บทที่ 913 ฉันก็เป็นลูกผู้ชาย
ส้งอานกับเสี่ยวหมี่โต้ว เดิมทีก็ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน
เพราะตอนที่จัดงานแต่งคืออยู่ที่ต่างประเทศ ตอนนั้นเมื่อส้งอาน ได้ยินว่าต่างประเทศ กำลังลังเลไม่ค่อยอยากจะไปนัก เมื่อได้ยินทั้งสองสามีภรรยาบอกว่า จะจัดงานแต่งงานในประเทศจีนอีกครั้ง ส้งอานก็ยิ่งไม่อยากจะไปแล้ว
อย่างไรก็ตามเธอเข้าร่วมงานแต่งต่างประเทศหรือในประเทศ เพียงแค่ได้เข้าร่วม ก็มีค่าเหมือนกัน
แต่ในในเวลานั้น ส้งอานไม่คาดคิดว่าเย่โม่เซินจะเกิดอุบัติเหตุ ตอนที่ได้ทราบข่าวร้าย เธอเกือบจะเป็นลมตายจากไป เพราะยังไงแล้ว นั่นเป็นลูกที่พี่สาวได้ฝากไว้ให้เธอดูแล
โชคดีที่ต่อมาหาตัวเจอ ส้งอานถึงได้รู้สึกโล่งใจ
หลังจากนั้น ซูจิ่วเลขาของหานชิง ได้มาหาตัวเอง หลังจากที่บอกกับเธอเกี่ยวกับเรื่องของหานมู่จื่อ ส้งอานนิ่งเงียบไป บอกว่าจะคิดพิจารณา
เธอคิดไม่ถึงว่า ตาเฒ่ายู่ฉือจะดื้อรั้นขนาดนี้ และไม่คาดคิดว่า เย่โม่เซินจะถูกตาเฒ่ายู่ฉือจินนั้นช่วยไว้ โดยบังเอิญขนาดนั้น
หรือว่าทั้งหมดนี้เป็นชะตากรรม?
แม้ว่าส้งอานจะเอ็นดูเย่โม่เซินมาก แต่เธอไม่อยากจะเจอยู่ฉือจิน อีกจริงๆ เหตุการณ์ในอดีต ยังคงอยู่ในใจอย่างชัดเจน ในใจของเธอรู้สึกสับสนอย่างมาก
และในตอนที่ส้งอานลังเลตัดสินใจไม่ได้ หานชิงจอมมารรักน้อง หลังจากฟังคำพูดที่ซูจิ่วฝากมาบอกอย่างชัดเจนแล้ว ขมวดคิ้วไว้แน่น รู้สึกว่าน้องสาวของตัวเอง ช่วงเวลาที่อยู่ต่างประเทศ ก็มีชีวิตที่ย่ำแย่มากพอแล้ว
เธอก็ไม่ยอมให้พี่ชายคนนี้ลงมือ
มือของเขาไม่สามารถยื่นไปถึงต่างประเทศได้ งั้นเรื่องในประเทศ เขาก็สามารถจัดการได้ใช่ไหม?
ดังนั้นหานชิงจึงไปหาส้งอานถึงบ้านด้วยตัวเอง เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ หานชิงก็เลยพาตัวเสี่ยวหมี่โต้วไปด้วย
ตอนที่เห็นเสี่ยวหมี่โต้ว อาจพูดได้ว่า ส้งอานมึนงงไปหมด
ต่อมายังเป็นเจ้าตัวเล็ก ที่เรียกเธอว่าคุณย่าเล็ก ด้วยเสียงเด็กน้อยที่น่ารัก ขอให้คุณย่าเล็กช่วยเหลือด้วย สรุปคือเพียงแค่ไม่กี่คำ ก็พูดจนทำให้ส้งอานแหลกสลายพ่ายแพ้
ต่อมาเรื่องนี้ คือเสี่ยวเหยียนที่รู้เข้า แล้วส่งข้อความบอกให้หานมู่จื่อ
ตอนที่หานมู่จื่อรู้เรื่อง อารมณ์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย ส้งอานเจอกับเสี่ยวหมี่โต้ว เป็นเรื่องในไม่ช้าก็เร็ว
ส้งอานชอบเสี่ยวหมี่โต้วมาก เจ้าตัวเล็กพูดเก่ง และมีมารยาท เอาใจเธอจนยอมเชื่อฟังทุกอย่าง แต่เธอไม่คาดคิดว่า เสี่ยวหมี่โต้วถึงกับวิ่งมาถึงต่างประเทศจริงๆ
“ช่วงตรุษจีน ทำไมพวกเธอวิ่งออกมาที่ต่างประเทศหมดเลย? อยู่ในประเทศไม่ดีหรือไง? ดันจะออกมาให้เหนื่อยลำบาก?”
ในขณะที่พูด ส้งอานก็เหลือบมองไปที่เซียวซู่ จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิกแก้มของเสี่ยวหมี่โต้ว
เสี่ยวหมี่โต้วก็เลยกอดมือของส้งอานไว้ ใช้แก้มถูไถอย่างรักใคร่ แล้วอธิบายว่า “คุณย่าเล็ก เสี่ยวหมี่โต้วคิดถึงหม่ามี๊ แดดดี้ และ คุณย่าเล็กแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วไม่เหนื่อยเลย”
เมื่อได้ยินลำดับที่เขาพูดถึง ส้งอานก็อดไม่ได้ที่จะล้อเขา “ส่วนใหญ่คิดถึงหม่ามี๊ของหนูเป็นหลักใช่ไหม?”
เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาที่ใสบริสุทธิ์ “คิดถึงทั้งหมดเลย คุณย่าเล็กตั้งใจเดินทางมาครั้งนี้ เหนื่อยมากเลย เสี่ยวหมี่โต้วคิดถึงอยู่เสมอ”
ส้งอานหัวเราะเย้ย “ทำเป็นแต่หยอกล้อให้ย่าเล็กดีใจ และพูดจาฉาดฉานเฉลียวฉลาดแบบนี้ ดีกว่าแดดดี้ปากจัดของหนูนั่น ไม่รู้กี่เท่า”
ทั้งๆที่เป็นลูกของเย่โม่เซิน ทำไมถึงแตกต่างได้มากขนาดนี้?
เย่โม่เซินนายบ้านั่น พูดจาทำได้เพียงให้คนสำลักตาย วันไหนที่ไม่ปากจัดก็ไม่สบายตัว เมื่อก่อนตอนที่เป็นน้าของเขา โดนเขาเถียงกลับไม่น้อย และเอะอะก็มองตัวเองเป็นอากาศ
จะเหมือนกับเจ้าตัวเล็กตรงหน้าเสียที่ไหน เรียกคุณน่าน้อยแต่ละคำ เรียกจนใจเธอละลายหมดแล้ว
“คุณย่าเล็ก นี่เรียกว่าคนรุ่นหลังเหนือกว่าคนรุ่นก่อน~”
บรรยากาศดูเหมือนจะคึกคักในทันที ไม่ได้ตึงเครียดเหมือนก่อนหน้านี้
แน่นอนว่า ทุกคนรู้ดีว่า นี่เป็นเพราะหลังจากที่หมอบอกว่า เย่โม่เซินไม่มีปัญหาอะไรมาก ถ้าอากาศของเย่โม่เซินย่ำแย่มาก ถ้าอย่างนั้นไม่ว่าจะยังไง บรรยากาศก็จะไม่คึกคักขึ้นมาแน่นอน
ทุกคนก็ยืนอยู่ที่อีกสักพัก หานมู่จื่อก็พูดขึ้นว่า “น้าเล็ก วันนี้เป็นวันสิ้นปีจีน เดิมทีพวกเราควรจะนั่งด้วยกัน ทานอาหารข้ามคืนต้อนรับปีใหม่พร้อมกัน ค่ำในวันส่งท้ายปีเก่าด้วยกัน
แต่ว่า……ตอนนี้สถานการณ์แบบนี้ ฉันก็ไปไหนไม่ได้แล้ว เสี่ยวเหยียนพวกเขาเพิ่งมาถึงวันนี้ เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง ไม่อย่างนั้น……คุณพาพวกเขากลับบ้านไปก่อน ที่นี่ฝากไว้ให้ฉัน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ส้งอานก็ทำหน้าเคร่งขรึมคัดค้านทันที “นี่จะได้ยังไง? เธอก็เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาล ให้เธอเฝ้าไว้ที่นี่ เกิดเรื่องขึ้นอีกจะทำยังไง?”
“ฉัน……”
เซียวซู่ออกตัวรับหน้าที่เอง
“คุณหญิง ที่นี่มีฉันเพียงผู้ชายคนเดียว พวกคุณกลับไปก่อน ให้ฉันอยู่ดูแลคุณชายเย่”
“หึม!” เสี่ยวหมี่โต้วไม่พอใจทันที “ลุงเซียว ฉันก็เป็นผู้ชาย!”
เซียวซู่ชะงัก จากนั้นก็ทำหน้ายิ้ม
“เกือบลืมไปแล้ว คุณชายน้อยก็เป็นลูกผู้ชายเหมือนกัน แต่ว่า…… คุณยังเป็นเด็กอยู่”
เสี่ยวหมี่โต้วตอบกลับด้วยความไม่พอใจ “ลุงเซียวเห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วอายุน้อย เลยดูถูกฉันเหรอ?”
เซียวซู่กล้าดูถูกเขาเสียที่ไหน ยังไม่ได้ตอบกลับ เสี่ยวหมี่โต้วก็ถูกส้งอานหยิกเบาๆ “ลุงเซียวของหนูจะดูถูกหนูได้ยังไง แค่เป็นห่วงหนูเท่านั้น”
เสี่ยวหมี่โต้วครุ่นคิดสักครู่ ตัดสินใจด้วยตัวเอง
“ฉันจะอยู่กับลุงเซียวดูแลแดดดี้ด้วยกัน คุณย่าเล็กพวกคุณกลับไปก่อนเถอะ ~”
เมื่อเห็นฉากนี้ หานมู่จื่อไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
เธอ……ที่จริงไม่อยากไปมากที่สุด
เย่โม่เซินในสภาพแบบนี้ เธอตัดใจกลับบ้านได้อย่างไร? ความทรงจำของเขาฟื้นกลับคืนมา จะทำอย่างไร?”
หลังจากคิดทบทวนไปมา หานมู่จื่อยังคงยืนกรานในความคิดของตัวเอง
“ฉันอยู่ที่นี่เองก็พอแล้ว พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ มีเรื่องอะไร ฉันจะโทรหาพวกคุณ”
“ไม่ได้”
ส้งอานก็เช่นเดียวกับเธอ ยืนกรานในความคิดของตัวเอง “สภาพร่างกายของเธอในตอนนี้ ฉันรู้ดี เธอไม่เหมาะที่จะอยู่ดูแลโม่เซิน เหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน เธอควรกลับไปพักผ่อนแล้ว มู่จื่อ อย่าโทษว่าน้าเล็กไม่ได้เตือนเธอ ตอนนี้เธอเป็นหญิงตั้งครรภ์แล้ว”
“แต่ว่า……”
“อย่าแต่ว่าเลย ทำตามที่เซียวซู่บอก เขาเฝ้าอยู่ที่นี่ก่อน พวกกลับไปก่อนเถอะ”
ถ้าหากว่าหานมู่จื่อไม่ได้ตั้งครรภ์ในตอนนี้ และไม่มีตรวจเจอว่า ลูกในครรภ์สัญญาณที่จะแท้ง ถ้าอย่างนั้นส้งอานก็จะไม่เสนอความคิดที่จะให้เธอกลับไปก่อน ทุกคนสามารถเฝ้าอยู่ที่นี่ด้วยกัน
แม้ว่าจะมีคนอยู่ในห้องผู้ป่วย ทุกคนกลับไปแล้ว ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
แต่กรณีพิเศษก็จะจัดการเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงสามารถทำได้เพียงเช่นนี้
เสี่ยวเหยียนดึงแขนเสื้อของหานมู่จื่อเล็กน้อย “มู่จื่อ ฟังที่น้าส้งพูดดีกว่า ฉันคิดว่าที่ท่านพูดมีเหตุผล ข้างนอกมันหนาวมากขนาดนี้ คุณกลับไปกับเราก่อนเถอะ เซียวซู่เป็นลูกผู้ชาย ให้เขาเฝ้าอยู่ที่นี่ ไม่เป็นอะไรหรอก”
ใครจะรู้ว่า ในเวลานี้เสี่ยวหมี่โต้ว กลับพูดเสนอตัวเอง “ฉันก็เป็นลูกผู้ชายเหมือนกัน ให้ฉันเฝ้าอยู่ที่นี่กับลุงเซียวเถอะ”
เดิมทีหานมู่จื่อยังอยากจะปฏิเสธ แต่คิดไม่ถึงว่า ส้งอานกลับพยักหน้าตอบรับ
“ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ให้เซียวซู่และเสี่ยวหมี่โต้วเฝ้าไว้ พวกเราสามคนกลับไปก่อน กินข้าวอาบน้ำ พักผ่อนสักครู่ ถึงเวลานั้นอยากจะเข้ามา ฉันจะไม่ขัดขวางเธอแน่นอน”
ไม่มีวิธี หานมู่จื่อจึงจำเป็นต้องตอบตกลง
ก่อนที่จะไป หานมู่จื่อหันหน้าไปมองเสี่ยวหมี่โต้ว เดินไปตรงหน้าเธอแล้วนั่งลงไป
เมื่อมองหานมู่จื่นั่งอยู่ตรงหน้าตัวเอง เสี่ยวหมี่โต้วก็ตื่นเต้นในใจยิ่งนัก จนแทบจะตะโกนใส่เธอ ในที่สุดหม่ามี๊ก็สังเกตเห็นฉันแล้ว!
