บทที่1481 กลัวที่ไหนกัน
“เชอะ!” เจียงเสี่ยวไป๋เชอะเขาคำนึงทันที:“ใครจะเอาเงินของคุณ ฉันเองก็หาเงินเก่งไม่ใช่ย่อยเลยนะ เอาเถอะ ในเมื่อคุณสปอร์ตขนาดนี้ งั้นถึงเวลาฉันก็ออกเงินสินสอดเยอะหน่อยก็แล้วกัน ฉันไม่เอาของคุณฟรีๆหรอก!”
ถึงแม้แต่งงาน แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะให้อีกฝ่ายออกเงินหมด จุดนี้เจียงเสี่ยวไป๋แยกย้ายได้
แต่หลังจากเซียวซู่ฟังแล้ว กลับขมวดคิ้ว เสียดายเจียงเสี่ยวไป๋ไม่สนใจเขาแล้ว แค่ดึงเขาเข้าร้าน: “พวกเราบอกความคิดของพวกเราออกมาก่อน จากนั้นค่อยรวมเป็นหนึ่งเดียว คุณคิดว่าแบบนี้เป็นไงบ้าง?”
“โอเคครับ”
ทั้งสองใช้เวลาไปประมาณสองสามชั่วโมงถึงคุยเสร็จ พอตอนจากไป เจียงเสี่ยวไป๋ถึงตระหนักได้ว่าร้านของคนอื่นจะปิดร้านอยู่แล้ว ส่วนพวกเขาได้ทำให้พวกเธอเสียเวลาไปครึ่งชั่วโมงกว่าๆ
แต่แบรนด์ดังก็คือแบรนด์ดัง ถึงทำให้คนอื่นเสียเวลา แต่ท่าทีการบริการของพวกเธอนี่ไม่มีจะพูดจริงๆ
แต่เจียงเสี่ยวไป๋หิวจนกระสับกระส่าย กอดแขนของเซียวซู่และออดอ้อน:“อากาศหนาวจังเลย เราไปกินสุกี้กันเถอะ”
“โอเคครับ”เซียวซู่ก็คิดไม่ถึงว่าจะใช้เวลาเยอะขนาดนี้ สำหรับผู้ชายแล้ว ซื้อของไวที่สุด และให้ความสำคัญกับความประทับใจตั้งแต่ครั้งแรก
แต่ผู้หญิงก็จะไม่ค่อยเหมือนกัน อีกอย่างพอเลือกกับเสี่ยวไป๋แล้ว เซียวซู่ก็พบว่าของมากมายมีความรู้อยู่ในนั้นจริงๆ
ถึงแม้กลางดึกแล้ว แต่คนที่กินสุกี้ก็ไม่น้อยเลย โชคดีที่เซียวซู่กับเสี่ยวไป๋มาเช้า ได้ที่นั่งสุดท้าย
หลังจากพวกเขานั่งลงมา คนที่มาทีหลังก็ล้วนต้องเข้าแถวต่อคิวแล้ว
ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ จู่ๆเจียงเสี่ยวไป๋เห็นแหวนบนมือของตัวเอง ระยิบระยับใต้แสงไฟ เธอแกว่งนิ้วมือให้เซียวซู่ “แหวนวงนี้ตอนนั้นซื้อมาเท่าไหร่คะ หรือไม่เราเอาอันนี้ไปคืน?”
เซียวซู่ฟังแล้วอึ้งไปครู่หนึ่ง เหมือนคิดไม่ถึงว่าสามารถทำแบบนี้ได้ หลังจากตะลึงไปครู่หนึ่งถึงพูด: “ของที่ให้คุณแล้ว จะคืนกลับไปได้ยังไง? นอกจากคุณไม่เอาผมแล้ว ถึงมีวิธีทำแบบนี้”
ไม่อยากเอาเขาแล้ว?
แค่ฟังก็ไม่เป็นมงคลแล้ว ดังนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็เลยรีบกุมแหวนไว้ ทำหน้าเหมือนล้ำค่าสุดขีดและพูด:“งั้นก็ช่างเถอะ ใส่ไม่ได้ฉันก็เก็บมันไว้ ทั้งชาติก็ไม่คืนให้คุณเลย”
พอพูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ยังใกล้เข้าไปทิ่มนิ้วมือของเซียวซู่
“นี่ ฉันจะบอกคุณนะ พอตัดสินใจแล้วก็กลับใจไม่ได้ชั่วนิรันดร์แล้วนะ พองานแต่งกำหนดลงมา ต่อไปถึงคุณไม่อยากเอาฉัน คุณก็กำจัดฉันไม่ได้แล้วค่ะ”
พูดพวกนี้ก็เพื่อจงใจสะกิดเขา เธออยากให้เซียวซู่รู้ แต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นี่เป็นเรื่องทั้งชีวิตเลย
ตอนแรกเซียวซู่เงียบกริบไว้ ผ่านไปประมาณหลายวินาที เขากุมนิ้วมือของเจียงเสี่ยวไป๋ที่กำลังจิ้มเขาไว้“ขอแค่คุณไม่ทิ้งผม งั้นชาตินี้เซียวซู่ก็จะไม่มีทางทรยศคุณ”
น้อยมากที่เขาจะให้คำมั่นสัญญา แต่ถ้าให้คำมั่นสัญญาแล้ว ชาตินี้ก็จะรักษาคำมั่นสัญญาแน่นอน
เดิมทีบรรยากาศแบบนี้ดีมาก ถ้าไม่อยู่ร้านสุกี้ล่ะก็ เจียงเสี่ยวไป๋อยากกระโจนไปจูบเขาทีนึงจริงๆ
แต่เวลานี้ พนักงานกลับเริ่มเสิร์ฟอาหารแล้ว มาขัดจังหวะบรรยากาศระหว่างเจียงเสี่ยวไป๋กับเซียวซู่
เจียงเสี่ยวไป๋ได้แต่ดึงมือตัวเองกลับ หลังจากสุกี้เดือดแล้ว ทั้งสองได้เริ่มตั้งใจทานอาหารเย็น
ระหว่างทาน เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกอาหารต่างๆของสุกี้ร้านนี้ไม่เลว อีกอย่างน้ำซุปเมื่อเทียบกับที่เธอปรุงก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่
เซียวซู่รับผิดชอบลวกผัก แถมยังคีบผักให้เจียงเสี่ยวไป๋ ทั้งกระบวนการเทคแคร์เธอมากเป็นพิเศษ
เจียงเสี่ยวไป๋ว่างจนไม่มีอะไรทำ ก็เลยถามเขาว่า:“พวกเราตัดสินใจตามนี้เลยนะ แล้วจะบอกกับผู้ใหญ่เมื่อไหร่คะ?”
“ได้หมด ดูความคิดเห็นของคุณเลย”
คงจะเพราะทั้งสองได้พูดคุยเรื่องแต่งงานแล้ว ดังนั้นความรู้สึกของเจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ก็ไม่ถามเขา ก็เลยตัดสินใจเองซะเลย
“งั้นพรุ่งนี้หลังจากตื่นนอนเราก็พูดเลยนะ?”
“โอเคครับ”
เจียงเสี่ยวไป๋อารมณ์ฟินสุดๆ ในใจคอยคิดอยู่หลังจากแหวนทำออกมาจะมีหน้าตายังไง
แต่แค่คืนนี้ เจียงเสี่ยวไป๋นอนไม่หลับ กลางดึกพลิกไปพลิกมา เซียวซู่ที่นอนอยู่ข้างกายเธอก็นอนไม่หลับเหมือนกัน แต่เซียวซู่ค่อนข้างเงียบสงบ ส่วนเจียงเสี่ยวไป๋กลับพลิกไปพลิกมาสารพัดอย่าง
จนสุดท้าย เซียวซู่กดมือของเธอที่ขยับไปมั่วไว้
“เป็นอะไรไป?”
เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหัว:“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันก็แค่ตื่นเต้นนิดหน่อย อีกอย่างรู้สึกไม่ค่อยสบายท้องด้วย”
“ไม่ค่อยสบายท้อง?”เซียวซู่เม้มริมฝีปากบางของตัวเอง มือล้วงลงไปข้างล่าง วางอยู่หน้าท้องของเธอ“เป็นเพราะเมนส์จะมาหรือเปล่า?”
ตอนที่ถามคำถามนี้ ใบหน้าที่อยู่ในความมืดมนของเซียวซู่แดงเล็กน้อย ถึงแม้ความสัมพันธ์ของทั้งสองสนิทชิดเชื้อมาก แต่เรื่องบางเรื่องยังไงซะก็ยังค่อนข้างเป็นส่วนตัวอยู่
เจียงเสี่ยวไป๋คิดไปครู่นึง วันพิเศษของตัวเองก็ใกล้ถึงแล้วจริงๆด้วย
แต่เธอไม่เคยปวดขนาดนี้มาก่อนนี่นา
“รินน้ำร้อนให้ฉันแก้วนึงได้มั้ยคะ?”
“โอเค ได้ครับ”
จากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ดื่มน้ำร้อนไปหน่อยแล้วหลับไป ปรากฏพอถึงเที่ยงคืน จู่ๆปวดท้องรุนแรงขึ้นมา ปวดจนปลุกเจียงเสี่ยวไป๋ตื่นขึ้นมาโดยตรง และเหงื่อออกท่วมตัว
เซียวซู่ที่กอดเธอนอนกระทั่งสามารถรู้สึกได้ถึงเหงื่อของเธอ สุดท้ายเจียงเสี่ยวไป๋ทั้งอาเจียนและท้องเสีย ถ่ายเยอะจนอ่อนเพลียไปทั้งคน ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงไปหมด
เซียวซู่เอาเสื้อคลุมตัวเองมาใส่ให้เธอ จากนั้นได้อุ้มเธอขึ้นมา:“ไปโรงพยาบาลเถอะ”
เจียงเสี่ยวไป๋ไม่มีแรงจะพูดและต่อต้าน คนทั้งคนอ่อนเพลียจนแม้แต่ตาก็ลืมไม่ขึ้น ซบอยู่ที่อ้อมกอดของเซียวซู่อย่างหรี่ตาไว้
หลังจากถึงโรงพยาบาล หมอได้ตรวจร่างกายให้เธอ พบว่าเจียงเสี่ยวไป๋ทานของที่ไม่ถูกสุขลักษณะเข้าไป ทำให้อาหารเป็นพิษ จึงได้ให้น้ำเกลือเธอ
ช่วงระหว่างที่ให้น้ำเกลือ เจียงเสี่ยวไป๋ก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย บนตัวคลุมผ้าห่มของทางโรงพยาบาลไว้
หลังจากให้น้ำเกลือไปขวดนึง เจียงเสี่ยวไป๋ถึงมีเรี่ยวแรงขึ้นมาหน่อย เธอลืมตามองเซียวซู่ที่เฝ้าอยู่ขอบเตียง ริมฝีปากยังซีดเซียวอยู่ “ตอนนี้หน้าตาของฉันขี้เหร่มากเลยใช่มั้ยคะ?”
เซียวซู่หยุดนิ่งไปครู่นึง จากนั้นได้ยื่นมือไปลูบจับหน้าผากขาวใสของเจียงเสี่ยวไป๋“คิดอะไรน่ะ? หลับตานอนดีๆ ผมเฝ้าอยู่ที่นี่”
เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้หลับตาลงอย่างเชื่อฟัง แต่ได้จ้องเซียวซู่ไว้
“ทำไมเราทานข้าวด้วยกัน ฉันอาหารเป็นพิษ แต่คุณกลับไม่เป็น?”
เซียวซู่คิดๆแล้วได้ตอบ:“ไม่ว่าพิษอะไรก็คงทำอะไรผมไม่ได้มั้ง?”
เตียงเสี่ยวไป๋ฟังแล้วแบะปาก“เหนื่อยจังเลย คืนนี้เพิ่งขอแต่งงาน ก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลย คุณว่าฟ้ากำลังลงโทษฉันหรือเปล่าเนี่ย? คนดูดวงดูถูกแล้วใช่มั้ย ที่จริงเราไม่เหมาะสมกัน?”
ตอนแรกเธอบอกตัวเองขี้เหร่มาก เซียวซู่ฟังแล้วก็ไม่ค่อยชอบใจ ตอนนี้ถึงขั้นพูดคำพูดที่ไม่เหมาะสม หลังจากเซียวซู่ฟังแล้วจนปัญญาสุดๆ โน้มตัวใกล้มาที่เธอและพูดเตือนเสียงเบา: “ถ้าคุณไม่อยากให้คนอื่นเห็นผมจูบคุณในที่สาธารณะ งั้นก็ห้ามพูดจาเหลวไหล”
เขาใกล้เข้ามากระชั้นชิดมาก ระยะห่างแบบนี้เจียงเสี่ยวไป๋สามารถเห็นรูขุมขนและเส้นขนบนใบหน้าเขา เธออดหัวเราะไม่ได้ จากนั้นได้พูดเสียงเบา:“กลัวที่ไหนกัน? ฉันไม่มีอะไรจะต้องกลัว แต่แค่ตอนนี้ฉันขี้เหร่ขนาดนี้ ถ้าคุณจูบลง งั้นคุณก็มาสิ”
เซียวซู่ไม่พูด แค่จ้องมองเธอไว้ จากนั้นค่อยๆก้มหน้าลง ริมฝีปากบางประทับอยู่ที่ริมฝีปากซีดเซียวของเธอ
