บทที่ 1432 ดูแลคุณอย่างดี
ดูหน้าครั้งสุดท้าย?
บทที่หานชิงน้อยถูกน้าพยาบาลจูงมือเข้าไป เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ สองขาน้อยๆของเขาแทบจะล้มลงไปคุกเข่าทันที โชคดีที่น้าพยาบาลดึงไว้ได้ทัน
แต่ในหัวของหานชิงน้อยในตอนนี้ หลงเหลือเพียงแค่คำพูดที่หมอคุยกับแม่
ขอเชิญญาติเข้าไปดูหน้าคนไข้เป็นครั้งสุดท้ายครับ
ดูหน้าครั้งสุดท้าย? ดูหน้าครั้งสุดท้าย….
น้าพยาบาลก็ได้ยินคำพูดประโยคนี้เช่นกัน เมื่อตั้งสติขึ้นมาได้จึงหันไปมองเด็กน้อยที่อยู่ด้านข้าง ทิ้งตัวลงไป “เด็กน้อย หนู…”
หล่อนอยากพูดว่าหนูไม่ต้องเสียใจไป แต่เขาเสียพ่อไปนะ หล่อนจะพูดแบบนี้ออกไปได้ยังไง? จะไม่เสียใจได้ยังไงล่ะ?
วินาทีนั้น น้าพยาบาลไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไร อันที่จริงเหตุการณ์เช่นนี้หล่อนเห็นมาหลายต่อหลายครั้งในโรงพยาบาล ทุกครั้งคิดว่าตัวเองชินชาแล้ว แต่ทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่ต้องจากลาเช่นนี้ ยังรู้สึกปวดใจอยู่ทุกครั้ง
คนที่จากไปไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว แต่คนที่ยังอยู่ต้องแบกรับความเจ็บปวดเสียใจไว้
หานชิงน้อยยืนอยู่ตรงที่เดิม ผ่านไปสักพักจึงเดินเข้าไปหาแม่ของตัวเอง
คุณนายหานตกใจมาก หรือพูดได้ว่าไม่กล้าเชื่อว่าเรื่องนี้คือเรื่องจริง จึงเหม่อลอยไม่ได้สติไปสักพักใหญ่ จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้น
“แม่”
คุณนายหานจึงตั้งสติขึ้นมาได้ หล่อนยังคงก้มหน้าลงเช่นเดิม เมื่อเห็นลูกชายของตัวเองเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ดวงตาของหล่อนก็มีน้ำตาอันรุ่มร้อนไหลลงมาทันที
“ชิง…ชิงเอ๋อ”
เมื่อพูดขึ้น หล่อนก็รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของตัวเองสะอึกสะอื้นมาก ควบคุมน้ำตาตัวเองไว้ไม่อยู่ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นแม่คนแล้ว จะเป็นแบบนี้ไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องหันหลังไปปาดน้ำตาของตัวเองออก และหันกลับมาหาหานชิงอีกครั้ง คุณนายหานฝืนยิ้มออกมา เพียงแต่รอยยิ้มนี้กลับดูแย่กว่าการร้องไห้มาก
เมื่อเห็นแม่เป็นเช่นนี้ หานชิงน้อยรู้สึกปวดใจมากเหลือเกิน
“ทำไมลูกถึงกลับมาแล้วล่ะ?” คุณนายหานนั่งลงไป ยิ้มและลูบใบหน้าของหานชิง: “พ่อรอลูกอยู่ด้านใน เดี๋ยวแม่พาลูกเข้าไปด้วยกัน พวกเราเข้าไปพูดกับพ่อดีไหม?”
หานชิงเม้มปากไว้ไม่พูดอะไร
“ชิงเอ๋อเป็นเด็กดีนะ ตอนนี้พ่อต้องอยากฟังชิงเอ๋อพูดแน่นอน เดี๋ยวชิงเอ๋อต้องห้ามร้องไห้นะ”
สุดท้าย คุณนายหายจึงจูงมือลูกตัวเองเข้าไปดูหน้าพ่อหานเป็นครั้งสุดท้าย
สำหรับหานชิงแล้ว ทั้งชีวิตนี้เขาไม่มีทางลืมเรื่องนี้ได้ลง และเรื่องนี้ถือเป็นปีศาจที่ครอบงำจิตใจเขามาตั้งแต่เด็กจนโต ไม่สามารถกำจัดออกไปได้
ไม่สามารถเห็นไฟและเทียนได้
โดยเฉพาะวันเกิดของตัวเอง เขาไม่อยากจดจำอีกแล้วว่าวันไหนคือวันเกิดของตัวเอง วันนั้นตัวเองทำอะไร
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา การตายของพ่อในเหตุการณ์ไฟไหม้นั้นคอยปรากฏอยู่ในความฝันเสมอ เมื่อตื่นขึ้นมาเหงื่อก็ท่วมไปทั่วทั้งตัว ภาพเหตุการณ์ในอดีตคอยปรากฏขึ้นมาในความฝันอยู่ตลอด ถึงแม้ว่าตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา กัดกินแสงสว่างจนมองไม่เห็นอะไร
“เหยียนเหยียน…” ในความสับสนนั้น หานชิงพูดชื่อเสี่ยวเหยียนขึ้นมาเบาๆ เปลวไฟที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเสี่ยวเหยียน จากนั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นพ่อของตัวเอง ที่ถูกคานบ้านหล่นทับใส่ตัวจนล้มไปกองบนพื้น เพียงเพื่อที่จะเข้ามาช่วยตัวเอง
ไม่..ไม่ได้ เขาไม่สามารถให้เรื่องราวในอดีตเกิดซ้ำขึ้นอีกครั้ง
สติของหานชิงค่อยๆกลับคืนมา ตอนนั้นเขาช่วยพ่อไว้ไม่ได้ ต้องเสียใจไปทั้งชีวิต ตอนนี้เขาจะทำผิดพลาดเหมือนในอดีตไม่ได้อีกแล้ว
ถ้าเหยียนเหยียนต้องเป็นอะไรเพราะเขา ต่อให้เขาตายไปหนึ่งครั้งก็คงชดเชยอะไรกลับมาไม่ได้
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เขาห้ามให้หล่อนเป็นอะไรไปเด็ดขาด!
หานชิงสลัดความคิดทุกอย่างทิ้งไป และรีบตรงเข้าไปค้นหาต่อ
เสี่ยวเหยียนแอบอยู่ภายในมุมห้องหนึ่งของโรงแรม น้ำในห้องน้ำยังคงเปิดอยู่ แต่แรงอัดมีไม่มาก ประกอบกับเปลวไฟที่แรงเกินไป ทำให้ไม่สามารถดับไฟได้
หล่อนสำลักควันจนน้ำตาไหล จนรู้สึกหายใจลำบาก สุดท้ายจึงทำได้เพียงเข้าไปแอบอยู่ในห้องน้ำ
สิ่งที่โชคดีมากก็คือ หล่อนไม่ได้รับบาดเจ็บ จึงทำได้เพียงอธิษฐานอยู่ภายในใจ ว่าจะมีคนเข้ามาช่วยหล่อนออกไป
คนที่หล่อนคิดถึงเป็นคนแรกคือหานชิง แต่ถ้าหานชิงเข้ามา ไฟไหม้เยอะขนาดนี้ เขาต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน
เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนจึงรีบส่ายหน้าทันที และคิดว่าไม่ให้เขาเข้ามาดีกว่า
ความทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ ให้ตัวเองแบกรับคนเดียวก็พอแล้ว
เสี่ยวเหยียนเหยียนค่อยๆนั่งลงไป ตอนแรกหล่อนยังคิดจะช่วยตัวเอง แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานสักพัก หล่อนค่อยๆรู้สึกอ่อนแรงลง
ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนรู้สึกเหมือนมีใครบางคนเรียกชื่อหล่อนอยู่
“เหยียนเหยียน!”
“คุณอยู่ที่ไหน? ถ้าได้ยินตอบผมด้วย!”
ตอนแรก เสี่ยวเหยียนคิดว่าเป็นภาพหลอน ไม่เช่นนั้นตอนนี้หล่อนจะได้ยินเสียงหานชิงได้อย่างไร?
เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนจึงจับหน้าของตัวเองและหัวเราะเยาะขึ้น คงเป็นเพราะหล่อนคิดถึงหานชิงมากเกินไป จึงทำให้เกิดเสียงหลอนขึ้นมาในหู
“เหยียนเหยียน!”
เสียงดังมากขึ้นและใกล้ขึ้นกว่าเมื่อครู่ เสี่ยวเหยียนตกใจมาก จึงเงยหน้าขึ้นหันไปมองทางต้นเสียง เงาของร่างสูงใหญ่กำลังฝ่าเปลวไฟเข้ามา จากนั้นวิ่งมาทางหล่อน
แปะ——
จนกระทั่งเขาเหยียบโดนน้ำ จนหยดน้ำกระเด็นโดนหน้าของเสี่ยวเหยียน หล่อนยังคงนั่งเหม่ออยู่ที่เดิม
ปะ…เป็นไปได้ยังไง? ทำไมหานชิงถึงมาอยู่ตรงนี้ได้?
บทที่หานชิงหาเสี่ยวเหยียนเจอ เห็นหล่อนนั่งยองอยู่ตรงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น รีบวิ่งเข้าไปดึงหล่อนขึ้นมา จากนั้นตรวจดูว่าร่างกายหล่อนมีบาดแผลหรือไม่
แต่สายตาของเสี่ยวเหยียนกลับจ้องมองหานชิงไม่ขยับ ริมฝีปากขยับขึ้นด้วยความอ่อนแรง “คะ..คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”
เมื่อได้ยินเสียงของหล่อน หานชิงจึงมั่นใจแล้วว่าตัวเองหาหล่อนเจอแล้ว จึงรีบกอดหล่อนไว้ในอ้อมอก
หลังจากที่เสี่ยวเหยียนถูกเขาดึงไปกอดไว้ในอ้อมอก ได้กลิ่นตัวที่คุ้นเคยจากเขา แต่ในขณะเดียวกันก็สังเกตเห็นว่าชายเสื้อและกางเกงของเขาถูกไฟไหม้ หล่อนอยากจะยื่นมือออกไปจับ แต่หานชิงกลับสังเกตเห็นก่อนจึงดึงหล่อนไว้ และจับมือหล่อนไว้แน่น
“ผมจะพาคุณออกไป”
“ทำไมคุณต้องเข้ามาด้วย?” เสี่ยวเหยียนถามด้วยความร้อนใจ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานชิงจึงนิ่งชะงักไปทันที จากนั้นก็หันไปมองหล่อน
ท่ามกลางเพลิงไฟ สายตาของเสี่ยวเหยียนเต็มไปด้วยความทุกข์ใจและโมโห “คุณพูดสิ ว่าทำไมต้องเข้ามาด้วย? ไฟไหม้เยอะขนาดนี้ คุณไม่กลัวตายหรือไง?”
บรรยากาศในตอนนั้นเต็มไปด้วยเสียงของสิ่งของที่โดนเผาไหม้ ทันใดนั้นหานชิงก็เดินเข้าไปดึงหล่อนมาตรงหน้า ก้มหน้าจ้องหล่อน “คุณตกอยู่ในอันตราย ทำไมผมจะไม่มาล่ะ? หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ผมเป็นสามีของคุณแล้วนะ”
เสี่ยวเหยียนแทบจะหยุดหายใจ
“ดังนั้นที่คุณถามว่าทำไมผมต้องเข้ามาที่นี่? ถ้าไม่มาจะให้ผมมองคุณตกอยู่ในอันตรายหรือไง?”
เสี่ยวเหยียนเม้มริมฝีปากแน่น “คุณไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือไง? ไฟไหม้หนักมากขนาดนี้ ใครจะไปรู้ว่าคุณเข้ามาแล้วจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้น ทำไมนายถึงได้โง่ขนาดนี้?”
“หึ” หานชิงยิ้มเยาะ ดึงหล่อนมากอดในอ้อมอก “ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ผมมาแล้วก็สามารถปกป้องดูแลคุณได้อย่างดีไงล่ะ รอผมพาออกไปด้านนอกได้อย่างสบายใจได้เลย”
เมื่อพูดจบ หานชิงจึงกวาดสายตามองไปรอบๆ จากนั้นพูดขึ้น: “รอผมอยู่ตรงนี้ครู่เดียวนะ”
จากนั้นไม่รอให้เสี่ยวเหยียนได้ตอบอะไร มือของเขาก็ปล่อยหล่อนออกและวิ่งออกไป สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปอย่างมาก “คุณจะไปไหน? หานชิง!”
จากนั้นไม่มีเสียงอะไรตอบกลับ ใจของเสี่ยวเหยียนค่อยๆหม่นหมอง ไฟไหม้เยอะขนาดนี้แล้วเขาจะออกไปไหนอีก?
