บทที่1569 กระดาษเปล่า
“พี่ชายก็อยู่ด้วย?”
เวินจิ่งหรัวยิ้มออกมาเสียจนดูอ่อนโยนอย่างมาก กระซิบกระซาบออกมาเบาๆ
“ใช่แล้ว ฉันกับพี่ชายเธอเป็นเพื่อนกัน งานวันเกิดฉัน เขาจะต้องมาอยู่แล้ว”
กลัวว่าถางหยวนหยวนจะไม่เชื่อ เวินจิ่งหรัวก็เลยคิดอยู่เล็กน้อย แล้วก็ได้เสริมไปอีกประโยคนึง “แล้วยังมี ฉู่เฟิงก็อยู่ด้วยนะ”
“พี่ฉู่เฟิงก็อยู่ด้วย?”
ถางหยวนหยวนค่อนข้างที่จะเชื่ออยู่บ้าง เพราะว่าพี่สาวคนตรงหน้ายิ้มให้เธออ่อนโยนมากเลย อีกอย่างกลิ่นน้ำหอมบนร่างเธอก็หอมมากด้วย
แต่จางเสี่ยวลู่ก็ได้เอ่ยเยาะออกมา “แค่คำพูดไม่กี่คำก็คิดจะมาพิสูจน์ว่าเป็นเพื่อนของพี่ชายหยวนหยวนแล้ว อย่างนี้มันก็ตื้นเขินเกินไปไม่มีแรงโน้มน้าวใจเลย? ถ้าเธอเป็นเพื่อนพี่ชายเธอจริงๆก็ดีอยู่ แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ? ถึงตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับหยวนหยวน พวกเราอยู่กับเธอ จะบอกกับคนในครอบครัวเธอยังไง?”
หยวนเย่าหันเองก็สุดยอดเหมือนกัน ตอนนี้ได้เอ่ยคล้อยตามกันออกมาทันที “ใช่ๆ พวกเราออกมากับเธอ ถ้าเธอจะพาเธอไป ถึงตอนนั้นพวกเราจะอธิบายออกไปยังไง?”
เห็นผู้หญิงตรงหน้าสองคนที่แต่งตัวเสียทันสมัยสวยสุดๆนี้แล้ว รูปร่างหน้าตาดูฉลาดไม่เหมือนกับถางหยวนหยวนเลยแม้แต่น้อย
ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็ เวินจิ่งหรัวก็ไม่ได้อยากจะสนใจพวกเธอเลย แต่เห็นท่าทางไม่ค่อยจะเต็มใจนักของทั้งสองคนนี้แล้ว เธอก็ได้เอ่ยพร้อมยิ้มจางๆออกไป “พวกเธอเป็นเพื่อนของหยวนหยวน งั้นก็ไปด้วยกันเถอะ? อย่างนี้พวกเธอก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว?”
หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่มองหน้ากัน มองเห็นแววตาของการบรรลุผลสำเร็จในดวงตาของอีกฝ่าย
“รถจอดอยู่ข้างนอก พวกเธอสามคนนั่งด้วยกันที่เบาะหลัง ไม่มีปัญหาใช่มั้ย? จริงสิ พวกเธอมีชุดเข้าร่วมงานวันเกิดกันหรือเปล่า?”
“จะว่ามีก็มี แต่ต้องกลับหอไปเอา”
“งั้นก็ช่างเถอะ นี่มันยุ่งยากเกินไป เดี๋ยวฉันให้คนหาให้เธอสักสองสามตัวแล้วกัน”
“งั้นก็ต้องขอบคุณพี่สาวแล้ว”
ถางหยวนหยวนยังลังเลอยู่เลย นึกไม่ถึงว่าหยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่จะตอบรับเธอออกไปเร็วขนาดนั้น ถึงขนาดที่พูดกับเธอออกมาว่า “อย่ากลัวไปเลยหยวนหยวน ขอแค่มีพวกเราอยู่ด้วย ถึงแม้ว่าหล่อนจะเป็นนักต้มตุ๋นก็ไม่กล้าจะทำอะไรเธอหรอก”
“ใช่ พวกเราสองคนจะปกป้องเธอเอง”
“พวกเราต้องไปกันจริงๆหรอ?”
“ไปสิ งานเลี้ยงวันเกิดสนุกนะ อีกอย่างพี่ชายเธอก็ไป เธอก็จะต้องไปสิ”
“ใช่ ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดพี่ชายเธอแอบเธอหาแฟนขึ้นมาจะทำยังไง?”
ได้ยินคำว่าแฟนคำนี้ ในดวงตาของถางหยวนหยวนก็เผยแววตาของความสับสนออกมา “พี่ชายหาแฟน?”
“อืม พี่ชายเธอหล่อเสียขนาดนั้น อยู่ที่โรงเรียนจะต้องมีผู้หญิงมากมายมาชอบเขา อยากจะจีบเขาแน่ๆ ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้แค่มองก็รู้แล้วว่าสนใจพี่ชายเธออยู่ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่วิ่งแจ้นมาเชิญเธอไปร่วมงานวันเกิดหล่อนหรอกนะ”
“แต่…”
ถางหยวนหยวนกัดริมฝีปากล่างของตัวเองด้วยความกลัดกลุ้มใจ ในใจของเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพี่ยี่ซูจะหาแฟน? แต่ที่พวกเธอพูดมามันก็ถูก พี่ชายหล่อขนาดนั้น มีผู้หญิงมากมายมาชอบเขาก็เป็นเรื่องปกติ
อีกอย่างไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะมีแฟน แต่…ในใจของเธอ ทำไมมันถึงได้รู้สึกหดหู่ใจอย่างนี้กัน?
ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงนั่งเงียบตลอดทางไปงานวันเกิด
แต่ผลสุดท้ายหลังจากที่มาถึงงานวันเกิดแล้ว เห็นอาหารอร่อยวางอยู่เต็มโต๊ะ ความรู้สึกหดหู่ใจของเธอก็ได้หายไปจนเกลี้ยง แม้แต่ชุดก็ยังไม่อยากจะเปลี่ยน ก็อยากจะกินอาหารขึ้นมาแล้ว
หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ต่างก็ไปเปลี่ยนชุดกัน แต่เธอกลับกอดเค้กกัดลงไปคำแล้วคำเล่า
เวินจิ่งหรัวนั่งลงตรงหน้าเธอ
“หยวนหยวน ถึงยังไงวันนี้ก็เป็นงานวันเกิดของพี่สาว เธอไม่คิดจะไปเปลี่ยนชุดกับพวกเธอหน่อยหรอ? อีกเดี๋ยวจะมีคนมาเยอะเลยนะ”
ได้ยินอย่างนั้น ถางหยวนหยวนก็โคลงศีรษะออกไป “พี่สาว ไม่ต้องหรอก”
รูปร่างเธอไม่ดี อ้วนกลมดิ๊กไปหมด คาดว่าคงจะไม่มีชุดที่เหมาะกับเธอหรอก
แต่เวินจิ่งหรัวนั้นกลับชอบเด็กน้อยที่ผิวขาว ทั้งยังอมชมพูตรงหน้าเธอจริงๆ ขาวนวล น่ารัก บริสุทธิ์เสียจนประหนึ่งน้ำก็ไม่ปาน
ช่างเหมือนกับน้ำจริงๆเลย เห็นเธอนั่งกินอยู่ตรงนั้นอย่างไม่คิดอะไรทั้งนั้น เวินจิ่งหรัวก็คิดถึงตัวเองในตอนนี้ เธอกับเด็กสาวคนตรงหน้าช่างต่างกันลิบลับเลยจริงๆ
ไม่รู้ว่าเด็กน้อยอย่างนี้เมื่อตอนที่อายุเท่าเธอ จะเป็นยังไงกัน?
เธอยื่นมือออกไปลูบหัวของถางหยวนหยวนเบาๆ เอ่ยพูดยิ้มๆออกไปเบาๆ “ไม่อยากเปลี่ยนก็ไม่เป็นไร งั้นก็นั่งอยู่อย่างนี้เถอะ เธอนั่งกินอยู่ตรงนี้ พี่สาวจะไปดูแขกสักหน่อยว่ามากันครบแล้วหรือยัง?”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่สาว”
จากนั้นเวินจิ่งหรัวก็ลุกขึ้นไปด้านนอกห้องโถง หาที่เงียบๆโทรหายู่ฉือยี่ซู
แน่นอนว่าเธอไม่มีเบอร์ของยู่ฉือยี่ซู จึงโทรไปยังเบอร์ของจงฉู่เฟิงแทน
จงฉู่เฟิงตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้น เหลือบมองเลขท้ายที่ปรากฏขึ้นมา ก็รู้ได้ทันทีว่าคนนี้เป็นใคร อันที่จริงทุกครั้งที่เธออยากจะหายี่ซูก็จะโทรมาหาเขาทันที
หลังจากที่ผ่านเรื่องครั้งที่แล้วมา จงฉู่เฟิงก็หมดความอดทนกับผู้หญิงพวกนี้แล้วจริงๆ หลังจากที่รับไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรออกมาก็ได้พูดออกไปว่า “อย่าโทรมาอีก ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่รับสายเธออีก ผู้หญิงคนเดียววันทั้งวันไม่เบื่อบ้างหรือไง?”
“จงฉู่เฟิง นายไม่อยากรู้หรอว่างานวันเกิดฉันพาใครมา?”
“เหอะๆ เธอจะพาใครมาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันสนใจหรือไงว่าเธอจะพาใครมา?”
“เธอตอนนี้ กำลังนั่งกินเค้กอยู่ตรงนั้นน่ะ เด็กที่เห็นของกินแล้วตาเป็นประกายออกมา ฉันเรียกให้เธอไปเปลี่ยนชุด เธอก็ไม่สนใจ จงฉู่เฟิง นายคิดว่าเธอเป็นใครกันนะ?”
เดิมจงฉู่เฟิงก็คิดจะด่าเธอออกไปอีก แต่หลังจากที่ได้ยินเธอพูดจบแล้ว ก็ยืนแข็งค้างอยู่ตรงนั้น นานกว่าจะมีการตอบอะไรกลับออกไป “แม่งเอ๊ย เวินจิ่งหรัวเธอว่าใครนะ?”
“นายว่าไงล่ะ? ก็คงจะเป็นคนที่นายคุ้นเคยที่สุด เธอน่ารักจริงๆเลยนะ ใสสะอาด เหมือนกับกระดาษเปล่าไม่มีผิด บนโลกนี้มีผู้หญิงอย่างนี้ได้ยังไง จงฉู่เฟิงนายคิดว่าไงล่ะ?”
จงฉู่เฟิงที่จากเดิมยังมีสายตาที่ไม่จริงจังนัก แต่หลังจากที่ได้ยินว่าถางหยวนหยวนอยู่กับทางเวินจิ่งหรัวที่นั่น ตัวเขาก็เปลี่ยนมาจริงจังขึ้นมา
“เธอแม่งหมายความว่าอะไรกันแน่ เธอคิดจะทำอะไร? เวินจิ่งหรัวฉันขอเตือนเธอเอาไว้ ถ้าเธอกล้าทำอะไรซี้ซั้วขึ้นมา อย่าว่าแต่พี่ซูจะว่ายังไงเลยนะ ฉันจงฉู่เฟิงจะเป็นคนแรกที่ไม่ปล่อยเธอไปแน่”
“จะกังวลขนาดนี้ไปทำไม? ฉันก็แค่เชิญเธอมาร่วมงานวันเกิดของฉันเท่านั้นเอง จงฉู่เฟิง นายช่วยบอกยี่ซูสักหน่อยแล้วกันนะ ฉันรอเขามาอยู่”
พูดจบ เวินจิ่งหรัวก็ไม่พูดไร้สาระกับจงฉู่เฟิงอีก วางสายไปทันที
จงฉู่เฟิงยังคิดที่จะพูดอะไรอีก ก็ได้ยินเสียงสัญญาณไม่ว่างดังออกมาจากโทรศัพท์ โกรธจนเขาอยากจะทุบโทรศัพท์ไปเสียตรงนั้นเลย ตอนที่หันกลับไปก็เห็นยู่ฉือยี่ซูมองเขามาอย่างเย็นชา
“เป็นอะไรไป?”
“สายของเวินจิ่งหรัว…”
ได้ยินคำว่าเวินจิ่งหรัวสามคำนี้แล้ว คิ้วของยู่ฉือยี่ซูก็อดไม่ได้ที่ขมวดเข้าหากัน รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมถึงเป็นเธออีกแล้ว?
“เธออยากให้นายไปร่วมงานวันเกิดเธอ” จงฉู่เฟิงลังเลอยู่สักพักกว่าจะเล่าเหตุการณ์ที่ชัดเจนออกไป
ได้ยินอย่างนั้น ยู่ฉือยี่ซูก้มลงสวมรองเท้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“หยวนหยวนถูกเธอพาไปที่งานวันเกิด”
คำพูดตรงท่อนหลัง กลับทำให้การกระทำของยู่ฉือยี่ซูหยุดอยู่กับที่
ผ่านไปสักพักนึง กว่าเขาจะเงยหน้าขึ้นมองไปทางจงฉู่เฟิง “เมื่อกี้นายว่าไงนะ? ใครถูกพาไปงานวันเกิดนะ?”
