จงจิ่งห้าวไม่เข้าใจว่าที่เธอถามนั้นหมายถึงอะไร ทำไมจู่ๆ ก็มีประโยคแบบนี้ขึ้นมา
เขาก้มลงมองเธอ “หืม?”
หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขา ใบหน้าอยู่ใกล้แค่คืบ แม้แต่ลมหายใจก็รินรดกัน เขาน่าจะไม่ได้โกนหนวด ที่คางมีตอหนวดเขียว หลินซินเหยียนยื่นมือไปลูบคางของเขา มันไม่ได้สาก แค่ไม่เนียนละเอียดเท่าบนหน้าเท่านั้น
“คุณว่าฉันต้องไปเปลี่ยนแซ่ไหม” ที่จริงเธอไม่อยากไปเปลี่ยน
คำพูดของจงฉีเฟิงดังอยู่ในหัวใจเธอ เหวินชิงก็ดี เหวินเสียนก็ดี หรือแม้แต่จวงจื่อยี่ เธอก็ไม่อยากเก็บมาคิดเลย
แค่อยากอยู่กับจงจิ่งห้าวเงียบๆ
เธอซุกเข้าไปในแขนของเขา หน้าแนบกับหน้าอกของเขา ฟังเสียงหัวใจเต้นที่หนักหน่วงของเขา
“คุณก็ยังเป็นคุณ แซ่อะไรไม่สำคัญ” จงจิ่งห้าวรู้ว่าถ้าเธออยากเปลี่ยน ก็คงเปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว จะไม่รอจนถึงตอนนี้
เธอเป็นลูกของเหวินเสียนกับจวงจื่อยี่ ซึ่งเป็นชีวิตที่สืบทอดจากพวกเขา ส่วนเรื่องแซ่อะไรนั้น มันไม่สามารถเปลี่ยนเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในกายของเธอได้
แขนของเขากระชับร่างบอบบางของเธอไว้ในอ้อมแขนแน่น เขาไม่อยากให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับอดีต หรือปล่อยให้เรื่องยุ่งยากเหล่านั้นมารบกวน
หลินซินเหยียนเข้าใจความหมายของเขา นั่นสิ เธอยังคงเป็นเธอ แซ่อะไรไม่สำคัญ ได้ยินเขาพูดอย่างนี้ เธอก็ไม่สับสนอีกต่อไป ความขัดแย้งในตัวเองที่มีคลายลงฉับพลัน
แขนเล็กขาวนวลของเธอโอวเอวเขา “ตอนที่แยกห่างจากคุณ ฉันเคยเสียใจมาก ช่วงที่ผ่านมาก็คิดถึงคุณมาก มักจะรู้สึกผิดต่อคุณเสมอ แต่ฉันไม่อยากให้มีปัจจัยอื่นใดในความรู้สึกที่มีต่อคุณ ดังนั้นต่อจากนี้ฉันจะไม่รู้สึกผิดต่อคุณอีก ฉันแค่อยากรักคุณเฉยๆ ธรรมดา”
อยู่ด้วยกันธรรมดา ปราศจากบุญคุณความแค้นใดๆ
จงจิ่งห้าวก้มศีรษะลงมาจูบหน้าผากของเธอ ไม่มีการผละออก แค่ส่งเสียงอืมต่ำๆ ในทุกที่ที่เขาจูบลงไป
“คุณชอบที่ไหน” เสียงของเขาต่ำมาก ฟังดูคลุมเครือเล็กน้อย
แต่หลินซินเหยียนยังได้ยินอย่างชัดเจน “ทำไมถึงถามอย่างนี้ล่ะ”
“ผมคิดว่า รอจนลูกคลอดแล้ว เราไปฮันนีมูนกัน” เขาจ้องมองเธออย่างจริงจัง นัยน์ตาล้ำลึกเป็นประกาย น้ำเสียงอ่อนโยนนุ่มนวลราวกับสายน้ำดังขึ้นในโสตประสาทของเธอ “ผมอยากเห็นคุณในชุดแต่งงานมากเลย ต้องสวยมากแน่”
หลินซินเหยียนกระตุกคอเสื้อของเขา และพูดอย่างแค้นเคืองว่า “คุณไม่ไปรับทะเบียนสมรสกับฉัน ไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกัน ไม่มีคำสาบาน”
ที่พวกเขามีทะเบียนสมรส เป็นจงจิ่งห้าวที่จัดการความสัมพันธ์อย่างดี กวงจิ้งพาเธอไปเอาใบทะเบียน แม้แต่ในใบทะเบียนสมรสก็ไม่มีรูปคู่ ไม่มีความเป็นทางการอย่างยิ่ง
จงจิ่งห้าว “……….”
เขาไม่สามารถทำนายอนาคตได้ ถ้ารู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่าต้องเป็นงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด จะพาเธอกลับมาแต่งเข้าบ้านทันที
เขากำลังอยากจะบอกว่าหลังจากนี้จะเติมให้เต็ม โทรศัพท์มือถือของหลินซินเหยียนก็กลับดังขึ้น ขัดสิ่งที่เขาตั้งใจจะพูด
หลินซินเหยียนเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋า จงจิ่งห้าวคว้ามือของเธอ “วันนี้อยู่กับผม ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”
หลินซินเหยียนหัวเราะ รู้สึกว่าเขาเหมือนเด็ก ในใจก็คิดว่า ทำไมอยู่ดีๆ ก็มาทำตัวเป็นเด็กแบบนี้
เด็กเสียจนพาให้คนปฏิเสธไม่ได้
เสียงโทรศัพท์มือถือดังอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งดับไป หลินซินเหยียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พอใจไหม”
ชายหนุ่มจอมซึนไม่พูด ม้วนผ้าห่มไหมลื่นห่อหุ้มสองร่างกายให้แนบชิดกัน กระโปรงที่หลินซินเหยียนใส่ มือของเขาแหวกกระโปรงของเธอจากล่างขึ้นบน หลินซินเหยียนกัดริมฝีปาก ตัวเกร็งพร้อมกับหายใจหอบน้อยๆ “ตอนนี้ยังกลางวันอยู่เลย”
“อืม”
เขารู้ แต่เขาคิดถึงเธอจริงๆ เขาเป็นคนธรรมดา คนธรรมดาที่มีร่างกายปกติ
เขาจับมือของหลินซินเหยียนไปวางไว้บนหัวเข็มขัดโลหะสายหนัง “คุณปลดให้ผมหน่อย”
หลินซินเหยียนหน้าร้อนไปหมดและลมหายใจก็เร็วขึ้นด้วย มือคลำหาและดึงมันอย่างไม่ชำนาญ เกิดเสียงคลิก ดูเหมือนว่าความร้อนรุ่มที่มีทั้งหมดจะทำให้ถึงจุดสุดยอดตามเสียงนี้
ทั้งคู่แทบรอไม่ไหว ตอนที่พวกเขาจูบกัน โทรศัพท์มือถือของหลินซินเหยียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง สองรอบในเวลาเดียวกัน แต่ไม่มีการให้ความสนใจ
แต่เสียงโทรศัพท์มือถือนี้ กลับไม่เหมือนครั้งที่แล้วที่ไม่มีคนรับก็ตัดไป ครั้งนี้มันดังต่อเนื่อง ทำเหมือนว่าจะโทรจนกว่าจะมีคนรับสาย
มันไม่ใช่เสียงที่เหมาะสม ทำลายบรรยากาศทั้งหมด จงจิ่งห้าวเลิกผ้าห่มขึ้นไปคว้ากระเป๋าของเธอแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา พยายามจะปิดโทรศัพท์มือถือ หลินซินเหยียนเห็นบนนั้นแสดงชื่อของฉินยา จึงเอื้อมมือไปคว้ามา “เธอโทรหาฉันขนาดนี้ ต้องมีเรื่องด่วนแน่”
“ค่อยรอกลับไปหาเธอทีหลัง” จงจิ่งห้าวเอื้อมมือจะไปคว้ามา หลินซินเหยียนยกหนี “อย่าวุ่นวาย”
เธอกดรับแล้วเอาแนบหู “ฉินยา?”
อีกฝั่งไม่มีเสียงของฉินยาดังมา แต่เป็นเสียงหัวเราะของผู้ชาย
เส้นประสาทของเธอตึงแน่น แล้วเรียกอีกรอบ “ฉินยา? นั่นเธอหรือเปล่า”
“อยากเจอเธอเหรอ” เสียงของผู้ชายดังตามสายมา หลินซินเหยียนเหมือนจะคุ้นๆ แต่จำไม่ได้ว่าเคยได้ยินที่ไหน คิ้วขมวดถามว่า “คุณเป็นใคร ทำไมโทรศัพท์มือถือของเธอถึงมาอยู่ที่คุณ”
“แน่นอนว่าเธอเป็นแขกของผม โทรศัพท์มือถือถึงได้มาอยู่ที่ผมไงล่ะ”
หลินซินเหยียนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สายตามองไปยังจงจิ่งห้าว จากสิ่งที่เธอพูด จงจิ่งห้าวก็เริ่มรู้เช่นกันว่าเหมือนจะมีเรื่องเกิดขึ้น จึงเอาโทรศัพท์มือถือของเธอมา แล้วถามอย่าเย็นชาว่า “คุณเป็นใคร”
เมื่อเปลี่ยนคนกะทันหัน อีกฝั่งจึงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะแล้วพูดว่า “โย่ว ประธานจง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สนใจมาเจอกันหน่อยไหม”
“คุณต้องการอะไร”
“ผมไม่ต้องการอะไรหรอก แค่อยากขอให้ประธานจงชี้แจงว่า ผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจ คุณกับเหวินชิงมีความแค้นอะไรต่อกันผมไม่สน แต่คุณหลอกใช้ผม จนผมเกือบติดร่างแหไปด้วย ไม่ควรให้คำอธิบายกับผมสักหน่อยหรือไง”
“มันเป็นเรื่องของคุณกับผม มีเรื่องอะไรก็เล็งมาที่ผมสิ จับคนอื่นไปแบบนี้มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ”
“ผมก็อยากนั่งคุยกับประธานจงอย่างใจเย็นอยู่หรอกนะ แต่ประธานจงมักจะยุ่งมากเสมอเลย ไม่เคยเห็นเงา แบบนี้ การที่ผมรอคุณอยู่ที่เก่า เราจะได้พบปะพูดคุยกันไหมล่ะ จริงสิ ผู้หญิงคนนี้ที่ผมจับมา สำคัญต่อคุณหรือเปล่า ถ้าไม่สำคัญผมดูแล้วรูปร่างหน้าตาก็ดูดีนะ…”
จงจิ่งห้าวกดเสียงต่ำอย่างโกรธจัด “กู้เป่ย!”
กู้เป่ยหัวเราะ “ได้ งั้นเราไปเจอกันที่เก่า ผมพร้อมเสมอ” พูดจบเขาก็วางสายไป
หลินซินเหยียนมองเขาอย่างตึงเครียด “กู้เป่ยคือใคร ทำไมต้องจับฉินยา”
จงจิ่งห้าวบอกสั้น ๆ ว่าเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเฉิงยู่ซิ่ว หลินซินเหยียนเข้าใจและพูดว่า “งั้นเรากลับไปกันเดี๋ยวนี้เลย”
จงจิ่งห้าวส่งเสียงอืม
กู้เป่ยเป็นคนไม่มีขอบเขต หากล่าช้าไปไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับฉินยาบ้าง เขาใส่โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง กลัวว่ากู้เป่ยจะโทรมาอีก แล้วจะทำให้หลินซินเหยียนกังวล
เขาคาดเข็มขัด จัดหัวเข็มขัดโลหะให้ตรง “คุณแต่งตัวไปก่อนครู่หนึ่ง ผมจะไปคุยกับซูจ้านสักหน่อย”
หลินซินเหยียนไม่สบายใจ “เธอจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“จะไม่เป็นอะไรตอนนี้” จงจิ่งห้าวเอื้อมมือไปดึงคอเสื้อที่เปิดของเธอขึ้น แล้วพับลงจนเรียบร้อย “ไม่ต้องกังวล”
หลินซินเหยียนส่งเสียงอืม แต่ความกังวลในจิตใจไม่ได้ลดน้อยลงเลยแม้แต่นิดเดียว
และอีกอย่าง ทำไมถึงจับฉินยาล่ะ
ซูจ้านนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องโถงกำลังดูโทรศัพท์มือถือ รู้สึกได้ว่าที่ประตูมีคนเข้ามา เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเป็นจงจิ่งห้าว จึงพูดหยอกล้อยิ้มๆ ว่า “ห่างกันเพียงเล็กน้อยยังโหยหากันยิ่งกว่าเพิ่งแต่งงานใหม่นะ เสร็จเร็วขนาดนี้เหนื่อยแล้วเหรอ”
