เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… – ตอนที่ 1040

บทที่ 1040 ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่

“คุณจาง คุณหลัว ในที่สุดพวกคุณก็มาแล้ว ระหว่างทางหนาวหรือเปล่า?”

หลัวหุ้ยเหม่ยได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย ก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายท่าทางเหมือนไม่หวังดี กำลังจะพูดว่า หนาวไม่หนาวนายออกไปเดินเองก็รู้แล้วนี่ ยังมาถามอะไรอีก

แต่เมื่อคำพูดนั้นมาถึงตรงปาก เธอก็นึกถึงคำพูดที่เสี่ยวเหยียน เคยพูดกับตัวเองในครั้งที่แล้ว ดังนั้นจึงเปลี่ยนคำพูดเลย

“เฮ้อ อากาศแบบนี้ หนาวอะไรล่ะ ออกมาเดินเล่นออกกำลังกายพอดีเลย กลับเป็นคุณ รอพวกเราอยู่ที่นี่มานานแล้วใช่ไหม? ต้องขออภัยจริงๆ ที่ให้คุณรอนานขนาดนี้”

ท่าทีของเธอในครั้งที่แล้ว กับท่าทีในครั้งนี้ เปลี่ยนไป 180 องศา ขนาดใหญ่ นี่ทำให้นายหน้ารู้สึกงงเล็กน้อย แต่ยังไงก็เป็นพนักงานขาย ในไม่ช้าก็ได้แสดงท่าทีที่เหมาะสมอย่างรวดเร็ว

“คุณหลัวช่างเกรงใจยิ่งนัก ทำอาชีพอย่างเรา การรอลูกค้า เป็นเรื่องที่สมควร ตอนนี้ฉันจะพาท่านทั้งสองไปพบกับคุณผู้ชายคนนั้นนะ”

“คุณผู้ชาย?” หลัวหุ้ยเหม่ยได้ยินเพศนี้ หรี่ตาลงเล็กน้อย “คือว่า สามารถสอบถามหน่อยได้ไหม ตกลงอีกฝ่ายมีเงื่อนไขอะไร? ไปพบที่ไหน? จะมีอันตรายหรือเปล่า?”

เสี่ยวเหยียน “……”

เธอไม่ทันห้าม หลัวหุ้ยเหม่ยก็ได้ถามคำเหล่านั้นออกมาทั้งหมดแล้ว

ทันใดนั้น บรรยากาศก็กลายเป็นน่าอึดอัดเล็กน้อย

หลังจากนั้นครู่เดียว ปากของเสี่ยวเหยียนก็กระตุกเบาๆ อธิบายแทนคุณแม่ผู้ทรงเกียรติของตัวเอง ขอโทษทีนะ แม่ของฉันจะค่อนข้างหัวโบราณหน่อย และพวกลุงป้าน้าอาในชุมชน แต่ละวันพูดอะไร คุณก็น่าจะเข้าใจ ในขณะเดียวกันก็หวังว่าคุณจะให้อภัย เธอไม่ได้มีความประสงค์ร้าย แค่กลัวว่าฉันจะได้รับอันตราย”

นายหน้าถึงได้เข้าใจ แล้วพยักหน้าเบาๆ พูดว่า “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้ คุณหลัวมีความกังวลอย่างนี้ ฉันสามารถเข้าใจได้ แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วง เราเป็นบริษัทที่ถูกต้องตามกฎหมาย ลูกค้าของเราได้รับการตรวจสอบล่วงหน้า โดยทั่วไปแล้ว จะไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้น”

“แม่ ไม่ต้องกังวล อย่าคิดมาก”

หลัวหุ้ยเหม่ยถึงได้พยักหน้าเบาๆ

จากนั้นนายหน้าก็พาพวกเธอไปพบกับเจ้าของร้านราเม็ง

เป็นวิลล่าที่อยู่ชานเมือง ตอนที่เดินเข้าไปจากประตูใหญ่หลัวหุ้ยเหม่ยตกตะลึงจนอึ้งค้างเล็กน้อย เพราะสภาพแวดล้อมของวิลล่านี้ มองแวบแรกก็รู้ว่าดีมาก แค่ดูก็รู้ว่า อีกฝ่ายเป็นคนที่ร่ำรวยมาก

เก็บค่าเช่ามากหรือน้อย ดูเหมือนว่าจะไม่มีความหมายสำคัญขนาดนั้น

เพราะอีกฝ่ายอาจจะไม่……ไม่ขาดแคลนค่าเช่าแค่นี้เลย

“เจ้าของร้านนามสกุลหลิน พวกเราทุกคนเรียกเขาว่าคุณหลิน ฉันได้ยินมาว่า หลังจากที่ภรรยาเสียชีวิตแล้ว คุณหลินก็ปิดร้านราเม็งเลย ได้ยินมาว่า สองสามีภรรยาตระกูลหลินรักกันมาก ดังนั้นหลังจากที่ภรรยาจากไป คุณหลินก็ไม่มีใจที่จะบริหารร้านราเม็งอีกต่อไป ว่ากันว่าร้านราเม็งแห่งนี้ ออกแบบและตกแต่งโดยภรรยาของเขา ก่อนที่เธอจะเสียชีวิต นี่ก็คือเหตุผล ที่ไม่สามารถปรับปรุงตกแต่งอะไรได้เลย หากต้องการเปิดร้านที่ร้านราเม็งแห่งนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลัวหุ้ยเหม่ยก็พูดสมทบ

“ตามที่คุณพูด คุณหลินท่านนี้ กลับเป็นคนที่รักสุดใจยิ่งนัก ภรรยาของเขาจากไปนานแค่ไหนแล้ว?”

นายหน้าส่ายหัว “เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้แล้ว ข่าวที่ฉันบอกกับพวกคุณในเมื่อกี้ คือสิ่งที่ฉันพยายามไปสอบถามอย่างหนัก ในช่วงหลายวันมานี้ ฉันเดาว่าค่าเช่าร้านแพงมากขนาดนี้ ก็ต้องเกี่ยวกับภรรยาของเขาด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็เข้าใจความหมายของเขาแล้ว

ดูเหมือนว่าร้านนี้ คุณหลินไม่ค่อยอยากจะเช่าออกไปนัก และเขาก็ดูรักภรรยาของตัวเองมากขนาดนั้น ดังนั้นจึงไม่อยากให้ใครแตะต้องการตกแต่ง

กลัวว่าหลังจากเปลี่ยนแปลงไปแล้ว จะไม่สามารถกลับคืนสู่สภาพเดิมได้อีก

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เสี่ยวเหยียนไม่เข้าใจก็คือ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เคยพูดไว้ว่า ค่าเช่าปีละสามแสน ทำไมวันนี้ถึงลดลงมากขนาดนี้? ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้หาเส้นสายอะไรไปดำเนินการ เธอก็ไม่ฝืนที่อยากได้หน้าร้านนั่น

แม้กระทั่งหน้าร้านนี้ ก็ไม่ได้อยู่ในการพิจารณาของเธอ

“คุณพูดอย่างนี้ฉันฟังเข้าใจแล้ว แล้วทำไมคุณหลินถึงลดราคาอีกล่ะ? ยังลดลงมากขนาดนี้ในคราวเดียว ในนี้ต้องมีเหตุผลอะไรแน่นอนใช่ไหม?”

นายหน้ายิ้มเขินเล็กน้อย แล้วจับจมูกตัวเองเบาๆ “บอกความจริงกับพวกคุณเลยแล้วกัน ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่ฉันได้ยินมาว่า คุณหลินท่านนี้ ตามหาผู้ที่มีวาสนาท่านหนึ่งมาโดยตลอด บางทีคุณจางอาจจะเป็นผู้ที่มีวาสนา ที่เขาจะตามหาพอดีเลย?”

ผู้มีวาสนา?

เมื่อได้ยินสามคำนี้ สีหน้าของ หลัวหุ้ยเหม่ยก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ดีในทันที

“ผู้มีวาสนาอะไร?”

เสี่ยวเหยียนเปลี่ยนความคิด ขยับสายตาเล็กน้อย “ที่จริงแล้ว เป็นผู้มีวาสนากับร้านราเม็งใช่ไหม?”

นายหน้าพยักหน้า “คุณจางฉลาดจริงๆ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นแบบนี้”

“แม่ เดี๋ยวหลังจากเข้าไปแล้ว แม่อย่างพูดไปเรื่อย เราเข้าไปดูก่อนค่อยว่ากัน เพราะยังไงเรื่องของความร่วมมือกัน ไม่สามารถบังคับให้ซื้อขายกันได้ ไม่มีอะไรหรอก”

ในที่สุดภายใต้การแนะนำของนายหน้า จางเสี่ยวเหยียนสองแม่ลูก ก็ได้พบกับคุณหลินคนนั้น

“สวัสดีครับ ฉันชื่อเสี่ยวจู จากบริษัท XX ท่านนี้ก็คือคุณจาง จางเสี่ยวเหยียน ที่ฉันเคยบอกคุณเมื่อหลายวันก่อน”

จางเสี่ยวเหยียนก้าวไปข้างหน้า พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย “สวัสดีค่ะ คุณหลิน”

คุณหลินยิ้มเล็กน้อย “สวัสดี ฉันได้ยินมาว่าคุณอยากจะเปิดร้านอาหารหรือ?”

“ใช่ค่ะ คุณหลิน” จางเสี่ยวเหยียนเห็นว่าอีกฝ่ายเปิดประเด็นพูดกันตรงไปตรงมาอย่างนี้ ก็ไม่ได้พูดจาบ่ายเบี่ยง หลบเลี่ยงเปลี่ยนเรื่อง พยักหน้าโดยตรง “ตกแต่งร้านสไตล์ญี่ปุ่นของร้านคุณ ฉันก็ชอบมากด้วย แต่พูดตามตรง ค่าเช่าของร้านคุณ ทำให้ฉันหยุดมองและถอยห่าง ดังนั้น……วันนี้ที่ฉันมา ก็อยากจะรู้ว่าทำไมคุณหลินถึงลดค่าเช่ามากขนาดนี้ เงื่อนไขคืออะไร?”

“คุณจางเป็นคนที่กระจ่างจริงๆ ที่จริงเงื่อนไขของฉันง่ายมาก เพียงแค่คุณจางทำได้ ด้านค่าเช่า เรายังสามารถต่อรองกันได้อีก แม้กระทั่งให้คุณจางยืมใช้ฟรีก็ยังได้”

เมื่อได้ยินเข้า หลัวหุ้ยเหม่ย สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ร่ำรวยก็จะอำนาจบาตรใหญ่จริงๆ

แต่เงื่อนไขนี้…… ต้องเคร่งครัดมากแน่นอนสินะ?

ไม่โทษหลัวหุ้ยเหม่ยเพราะเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเงื่อนไขแบบไหน ที่สามารถทำให้ค่าเช่าฟรีได้ คงไม่ใช่ว่าคิดอะไรกับลูกสาวเธอนะ? แต่เมื่อกี้นายหน้าก็บอกว่า เขารักภรรยาของตัวเองมาก แล้วจะคิดอะไรกับคนอื่นง่ายๆได้อย่างไร?

ดังนั้นหลัวหุ้ยเหม่ยจึงตัดสินใจที่จะเชื่อฟังลูกสาว ไม่พูดจาไปเรื่อย รอดูก่อนว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

“คุณหลินเชิญพูด ถ้าฉันสามารถทำได้ ก็จะทำแน่นอน แต่ถ้า……”

“คุณจางไม่ต้องกังวล ฉันเป็นคนจริงจัง จะไม่ขอให้คุณทำอะไรที่เกินเลย”

“ไม่ทราบว่าคุณหลินหมายถึง?”

“ภรรยาของฉันตอนที่มีชีวิตอยู่ ชอบราเม็งมากที่สุด ร้านราเม็งแห่งนี้ ก็คือเธอที่ออกแบบตกแต่งด้วยตัวเอง รูปแบบเมนูราเม็งในร้าน ก็คือเธอที่ค้นคว้าออกมาเอง วันนี้ถ้าคุณจางสามารถทำตามเมนูเหล่านี้ แล้วได้รสชาติออกมาเหมือนกับภรรยาของฉัน ค่าเช่าสามารถฟรีทั้งหมด”

ในขณะที่พูด ด้านข้างก็มีคนรับใช้ยื่นเมนูมาให้แล้ว

ทำรสชาติที่ภรรยาของเขาทำ?

เมื่อหลัวหุ้ยเหม่ย ได้ยินประโยคนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดเสียงเบา “เหยียนเหยียนบ้านเรา ไม่เคยรู้จักกับภรรยาคุณมาก่อนเลย จะทำรสชาติที่เหมือนทุกประการได้อย่างไร?”

คุณหลินยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร ท่าทางดูลึกซึ้งคาดเดาไม่ได้

แต่เสี่ยวเหยียนก็ยังคงเห็นความเจ็บปวดที่สุดลึก ในดวงตาที่อ่อนโยนของเขา

เธอเม้มริมฝีปาก ก้มมองเมนู แล้วพูดเสียงเบา “ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่”