บทที่1363 ทำไมไม่ต่อละ
เพราะเธออยากจะจากไป เขาเลยเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้?
แต่เสี่ยวเหยียนก็คิด เปลี่ยนไปแล้วยังไง ยังไงมันก็เปลี่ยนความจริงเรื่องการหมั้นของเขาไม่ได้หรอก
เสี่ยวเหยียนหลับตาลง ปล่อยให้น้ำร้อนล้างแก้ม หู ของตัวเอง เหมือนกับว่าตัดขาดจากโลกใบนี้ยังไงยังงั้น
ตอนที่เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเตรียมจะออกไปนั้น ตอนที่เดินผ่านกระจกเสี่ยวเหยียนก็เห็นรอยแดงบนคอของเธอโดยบังเอิญ สีมันเข้มมาก คือสิ่งที่หานชิงทำไว้เมื่อกี้นี้
พอนึกถึงการกระทำเมื่อกี้นี้ เสี่ยวเหยียนก็ทั้งโกรธทั้งจั๊กจี้
คนเลว ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าออกไปแล้วเขายังจะทำแบบนี้กับตัวเองอีกเปล่า ในเมื่อเธอเลิกกับเขาแล้ว มากอดๆ จูบๆ กับเขาแบบนี้ มันเป็นยังไงกัน?
คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าไม่สามารถผ่านอุปสรรคในใจไปได้
ดังนั้นเสี่ยวเหยียนก็เลยยืนโง่อยู่ในห้องน้ำ
ยืนอยู่พักหนึ่ง ก็มีคนมาเคาะประตู
“เหยียนเหยียน”
เสียงของหานชิงดังขึ้นมาจากด้านนอก “อาบเสร็จแล้วก็ออกมา เดี๋ยวฉันจะเป่าผมให้”
เป่าผมให้ยังงั้นเหรอ?
เสี่ยวเหยียนเขวี้ยงมือตัวเองด้วยความรังเกียจ ในใจก็คิดว่าช่างมันเถอะ ควรเก็บมือที่มีค่าของเขาไว้เซ็นสัญญาหรือว่าเอาไว้ให้คู่หมั้นของเขามากกว่า
ดังนั้นเธอก็เลยไม่ได้ตอบ หานชิงก็เรียกขึ้นมาอีกครั้ง เสี่ยวเหยียนถึงได้ตอบกลับไปอย่างไม่เต็มใจ “ฉันยังอาบไม่เสร็จ รอก่อน”
หลังจากนั้นก็ยืนโง่อยู่ในห้องน้ำต่อ เธอจ้องมองรอยที่คอของตัวเอง กลุ้มใจว่าออกไปแล้วจะทำยังไงดี ตอนนี้ไม่มีอะไรในห้องน้ำเลย ส่วนเสื้อผ้าของเธอก็ไม่ใช่คอสูงอะไรด้วย
ตอนที่เสี่ยวเหยียนกำลังคิดวุ่นวายอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงเปิดประตูห้องน้ำออก เสี่ยวเหยียนตกใจ นึกไม่ถึงว่าอยู่ดีๆ หานชิงจะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย
หลังจากตกใจเสร็จแล้วนั้น เสี่ยวเหยียนก็ตะคอกใส่เขา “ใครให้คุณเข้ามา? นี่คือห้องน้ำคุณรู้ไหม? ถ้าเกิดว่าฉันกำลังอาบน้ำอยู่ล่ะ คุณเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต ถ้าเกิดว่าเห็น….”
“เห็นแล้วยังไงกัน? ” หานชิงก้าวเข้ามา จับมือของเธอไว้ “ยังไงอะไรที่ควรเห็นก็เห็นหมดแล้ว แล้วตอนนี้จะแคร์อะไรกัน? ”
“คุณ! ” เสี่ยวเหยียนโกรธมาก อยากจะสะบัดมือของเขาออก
“ในเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ออกไปเป่าผม จะได้ไม่ป่วย”
เดิมทีเสี่ยวเหยียนอยากจะบอกว่าฉันไม่ออกไป แต่ว่าพอนึกถึงท่าทีเผด็จการของหานชิงเมื่อกี้นี้ ก็กลืนคำพูดของตัวเองลงไป ได้แต่เดินตามหานชิงออกมาจากห้องน้ำอย่างไม่เต็มใจ
หลังจากนั้นหานชิงก็เช็ดผมของเธอด้วยผ้าขนหนู แล้วก็เอาไดร์เป่าผมให้กับเธอ เสียงลมดังขึ้นที่หู ลมก็อุ่นด้วย
ตอนแรกผมก็เปียก หลังจากเป่าผมไปเยอะแล้วนั้น จู่ๆ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกง่วง พอหานชิงเป่าเสร็จ เธอก็นอนคว่ำลงไปบนหมอนแล้วก็หลับไปเลย
ส่วนหานชิงพึ่งจะเก็บไดร์เสร็จ หันมาก็พบว่าตอนนี้สาวน้อยได้หลับไปแล้ว ลมหายใจสม่ำเสมอ
เธอนอนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีเหนื่อยล้า หานชิงก็คิดว่าเมื่อสองวันที่ผ่านมาเธอนอนบนรถไฟเยอะมาก ทำไมพอมาที่โรงแรมก็ยังง่วงอยู่อีก?
แต่ว่าเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หานชิงห่มผ้าให้เธอ หลังจากนั้นก็นั่งมองเธอเงียบๆ
ผ่านไปนาน เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็มองไปที่จดหมายข่าวกับรายการข้อความ แต่ว่าทั้งหมดก็ว่างเปล่าไม่มีอะไร
ยัยคนนี้เปลี่ยนซิมโทรศัพท์ไปแล้ว ในโทรศัพท์นั้นไม่เหลืออะไรไว้เลย ช่างโหดร้ายจริงๆ
ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะตัดขาดกับเขาจริงๆ แต่ไม่ว่าจะยังไงหานชิงก็ปล่อยเธอไปไม่ได้หรอก
ตลอดชีวิตของเขานี้ยังไม่เคยชอบใคร ก็กลับมาหลงรักสาวน้อยคนหนึ่งอย่างจริงจัง ระหว่างทั้งสองคนมีปัญหาอะไรก็สามารถแก้ไขได้ทั้งนั้น ถ้าเกิดว่าต้องมีคนหนึ่งยอมอ่อนข้อล่ะก็ เขาก็ยอมเป็นคนที่อ่อนข้อเอง
พอคิดถึงเรื่องนี้ หานชิงก็แตะปลายนิ้วลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ ปัดผมสีดำข้างหน้าผากของเธอออกเบาๆ ดวงตาของเขาก็อ่อนโยนขึ้น
“หลับให้สบายเถอะ”
วันรุ่งขึ้น
เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตัวเองหลับไปนานมาก เมื่อตื่นขึ้นมาและพลิกตัวก็ได้พบอะไรบางอย่าง เธอยื่นมือไปลูบอย่างสะลึมสะลือ ก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังสัมผัสแขนคนอยู่
ดังนั้นเธอก็เลยลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วก็เห็นใบหน้าของหานชิง
เขาหลับตาอยู่ยังคงไม่ตื่น ตอนที่หลับใหลนั้นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็ไม่ได้มีสีหน้าอะไร ริมฝีปากบางเป็นเส้นตรง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาสองเม็ด มองแล้วได้กลิ่นอายของการบำเพ็ญตบะ
สวยงาม น่าประทับใจ
เสี่ยวเหยียนนึกถึงสองคำนี้ขึ้นมาในใจ เผลอกลืนน้ำลายลงไป หลังจากนั้นก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้ตัวเธอเองมาเสียเวลากับความสวยงามของเขาได้ยังไงกัน?!
ไม่ได้ๆ! เวลาในตอนนี้ เธอต้องคิดหาวิธีหนี ไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป อาศัยโอกาสตอนที่หานชิงหลับอยู่นี่แหละ
“ หานชิง！”
“ หานชิง！”เสี่ยวเหยียนเรียกชื่อเขาไปด้วย แล้วก็ยื่นมือไปโบกมือต่อหน้าเขาด้วย ผลก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร เสี่ยวเหยียนโบกมือแรงขึ้นหน่อย
ผลก็คือ หานชิงก็ยังคงไม่ตื่น
เสี่ยวเหยียนคลี่ยิ้มออกมา ประจวบเหมาะพอดีเลย เธออาศัยโอกาสตอนที่เขากำลังหลับอยู่นั้นตามหาบัตรประชาชนกับกระเป๋าตังค์ของตัวเอง
ครั้งนี้ หลังจากเธอไปแล้วจะไม่ให้เขาหาเธอเจอได้ง่ายๆแล้ว
พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็เปิดผ้าห่มออกอย่างระมัดระวัง เหยียบพื้นด้วยเท้าเปล่า แล้วก็เดินย่องวนมาอีกด้าน
หานชิงวางทุกอย่างไว้ที่ตู้ข้างหัวเตียงก่อนที่เขาจะนอน
ตอนที่เสี่ยวเหยียนอ้อมมานั้น ก็เห็นกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ของเขาอยู่บนโต๊ะ แต่ว่าเธอกลับไม่เจอของตัวเอง เธอเหลือบมองหานชิงที่กำลังนอนหลับอยู่ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
เป็นไปได้ไหมว่าตอนที่เขานอนหลับอยู่นั้นยังเอากระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ของเธอไปซ่อน?
แล้วมันจะซ่อนไว้ที่ไหนได้บ้าง?
เสี่ยวเหยียนก็เลยค้นหาที่ตู้ข้างๆ แต่ว่าตอนที่หานั้นมันก็จะมีเสียง
ตอนที่เปิดตู้นั้น เรียกได้ว่าเสี่ยวเหยียนใช้แรงที่เบาที่สุดในชีวิตเลย ค่อยๆ เปิดไปด้วยแล้วก็มองไปที่หานชิงด้วย เมื่อมั่นใจว่าเขาไม่ได้ขยับ เธอถึงได้ก้มหน้าลงหาอย่างสบายใจ
ตู้ที่หนึ่งผ่านไป ตู้ที่สองผ่านไป ผลก็คือเธอหากระเป๋าตังค์ของตัวเองไม่เจอ
เสี่ยวเหยียนยังไม่ตายใจ เธอตามหาอีกครั้งในสถานที่ที่เธอหาเมื่อคืนนี้ แม้แต่เข้าไปหาในห้องน้ำ ผลก็คือหาไม่เจอ
หลังจากหาไปรอบหนึ่งเต็มๆ นั้น ก็เสี่ยวเหยียนรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะบ้าแล้ว
คนเลว สรุปแล้วเขาเอากระเป๋าตังค์กับบัตรประชาชนของเธอไปซ่อนไว้ที่ไหนกันแน่
เธอได้ค้นหาทั้งห้องแล้ว หานชิงก็ยังไม่ตื่น เขาหลับเป็นตายขนาดนี้ เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าไม่ควรจะปล่อยโอกาสดีๆ แบบนี้ไป
ดังนั้นเธอก็เลยหาอีกครั้ง สุดท้ายสายตาก็จับจ้องไปที่ร่างกายของหานชิง
ตอนนี้เธอกำลังสงสัย ว่ามีความเป็นไปได้ที่ก่อนนอนหานชิงจะเอากระเป๋าตังค์ของเธอซ่อนไว้ใต้หมอนของตัวเองหรือว่าในผ้าห่ม
คิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนก็ปีนขึ้นไปแล้วก็มุดเข้าไปในผ้าห่ม ใช้โทรศัพท์ของหานชิงเปิดไฟฉายแล้วก็ค้นหาใต้ผ้าห่ม แต่สุดท้ายก็หาไม่เจอ แต่กลับหลงในกล้ามหน้าท้องของเขาแทน
เสี่ยวเหยียนนิ่งค้างอยู่ตรงนั้นและน้ำลายไหลอยู่สักพัก ถึงจะได้สติกลับมา!
ไม่ได้！
ตอนที่เธอกำลังจะดึงมือกลับมานั้น ข้อมือของเธอก็ถูกจับไว้
เสี่ยวเหยียนตกใจ อยากจะดึงมือกลับมา แต่ว่าอีกฝ่ายก็จับไว้แน่นกว่าเดิม
“ทำไมถึงไม่ลูบต่อล่ะ? ”
