“ยังไงก็เถอะ อย่าเข้ามานะ”ขณะที่เธอพูด ก็มีของบางอย่างร่วงลงพื้นดังขึ้น จงจิ่งห้าวเป็นห่วงลูกสาวก็เลยรีบเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นกล่องเครื่องสำอางของเล่นเด็กสีชมพูตกอยู่บนพื้น และของด้านในก็กระจัดกระจายออกมา
โจวฉุนฉุนยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆด้วยความตื่นตระหนก จงเหยียนซียืนชูมือขึ้นแล้วพูดอธิบายออกมาเสียงเบา“คือว่า คุณพ่อคะพวกเราแค่กำลังเล่นเกมแต่งหน้ากัน”
เมื่อจงจิ่งห้าวเห็นใบหน้าลูกสาวของตัวเองถูกละเลงด้วยสีแดงและสีเขียวเหมือนกับยันต์กันผี เขาก็ยกมือขึ้นมากุมขมับพร้อมกับเงียบไม่พูดอะไรออกมา
“คุณพ่อขา……”จงเหยียนซีไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิด แต่ก็รู้สึกกลัวว่าคุณพ่อจะโกรธ
จงจิ่งห้าวสูดหายใจเข้าลึก แล้วพยายามพูดอย่างใจเย็น“ไปล้างหน้าล้างตาให้สะอาดแล้วไปกินข้าว”
พูดจบเขาก็เดินออกมาเจอป้าหยูกำลังจัดจาน พอนึกขึ้นได้ว่าฉินยาก็อยู่ที่บ้าน แถมยังมีเด็กอีกสองคน หลินซินเหยียนก็ยังท้องอยู่ ป้าหยูจึงยุ่งจนหัวหมุน เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหากวนจิ้ง
ไม่นานปลายสายก็กดรับ
เขาเดินไปที่หน้าต่างแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นพูด“วันพรุ่งนี้นายหาคนใช้ที่น่าเชื่อถือส่งมาที่คฤหาสน์หน่อย เงินเดือนไม่ใช่ปัญหา แต่ว่าต้องสืบประวัติให้ชัดเจน”
“รับทราบครับ แต่ว่าให้เวลาแค่วันเดียวมันน้อยไปหน่อย”กวนจิ้งกังวลว่าเขาจะหาคนที่เหมาะสมมาไม่ทันเวลา
“งั้นสองวัน”พอพูดจบเขาก็กดวางสาย
กวนจิ้งชินแล้ว พอทำงานเสร็จจึงออกไปตามหาพี่เลี้ยงทันที
“คุณพ่อ หม่ามี๊ล่ะ？”จงซีเฉินเดินเข้ามา เพราะไม่เห็นหลินซินเหยียนทั้งในห้องครัวและในห้องนั่งเล่น
จงจิ่งห้าวเอาโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋ากางเกงแล้วพูดขึ้น“อยู่ข้างบน”
“งั้นเดี๋ยวผมไปเรียกหม่ามี๊ลงมาทานข้าวให้”เขาพูดไปพลางทำท่าจะวิ่งขึ้นไปชั้นบน ทว่าจงจิ่งห้าวยื่นมือไปคว้าเขาไว้“ห้ามไปเรียก”
จงเหยียนเฉินหันกลับมามองอย่างไม่เข้าใจ“พ่อกับหม่ามี๊ทะเลาะกันหรอครับ？”
ไม่งั้นจะห้ามเธอลงมาทานข้าวทำไม？
“พึ่งจะดีกันได้ไม่กี่วันเองนะครับ”นี่ก่ะจะให้เขากังวลใจจนเป็าบ้าเลยรึเปล่า ไม่ใช่สิ วันนี้พวกเขาไปแสดงความรักกันถึงในห้างเลยนี่นา
จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว“นี่ลูกจะเชื่อฟังที่พ่อแม่พูดบ้างได้ไหม？”
จงเหยียนเฉินเบ้ปากแล้วถามออกไป“เป็นเพราะเรื่องในอินเตอร์เน็ตรึเปล่าครับ？”
“เรื่องในอินเตอร์เน็ตอะไรกัน？”จงจิ่งห้าวนึกถึงเรื่องที่หลินซินเหยียนถามขึ้นมาทันที เขากำลังจะหยิบโทรศัพท์ออกมาดู แต่จงเหยียนเฉินยื่นให้เขาแล้ว“นี่ครับ”
จงจิ่งห้าวมองลูกชายที่กำลังเลื่อนหน้าจอให้ดู ในไม่ช้าความวุ่นวายทั้งหมดก็ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอ
【ผู้หญิงคนนี้มาจากไหนกัน】
มีคนตอบกลับ——【ตอนนี้มีดาราสาวตั้งหลายคนที่ชอบแต่งงานกับคนรวยไม่ใช่หรอ？ไม่แน่อาจจะเป็นดาราสาวขาย18+ก็ได้】
ข้อความตอบกลับ——【ฉันก็ว่างั้น ฮ่าฮ่า หาข้อมูลของผู้หญิงคนนี้ในอินเตอร์เน็ตไม่เจอเลย】
【แต่ฉันรู้สึกว่าพวกเขาเหมาะสมกันมากนะ】
………….
ด้านล่างยังมีอีกเยอะ แต่เขาเลื่อนดูแค่สองสามอันก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
คนพวกนี้รู้จักเขาได้ไง？
เป็นเพราะเขาออกงานสังคมเยอะหรอ แต่เขาก็ไม่ได้มีบัญชีเวยป๋อส่วนตัวสักหน่อย จะมีคนสนใจมากขนาดนี้ได้ยังไง？
เมื่อเหลือบไปดูจำนวนคนกดถูกใจกับแสดงความคิดเห็น นี่มันเกือบจะเท่ากับพวกดาราแนวหน้าเลยนะเนี่ย
มันเกิดอะไรขึ้น？
“เห็นรึยังครับพ่อ”จงเหยียนเฉินถือจนเมื่อยมือแล้วก็เลยโยนแท็บเล็ตไปไว้ข้างๆแล้วนวดข้อมือเบาๆ“พ่อเอาไปดูเองเถอะ”
จงจิ่งห้าวไม่ได้สนใจ เขาลูบหัวลูกชายไปมา“ไปล้างมือกินข้าวกัน”
“คุณพ่อคะ”จงเหยียนซีล้างหน้าเสร็จแล้วเดินมาพร้อมกับโจวฉุนฉุน
โจวฉุนฉุนรู้สึกผิดก็เลยอธิบายขึ้น“เสี่ยวลุ่ยขอให้ฉันวาดให้เธอเองค่ะ”
จงจิ่งห้าวไม่ชอบไป๋ยิ่นหนิงก็จริง แต่เขาไม่ได้โกรธโจวฉุนฉุน เพราะยังไงคนที่ไม่ดีก็คือไป๋ยิ่นหนิง เขาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“ไปกินข้าวเถอะ”
“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ”จงเหยียนซีฉีกยิ้มออกมาแล้วจูงมือโจวฉุนฉุนเดินไป“คุณน้าฉุนฉุนเร็วเข้า”
“เจ้าขาว”โจวฉุนฉุนเอ่ยท้วงจงเหยียนซี“ยังไม่ได้ให้อาหารเจ้าขาวเลย”
“จริงด้วย งั้นหนูไปเอาอาหารให้มันก่อน”เจ้าขาวเหมือนกับรู้ว่าเธอจะเอาของกินให้มัน มันเดินกระดิกหางตามหลังพวกเขาไป จงเหยียนซีหยิบอาหารสุนัขออกมาจากลิ้นชัก ส่วนโจวฉุนฉุนเป็นคนช่วยเทอาหารลงในชามข้าวของมันให้
จากนั้นพวกเขาก็ไปล้างมือและเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร ป้าหยูยกกับข้าวออกมาครบหมดแล้ว
จงจิ่งห้าวเดินเข้าไปในครัว ป้าหยูกำลังจัดกับข้าวที่แบ่งไว้ใส่ถาดเพื่อยกไปให้ฉินยา ทว่าเมื่อเห็นเขาเข้ามาจึงถามขึ้น“ต้องการอะไรเพิ่มหรอคะ？”
“แบ่งอาหารไว้ให้เธอรึยัง？”จงจิ่งห้าวถาม เพราะกลัวว่าเดี๋ยวหลินซินเหยียนตื่นแล้วจะไม่มีอะไรทาน
“ในหม้อมีซุปซี่โครงใส่ข้าวโพดอยู่ เดี๋ยวถ้าเธอตื่นแล้วค่อยเอาเกี๊ยวลงไปต้มในน้ำซุป ทีนี้ก็จะได้กินทั้งเนื้อไม่ติดมันและข้าวโพด”
จงจิ่งห้าวพยักหน้าแล้วพูดขึ้น“เดี๋ยวอีกสองวันจะมีคนใช้ใหม่เข้ามา”
ป้าหยูยิ้ม“หวังว่าจะเป็นแบบนี้ไปนานๆนะคะ เพราะก่อนหน้านี้มันเงียบสงัดเกินไป ครั้งนี้คุณนายก็คงจะไม่ไปไหนแล้วใช่ไหม？”
จงจิ่งห้าวบอกว่าไม่มีทาง จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องครัว ป้าหยูยกกับข้าวออกไปส่งที่ห้องฉินยา
โจวฉุนฉุนไม่ได้ขยับตะเกียบคีบอาหารบนโต๊ะเลย ถึงแม้เธอจะหิวแล้วก็ตาม เนื่องจากบนโต๊ะมีเพียงแค่เด็กสองคน แล้วเธอก็เป็นแขก เพราะงั้นจึงไม่ควรจะเริ่มกินก่อน
จงเหยียนซีคีบอาหารวางลงบนจานของเธอ“คุณน้าฉุนฉุนกินสิคะ ฝีมือทำกับข้าวของป้าหยูเยี่ยมสุดๆไปเลย”
จงจิ่งห้าวหยิบตะเกียบขึ้นมาพร้อมกับเหลือบมองเธอแล้วบอกให้เธอกิน จากนั้นโจวฉุนฉุนถึงได้หยิบตะเกียบขึ้น
หลังจากกินข้าวเสร็จจงเหยียนซีก็กำลัจจะดึงโจวฉุนฉุนกลับไปเล่นด้วยบนห้อง แต่ทว่าโทรศัพท์โจวฉุนฉุนก็ดังขึ้น ไป๋ยิ่นหนิงโทรมาบอกว่ามารับเธอกลับแล้ว
“ครั้งหน้าเดี๋ยวป้ามาเล่นด้วยใหม่นะ”โจวฉุนฉุนพูด เธอชอบเด็กคนนี้มาก อีกอย่างเจ้าขาวก็น่ารัก
จงเหยียนซีทำหน้าบึ้งตึงเพราะไม่อยากปล่อยหล่อนไป หล่อนไม่ถือตัวหรือรู้สึกว่าเธอเป็นเด็กน้อย แถมยังยอมเล่นกับเธออีก เธอจับมือโจวฉุนฉุนไว้แล้วพูดขึ้น“ถ้ามีโอกาสต้องกลับมาเล่นกับหนูนะคะ”
“เดี๋ยวหนูไปส่ง”จงเหยียนซีเล่นกับโจวฉุนฉุนแค่แป๊บเดียวก็เห็นหล่อนเป็นเพื่อนเล่นแล้ว
ที่จริงจงจิ่งห้าวไม่อยากเห็นหน้าไป๋ยิ่นหนิง แต่เพราะไม่อยากให้ลูกสาวออกไปคนเดียวจึงทำได้แค่เดินตามออกไป
โจวฉุนฉุนจูงมือจงเหยียนซีเดินออกไปนอกคฤหาสน์
ไป๋ยิ่นหนิงเดินลงมาจากรถแล้วรออยู่ที่หน้าประตู บนผนังและหน้าประตูล้วนมีไฟติดอยู่ มันสว่างจ้าอยู่ตลอดราวกับตอนกลางวัน
เมื่อเห็นพวกเขาเดินออกมาไป๋ยิ่นหนิงก็ยิ้มพูดขึ้น“ขอบคุณครับประธานจง”
จงจิ่งห้าวไม่ได้สนใจ เขายื่นมือไปทางลูกสาว“พวกเราควรกลับเข้าไปได้แล้ว”
ไป๋ยิ่นหนิงไม่ยอมแพ้ เขาพูดต่อ“กลัวว่าผมจะคุยกับเธอก็เลยตั้งใจไม่ให้เธอออกมาหรอ？”
“พี่คงจะไม่สบายน่ะ ตอนกินข้าวก็ไม่เห็นพี่ลงมากินด้วย”
จงจิ่งห้าวยังไม่ทันได้พูด โจวฉุนฉุนก็ตอบไป๋ยิ่นหนิงออกไปแล้ว เธอปล่อยมือจากจงเหยียนซีแล้วเดินไปหาไป๋ยิ่นหนิง
เมื่อได้ยินว่าหลินซินเหยียนไม่สบายไป๋ยิ่นหนิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีแล้วถามออกไป“เธอเป็นอะไร？”
โจวฉุนฉุนจับที่รถเข็นพร้อมกับส่ายหน้าให้เขา“ฉันก็ไม่รู้”
จงจิ่งห้าวจูงมือลูกสาวเดินเข้าไปในคฤหาสน์ หนูน้อยหันมาโบกมือให้โจวฉุนฉุน “บ๊ายบายคุณน้าฉุนฉุน ถ้าว่างแล้วอย่าลืมมาเล่นกับหนูนะ”
โจวฉุนฉุนก็โบกมือลาเธอพร้อมกับตอบตกลง
เมื่อเห็นจงจิ่งห้าวหันหลังไป ด้วยความเป็นห่วงหลินซินเหยียน ไป๋ยิ่นหนิงจึงเอ่ยถามขึ้น“เธอไม่สบายตรงไหนหรอ？”
จงจิ่งห้าวหยุดกึก จากนั้นก็ค่อยๆหันกลับมา“ใครบอกว่าเธอไม่สบาย？”
“ถ้างั้นทำไมไม่ทานข้าวเย็นล่ะ”ไป๋ยิ่นหนิงเงยหน้ามองโจวฉุนฉุน เธอรีบหลบสายตา
จงจิ่งห้าวหัวเราะออกมาเบาๆ“เธอก็แค่เหนื่อย ต้องให้ฉันบอกนายไหมว่าเธอเหนื่อยเพราะอะไร？
