากเป็นการคบกันในช่วงเวลานี้คงไม่สามารถมั่นใจอะไรได้มาก
เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อพูดขึ้น: “ฉันเดา”
เมื่อพูดจบ หล่อนกลัวว่าเย่โม่เซินจะสงสัย จึงรีบพูดอธิบาย: “ฉันชงกาแฟดำให้คุณทุกวัน ขมมากขนาดนั้น ถ้าคุณชอบน้ำตาล คุณก็คงไปชงใหม่เองแล้ว”
คำพูดนี้มีหลักฐานและเหตุผล ถ้าคาดเดาเฉยๆ คงจะไม่ได้
สายตาของเขามองไปที่เค้กเนยที่เลอะบนปากของหล่อน ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด และยังคงพูดอยู่ตรงนั้น กลับไม่รู้เลยว่าเศษขนมเค้กและผงแป้งที่ติดอยู่บนปากทำให้ขัดสายตาของเขามากขนาดไหน
ด้านหน้าติดไฟแดงพอดี
เมื่อรถหยุดจอดลง หานมู่จื่อกำลังจะเงยหน้ามองว่ายังเหลือไฟแดงอีกกี่วินาที แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเย่โม่เซินจะพลิกตัวมาด้านข้าง จากนั้นยื่นมือมาจับที่ท้ายทอยหล่อนไว้ จากนั้นทุกอย่างก็มืดมิดลง
ริมฝีปากที่แห้งแตกและเย็นยะเยือกของเขาประกบกันเข้ามา
หานมู่จื่อตั้งสติขึ้นมาได้ เบิกดวงตาโตกว้าง หายใจไม่เป็นจังหวะ
รู้สึกได้ว่าเค้กที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากถูกเขาเลียกลืนกินเข้าไป จากนั้นฟันของหล่อนก็ถูกแยกออกจากกัน
ดูเหมือนว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนาน และขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปไม่นาน เย่โม่เซินก็ถอยตัวออก และกดหัวของหล่อนลง สายตาดำมืดแฝงไปด้วยแววตามีเลศนัย
“ใครบอกว่าฉันไม่ชอบกินของหวาน?”
หานมู่จื่อ: “…”
เย่โม่เซินเลียปากของตัวเองต่อหน้าหล่อน จากนั้นหัวเราะเย้ย: “แต่ หวานมากจริงๆ”
หานมู่จื่อกระพริบตา ตั้งสติขึ้นมาได้เลียริมฝีปากตัวเองต่อหน้าเขา เมื่อครู่…หล่อนกินเค้กเนยเลอะปากเหรอ?
ท่าทางของหล่อนปรากฏขึ้นในสายตาของเย่โม่เซิน จุดไฟแห่งความโมโหขึ้นมาทันที สายตามองไปด้านหน้าที่ไฟแดงกำลังจะหมด เย่โม่เซินหรี่ตาลง:
“เวลาขับรถอย่ายั่วฉัน”
เมื่อพูดจบ ก็ถอยตัวกลับไป
หานมู่จื่อกลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ให้ตายเถอะ โทษหล่อนอีกแล้ว หล่อนก็แค่กินเค้กเท่านั้น ทำไมถึงคิดว่ายั่วเขาได้ล่ะ?
เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อกัดเค้กหนึ่งคำด้วยความโมโหต่อหน้าเขาอีกครั้ง พูดตะคอกอย่างไม่ชัด: “ฉันแค่กินขนมก็ยั่วคุณได้เหรอ คุณชายยู่ฉือชอบฉันมากขนาดนั้นเลยหรือไง?”
มือของเย่โม่เซินที่จับพวงมาลัยไว้หยุดชะงักลงทันที จากนั้นหัวเราะเยาะ: “หรือว่าไม่อยากไปสนามบินแล้ว? เราเปลี่ยนไปโรงแรมกันดีไหม?”
หานมู่จื่อ: “…”
หล่อนแอบบ่นพึมพำ แสร้งว่าเมื่อครู่ไม่ได้พูดอะไร และกินขนมต่อไปอย่างเงียบๆ
หลังจากที่กินเค้กหมดหนึ่งชิ้น หานมู่จื่อรู้สึกเลี่ยนมาก จากนั้นมองดูขนมหวานที่ซื้อมาในถุง คิดถึงคำพูดที่เย่โม่เซินพูดขึ้นเมื่อครู่ พูดขึ้น: “คุณชอบกินขนมหวานไม่ใช่เหรอ? ขนมในถุงนี้ฉันให้คุณหมดเลย”
เย่โม่เซินเหลือบตามองหล่อน ไม่พูดอะไรต่อ
จากตรงนี้ไปถึงสนามบินใช้เวลาขับรถประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า หากจะบอกว่าไกลดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่หากจะพูดว่าใกล้ เมื่อคิดดูดีๆแล้วอีกตั้งครึ่งชั่วโมง
เวลาครึ่งชั่วโมงสามารถทำอะไรได้อีกตั้งหลายอย่าง
อย่างเช่นตอนนี้ หลังจากที่หานมู่จื่อกินเค้กเสร็จ เป็นเพราะนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับน่าเบื่อเกินไป หล่อนจึงรู้สึกง่วงขึ้นมา
“ง่วงก็นอน ถึงแล้วฉันเรียกเธอเอง”
เสียงของเย่โม่เซินดังมาจากที่นั่งคนขับ หานมู่จื่อหนักตาจนทนต่อไปไม่ไหว พยักหน้าลง: “โอเคค่ะ”
จากนั้นหล่อนเอนพิงเบาะ และหลับไปอย่างรวดเร็ว
ด้านหน้าเป็นไฟแดง หลังจากที่เย่โม่เซินจอดรถ เห็นว่าหล่อนหายใจอย่างสงบ หลังจากที่หลับอย่างจริงจัง เขาก็ปรับอุณหภูมิในรถให้อุ่นขึ้น
หลังจากไฟแดงหมดไป เห็นได้ชัดว่าเย่โม่เซินขับรถช้าลง
จากเดิมทีที่สามารถถึงสนามบินได้ภายในเวลาครึ่งชั่วโมงกว่า กลับต้องเพิ่มขึ้นไปอีกยี่สิบนาที หานมู่จื่อก็หลับตลอดทาง จนกระทั่งมือถือในกระเป๋าสั่น หล่อนจึงตื่นขึ้นมา
เมื่อลืมตาขึ้น หานมู่จื่อก็พบว่าหล่อนถึงสนามบินแล้ว
มือถือในกระเป๋าสั่นอยู่ตลอด
หานมู่จื่อตกใจอยู่สักพัก หยิบมือถือออกมาดู เห็นว่าส้งอานโทรหาหล่อน
หล่อนยังตาปรืออยู่ จากนั้นหันไปมองที่คนขับ เย่โม่เซินก็มองมาหาหล่อนพอดี จากนั้นกดรับสาย
“น้าส้ง”
หล่อนตั้งใจเรียกชื่อน้าส้งต่อหน้าเย่โม่เซิน จากนั้นสังเกตดูสีหน้าอารมณ์ของเขา เรียบนิ่ง ดูเหมือนจะไปปฏิกิริยาตอบโต้อะไรเป็นพิเศษ
“อืม” ส้งอานตอบรับเบาๆในสาย: “ฉันลงมาจากเครื่องบินแล้ว ตอนนี้กำลังเดินไปที่ทางออก เธอ…” หล่อนหยุดชะงักไป จากนั้นพูดต่อ: “เธอพาเขามาด้วยรึเปล่า?”
หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ถ้าไม่ตั้งใจฟังหานมู่จื่อก็คงได้ยินไม่ชัด
หล่อนพยักหน้าลง: “อืม มาแล้วค่ะ”
หลังจากตอบกลับ หานมู่จื่อสัมผัสได้ถึงจิตใจอันบอบบางของส้งอาน หล่อนคงกลัวว่าถ้าพูดดังไปจะทำให้เย่โม่เซินได้ยิน ดังนั้นจึงตั้งใจพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
หลังจากพูดจบ ส้งอานพยักหน้าลง: “โอเค งั้นพวกเราเจอกันที่ทางออกนะ”
เมื่อวางสายลง หานมู่จื่อเก็บมือถือกลับเข้าไปในกระเป๋า จากนั้นปลดเข็มขัดออก
“ฉันออกไปรับหล่อนที่ทางออก คุณจะอยู่ในรถหรือ…”
ยังไม่ทันพูดจบ เย่โม่เซินก็ปลดเข็มขัดออกเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเปิดประตูลงไปจากรถ
หานมู่จื่อตกใจตะลึง จากนั้นเดินลงจากรถตามไป
เมื่อลงจากรถ หล่อนกำลังจะเดินไปที่ทางออก แต่กลับถูกเย่โม่เซินเรียกให้หยุดไว้เสียก่อน
จากนั้นเย่โม่เซินถอดเสื้อคลุมออก และเอาไปคลุมให้หล่อน
หานมู่จื่อ: “ไม่ได้ แบบนี้คุณก็จะหนาวมากสิ”
เย่โม่เซินติดกระดุมให้ สีหน้าเยือกเย็น: “ยืนให้ดี”
หานมู่จื่อที่กำลังทำท่าทางขัดขืน ต้องหยุดเพราะคำพูดนี้ของเขา จากนั้นยืนมองเย่โม่เซินเอาเสื้อมาคลุมให้หล่อนด้วยความเหม่อลอย อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น: “ฉันไม่หนาว”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่โม่เซินเหลือบสายตามองหล่อน พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น: “เธอเพิ่งตื่น ที่นี่อุณหภูมิต่ำเกินไป ยังจะกล้าพูดว่าไม่หนาว?”
หลังจากเย่โม่เซินสวมเสื้อให้หล่อนเสร็จ มือไม่ทันระวังไปโดนหูของหล่อน มองไปที่ติ่งหูที่เล็กและสวยนั่น อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับ เกิดเสียงดังขึ้นมาตามสายลม
“ฉันเป็นผู้ชาย”
ชิ
หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำ
ก็แค่เป็นผู้ชาย ไม่ใช่หุ่นยนต์สักหน่อย จะไม่หนาวได้ยังไง?
แต่น้ำใจของเขา หานมู่จื่อเข้าใจดี แต่เป็นเพราะตัวเองเพิ่งนอนหลับไป เขากลัวว่าหล่อนลงมาจากรถแล้วจะหนาวเท่านั้น
