เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… – ตอนที่ 1368

ตอนที่ 1368

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

บทที่1368 เธอเกลียดฉันไปแล้วใช่ไหม

“เรื่องของเธอกับพี่ฉันมันเหมือนกับเรื่องที่สมมุติขึ้นไหมหล่ะ? นอกจากตอนเด็กที่โตมาด้วยกันแล้ว หลังจากนั้นระหว่างพวกเธอเคยผ่านอะไรหรือมีความรู้สึกอะไรกันมั่งหรือเปล่าหล่ะ?”

สวี่เย็นหวั่นถูกเธอพูดแบบนั้นก็เงียบไป แทบจะไม่เคยคิดเลยว่าหานมู่จื่อจะเป็นคนที่พูดตรงและทิ่มแทงได้แบบนี้

จริงๆแล้วหานมู่จื่อก็รอให้ตัวเธอนั้นพูดออกมาเอง เธอครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าบางทีอีกฝ่ายเองก็คงอยากจะพูดออกมา ดังนั้นจึงไม่ได้พูดมาโดยตลอด

แต่ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะยกเอาเรื่องของเธอมาเป็นตัวอย่าง

ทั้งยังหยิบยกเอาความทรงจำที่เจ็บปวดของเธอขึ้นมาอีก

ในเมื่อพูดกันมาจนถึงขนาดนี้แล้ว หานมู่จื่อจึงไม่คิดว่าจะต้องถนอมน้ำใจอะไรเธอมากมาย จึงพูดออกไปตรงๆ

“ฉันพูดอะไรผิดบ้างไหม?”หานมู่จื่องอปากยกยิ้มบางๆ: “เธอกับพี่ชายฉันไม่ใช่เคสที่มีความรู้สึกอะไรต่อกันเลย อีกอย่างฉันขอเดาเลยนะว่าเขาเองก็ไม่รู้เรื่องหมั้นหมายอะไรนี่ด้วย ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของเขาหน่ะ ถ้าหากว่าไม่ชอบเธอหล่ะก็ เดาว่าคงจะขอตระกูลสวี่ถอนหมั้นไปแล้ว จะให้เธอเอาแต่คิดว่าเขากับเธอหมั้นกันอยู่ทำไม?”

สวี่เย็นหวั่นช็อกตัวแข็ง ปากสิ้นไปชั่วครู่

“นี่เธอ……”

“พี่เย็นหวั่น เธอเองก็เคยเป็นทายาทของตระกูลสวี่ เรื่องอะไรที่แย่ๆฉันไม่พูดมันออกมาจะดีกว่าจริงไหม? ฉันพูดจนถึงขนาดนี้แล้ว เธอลองคิดทบทวนเองก็คงจะเข้าใจ”

สวี่เย็นหวั่นนั่งลงกับพื้นด้วยสีหน้าที่ไม่หน้าดู กัดฟันแน่น แล้วจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา

“ถูกแล้วหล่ะ ที่เธอพูดมามันถูกต้องแล้วหล่ะ ฉันกับเขาไม่ใช่เคสที่มีความรู้สึกอะไรต่อกัน เขาเองก็ไม่ได้ชอบฉัน มันเป็นความลุ่มหลงของตัวฉันเอง ที่รักอยู่ฝ่ายเดียว โดยที่ไม่มีสัญญาณอะไรตอบกลับมา”

“สิ่งที่ฉันพูดกับเธอไปก่อนหน้านี้ มันก็ยังมีประโยชน์นะ ถ้าหากว่าเธอยอมรับมัน เธอก็จะได้มีชีวิตใหม่ ไม่ว่าชีวิตนั้นจะเป็นยังไง แต่นั่นก็คงไม่มีอะไรที่แย่ไปกว่าชีวิตที่ได้แต่มองคนอื่นรักและมีความสุขกันหรอกนะ”

พูดจบหานมู่จื่อก็อุ้มเสี่ยวโต้วหยาลุกขึ้น “เราคุยกันเท่านี้เถอะ หลายเรื่องนั้นใจเธอเองรู้และเข้าใจดีที่สุด ฉันไม่อยากพูดพร่ำให้มากความ เสี่ยวโต้วหยาต้องนอนแล้วหล่ะ ฉันคงต้องพาเธอกลับไปก่อน”

หานมู่จื่อพยักหน้าเป็นการทักทายเธอ ก่อนจะหันตัวกลับไป

สวี่เย็นหวั่นมองท่าทางที่เป็นแบบนั้นของหานมู่จื่อ ก็กำชายเสื้อแน่น กัดฟันเรียกเธอเอาไว้ “มู่จื่อ รอก่อน”

เมื่อได้ยินเสียงเรียก หานมู่จื่อจึงหยุดและหันไปมอง

“มีเรื่องอะไรอีก?”

“ธะ….เธอ”สวี่เย็นหวั่นอึกอัก จับชายเสื้อตัวเองราวกับไม่รู้จะพูดยังไง “เธอเกลียดฉันไปแล้วใช่ไหม?”

ถามไปแบบนั้นแล้ว เธอก็รู้สึกว่าตัวเองออกจะดัดจริตไปหน่อย จึงรีบอธิบาย: “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ในตอนนั้นฉันเพียงแค่เสียสติ จึงคิดไปถึงเรื่องของเธอ ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายนะ แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจพูดทำร้ายเธอ”

หานมู่จื่อมองอีกฝ่ายที่ก้มหน้ามาทางเธอ ก็ยิ้มออกมา: “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้ใส่ใจหรอก”

ที่เธอบอกว่าไม่ได้สนใจนั้น คือเธอไม่ได้สนใจว่าสวี่เย็นหวั่นนั้นพูดอะไร เพราะสำหรับเธอแล้ว เธอไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกับอีกฝ่าย

สวี่เย็นหวั่นมองตาของเธอ ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ประกายความเศร้าจึงฉายออกมาจากแววตาของเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

หานมู่จื่อจึงเดินจากไป

ด้วยเพราะหานชิงไม่อยู่ ดังนั้นหานมู่จื่อจึงตัดสินใจอุ้มเสี่ยวโต้วหยาไปหาเสี่ยวเหยียนที่โรงแรม พอเดินออกมาก็พบเข้ากับซูจิ่ว

“แค่กๆๆ มู่จื่อ คุยเสร็จแล้วเหรอ?”

เมื่อเห็นเป็นซูจิ่ว หานมู่จื่อจึงยิ้มให้: “เลขาซู ไม่ทำงานเหรอ?”

ซูจิ่วเลิกคิ้วขึ้นทันที “จะไม่ทำงานได้ยังไงหล่ะ? ไม่ใช่แค่ยุ่งนะตอนนี้ แต่จะบ้าตายอยู่แล้ว”

“ทำไมหล่ะ?”

“ประธานหานทิ้งงานเอาไว้หน่ะสิ ช่วงนี้ฉันก็เลยยุ่งมากเลยหล่ะ จริงๆนะ”

ทิ้งงานทั้งหมดเลยเหรอ? หานมู่จื่อรู้สึกว่านี่มันไม่ใช่นิสัยของพี่ชายเธอเลย และเมื่อเดาเอาจากคำพูดของสวี่เย็นหวั่นเมื่อครู่ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองสามารถเดาอะไรได้บางอย่าง

“หรือว่าพี่ฉันกับเสี่ยวเหยียนมีปัญหากัน?”

“ปราดเปรื่องมาก”ซูจิ่วพยักหน้า เบ้ปาก “ฉันคาดว่าน่าจะมี และไม่ใช่ปัญหาน้อยด้วย แต่จะปัญหาอะไรก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

พูดจบ ก็ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงมองไปที่ห้องรับรอง พูดเสียงกระซิบ: “เมื่อครู่พวกเธอคุยอะไรกันในห้องอย่างนั้นเหรอ? สวี่เย็นหวั่นคนนั้น…..”

หานมู่จื่อมองเธอขันๆ: “คนนั้นทำไมเหรอ? ทำไมไม่พูดต่อหล่ะ?”

“แค่กๆๆๆ เรื่องมันไม่ชัดเจน ไม่กล้าพูดสุ่มสี่สุ่มห้าหน่ะสิ”

“พูดมาเถอะน่า ด้วยความสัมพันธ์ของเราแล้ว เธอจะกลัวอะไรอีกหล่ะ?”

ซูจิ่วหัวเราะคิ้กๆกับเธอ ถ้าหากหานมู่จื่อไม่พูดแบบนี้ เธอเองก็จะเอาสิ่งที่เธอคิดบอกหานมู่จื่ออยู่ดี

“ก่อนหน้านี้ตอนที่สวี่เย็นหวั่นอยู่ที่โรงพยาบาล ในช่วงที่ฉันเป็นคนคอยดูแลเธอ เสี่ยวเหยียนก็คอยส่งข้าวมาให้ทุกวัน ภายหลังแลกWechatกับสวี่เย็นหวั่นนั่นเอาไว้ แต่ฉันก็รู้สึกว่าสวี่เย็นหวั่นดูผิดปกติ ฉันรู้สึกว่าเธอมีความคิดไม่ค่อยดียังไงก็ไม่รู้ แต่ที่เธอชอบพี่ชายของเธอหน่ะอันนี้ชัวร์แน่นอน”

“อืม”หานมู่จื่อยอมรับ “เธอชอบพี่ชายฉันจริงๆ อันนี้ปิดยังไงก็ไม่มิด”

ตอนที่เธอมองหานชิงนี่ มองห่างไปไกลกว่าสิบเมตรก็มองออก

“แต่เสี่ยวเหยียนไม่รู้นี่หน่ะสิ ก็เลยยังไปทำดีกับเธอ ไหนเธอบอกว่าเธอฉลาดยังไงเล่า ทำไมเรื่องสำคัญแบบนี้หลับไม่รู้ไปได้? หรือจะเป็นอย่างที่คนเขาว่ากันว่า คนที่อยู่ในเกมมักอ่านเกมไม่ออก”

ที่หานมู่จื่อไม่คาดคิดเลยนั่นก็คือ เสี่ยวเหยียนกับสวี่เย็นหวั่นกลายเป็นเพื่อที่ดีต่อกันเฉยเลย ทั้งยังแอดWechatกันอีก

ถ้าอย่างนั้นที่มีปัญหากัน มันก็คงจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับสวี่เย็นหวั่นใช่ไหมนะ?

พอคิดได้ถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็มองลึกเข้าไปดวงตา “แล้วตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง? พี่ชายฉันไปไหน? เธอรู้บ้างไหม?”

“รู้สิ” ซูจิ่วพยักหน้า “เขาให้ฉันจองตั๋วรถไฟ แล้วไปเที่ยวกับเสี่ยวเหยียน”

พอได้ยิน หานมู่จื่อก็เลิกคิ้วขึ้น “หมายความว่ายังไง?”

“ฉันคิดว่าเสี่ยวเหยียนน่าจะโกรธพี่ชายเธอ ไม่อยากจะสนใจเขา จากนั้นพี่ชายเธอเลยซื้อตั๋วรถไฟตามไปง้อหล่ะมั้ง?”

หานมู่จื่อพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

สองคนนี้กำลังเล่นอะไรกันอยู่?

เมื่อรู้ว่าเสี่ยวเหยียนไม่ได้อยู่ที่ร้านราเม็ง หานมู่จื่อก็ไม่รีบกลับ ตรงไปยังห้องทำงานของหานชิง เมื่ออุ้มเสี่ยวโต้วหยาไปวางไว้ที่โซฟาแล้ว ก็หยิบโทรศัพท์โทรหาเสี่ยวเหยียน

แต่มันกลับกลายเป็น: “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

อะไรกันวะเนี่ย?

หานมู่จื่อวางสายไป ขมวดคิ้วอันงดงามของเธอ

สองคนนี้เล่นอะไรกันอยู่กันแน่เนี่ย?

แต่มีหานชิงอยู่กับเสี่ยวเหยียน ก็ไม่ต้องห่วงว่าอีกฝ่ายจะเป็นอันตรายอะไร เพียงแต่เธออยากรู้ว่าระหว่างทั้งสองเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และเกี่ยวข้องกับสวี่เย็นหวั่นรึเปล่า

เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ

ตอนนี้หานมู่จื่อออกจะรู้สึกเสียใจ ที่เธอน่าจะบอกเรื่องนี้กับเสี่ยวเหยียนเสียก่อน แต่ด้วยเพราะยุ่ง และเธอก็คิดว่าสวี่เย็นหวั่นไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ก็เลยไม่ได้สนใจ

ไม่คิดเลยว่า…..ใจคนจะเปลี่ยนไป

หลายครั้งที่คนเราไม่อาจจะควบคุมพฤติกรรมของตนได้ จนกลายเป็นทำเรื่องที่ผิดไปอย่างเสียไม่ได้

ช่างมันเถอะ เธอจะไม่คิดมากแล้ว พวกเขาก็ไม่อยู่ด้วย เธอเองควรจะรีบกลับได้แล้ว

เกรงว่าถ้ากลับดึกหล่ะก็ ครั้งหน้าเย่โม่เซินจะไม่ให้เธอออกมาแล้ว

เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก…

เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก…

Status: Ongoing

ถูกบังคับเป็นตัวแทนของงานแต่งงานนี้ เธอแต่งงานกับผู้ชายที่พิการแต่กลับมีอํานาจ ใหญ่ “ฉันเปโม่เซินไม่เอาผู้หญิงที่ท้องและไม่รู้ว่าพ่อของลูกเป็นใครเด็ดขาด”เดิมที่คิดว่า งานแต่งงานนี้เป็นการแลกเปลี่ยน แต่เธอกลับเผลอใจ ไปไปมามา สุดท้ายเธอก็จากไป ด้วยความเสียใจผ่านไปหลายปี ลูกชายที่หน้าตาคล้ายกับเขามากตบหัวของเปโม่เซิน ด้วยฝ่ามือเล็กๆ “พ่อคนร้าย นายว่าใครเป็นเด็กที่ไม่รู้ว่าพ่อของตัวเป็นใคร ?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท