บทที่ 915 หาความไม่สบายใจ
ส้งอานได้ออกคำสั่งไล่แขกแล้ว แต่ทั้งสองคนนั้น กลับยืนนิ่งเหมือนรูปปั้นแกะสลักสองชิ้นอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับตัวเลยสักนิด พวกเขาไม่ขยับออก พวกเธอก็ไม่สามารถเปิดประตูได้
“ตาเฒ่า คุณไม่ใช่มั้ง? ฉันให้คุณไปแล้ว คุณยังยืนนิ่งอยู่ที่นี่ทำอะไร?”
ยู่ฉือจินส่งเสียงไอเบาๆ หยูโปก็เข้าใจทันที ก้าวไปข้างหน้า อธิบายด้วยรอยยิ้ม
“คืออย่างนี้ครับ คุณหนูอานอาน พวกเราโทรหาคุณชายเซิน คุณชายเซินไม่ได้รับสายเลย เวลาส่งท้ายปีเก่าแบบนี้ ฉันและนายท่านก็ค่อนข้างรู้สึกเป็นห่วงคุณชายเซิน ก็เลยเข้ามาดูหน่อย”
เมื่อได้ยิน ส้งอานก็เลิกคิ้วเล็กน้อย “แล้วไงต่อ?”
หยูโปหัวเราะแห้งๆ
“ความหมายของนายท่านคือ เพียงแค่เห็นคุณชายเซินปลอดภัย เขาก็จะไป”
“เชอะ” ส้งอานส่งเสียงหัวเราะเยาะ “ถ้าไม่เห็นล่ะ? ถ้าไม่เห็นก็จะดื้อด้านอยู่ที่นี่?”
ยู่ฉือจิน “……ฉันแค่อยากจะอยู่ที่นี่ รอหลานชายของฉันกลับมามีปัญหาอะไรหรือเปล่า? อานอาน?”
ส้งอานยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่หานมู่จื่อที่อยู่ข้างๆ เหมือนฟังออกอะไรบางอย่าง เธอรีบห้ามส้งอานไว้ แล้วก้าวไปข้างหน้าเอง
“ไม่มีปัญหาอะไร คุณตา ถ้าอย่างนี้ฉันเปิดประตู คุณเข้าไปในบ้านเถอะ”
ในที่สุดเขาก็ได้ยินคำพูดที่ฟังเข้าหูแล้ว แต่ยู่ฉือจินยังคงส่งเสียงอย่างทะนงตัว “ถือว่าเธอพูดจารู้เรื่อง!”
หานมู่จื่อส่ายหน้าอย่างจนปัญญาในใจ เดินไปเปิดประตู เพื่อให้ ยู่ฉือจินและหยูโปเข้าไป เสี่ยวเหยียนก็แอบตามเข้าไปด้วย หานมู่จื่อพบว่าส้งอานยังคงยืนอยู่ที่ประตู ด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“คุณน้าเล็ก?”
“เธอให้เขาเข้าไปทำไม? วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่านะ ให้เขาอยู่ที่นี่ ก็คือหาความไม่สบายใจมาให้พวกเราเองไม่ใช่หรือไง?”
“คุณน้าเล็ก อย่าโกรธเลยนะ” หานมู่จื่อจับมือของเธอไว้ พูดเสียงเบา “คุณก็รู้ว่าวันนี้เป็นส่งท้ายปีเก่า ปล่อยให้เขาคนแก่คนหนึ่ง อยู่ในบ้านหลังใหญ่คนเดียว จะอ้างว้างเหงาเดียวดายมาก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ส้งอานชะงัก ตามคำพูดของหานมู่จื่อ ก็สามารถจินตนาการท่าทางที่ยู่ฉือจินอยู่ในบ้านหลังใหญ่คนเดียวได้อย่างรวดเร็ว มีอาหารทุกประเภทอยู่ตรงหน้า แต่ข้างกายไม่มีแม้แต่คนคุยด้วยเลย
ฉากอย่างนี้ ก็น่าสงสารจริงๆ
แต่ถ้าเป็นตาเฒ่า ส้งอานก็ไม่คิดว่าเขาน่าสงสาร ยู่ฉือจินน่าแค้นเสียมากกว่า
เพราะว่า ผู้ที่น่าสงสาร ย่อมมีสิ่งที่น่าเกลียดชัง
เขากลายเป็นคนน่าสงสารมากขนาดนี้ เพราะเขาทำมันด้วยตัวเอง ถ้าสมัยก่อน เขาไม่ทำเรื่องเหล่านั้น เธอกับพี่สาวก็ไม่ต้องจากไป
เมื่อนึกถึงส้งซิน สีหน้าของส้งอานก็บึ้งตึงอีก ไม่ได้อารมณ์ดีอีกต่อไป เธอลดสายตาลง พูดอย่างเย็นชา
“เขามีอะไรน่าสงสาร? พี่สาวฉันอยู่ใต้ดินที่ทั้งหนาวทั้งเย็น น่าสงสารยิ่งกว่า”
พี่สาวของเธอ……
หานมู่จื่อนิ่งอึ้ง ส้งอานน่าจะพูดถึงแม่ของเย่โม่เซิน ซึ่งนั่นก็คือแม่สามีของเธอ
และเมื่อพูดถึงส้งซิน กลิ่นอายบนตัวของส้งอาน ก็เปลี่ยนไปทันที หานมู่จื่อก็ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงอธิบายเสียงเบาเท่านั้น
ขอโทษนะคุณน้าเล็ก ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เขาเข้าไป ฉันแค่คิดว่า……ระหว่างครอบครัว ยังไงก็มีสายสัมพันธ์แห่งสายเลือดเชื่อมโยงอยู่”
เมื่อได้ฟังความโทษตัวเองในน้ำเสียงของหานมู่จื่อออก ส้งอานถึงได้ดึงสติกลับมา
“ช่างเถอะ เอาอย่างนี้เถอะ”
เธอเดินเข้าไป หานมู่จื่อยืนอยู่ที่เดิมสักพัก ก็เดินตามเข้าไป
เดิมทีแม่บ้านช่วยทำงานอยู่ทางนี้ แต่เนื่องจากเป็นช่วงตรุษจีน ส้งอานเลยให้เธอกลับไปก่อน คิดว่าจะทำอาหารด้วยตัวเอง หม้อไฟก็เตรียมพร้อมแล้ว
แต่ตอนนี้ล่ะ? ยู่ฉือจินอยู่ที่นี่ ส้งอานไม่มีอารมณ์เลยสักนิดจริงๆ
บวกกับเย่โม่เซินยังอยู่ในโรงพยาบาล ยิ่งทำให้ไม่มีอารมณ์เข้าไปใหญ่
หลังจากที่ชายชรานั่งลงแล้ว ก็มองไปรอบๆ ก็ไม่พบตัวเย่โม่เซิน จึงถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “อาเซินไปไหนแล้ว?”
ส้งอานนั่งลงตรงข้ามกับเขาโดยตรง พูดอย่างเย็นชา “ไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณอยากจะรอเขาไม่ใช่หรือ? ถ้าอย่างนั้นคุณก็รอเขากลับมาอยู่ตรงนี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น”
ท่าทีของเธอยังคงแย่เหมือนเดิม โต้เถียงจนยู่ฉือจินคับอกคับใจยิ่งนัก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรรุนแรงกับเธอ ริมฝีปากขยับเล็กน้อย จากนั้นก็มองหานมู่จื่อที่อยู่ด้านข้าง
หานมู่จื่อกำลังเก็บจานชาม เมื่อรู้สึกว่าสายตาของยู่ฉือจินจ้องมองมา เธอก็เลยพูดขึ้น “คุณตา ลุงหยู พวกคุณยังไม่ทานอาหารเย็นใช่ไหม?”
หยูโปลูบมือของตัวเอง ยิ้มอ่อนๆแล้วพยักหน้า
ยู่ฉือจินอยากจะพูดอะไร หางตาก็ชำเลืองเห็นส้งอาน สุดท้ายก็ส่งเสียงออกจากจมูกเบาๆ
แน่นอนว่า ส้งอานยังไม่ทันจะพูดอะไร หานมู่จื่อก็พูดขึ้นว่า “งั้นก็พอดีเลย เรากำลังจะทานอาหารข้ามคืนต้อนรับปีใหม่แล้ว คุณตากับลุงหยูทานพร้อมกับพวกเราเถอะนะ?”
ยู่ฉือจินขมวดคิ้วขึ้น ตอนที่กำลังลังเลว่าจะตอบกลับยังไง หยูโปก็พยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย “ดีเลย ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลำบากคุณหญิงน้อยแล้ว”
คำพูดและคำเรียกของเขา ทำให้ยู่ฉือจินขมวดคิ้วมากขึ้น
หยูโปไอ้หมอนี่ คือเกิดอะไรขึ้น? ตัวเองยังไม่ได้ตอบตกลงให้หานมู่จื่อและเย่โม่เซินอยู่ด้วยกัน แต่เขากลับเรียกคุณหญิงน้อยขึ้นมาเอง?
เมื่อนึกถึงตรงนี้ สายตาของยู่ฉือจินก็ชำเลืองมองหยูโป เสมือนมีดคม
หยูโปรู้สึกว่า มีสายตาดุจมีดคมพุ่งส่องมาหาตัวเอง เขาก็ไม่กลัวยิ้มระรื่นให้หานมู่จื่อ
ตามความเข้าใจของเขาที่มีต่อนายท่านแล้ว ในเวลานี้ เขาจะไม่กล้าว่าอะไรตัวเองต่อหน้าแน่นอน และเขาเรียกแบบนี้ก็เหมือนกับว่าไม่ได้มีอะไรผิดปกติ
คุณหญิงน้อยคนเขาก็ได้ตั้งท้องแล้ว ถ้าหากยังทำให้เลิกกันอีก มันก็น่าโหดร้ายเกินไปแล้ว
เสี่ยวเหยียนเก็บทำความสะอาดกับหานมู่จื่ออยู่ข้างๆ มองไปที่ทั้งสองคน ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น พูดกับหานมู่จื่อด้วยเสียงต่ำ
“เดี๋ยวเวลากินข้าวกัน จะทะเลาะกันหรือเปล่า?”
หานมู่จื่อเหลือบมองไปที่ห้องนั่งเล่น อดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากขึ้น “ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ อีกอย่างต่อให้จะทะเลาะกันจริงๆ ก็ไม่ได้รบกวนถึงคุณและฉัน”
เสี่ยวเหยียน “……คุณพูดอะไรกัน!”
“วางใจได้ คุณดูไม่ออกหรือไง? ตาของโม่เซินเชื่อฟังน้าเล็กทุกอย่าง ไม่กล้าที่จะพูดคำรุนแรงแม้แต่คำเดียวด้วยซ้ำ จะไม่สามารถทะเลาะกันได้หรอก”
เมื่อได้ยินหานมู่จื่อพูดแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็สังเกตอย่างตั้งใจ และพบว่ามันดูเหมือนจะเป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆ
เมื่อเห็นเช่นนี้ เสี่ยวเหยียนก็โล่งใจในที่สุด แต่ก็กังวลแทนหานมู่จื่ออีกครั้ง
“คุณตาของคุณชายเย่ ดูเหมือนจะไม่ชอบคุณมากนัก ช่วงเวลาที่ผ่านมา คงไม่ใช่ว่าเป็นอย่างนี้ตลอดนะ? เขาหาเรื่องคุณอยู่ตลอดเวลาเลยใช่ไหม? คุณอยู่ทางนี้เพียงคนเดียว ยากลำบากมากใช่ไหม? มู่จื่อ……ฉันคิดว่าฉันควรจะทิ้งบริษัททันที แล้วมาอยู่ด้วยกันกับคุณ มีเรื่องและความทุกข์อะไร คุณก็สามารถบอกกับฉันได้หมด”
คำพูดเหล่านี้ เสี่ยวเหยียนพูดอย่างเศร้าใจ เธอและหานมู่จื่อ เป็นเพื่อนที่ดีมาก เพียงแค่คิดว่า หานมู่จื่ออยู่ในต่างแดนคนเดียว ไม่มีญาติสนิทมิตรสหาย คุณชายเย่ก็ได้ลืมเธอไปแล้ว คุณตาของเขาก็ขัดขวางทุกวิถีทาง ก็รู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก
หานมู่จื่อนิ่งอึ้ง ส่ายหัวแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “ที่จริงแล้ว โอกาสที่ฉันได้พบกับเขา มีน้อยมาก”
แค่ครั้งเดียวตอนก่อนหน้านี้ในบริษัท ยู่ฉือจินมาหาเองกะทันหัน ให้หยูโปเอาเช็คมาให้เธอ ให้เธอออกไปจากเย่โม่เซิน แต่ในเวลานั้น เธอแกล้งบ้าแกล้งโง่แล้ว ดูเหมือนว่าก็ไม่มีอะไรที่น่ากลัว
และเธอรู้สึกว่า คุณตาของเย่โม่เซิน ก็ไม่ใช่ว่าจะรับมือยากเป็นพิเศษ
