Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร

บทที่ 593 : ไล่ตามหลิงหยุน!
　　ทันทีที่หลิงหยุนออกจากคลินิกสามัญชนสาวงามทั้งหมดที่อยู่ในคลินิกต่างก็ไม่อาจทนนิ่งเฉยอยู่ได้
　　ไป๋เซียนเอ๋อเป็นคนแรกที่พุ่งตามรถของหลิงหยุนออกไปและความเร็วของนางนั้นยังเร็วกว่ารถของตี้เสี่ยวอู๋ที่เหยียบคันเร่งแทบมิดเสียอีก
　　ฉินตงเฉี่วยและหนิงหลิงยู่ต่างก็ไม่มีรถทั้งคู่ดั้งนั้นพวกนางจึงเดินไปรอโบกเรียกแท๊กซี่อยู่ข้างถนน ถังเมิ่งเห็นเช่นนั้นก็ถึงกับเหงื่อตก และได้แต่คิดในใจว่า หากเขาปล่อยให้หญิงสาวทั้งสองคนนั่งแท็กซี่กลับไปแล้วล่ะก็ หลิงหยุนคงต้องฆ่าเขาทิ้งอย่างแน่นอน!
　　แต่เขาเองก็ยังไม่สามารถปลีกตัวไปใหนได้จึงได้แต่ส่งกุญแจรถให้กับคนของแก๊งมังกรเขียวที่ยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับสั่งว่า
　　“นายรู้จักบ้านเลขที่-1ของพี่หยุนใช่มั๊ย ขับรถไปส่งพวกเธอทั้งคู่ที่นั่น!”
　　คนของแก๊งมังกรเขียวดีใจราวกับถูกรางวัลที่หนึ่งเขารีบพยักหน้า และทำหน้าที่เป็นคนขับรถทันที
　　เสี่ยวเม่ยหนิงรีบร่ำลาท่านหมอเสี่ยวกับพ่อมแม่ของเธอพร้อมกับบ่นพึมพำว่า “หนูกลับก่อนนะคะ.. เดี๋ยวจะตามพี่หลิงหยุนไม่ทัน!”
　　จากนั้นก็รีบลากเหมี่ยวเสี่ยวเหมาขึ้นรถMaybach 62 และเร่งขับตามหลิงหยุนไปทันที
　　ความเร็วของรถMaybach 62 นั้น ทำให้ตำรวจที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ถึงกับตกใจตาโต แต่พวกเขาก็เพียงแค่ยิ้ม และทำราวกับไม่รู้ไม่เห็นอะไร
　　หลินเมิ่งหานและหลงหวู่ต่างก็ตามหลิงหยุนไปไม่ได้เพราะทั้งคู่ไม่มีใครขับรถมา ถังเมิ่งเห็นเช่นนั้นก็นึกอยากช่วยเหลือ แต่รถของเขาก็ไม่อยู่แล้ว จึงได้แต่หันไปสั่งหนึ่งในหนุ่มเพลย์บอยทั้งห้าแทน
　　“นี่อาปิง..นายช่วยขับรถไปส่งสองสาวที่บ้านเลขที่-1 ของพี่หยุนหน่อยสิ นายรู้จักใช่มั๊ย!”
　　อาปิงรีบฉวยโอกาสนี้ไว้ทันทีพร้อมกับตอบรับอย่างดีใจ“นี่เมิ่ง.. นายลืมไปแล้วเหรอว่าพวกเราเคยไปขับสปีดโบ๊ทเล่นที่ทะเลสาบด้วยกัน นายยังชี้พี่ให้ฉันดูบ้านพี่หยุนเลย..”
　　“ใช่แล้ว..บ้านหลังนั้นล่ะ นายรีบไปได้แล้ว!”
　　เหยาลู่เองก็เป็นห่วงหลิงหยุนมากเช่นกันและอยากจะตามไปดูด้วย แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะที่คลินิกยังมีแขกเหรื่อหลงเหลืออยู่ อีกทั้งยังมีเรื่องที่ต้องสะสางอีกมากมาย เธอจึงได้แต่ยืนมองหลิงหยุนจากไปด้วยความเป็นกังวล
　　ฉางหลิงเองก็ต้องการจะตามไปเช่นกันแต่เมื่อหันไปมองกงเสี่ยวลู่ซึ่งเป็นครูประจำชั้น เธอก็ได้แต่กัดริมฝีปากแน่น และรู้ตัวว่าคงต้องกลับไปเรียนต่อ แล้วค่อยส่งข้อความให้หลิงหยุนแทน
　　กงเสี่ยวลู่เห็นสีหน้าผิดหวังของฉางหลิงก็ได้แต่ถอนหายใจ และเดินไปพูดกับฉางหลิงว่า
　　“หลิงหยุนบอกกับครูว่าวันจันทร์หน้าเขาก็จะกลับไปเรียนตามปกติแล้ว! ไม่ต้องกังวลไป ไปที่หอพักของครูก่อน เดี๋ยวครูจะทำอะไรให้เธอทาน”
　　เฉิงเมี่ยนเห็นสาวสวยมากมายที่พากันวิ่งตามหลิงหยุนไปเธอเองก็เป็นกังวลและอยากจะเรียกแท๊กซี่ตามไปด้วยเช่นกัน แต่แม่ของเธอกลับห้ามเอาไว้
　　“เมี่ยน..หลิงหยุนเพิ่งจะบอกแม่ว่าอีกสองสามวันเขาจะแวะไปเยี่ยมพวกเราที่บ้าน ลูกไม่ต้องกังวลจนมากเกินไป..”
　　เฉิงเทียนได้ยินถึงกับหันไปถามภรรยาด้วยความตื่นเต้นและประหลาดใจ “หลิงหยุนบอกแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
　　จ้าวฝัวหมี่เหลือบตามองสามีพร้อมกับถอนหายใจ“เฮ้อ.. ก็ตอนที่เขากำลังจะขึ้นรถกลับไปยังไงล่ะ..”
　　เฉิงเทียนหน้าเศร้าขึ้นมาทันทีพร้อมกับนึกในใจว่า.. หลิงหยุนไม่คิดที่จะบอกเขาซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวเลยแม้แต่น้อย
　　เมื่อหลิงหยุนกลับไปแล้วเหลียงเฟิงอี้ และซูหลิงเฟยต่างก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ แต่เพราะพวกเธอทั้งคู่ไม่สามารถวิ่งตามหลิงหยุนไปอย่างหญิงสาวคนอื่นๆได้ จึงได้แต่กลับออกไปพร้อมกับแขกคนอื่นๆ
　　หลังจากเดินออกจากงานไปแล้วซูหลิงเฟยก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดดูพร้อมกับร้องบอกเหลียงเฟิงอี้อย่างตื่นเต้น
　　“นี่เฟิงอี้..วันนี้เธอคงต้องเลี้ยงข้าวฉันแล้วล่ะ..”
　　เหลียงเฟิงอี้หันไปถามด้วยความประหลาดใจ“ได้.. แล้วเธออยากจะกินอะไรล่ะ”
　　ซูหลิงเฟยตอบยิ้มๆ“ฉันถ่ายคลิปที่หลิงหยุนรักษาคนไข้ไว้ด้วย มีแต่ฉากเด็ดๆทั้งนั้นเลย เธออยากจะดูมั๊ย”
　　เหลียงเฟิงอี้ได้ฟังก็รีบยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์มือถือของซูหลิงเฟยพร้อมกับพูดขึ้นว่า“อยากดูสิ!”
　　ซูหลิงเฟยจัดการเปิดคลิปและวางโทรศัทพ์มือถือลงบนมือของเหลียงเฟิงอี้ พร้อมกันนั้นก็รอฟังเสียงร้องอุทานตื่นเต้นที่จะออกมาจากปากของเหลียงเฟิงอี้ แต่สิ่งที่เธอได้ยินกลับเป็นเสียงร้องอุทานด้วยความผิดหวัง
　　“นี่เธอถ่ายอะไรของเธอมีแต่จุดสีขาวเต็มไปหมด ไม่เห็นจะมีอะไรเลย!”
　　ซูหลิงเฟยได้แต่คิดว่าจะเป็นไปได้อย่างไรกันเธอจึงรีบคว้าโทรศัพท์มือถือกลับคืนมา แต่ก็ถึงกับตกตะลึงเมื่อได้เห็นคลิปทั้งหมดที่เธอถ่ายไว้
　　“นี่มือถือของฉันเสียเหรอไม่น่านะ..! เพราะวีดีโอที่ถ่ายก่อนหน้านี้ก็ยังดูได้ปกติเลย?”
　　แต่ไม่ใช่เพียงแค่ซูหลิงเฟยคนเดียวที่ต้องพบกับสถานการณ์เช่นนี้ทุกคนในงานที่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพหรือคลิปวีดีโอ ก็ล้วนแล้วแต่ต้องพบกับความผิดหวังทั้งสิ้น และก็มีคนเป็นร้อยๆทีเดียวที่ต้องพบกับความผิดหวังนี้!
　　“จบเห่เลย!ฉันอุตส่าห์จะเอาไปคลิปไปทำข่าวใหญ่!” ซูหลิงเฟยร้องออกมาอย่างหงุดหงิดและผิดหวัง
　　……..
　　ทางด้านคลินิกสามัญชนนั้นหลังจากที่ถังเมิ่งส่งซูปิงหยาน และหลิวลี่กลับไปแล้ว เขาก็กลับไปเข้าไปในคลินิกสามัญชน และพบว่าภายในคลินิกตอนนี้โล่ง และเงียบเหงาต่างจากก่อนหน้านี้มาก
　　เหยาลู่ที่หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้วก็หันไปสั่งการพยาบาลสาวทั้งสามให้ช่วยกันทำความสะอาดภายในและภายนอกคลินิก
　　ทางด้านเฉิงเทียนที่ได้รับโทรศัพท์จากเลขาตามให้เขากลับไปเซ็นต์เอกสารอีกมากมายที่ยังคั่งค้างจึงรีบขอตัวกลับพร้อมกับครอบครัว
　　หลังจากที่หลิงหยุนออกไปได้เพียงแค่ห้านาทีแขกเหรื่อในงานต่างก็พากันกลับไปหมดเช่นกัน ตอนนี้ภายในคลินิกจึงเหลือเพียงท่านเสี่ยวหมอเทวดา หลินเจิ้งกัง สหายอาวุโสของท่านหมอเสี่ยวจำนวนหนึ่ง แล้วก็ซ่งเจิ้งหยัง
　　ทุกคนต่างก็หันไปมองหน้ากันท่านหมอเสี่ยจึงได้แต่ยิ้มและพูดขึ้นว่า “ทุกท่านเห็นกันหรือยัง.. เด็กหนุ่มคนนี้มีแรงดึงดูดผู้คนได้ราวกับแม่เหล็ก เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวที่เขากลับออกไป ผู้คนก็พากันสลายตัวทันที..”
　　ซ่งเจิ้งหยางที่ยืนอยู่เห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงขอตัวกลับเช่นกัน..
　　หลังจากที่ซ่งเจิ้งหยางกลับไปแล้วท่านหมอเสี่ยวก็หันไปพูดกับหลี่ยี่เฟิงว่า และถังเทียนห่าวต่อหน้าหลินเจิ้งกัง
　　“ยี่เฟิง..เทียนห่าว.. วันนี้ที่พวกเธอทั้งคู่ช่วยทำการโฆษณาคลินิกให้กับหลิงหยุนนั้นก็เป็นเรื่องที่ดีอยู่ แต่เขายังไม่สอบเข้ามหาวิทยาลัยเลยด้วยซ้ำ การที่โด่งดังมากเกินไป จะไม่เป็นผลดีต่อตัวเขานัก..”
　　หลี่ยี่เฟิงและถังเทียนห่าวต่างก็พยักหน้า และได้แต่เก็บซ่อนความรู้สึกเบื้องลึกเอาไว้
　　ท่านหมอเสี่ยวหัวเราะและพูดต่อว่า“เอาล่ะ.. ฉันเองก็แก่มากแล้ว ยืนนานๆไม่ไหว คงต้องรีบกลับบ้านไปพักผ่อน มีใครอยากจะไปทานชาที่บ้านของฉันบ้างล่ะ”
　　ท่านหมอเสี่ยวหันไปเชิญชวนสหายเก่าแก่เพราะวันนี้ทุกคนล้วนแล้วแต่นำของขวัญชิ้นใหญ่มาให้กับหลิงหยุน
　　“นี่เฒ่าเสี่ยว..ท่านนี่วาสนาดีจริงๆ ที่ได้หลานเคยเก่งกาจแบบนี้!”
　　ชายชราอีกคนก็มองท่านหมอเสี่ยวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอิจฉาพร้อมกับพูดขึ้นว่า
　　“วันนี้..หากพวกเราไม่ได้ดื่มชาชั้นยอด ก็จะไม่ยอมกลับออกจากบ้านท่านแน่!”
　　วันนี้ท่านหมอเสี่ยวมีความสุขอย่างมากเขาจึงหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับตอบบไปว่า
　　“อย่าว่าแต่จะได้ดื่มชาชั้นยอดเลยวันนี้ฉันจะนำเหล้าล้ำค่าอายุเท่ากับหลานสาวของฉันออกมาให้ทุกคนได้ลิ้มรสด้วย!”
　　จากนั้นเสี่ยวเฉิงเยี่วยและภรรยาท่านหมอเสียว หลินเจิ้งกัง หลี่ยี่เฟิง ถังเทียนห่าว และคนอื่นๆ ต่างก็พากันร่ำลา และแยกย้ายกันออกจากคลินิกสามัญชน
　　ทุกคนพากันเดินไปส่งท่านหมอเสี่ยวที่ประตูคลินิกและยืนมองจนเขาขึ้นรถออกไป
　　จากนั้นหลินเจิ้งกังก็พูดกับหลี่ยี่เฟิงเพียงสองสามคำและหลังจากที่นัดหมายกันเรียบร้อยแล้ว เขาก็นั่งรถทหารกลับออกไป
　　นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านหมอเสี่ยวจะแต่งหลานสาวแต่ลูกสาวของเขากลับเป็นภรรยาของหลิงหยุนไปแล้ว หลิงหยุนจึงนับได้ว่าเป็นลูกเขยของเขา หลินเจิ้งกังได้แต่รู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก!
　　หลังจากที่ได้เห็นสาวงามรอบๆตัวหลิงหยุนหลินเจิ้งกังก็ล้มเลิกความคิดที่จะให้หลินเมิ่งหานตบแต่งกับหลิงหยุน เพราะคงไม่ต่างจากการฝันกลางวัน!
　　อีกทั้งจากการที่ได้เห็นท่าทีจองหองของหลิงหยุนที่มีต่อตระกูลหลงในวันนี้หลินเจิ้งกังก็รู้ตัวดีว่า เขาคงไม่สามารถบีบบังคับให้หลิงหยุนแต่งงานได้เช่นกัน!
　　และตอนนี้ก็เหลือเพียงหลี่ยี่เฟิงถังเทียนห่าว ถังเมิ่ง และพยาบาลสาวทั้งสี่คนอยู่ในคลินิก..
　　สำหรับผู้ป่วยทั้งยี่สิบสองคนซึ่งหลิงหยุนรักษาจนหายดีแล้วนั้นถังเทียนห่าวก็ได้จัดการสั่งให้คนส่งพวกเขากลับบ้านไปแล้ว หลี่ยี่เฟิงและถังเทียนห่าวยังได้กำชับผู้ป่วยทั้งหมดอีกสองสามคำ และแน่นอนว่าทั้งคู่คงไม่ปล่อยผู้ป่วยกลับไปโดยที่ไม่พูดอะไรแน่..
　　หลี่ยี่เฟิงหันไปมองหลิวจินไล๋ที่ยืนทำหน้าที่เป็นตำรวจจราจรโบกรถจนเหงื่อชุ่มอยู่กลางถนนพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า
　　“สำหรับหลิวจินไล๋..คงต้องจับตาดูต่อไปอีกสักระยะ ว่าจะไว้ใจได้มั๊ย”
　　ถังเทียนห่าวตอบกลับยิ้มๆ“คงต้องดูๆไปก่อน แต่วันนี้นับว่าทำผลงานได้ดีทีเดียว”
　　จากนั้นทั้งคู่ต่างก็ขึ้นรถกลับออกไปทันที..
　　“ถังเมิ่ง..คุณกลับไปดูหลิงหยุนเถอะ ฉันจะดูแลที่นี่เอง แล้วถ้ามีอะไรก็โทรบอกฉันด้วยล่ะ”
　　เหยาลู่มักจะคอยกังวลและเป็นห่วงหลิงหยุนอยู่เสมอเธอจึงคะยั้นคะยอให้ถังเมิ่งรีบกลับไปดูแลหลิงหยุนที่บ้าน
　　แต่ถังเมิ่งกลับกระซิบข้างหูเหยาลู่ว่า“ไม่ต้องห่วงหรอก.. เชื่อสิว่าพี่หยุนไม่ได้เป็นอะไร เขาก็แค่แกล้งป่วยเพราะต้องการหนีไปให้พ้นๆผู้คนในงานก็เท่านั้นเอง!”
　　หลิงหยุนบอกกับถังเมิ่งเช่นนั้นหรือแน่นอนว่าไม่!
　　แต่คงไม่มีใครคาดคิดว่า..ถังเมิ่งนั้นจะรู้จักหลิงหยุนดีราวกับเป็นพยาธิในท้องของเขา!
　　เหลยาลู่ถึงกับร้องถามออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจ“จริงเหรอ!”
　　“จริงแท้แน่นอน!คุณสบายใจได้”
　　ทั้งเช็คเอกสารสัญญาต่างๆ และของสำคัญๆนั้น หลิงหยุนได้เก็บเข้าไปในแหวนพื้นที่เรียบร้อยแล้ว จะเหลือก็เพียงซองแดง และของขวัญเล็กๆน้อยที่ถังเมิ่งกำลังจัดการรวบรวมอยู่
　　แต่ก็นับว่ายังมีอยู่เป็นจำนวนมากถังเมิ่ง เหยาลู่ พร้อมด้วยพยาบาลสาวทั้งสามคนจึงต้องยุ่งกันตลอดทั้งบ่าย
　　และบ่ายนี้..ภายในบ้านเลขที่-1 ของหลิงหยุน ก็มีสาวงามอยู่เต็มไปหมด