Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร

บทที่ 580 : พิธีตัดริบบิ้น – เริ่มธุรกิจ!
　　เมื่อได้ยินคำว่า‘เริ่มพิธีเปิด’ จากปากของหลิงหยุน ทุกคนไม่ว่าเพศใดวัยใด ต่างก็พากันลุกขึ้นยืน และสาวสวยที่อยู่ในห้องนอนต่างก็กรูกันออกมาล้อมรอบร่างของหลิงหยุนไว้
　　ท่านเสี่ยวหมอเทวดาเดินแทรกคนอื่นๆเข้าไปยืนข้างหลิงหยุนพร้อมกับพูดอย่างมีความสุข
　　“ได้เวลาตัดริบบิ้นแล้วสินะ!”
　　“เย้!ถึงเวลาตัดริบบิ้นแล้ว! ในที่สุดคลินิกของพี่หลิงหยุนก็เปิดซะที!”
　　เสี่ยวเม่ยหนิงส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นพร้อมกับเอื้อมมือไปโอบแขนของหลิงหยุนไว้ ใบหน้าสวยงามนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นอย่างที่สุด!
　　เสี่ยวเม่ยหนิงไม่สนใจสายตาของหญิงสาวคนอื่นๆที่พากันจ้องมองมาราวกับจะกินเธอ..
　　ในเวลานั้นใครก็ตามที่กล้าไปกอดแขนของหลิงหยุนไว้ เขาเองก็ไม่คิดที่จะห้ามอย่างแน่นอน แต่ดูเหมือนว่านอกจากเด็กสาวตัวแสบอย่างเสี่ยวเม่ยหนิง และไป๋เซียนเอ๋อแล้ว หญิงสาวคนอื่นๆได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆเท่านั้น
　　แม้แต่หลินเมิ่งหานเองก็ไม่ยังกล้ายิ่งเหยาลู่ด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่ ส่วนเหมี่ยวเสี่ยวเหมานั้นยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้
　　ทางด้านหนิงหลิงยู่และหลงหวู่นั้นตอนนี้ก็กำลังวุ่นอยู่กับการรับของขวัญอยู่ชั้นล่าง หากไม่เช่นนั้นแล้ว หญิงสาวทั้งสองคนคงจะกล้า และรวดเร็วกว่าเสี่ยวเม่หนิงอย่างแน่นอน
　　บรรดาคนสำคัญของงานต่างก็พากันเดินลงบันไดมาด้านล่างอย่างพร้อมเพรียงแต่ละคนล้วนแล้วแต่ดูมีสง่าราศีและอำนาจบารมีกันทั้งสิ้น ภาพที่เห็นต่อหน้าทุกคนในเวลานี้จึงค่อนข้างยิ่งใหญ่ และน่าประทับใจอย่างยิ่ง ผู้คนที่อยู่ด้านล่างนั้นได้แต่เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับร้องอุทานอยู่ในใจเงียบๆ
　　หลิงหยุนเป็นคนสุดท้ายที่เดินลงบันไดมาสองข้างของเขาประกบด้วยสาวงามอย่างเสี่ยวเม่ยหนิง และไป๋เซียนเอ๋อ ส่วนเฉิงเมี่ยนที่เดินลงบันไดมาก่อนหน้านี้ ได้แต่กัดริมฝีปากแน่นอย่างไม่พอใจ เพราะไม่ได้รับความสนใจเลยแม้แต่น้อย
　　หญิงสาวที่อยู่ด้านล่างต่างก็จ้องมองเสี่ยวเม่ยหนิงและไป๋เซียนเอ๋อด้วยความอิจฉาตาร้อน
　　ดูเหมือนว่าระหว่างที่ทุกคนอยู่ชั้นสองนั้นคงจะได้ทำความตกลงกันไว้แล้วว่า ใครกันที่จะเป็นผู้รับผิดชอบในการตัดริบบิ้น เพราะเมื่อหลิงหยุนลงมาถึง ก็พบว่าทุกคนยืนอยู่ในตำแหน่งของตนเองเรียบร้อยแล้ว
　　ทุกคนยืนแยกเป็นสองแถวและเว้นช่องกลางเป็นทางเดินไว้กับหลิงหยุน..
　　สองข้างนั้นมีฉินตงเฉี่วยท่านเสี่ยวหมอเทวดา หลี่ยี่เฟิง หลินเจิ้งกัง ถังเทียนห่าว เสี่ยวเฉิงเยี่วย เฉิงเทียน และคนอื่นๆอีกมากมายยืนเรียงรายกันเป็นแถวยาว
　　แม้เฉิงทียนจะเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองจิงฉูแต่ทั้งท่านหมอเสี่ยว และฉินตงเฉี่วยต่างก็บอกกับหลิงหยุนเป็นการส่วนตัวว่า ไม่ควรให้เฉิงเทียนเป็นผู้ตัดริบบิ้น และหลิงหยุนก็เห็นด้วย
　　ระหว่างที่หลิงหยุนเดินไปยืนตรงกลางประตูท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่จ้องมองมานั้นหลิงหยุนก็ร้องเรียกหนิงหลิงยู่ หลงหวู่ และหลินเมิ่งหาน
　　หญิงสาวทั้งสามคนนั้นคนหนึ่งเป็นน้องสาวของเขา คนหนึ่งเป็นคู่หมั้น ส่วนอีกคนเป็นภรรยาของหลิงหยุน
　　จากนั้นหลิงหยุนจึงร้องเรียกเสี่ยวเม่ยหนิงและเหยาลู่ให้มายืนข้างๆหญิงสาวทั้งสามคนด้วย แต่เหยาลู่กับส่ายหน้าพร้อมกับโบกมือปฏิเสธให้หลิงหยุน แต่เขากลับใช้กระแสจิตบอกกับเหยาลู่ว่า
　　-คุณสมควรต้องมายืนอยู่ตรงนี้กับผม!-
　　ที่นี่เป็นที่ของหลิงหยุนและหญิงสาวที่งดงามเหล่านี้ล้วนเป็นผู้หญิงของเขา หลิงหยุนคิดว่าควรทำเช่นไร เขาก็จะทำเช่นนั้น โดยไม่สนใจว่าวันนี้จะเป็นโอกาสพิเศษอะไร และไม่สนว่าจะมีใครอยู่ในงานบ้าง
　　หลิงหยุนเรียกไป๋เซียนเอ๋อและกงเสี่ยวลู่ให้มายืนข้างๆด้วยเช่นกัน แต่ทั้งคู่กลับส่ายหน้าปฏิเสธ ไป๋เซียนเอ๋อไม่ชอบอะไรที่ดูวุ่นวายบนโลกใบนี้ ส่วนกงเสี่ยวลู่นั้น แม้ในใจจะนึกตื่นเต้นดีใจ แต่ก็ยืนยันปฏิเสธ
　　ส่วนด้านเหมี่ยวเสี่ยวเหมานั้นเธอไม่ใช่ทั้งผู้หญิงของหลิงหยุน และไม่ใช่เจ้าของคลีนิค เธอจะไม่ไปยืนตัดริบบิ้นด้วยอย่างแน่นอน
　　หลิงหยุนกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะต้องเรียกเหลียงเฟิงอี้กับฉางหลิงให้มายืนด้วยแต่ฉินตงเฉี่ยวกับ
　　ระหว่างที่หลิงหยุนกำลังครุ่นคิดว่าจะต้องเรียกเหลียงเฟิงอี้และฉางหลิงมาด้วยนั้น ฉินตงเฉี่วยก็กระซิบบอกด้วยความโมโหอย่างมาก
　　“หลิงหยุน..เจ้าจะเริ่มได้หรือยัง แขกเหรื่อต่างก็มายืนร่วมยินดีกับเจ้าเป็นครึ่งวันแล้ว! ปล่อยให้ทุกคนยืนเป็นตัวตลกอยู่ได้!”
　　หญิงสาวคนอื่นๆมีแต่ต้องคอยเอาอกเอาใจหลิงหยุน แต่ฉินตงเฉี่วยนั้นแตกต่างกัน เพราะนอกจากนางแล้ว ก็ไม่มีหญิงสาวคนใหนที่จะสามารถควบคุมหลิงหยุนได้
　　“ข้าจะเริ่มเดี๋ยวนี้แล้ว!”
　　หลิงหยุนตอบยิ้มๆแต่ในใจกลับคิดว่ายังขาดคนสำคัญอีกหนึ่งคน จึงได้เดินไปที่มุมห้อง เชื้อเชิญเหล่ากุ่ยซึ่งดูเหมือนคนแก่ธรรมดาๆคนหนึ่งให้มายืนข้างตนเอง
　　หลิงหยุนมักรู้สึกอยู่เสมอว่าเหล่ากุ่ยที่เขาไม่รู้ภูมิหลังที่ชัดเจนนั้น เป็นผู้ที่ดีกับเขาเป็นพิเศษ เขาจึงไม่อาจปฏิบัติต่อเหล่ากุ่ยอย่างเย็นชาได้
　　“พ่อหนุ่ม.. ข้าเป็นชายแก่ธรรมดาๆเท่านั้น คงจะไม่เหมาะสม..”
　　แม้ปากจะพูดออกไปเช่นนั้นแต่ในใจของเหล่ากุ่ยกลับตื่นเต้นอย่างมาก เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าหลิงหยุนจะนึกถึงเขาในเวลาเช่นนี้ และต่อหน้าสายตาทุกคู่ เหล่ากุ่ยที่กำลังปฏิเสธนั้น ก็กำลังถูกหลิงหยุนดันตัวมาข้างหน้า
　　นอกจากฉินตงเฉี่วยกับท่านหมอเสี่ยวแล้วหลงเทียนเจียว และแขกเหรื่อคนอื่นๆ ต่างก็พากันงุนงงว่า ชายชราที่ดูธรรมดาๆ และไม่โดดเด่นอะไร เหตุใดจึงมีความสำคัญต่อหลิงหยุนเช่นนี้
　　“พ่อหนุ่ม..ข้าไม่ยืนข้างเจ้าหรอกนะ ขอข้ายืนข้างหลังเจ้าก็แล้วกัน..”
　　เหล่ากุ่ยพูดได้เพียงเท่านั้นและเขาตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออกอีก หลิงหยุนจึงได้แต่พยักหน้าตกลง
　　“ได้!”
　　และในพพิธีตัดริบบิ้นนี้ทั้งถังเมิ่งและตี้เสี่ยวอู๋ต่างก็สมควรที่จะมายืนเคียงข้างหลิงหยุนเช่นกัน แต่ตอนนี้ทั้งคู่นั้นยุ่งมากจริงๆ
　　…………..
　　“โอ้โห..โคตรเจ๋งเลย!”
　　เด็กหนุ่มเพลย์บอยทั้งห้าคนที่ยังคงเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นเมื่อเห็นจำนวนคนที่มายืนตัดริบบิ้นกับหลิงหยุนมากมาย แต่ละคนก็ได้แต่ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
　　หากไม่ใช่เพราะป้ายชื่อร้านที่ติดอยู่หน้าประตูทางเข้าพวกเขาคงคิดว่านี่เป็นพิธีเปิดอาคารใหม่ของรัฐบาลอย่างแน่นอน
　　ริบบิ้นสีแดงถูกนำมาติดตั้งไว้และมีเจ้าหน้าที่สองสามคนสวมชุดกี่เพ้านำกรรไกรสำหรับตัดริบบิ้นมายื่นให้ผู้ที่จะทำหน้าที่ในการเปิดพิธี
　　หลี่ยี่เฟิงที่หันไปพูดอะไรสองสามคำจากนั้นท่านเสี่ยวหมอเทวดาก็ยิ้มพร้อมกับประกาศออกมาเสียงดัง
　　“ฉันขออวยพรให้คลีนิคสามัญชนของหลิงหยุนมีแต่ความเจริญก้าวหน้า!”
　　เสียงประทัดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งบริเวณและผ้าแพรสีแดงถูกตัดเป็นชิ้นๆ เสียงเปรบมือดังกระหึ่มแข่งกับเสียงประทัด!
　　ปัง..ปัง.. ปัง.. เสียงประทัดจำนวนมากถูกจุดขึ้นอีกครั้ง และเสียงปรบมือพร้อมเพรียงกันอย่างอบอุ่นนั้น เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าคลีนิคสามัญชนของหลิงหยุนได้เปิดอย่างเป็นทางการแล้ว!
　　“ขอแสดงความยินดีด้วย..”
　　“ขอให้เงินทองไหลมาเทมา..”
　　“ขอบคุณทุกท่าน..”
　　ทุกคนต่างก็พากันเปล่งเสียงอวยพรให้กับหลิงหยุนและต่างก็พากันชื่นชม
　　“คิดไม่ถึงจริงๆคิดไม่ถึงจริงๆ!”
　　หลี่จินเหลียนที่ยืนมองอยู่ไกลๆนั้นได้แต่พึมพำออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ และก็ไม่รู้ว่าตนเองได้รำพึงรำพันเช่นนั้นออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว!
　　“เจ้านายของเราเป็นใครกันแน่ท่าทางใหญ่โตขนาดนี้ แต่ทำไมถึงได้เปิดแค่คลินิกเล็กๆ? ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ..”
　　แม้แต่ชางเสี่ยวเหมิงก็ถึงกับเกาหัวแกรกๆเพราะไม่สามารถทำความเข้าใจได้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่!
　　“ใช่..คนใหญ่คนโตมากมายมาร่วมยินดีกับเขา แสดงว่าเขาต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาแน่เลย ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงได้จ้างพวกเราด้วยเงินเดือนที่สูงได้ แต่ถ้าเขาไม่ได้มีทักษะทางการแพทย์จริง แล้วรักษาคนไข้ไม่ได้ ฉันก็คงไม่ทำงานที่นี่!”
　　ดูเหมือนว่าซันยู่วเจียวจะยังคงพยายามรักษาท่าทีจองหองเย็นชาของตนเองไว้
　　พยาบาลสาวทั้งสามคนต่างก็จ้องมองหลิงหยุนแม้จะคิดไม่เหมือนกัน แต่ทุกคนล้วนนึกชื่นชมหลิงหยุนอยู่ในใจลึกๆ
　　หลิงหยุนต้องการทำพิธีเปิดคลินิกสามัญชนอย่างเรียบง่ายแต่กลับคิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะกลับตาลปัตรเช่นนี้ กลับกลายเป็นว่าพิธีเปิดในวันนี้ทั้งยิ่งใหญ่ และอลังการอย่างที่สุด!
　　“พี่ใหญ่..พี่เก่งที่สุดเลย!” หนิงหลิงยู่ร้องบอกด้วยความชื่นชม
　　หลิงหยุนยกมือขึ้นลูบผมยาวสลวยของหนิงหลิงยู่อย่างอ่อนโยนพร้อมกับตอบยิ้มๆ“เก่งที่ใหนกันเล่า ยังไม่มีลูกค้าเลย!”
　　“พี่เก่งมาก!เก่งที่สุด!”
　　น้อยครั้งที่หนิงหลิงยู่จะมีท่าทางคล้ายเด็กเอาแต่ใจเช่นนี้เธอย้ำอย่างไม่ยอมแพ้เมื่อเห็นว่าหลิงหยุนไม่ยอมรับ
　　หลิงหยุนจึงได้แต่ยิ้มพร้อมกับตอบไปว่า“ได้ๆ เอาเป็นว่าไม่ธรรมดาก็แล้วกัน..”
　　หลิงหยุนกำลังหยิบผ้าแพรสีแดงขึ้นมาพาดคอหนิงหลิงยู่แต่ก็ได้ยินเสียงของท่านเสี่ยวหมอเทวดาพูดขึ้นมา
　　“หลิงหยุน..เข้าไปข้างในเร็วเข้า! พิธีเปิดเสร็จสิ้นแล้ว พวกเราเตรียมของขวัญมาให้เธอด้วย..”
　　หลังจากพพิธีตัดริบบิ้นจบไปแล้วก็ได้เวลามอบของขวัญอย่างเป็นทางการ ท่านหมอเสี่ยวซึ่งอาวุโสสุดจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้น และแน่นอนว่า การให้ของขวัญกันในเวลานี้ไม่ใช่การเอาหน้า แต่หมายถึงการสนับสนุน!
　　‘นี่ต่างหากถึงจะเป็นช่วงสำคัญของงานจริง!’
　　“พี่หลิงหยุน..เข้าไปข้างในเร็วเข้า!” เสี่ยวเม่ยหนิงยิ้มกว้างพร้อมกับร้องบอกหลิงหยุนด้วยความตื่นเต้น และรีบดึงแขนของเขาให้เข้าไปด้านใน
　　“..วันนี้มีคนใหญ่คนโตมาเยอะแยะไปหมดไปดูกันว่าพวกเขาเอาของขวัญอะไรมาให้หลิงหยุนบ้าง!”
　　“จริงด้วย..รีบไปดูกันว่าหลิงหยุนจะได้รับอะไรบ้าง”
　　“ลุงหลี่ก็ยังไม่กลับดูท่าว่าจะมีของขวัญมาให้หลิงหยุนด้วยเหมือนกัน!”
　　หลิงหยุนได้ยินเสียงผู้คนรอบข้างพึมพำและแขกเหรื่อต่างก็พากันเบียดเสียดเข้ามาภายในคลีนิคเพื่อสังเกตุการณ์