เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… – ตอนที่ 1184

บทที่1184 ทำคลอด1

พอโดนเหลนรักทักท้วงแบบนี้ คุณท่านยู่ฉือก็ดึงสติกลับมาได้ เขาจึงรีบเร่งเหลนของเขาทันที “งั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลย?”

“ครับ!”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความถามทางส้งอาน จากนั้นจึงพาคุณท่านยู่ฉือออกไปพร้อมกัน

กลางดึกแบบนี้ เสี่ยวเหยียนที่นอนสะลึมสะลือ รู้สึกถึงแรงสั่นจากใต้หมอน

โทรศัพท์หรอ? เสี่ยวเหยียนที่เหนื่อยไม่ไหว ทั้งที่รับรู้ถึงแรงสั่น แต่ร่างกายก็ไม่ตอบสนองอะไรเลย

โทรศัพท์สั่นอยู่สักพักก่อนจะหยุดไป แต่ผ่านไปไม่นานก็เริ่มสั่นอีกครั้ง เสี่ยวเหยียนล้วงมือเข้าไปใต้หมอนอย่างฝืน แล้วรับสาย

“ฮัลโหล……”

เสียงของเธอฟังแล้วเหมือนคนไม่มีแรง ง่วงอย่างไม่ไหว

“น้าเสี่ยวเหยียน!” เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วดังมาจากปลายสายอย่างชัดเจน เสี่ยวเหยียนขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว : “เสี่ยวหมี่โต้ว? กลางดึกแบบนี้ ทำไมถึงโทรมาหาน้าครับ? มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”

“คือคือ น้าเสี่ยวเหยียนครับหม่ามี๊จะคลอดแล้ว!”

“อื้ม……ใครจะคลอดแล้วนะครับ? เกี่ยวอะไรกับน้า……”ยังไม่ทันจะพูดจบ เสี่ยวเหยียนนิ่งไปแป๊ปหนึ่ง แล้วความง่วงก็หายไปในพริบตา เธอเบิกตากว้างทั้งสองข้างก่อนจะกระโดดลุกขึ้นนั่งบนเตียง “มู่จื่อจะคลอดแล้ว?”

“ครับครับ ใช่ครับน้าเสี่ยวเหยียน~ตอนนี้พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วครับ ผมโทรบอกคุณน้า แล้วครับ ให้เขาไปรับคุณน้ามานะครับ”

แม้ในใจจะมีคำถามเป็นหมื่น แต่ทีนี้เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกรีบร้อนกว่าเดิม ได้แต่ตอบว่า : “โอเคครับ เดี๋ยวน้ารีบไปครับ”

พอวางโทรศัพท์ลง เสี่ยวเหยียนรีบดึงผ้าห่มออกกระโดดลงจากเตียงแล้วเปลี่ยนชุดนอน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์แล้วเปิดประตูห้อง อาจจะเพราะเธอเสียงดังเกินไป ในตอนที่เปิดประตูประตูห้องข้างๆก็เปิดออกเช่นกัน หลัวหุ้ยเหม่ยหรี่ตาที่ง่วงจ้องมองมายังเธอ

“เหยียนเหยียน ดึกป่านนี้ยังไม่นอนทำอะไรอยู่?”

“แม่คะ?” เห็นหลัวหุ้ยเหม่ยยืนอยู่ตรงนั้น เสี่ยวเหยียนรู้สึกผิดขึ้นมาทันที : “หนูเสียงดังจนแม่ตื่นหรอคะ? ขอโทษนะคะ แม่กลับไปนอนต่อเถอะค่ะ หนูออกไปแป๊ปหนึ่ง”

“ทำไมหล่ะ?” หลัวหุ้ยเหม่ยขมวดคิ้วแล้วเดินออกมา

“มู่จื่อจะคลอดแล้ว ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้วค่ะ”

“มู่จื่อจะคลอดแล้ว?” หลัวหุ้ยเหม่ยรู้สึกตกใจ : “ไม่ใช่อีกสองวันหรอ? ทำไมคลอดกะทันหันหล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนส่ายหัว : “หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เมื่อกี้เสี่ยวหมี่โต้วเพิ่งโทรมา หนูลงไปก่อนนะคะแม่”

“เดี๋ยวก่อนดึกดื่นแบบนี้ผู้หญิงตัวคนเดียวออกไปไม่ปลอดภัย เดี๋ยวแม่ไปเปลี่ยนเสื้อแล้วไปด้วยกันดีกว่า”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่!” เสี่ยวเหยียนห้ามเธอเอาไว้ พร้อมอธิบาย : “เดี๋ยวจะมีคนมารับหนูค่ะ แม่ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

พอลูกสาวพูดแบบนี้ หลัวหุ้ยเหม่ยเข้าใจขึ้นมาทันที เธอพยักหน้า “ก็ได้ ลูกกะเวลาแล้วค่อยลงไปนะ เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว”

เสี่ยวเหยียนดูเวลา ก่อนจะพบว่าตอนนี้ตีสามกว่าแล้ว ถึงลงไปตอนนี้ก็น่าจะได้รออีกสักพัก

ท้ายสุดในเวลาที่กำลังรอลงตึกหลัวหุ้ยเหม่ยก็มานั่งเป็นเพื่อนเสี่ยวเหยียนอยู่ที่ห้องรับแขก เข็มนาฬิกาในห้องรับแขกดังติ๊กตอกแล้วเดินต่อไป ในคืนที่เงียบสงบแบบนี้ยิ่งดังเป็นพิเศษ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสี่ยวเหยียนที่เร่งให้หลัวหุ้ยเหม่ยให้กลับไปนอนต่อ แต่หลัวหุ้ยเหม่ยกลับไม่ยอม จะอยู่นั่งเป็นเพื่อนเธอให้ได้

ช่วยไม่ได้ เสี่ยวเหยียนจึงไม่ได้ว่าอะไรต่อ

ในที่สุด โทรศัพท์ของเสี่ยวเหยียนก็สว่างขึ้น เป็นสายจากหานชิงที่โทรเข้ามา

เสี่ยวเหยียนรับลุกขึ้นยืนแล้วรับสาย : “ฮัลโหล?”

“ฉันถึงด้านล่างตึกแล้ว เตรียมตัวเสร็จหรือยัง?”

“อื้ม ฉันลงมาเดี๋ยวนี้เลย” หลังจากที่เสี่ยวเหยียนกดวางสายก็หันไปหาหลัวหุ้ยเหม่ย : “แม่กลับไปนอนเถอะค่ะ หานชิงรออยู่ด้านล่างแล้ว”

หลัวหุ้ยเหม่ยเดินมาหยุดที่ริมหน้าต่าง ผลักบานหน้าต่างออกไปแล้วดู เป็นรถคันที่คุ้นเคยคันนั้น เธอถึงจะวางใจแล้วพยักหน้าไปทางเสี่ยวเหยียน : “ ได้ งั้นลูกไปเถอะ แม่จะกลับไปนอนต่อแล้ว เดินทางปลอดภัยนะ”

“ค่ะแม่!” เสี่ยวเหยียนผลักประตูออก แล้วเดินลงตึกไป

ในคืนที่เงียบสงบ ข้างเสาไฟมีรถจอดอยู่แค่คันเดียว เสี่ยวเหยียนรีบวิ่งไปเปิดประตูรถก่อนจะนั่งลงที่นั่งข้างคนขับ

หลัวหุ้ยเหม่ยที่มองเธอขึ้นรถอยู่บนตึก รู้ว่าเธอจะไม่ได้รับอันตรายอะไรแล้ว ถึงจะปิดหน้าต่างแล้วกลับเข้าห้องไปนอน

รถยนต์เลี้ยวแล้วจากไป

“เข็มขัด”

หานชิงพูดเตือน เสี่ยวเหยียนรีบตอบสนองทันที เธอรีบรัดเข็มขัดให้ตัวเอง พร้อมถามว่า : “อีกสองวันมู่จื่อถึงจะคลอดไม่ใช่หรือไง? นี่คือคลอดก่อนกำหนดหรอ? หรือว่าเกิดอะไรขึ้น?”

อาจจะเป็นเพราะน้องสาวจะคลอดแล้ว หานชิงก็เลยค่อนข้างเป็นห่วง ดูจากสีหน้าของเขาแล้วค่อนข้างจริงจัง

“ไม่ค่อยแน่ใจ ไปโรงพยาบาลก่อนแล้วกัน”

“อื้ม”

ในตอนที่ทั้งสองมาถึงโรงพยาบาล มู่จื่อได้เข้าห้องคลอดไปแล้ว เหลือแค่ส้งอานกับเสี่ยวหมี่โต้วและคุณท่านยู่ฉือสามคนที่รออยู่ด้านนอก

พอเห็นทั้งสองที่รีบมา ส้งอานและคุณท่านยู่ฉือก็ก้มหัวไปทางทั้งสอง เป็นการทักทาย

“คุณน้าเสี่ยวเหยียน” เสี่ยวหมี่โต้ววิ่งมาทางพวกเขา

“เสี่ยวหมี่โต้ว หม่ามี๊หล่ะ?” เสี่ยวเหยียนถามพร้อมหายใจถี่

“หม่ามี๊เข้าห้องคลอดแล้วครับ”

ได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนมองไปรอบๆ แล้วถามอีกว่า : “แดดดี๊ตามเข้าไปด้วยหรอครับ?”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตา พยักหน้า : “ครับ!”

ริมฝีปากเสี่ยวเหยียนกระตุกยิ้ม เข้าไปอยู่เคียงข้างตอนคลอดด้วย

แม้จะรู้สึกทึ่งเล็กน้อย แต่เสี่ยวเหยียนกลับรู้สึกอิจฉาขึ้นมา ไม่รู้ว่าในอนาคตตอนที่ตัวเองคลอดลูกสามีจะอยู่เคียงข้างเธอหรือเปล่า

พอคิดแล้ว เสี่ยวเหยียนก็มองไปยังหานชิงอย่างอัตโนมัติ หานชิงที่ยังคงขมวดคิ้วเป็นปม ไม่ทันได้สังเกตสายตาและความคิดของเสี่ยวเหยียนในตอนนี้

“หมอว่ายังไงบ้างครับ? ทำไมถึงได้คลอดก่อนกำหนด จะเป็นอันตรายอะไรหรือเปล่าครับ?”

พอได้ยินเขาถามแบบนั้น เสี่ยวเหยียนถึงเพิ่งจะรู้ตัวว่าในเวลาแบบนี้ตัวเองดันมาคิดเรื่องที่ไม่ควรคิด เธอสะบัดความคิดออกจากหัว จากนั้นก็เดินก้าวไปด้านหน้า

ส้งอานเห็นทั้งสองที่ค่อนข้างเป็นห่วง เธอจึงลุกขึ้นยืนพร้อมพูดโวยน้ำเสียงที่ทำให้โล่งใจ : “ไม่ต้องตื่นเต้นนะ ก็แค่คลอดก่อนกำหนดสองวัน ไม่ก่อนกำหนดสองเดือนสักหน่อย เป็นสถานการณ์ปกติอยู่แล้ว”

เมื่อก่อนส้งอานเคยเป็นหมอ คำพูดของเธอจึงดูน่าเชื่อถือ หลังจากที่ได้ยินเช่นนี้คนที่เหลือจึงรู้สึกโล่งใจ

จากนั้นก็นั่งรออยู่บนเก้าอี้ตรงทางเดินของโรงพยาบาล

ในห้องคลอด

หานมู่จื่อที่นอนอยู่บนเตียงเหงื่อไหลแล้วไหลอีก เย่โม่เซินที่อยู่เคียงข้างข้างๆ แล้วกุมมือเธอไว้ตั้งแต่เข้ามา

แต่ถ้าดูจากสีหน้าแล้ว สีหน้าของเย่โม่เซินนั้นแย่กว่าหานมู่จื่อเสียอีก แล้วเหงื่อยังออกเยอะกว่าหานมู่จื่ออีกด้วย

หานมู่จื่อหันมามองเย่โม่เซินแวบหนึ่ง มองท่าทางของเขา ริมฝีปากยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“คนที่คลอดลูกคือฉันไม่ใช่นายนะ ทำไมนายทำท่าเหมือนเจ็บกว่าฉัน?”

เย่โม่เซิน：“……”

พอฟังแล้ว เขากุมมือเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม ถามเธอเสียต่ำ : “เจ็บมากใช่ไหม?”

หานมู่จื่อส่ายหัว : “นิดนึง ฉันทนไหวหน่า”

ท้องแรกเธอก็เคยคลอดมาแล้ว ท้องที่สองคงจะสบายกว่าท้องแรกเยอะ แม้หานมู่จื่อจะรู้สึกไม่สบายมากๆ แต่พอเห็นท่าทางที่ตื่นเต้นของชายตรงหน้าแล้ว เธออย่าไปทำให้เขาตื่นเต้นกว่าเดิมเลยดีกว่า

คิดไปคิดมา หานมู่จื่อถามขึ้นว่า : “ นายจะออกไปก่อนไหม รอฉันคลอดเสร็จ?”

ฟังจบ เย่โม่เซินส่ายหัวอย่างยึดมั่น : “ฉันจะอยู่กับเธอที่นี่”