บทที่1661 การหมั้น
ถางหยวนหยวนยังคงรออยู่ แต่ว่ายู่ฉือยี่ซูไม่พูดอะไรแล้วก็ไม่ขยับเลยด้วย เธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธอเรียกร้องมันมากเกินไปหน่อย
ดังนั้น มือของถางหยวนหยวนที่จับแขนเสื้อของยู่ฉือยี่ซูไว้ก็ค่อยๆ ไหลลง เหมือนกับว่าเรี่ยมแรงได้หายไป ดวงตาของเธอหลุบลง บนขนตาที่เรียวยาวของเธอมีหยดน้ำตา
ช่างมันเถอะ ที่แท้แล้วเธอก็ต้องการมากเกินไปจริงๆ ถางหยวนหยวนคิด
เธอ รอไปก่อนดีกว่า
อย่างไรก็ตาม ตอนที่มือของถางหยวนหยวนตกลงมาจนถึงล่างสุดนั้น จู่ๆ ก็ถูกมือของยู่ฉือยี่ซูจับไว้ มือหนาของเขาอบอุ่นอย่างยิ่ง ห่อหุ้มมือเล็กๆ ของสาวน้อยเอาไว้
ถางหยวนหยวนอึ้งไป และเงยหน้าขึ้นทันที
ใบหน้าที่หล่อเหลาของยู่ฉือยี่ซูนั้นขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้าเธอ จนสุดท้ายถางหยวนหยวนเห็นแค่เพียงคางของเขาเท่านั้น
แล้วก็มีสัมผัสที่อ่อนโยนตรงหน้าผาก
เหมือนกับมีอะไรบางอย่างระเบิดอยู่ในสมองของเธอ ทำให้สมองของถางหยวนหยวนนั้นว่างเปล่า เธอสูญเสียปฏิกิริยาตอบสนองไปเลย ยืนนิ่งบื้ออยู่ตรงนั้น เหมือนกับว่าถูกตรึงไว้อะไรยังงั้น
ปากของยู่ฉือยี่ซูไม่ได้หยุดอยู่นานเท่าไหร่นัก ทำอย่างผิวเผินมาก แล้วก็ดูเหมือนเด็กๆ ไม่มีประสบการณ์ ไม่ผ่านก็ผละออก
หลังจากนั้นเขาก็บีบมือเล็กๆ ของถางหยวนหยวน น้ำเสียงทุ้มและแหบ “ตอนนี้พอใจรึยัง? ”
ถางหยวนหยวนไม่ได้ตอบสนอง ยังคงยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น
ผ่านไปครู่หนึ่ง ยู่ฉือยี่ซูก็เห็นว่าเธอยังคงมองมาที่เธอพร้อมกับเบิกตากว้าง ก็ยื่นมือไปแตะจมูกเธอเบาๆ “อึ้งไปเลยเหรอ? เธอเป็นคนบอกให้พี่จูบเองไม่ใช่เหรอ? ”
การกระทำที่สนิทสนมทำให้สติของถางหยวนหยวนค่อยๆ ฟื้นคืนกลับมา เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง หลังจากสงบลงสักพักก็ค้นพบเสียงของตัวเองกลับมา
ใช่แล้วเธอเป็นคนขอให้เขาจูบเอง แต่ว่าก่อนหน้านี้เขาไม่เคยตกลงเลย ใครจะไปรู้ว่าหลังจากนั้นจู่ๆ เขาจะ……
สรุปก็คือ ตอนนี้หัวใจของถางหยวนหยวนเต้นแรงมาก
หลังจากตั้งสติกลับมาได้แล้วนั้น สีชมพูเชอร์รี่จางๆ ก็ค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของสาวน้อย ทั้งหูและคอ สุดท้ายแล้วถางหยวนหยวนก็สะบัดมือของยู่ฉือยี่ซูออก แล้วก็กระโดดหนีไปด้วยความเขินอาย
ยู่ฉือยี่ซูหยุดนิ่ง ก้มหน้ามองดูมือของตัวเองที่ถูกสะบัดออก หลังจากนั้นก็เอื้อมมือไปแตะริมฝีปากทั้งสองของตัวเองตรงนั้นเหมือนกับว่ายังมีอุณหภูมิและกลิ่นของเธอหลงเหลืออยู่
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ยู่ฉือยี่ซูก็หัวเราะออกมา
ถ้าเกิดรู้แต่แรกว่าแค่จูบหน้าผากแล้วจะไล่สาวน้อยคนนี้ไปได้ แล้วเขายังจะมีอะไรให้ลังเลกันอีกล่ะ?
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ยู่ฉือยี่ซูถึงนึกอะไรขึ้นได้ เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินไปเคาะประตูห้องของสาวน้อย
“ยังกินข้าวเช้าไม่เสร็จเลยนะ” เขาพูด
ด้านในนั้นเงียบเชียบไม่มีเสียงตอบรับ ยู่ฉือยี่ซูก็พูดอีกครั้ง “หยวนหยวน? ”
“หนูอิ่มแล้ว! ”เสียงของถางหยวนหยวนดูอึดอัดใจเล็กน้อย
ยู่ฉือยี่ซูเดาว่า เธอน่าจะยัดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มด้วยความเขินอาย มาคิดดูแล้วตอนเช้าเธอก็กินเข้าไปเยอะมากแล้ว ก็เลยไม่ได้ไปเร่งเธอ ได้แค่พูดว่า “เธอเตรียมตัวนะ เดี๋ยวพวกเรากลับบ้านกัน”
ไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน ตอนนี้ต้องไปส่งเธอกลับบ้าน แล้วก็อธิบายให้คนที่บ้านเธอฟัง
ตอนนี้ยู่ฉือยี่ซูไม่ได้มีความอยากอาหารแล้ว แต่ว่าซื้อข้าวของมาเยอะขนาดนั้นไม่กินก็เสียดาย ดังนั้นเขาก็เลยนั่งลงอีกครั้งและตัดสินใจกินอาหารที่เหลือ แล้วก็เก็บพวกกล่องอะไรทิ้งลงขยะไป
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ถางหยวนหยวนก็ยังไม่ออกมา ยู่ฉือยี่ซูก็เลยต้องเดินกลับไปเคาะประตูห้องเธออีกครั้ง
“หยวนหยวน เตรียมตัวเสร็จรึยัง? ”
“เสร็จแล้ว แป๊บหนึ่งค่ะ”
ถางหยวนหยวนในห้องนั้นตอบเขา ผ่านไปครู่หนึ่งก็เปิดประตูแล้วเดินออกมาจากห้อง หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็เปิดก๊อก แล้วก็เอาน้ำเย็นลูบหน้าตัวเอง
และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร ทั้งๆ ที่มันเป็นแค่การจูบอย่างผิวเผินที่หน้าผาก แต่หน้าเธอกลับแดงจนถึงตอนนี้
เธอตบหน้าตัวเองอยู่หลายครั้ง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง ถางหยวนหยวนถึงได้พบว่าอุณหภูมิที่ใบหน้าของตัวเองเริ่มลดลง
แล้วเธอก็เช็ดหน้าให้แห้ง หลังจากนั้นก็เดินออกมา
ยู่ฉือยี่ซูยืนอยู่ตรงหน้าประตูพอดี เมื่อเธอออกมาก็เห็นว่าผมที่หน้าผากของเธอยังคงเปียกเล็กน้อย ก็มีรอยยิ้มฉายขึ้นมาในดวงตาสีหมึกของเขา “เสร็จแล้วเหรอ? ”
ถางหยวนหยวนไม่พูดอะไร เข้าไปเก็บข้าวของในห้องนอน หลังจากนั้นก็เดินออกมา
“เก็บเสร็จแล้วค่ะพี่ พวกเราไปกันเถอะ”
“อืม”
หลังจากนั้นยู่ฉือยี่ซูก็พาถางหยวนหยวนออกมาจากโรงแรม
เพราะว่าไม่ได้กลับบ้านเลยทั้งคืน ดังนั้นยู่ฉือยี่ซูก็เลยไปส่งถางหยวนหยวนกลับตระกูลถางก่อน แต่ว่าระหว่างทางที่กลับนั้น ยู่ฉือยี่ซูก็ได้รับสายจากหม่ามี๊ของเขา
“ไอ้เด็กบ้า ตอนนี้อยู่ไหน? เตรียมจะกลับบ้านรึยัง? ”
“อืม”ยู่ฉือยี่ซูมองดูทาง แล้วก็พยักหน้า “กำลังอยู่ระหว่างทางกลับบ้านแล้ว”
“จะไปที่ไหน? ”
ยู่ฉือยี่ซูมองดูถางหยวนหยวนที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ แล้วก็พูดเบาๆ ว่า “จะไปส่งเธอกลับตระกูลถาง ทำไมเหรอครับ? ”
“ไปตระกูลถางทำไมกัน? หม่ามี๊เชิญนายถางกับคุณนายถางมาที่บ้านของเราแล้ว”
ยู่ฉือยี่ซู：“？”
“หมายความว่ายังไง？”
“หมายความว่ายังไงอะไร? ”หม่ามี๊ของยู่ฉือยี่ซูหัวเราะอย่างเย็นชาจากปลายสาย “เมื่อวานลูกพาคนอื่นออกไปข้างนอกและไม่กลับมาทั้งคืน หม่ามี๊ก็ต้องจัดการเรื่องให้พวกลูกเรียบร้อยไม่ใช่เหรอ? ”
พอได้ยินดังนั้น ยู่ฉือยี่ซูก็ค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่เพราะว่าหยวนหยวนอยู่ตรงนี้ คำบางคำเขาก็ไม่สามารถถามออกไปได้ตรงๆ
พอดีกับที่มีร้านสะดวกซื้ออยู่ริมถนน ยู่ฉือยี่ซูก็จอดรถ หลังจากนั้นก็หันไปพูดกับถางหยวนหยวนว่า “ไปซื้อน้ำก่อนนะ เธอรอพี่อยู่บนรถแป๊บหนึ่ง”
“อืมได้ค่ะ”
ที่จริงแล้วถางหยวนหยวนยังคงตกอยู่ในรอยจูบที่หน้าผากนั้น ดังนั้นรอบตัวเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอไม่ได้สนใจเท่าไหร่หรอก ดังนั้นยู่ฉือยี่ซูพูดว่าจะไปซื้อน้ำ เธอก็ไม่ได้สงสัยอะไรเลย ได้แต่นั่งรออย่างเชื่อฟังอยู่ที่เดิม
ปัง！
หลังจากลงจากรถไปแล้ว ยู่ฉือยี่ซูเข้าไปในร้านสะดวกซื้อแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออกอีกครั้ง
“ชิ กล้าทำไม่กล้ารับหรือยังไง ไม่กล้าพูดกับหม่ามี๊ให้เคลียร์ต่อหน้าสาวน้อยยังงั้นเหรอ? ”
ถึงแม้ว่ายู่ฉือยี่ซูจะโตแล้ว แต่ว่ายังปฏิบัติกับหานมู่จื่อเหมือนตอนที่ยังเป็นเด็ก แต่ว่าตอนนี้เขาเก้อเขินที่จะเรียกหานมู่จื่อว่าหม่ามี๊เหมือนตอนเด็กๆแล้ว ตอนนี้เขาจะค่อนข้างซ่อนอารมณ์ความรู้สึก
“อะไรคือกล้าทำไม่กล้ารับ ผมทำอะไร? ”
“ลูกทำอะไรยังงั้นเหรอ? ลูกทำอะไรลงไปแล้วไม่รู้ตัวเองรึยังไง? ต้องให้หม่ามี๊บอกเหรอ? สาวน้อยพึ่งจะบรรลุนิติภาวะเมื่อวานนี้เอง ลูกก็พาเธอออกไปค้างคืนข้างนอกแล้ว”
ยู่ฉือยี่ซูหายใจหนักขึ้น “นั่นก็เพราะว่าเมื่อคืนฝนตกหนักมาก หลายที่น้ำท่วม”
“แล้วมันยังไงกัน? ใครสนใจว่าพวกลูกมีเหตุผลอะไรกัน ทุกคนรู้แค่ว่าลูกพาเธอไปค้างคืนข้างนอก ลูกเป็นผู้ชายแน่นอนว่าจะไม่สนใจก็ได้ แล้วหยวนหยวนล่ะ? หรือว่าลูกจะให้เธอไม่สนใจเหมือนลูกเหรอ? ทำลงเหรอ? ”
ยู่ฉือยี่ซู：“ผม……”
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว รีบพาเธอกลับมาได้แล้ว”
“หลังจากกลับไปแล้วล่ะ? ” ยู่ฉือยี่ซูมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“มาปรึกษาเรื่องงานหมั้นของพวกลูกไง หมั้นแล้ว ต่อไปพวกลูกอยากจะออกไปข้างนอกนานแค่ไหนก็ได้ จะมีปัญหาอะไรล่ะ? ”
พอได้ยินดังนั้น ยู่ฉือยี่ซูก็ขมวดคิ้วแน่น “เธอพึ่งจะบรรลุนิติภาวะ ยังไม่ทันขึ้นมหาลัยเลย จะให้หมั้นแล้ว? ”
