กลับไปถึงไป๋เฉิง ไป๋ยิ่นหนิงก็ได้พักระยะสั้นแล้วไปหาจงฉีเฟิงเลย เขาอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงที่เขายุ่งเรื่องของบริษัทอยู่อย่างมาก ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น การตายของเฉิงยู่ซิ่ว จงจิ่งห้าวรู้ความจริงได้ยังไง หลินซินเหยียนไปจากจงจิ่งห้าวเป็นเพราะว่าเธอปิดบังจงจิ่งห้าวหรือเปล่า
แต่การเดาของตัวเองไม่ว่ายังไงก็เป็นการเดา
เขาไม่ได้ให้เกาหยวนตามตัวเอง ให้เขาไปพักผ่อนแล้ว ข้างกายมีแค่คนขับรถกับเสี่ยวหลิวที่ติดตาม
มันง่ายที่จะได้รับข่าวมูลจากพื้นที่ของเขา หลังจากที่โทรออกไปไม่กี่สายก็รู้ที่พักอาศัยของจงฉีเฟิงที่หลังจากมาไป๋เฉิงว่าอยู่ที่ไหน
เขาพักอาศัยอยู่ที่บ้านเก่าของตระกูลเฉิง บ้านที่ใหญ่โตมีแค่ผู้ชาย 3 คน เฉิงยู่เวินและลุงเฟิ๋งที่ตามมาดูแลจงฉีเฟิง ยังเป็นผู้ชาย 3 คนที่อายุเยอะแล้วอาศัยอยู่ที่นี่
ทำให้คนนรู้สึกว่า ‘แปลก’ และน่าสงสาร
ตอนที่ไป๋ยิ่นหนิงเข้าประตู ก็เห็นจงฉีเฟิงนอนอยู่บนเก้าอี้โยกในสวน บนตัวห่มผ้าห่มบางๆ ไว้ ในระยะเวลาสั้นๆ เขาเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน มีความกระปรี้กระเปร่าเหมือนเมื่อก่อนซะที่ไหน？
หลังจากลงบันไดแล้วไป๋ยิ่นหนิงก็ให้เสี่ยวหลิวไปรอเขาอยู่ข้างนอก เขาหมุนล้อรถเข็นไปข้างหน้าเอง
เพราะว่าเป็นฤดูร้อนแล้ว ในสวนเต็มไปด้วยต้นไม้ในสวนก็เริ่มออกใบไม้อ่อนเขียวๆ บดบังแดดที่เย็นๆ ผืนใหญ่ จงฉีเฟิงนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกใต้ต้นไม้
ลุงเฟิ๋งเห็นไป๋ยิ่นหนิงไม่ทักทายก่อนก็เดินเข้ามาเลย กลัวเขาจะรบกวนการพักผ่อนของจงฉีเฟิง ก็เลยเดินเข้ามา “ไม่ทราบว่าคุณหาใคร？”
ไป๋ยิ่นหนิงยกคางขึ้น ชี้ไปทางจงฉีเฟิง
“ขอโทษนะ เจ้านายของผมไม่รับแขก เชิญกลับไปเถอะ” ลุงเฟิ๋งทำท่าทางเชินอย่างมีมารยาท
“ขาของผมไม่ดี จะมาเที่ยวหนึ่งก็ลำบาก ผมไม่รบกวนการพักผ่อนของเขา แค่จะถามไม่กี่คำถามเอง”
ลุงเฟิ๋งยังอยากปฏิเสธ เวลานี้เองจงฉีเฟิงที่นอนอยู่บนเก้าอี้โยกก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น พูดกับลุงเฟิ๋งว่า “ฉันไม่เป็นอะไร นายไปยุ่งเถอะ ฉันคุยกับเขาเอง”
ลุงเฟิ๋งเตือน “อย่าคุยนานเกินไปนะครับ สุขภาพของคุณไม่ดีอยู่”
การตายของเฉิงยู่ซิ่วมีผลกระทบต่อเขามาก สุขภาพวันหนึ่งแย่กว่าวันหนึ่งอีก
จงฉีเฟิงยิ้ม “ไม่ตายหรอก”
ลุงเฟิ๋งถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ไป๋ยิ่นหนิงพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ขอโทษที่มารบกวนครับ”
จงฉีเฟิงรู้สถานะของไป๋ยิ่นหนิง ในใจก็เดาได้เลยว่าเขามาทำอะไร ก็เลยถามโดยตรงว่า “นายอยากถามอะไรก็ถามเถอะ”
ไป๋ยิ่นหนิงแสดงความเสียใจต่อการตายของเฉิงยู่ซิ่ว “คิดไม่ถึงว่าครั้งก่อนที่เจอกันที่เมืองB กลับเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอ ถ้ารู้ ก็คงไม่แยกจากกันอย่างไม่สบอารมณ์”
จงฉีเฟิงไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย เหมือนกับว่าความเสียใจและความคิดถึงซ้อนไว้ในใจจนหมด
ไป๋ยิ่นหนิงแสดงความเสียใจเสร็จแล้วก้ถามโดยตรงเลย ในเมื่อจงฉีเฟิงก็ตรงประเด็นทันที เขาก็ไม่ดีอ้อมค้อม รบกวนการพักผ่อนของเขา
เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ที่เมือง จงจิ่งห้าว เหวินชิน หลินซินเหยียนปัญหาระหว่างคนพวกนี้ เขาเองก็อยากจะคิดให้เข้าใจ จงฉีเฟิงเป็นคนที่ผ่านปราบการณ์มาก่อน ต้องรู้เรื่องอย่างละเอียดแน่ ก็เลยถามทีเดียวให้หมดเลย
จงฉีเฟิงหันมามองเขาอย่างเฉยชา ไม่ได้มีการปกปิด เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้เขาก็พูดออกมาหมดแล้ว ไม่ต่างไปจากการคาดเดาของเขาสักเท่าไหร่ จงจิ่งห้าวรู้ตัวตนของเฉิงยู่ซิ่วแล้ว เรื่องของเหวินชิงเกี่ยวกับจงจิ่งห้าวด้วย
ไม่มีใครเข้าใจลูกเท่ากับพ่อตัวเอง หลังจากที่จงจิ่งห้าวรู้ความจริงแล้ว ก็จะสืบอุบัติเหตุรถยนต์ของเฉิงยู่ซิ่วให้เด็ดขาด เป็นอุบัติเหตุหรือคนทำ ก็ต้องมีผลซะอย่าง
ไป๋ยิ่นหนิงพยักหน้า เหมือนกับที่เคาดเดาไว้เลย เขาถามอีกว่า “ดังนั้นหลินซินเหยียนก็เลยจากไป เพราะจงจิ่งห้าวโกรธที่เธอปกปิดความจริงหรอ？”
“อะไรนะ？” จงฉีเฟิงมองเขาอย่างประหลาดใจ หลินซินเหยียนจากไป？จัดงานศพของเฉิงยู่ซิ่วเสร็จแล้ว เขาก็มาที่เมืองไป๋เลย เฉิงยู่เวินบอกว่าอยู่ที่นั้นจะนึกถึงเรื่องเก่าๆ ได้ง่าย เพราะว่าใช้ชีวิตอยู่ที่นั้นกับเฉิงยู่ซิ่วตลอด คุ้นเคยเกินไป อยู่ๆ ก็หายไปคนหนึ่ง มีผลกระทบต่อคนมากเหลือเกิน
“คุณไม่รู้？” ตอนนี้ถึงไป๋ยิ่นหนิงที่ควรแปลกใจแล้ว หรือว่าที่หลินซินเหยียนจากไปไม่ใช่เพราะเรื่องนี้？
จงฉีเฟิงถอนหายใจทีหนึ่ง บางทีหลินซินเหยียนรู้ตัวตนของตัวเองแล้วก็เลยจากไปละมั้ง
“บนโลกนี้ไม่มีความลับที่เป็นนิรันดร์” ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ความจริงก็เป็นความจริง ใครก็ไม่มีทางปกปิดได้ตลอด
“เธอเป็นลูกสาวของเหวินเสียน น่าจะเป็นเพราะว่ารู้ตัวตนของตัวเอง ก็เลยจากไปละมั้ง วันที่กลัวที่สุด สุดท้ายก็มาแล้ว”
ตอนนั้นที่หลังจากจงจิ่งห้าวและหลินซินเหยียนหย่ากัน เขาก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องดี เพราะถ้าอยู่ด้วยกันจริงๆ แล้วตัวตนถูกเปิดเผยทีหลัง ยังไงในใจของทั้งสองคนก็มีปม ตอนนั้นเขาสัญญากับเหวินเสียน เป็นเขาเองที่ไม่กล้าปฏิเสธ หลังจากนั้นเขาอยากให้จงจิ่งห้าวแต่งงานกับเหอรุ่ยหลินของตระกูลเหอ ก็คืออยากจะตักความสัมพันธ์ของพวกเขาให้เด็ดขาด
พูดตามจริง เกี่ยวดองสมรสไม่ได้สำคัญขนาดนั้น เขาแค่อยากให้จงจิ่งห้าวรีบแต่งงานเท่านั้นเอง
ใครจะไปคิดว่าพวกเขาสองคนสุดท้ายก็เดินเข้าหากันจนได้ และยังเกิดเรื่องของเฉิงยู่ซิ่วขึ้น
เขาไม่พูด เพราะกลัวว่าทั้งสองคนรู้ความจริงแล้วจะเกิดการบาดหมางกัน สุดท้ายก็ห้ามไม่อยู่
เฮ้อ จงฉีเฟิงถอนหายใจทีหนึ่ง “ฉันอายุเยอะแล้ว ยุ่งไม่ได้แล้ว”
แล้วแต่พวกเขาเถอะ
ไป๋ยิ่นหนิงก็ถูกคำตอบนี้ทำให้ตะลึงเหมือนกัน หลินซินเหยียนเป็นลูกสาวของเหวินเสียน ถ้อย่างนั้นเหวินชิงก็เป็นลุงแท้ๆ ของเธอ？
แต่ว่าลุงแท้ๆ ของเธอกลับฆ่าแม่แท้ๆ ของจงจิ่งห้าว？
ดังนั้นเธอก็เลยจำเป็นต้องจากไป？
“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ？” ไป๋ยิ่นหนิงรู้สึกไม่น่าเชื่อ อยู่ด้วยกันแบบนี้ไม่รู้สึกอึดอัดหรอ？
เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกฟ้าผ่าเลย เหลือเชื่อเหลือเกิน
ในขณะที่ตกใจก็สงสารหลินซินเหยียน “ต่างถูกโชคชะตาล้อเล่นกันหมด”
ที่แท้เธอจากไปเพราะเหตุผลแบบนี้ ใจของเธอจะข่มขื่นแค่ไหน ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไร กลับถูกคนรุ่นก่อนดึงไปเกี่ยวข้อง
ตอนนี้เอง เฉิงยู่เวินเดินเข้ามาจากข้างนอก ถึงเขาจะอยู่ไป๋เฉิง แต่เขาก็คอยติดตามเรื่องราวของเมืองBอยู่ เขาเกลียดเหวินชิง เมื่อก่อนที่กักขังเฉิงยู่ซิ่วถึงครั้งนี้ที่ลักพาตัวแล้วเกิดอุบัติเหตุ เหวิยชิงเป็นคนก่อขึ้นทั้งหมด
เฉิงยู่เวินสนับสนุนที่จงจิ่งห้าวทำทุกอย่าง ถ้าหลังจากที่เขารู้ความจริงแล้วยังไม่ทำอะไร เขาก็ไม่ใช่คนแล้ว
เพราะไม่ว่ายังไงเฉิงยู่ซิ่วเป็นแม่แท้ๆ ที่ให้กำเนิดเขา
แค้นที่ฆ่าแม่ เป็นใครก็ไม่มีทางวางมือ
“เขาคิดว่าเขาออกหน้ารับผิด ก็สามารถหนีโทษได้หรอ？” เฉิงยู่เวินเดินมาแล้วพูดอย่างเย็นชา
เธอได้รับข่าวล่าสุดจากเมืองB เหวินชิงออกหน้ายอมรับเรื่องที่ลักพาตัวแล้วเกิดอุบัติเหตุ
ได้ยินข่าวนี้ไป๋ยิ่นหนิงก็ไม่ได้มีความสุขมากเท่าก่อนหน้านี้ อารมณ์เริ่มสับสนขึ้นมา คนที่เขาคิดจะแก้แค้นอยู่ตลอดเวลา กลับเป็นญาติของหลินซินเหยียน นี่มันช่างประชดจริงๆ
ถ้าเหวินชินล้มละลายแล้วจริงๆ เขามีความสุขจริงๆ หรอ？
คำตอบคือไม่ แต่เป็นสับสน
เขาจะมีผูกมัด จะคิดว่าแบบนี้หลินซินเหยียนจะเสียใจไหม จะไม่กล้าเผชิญหน้ารึเปล่า
รู้เกี่ยวกับข่าวนี้ เขายอมไม่รู้ดีกว่า เขาคิดผิดที่มาหาจงฉีเฟิง คิดผิดที่รู้เรื่องพวกนี้
ในสถานการณ์ที่ไม่รู้ตัว เขาสามารถรับข่าวที่เหวินชิงล้มละลายได้อย่างดีใจ สามารถไปหน้าหลุมศพของไป๋หงเฟยอย่างสบายแล้วบอกกับเขาด้วยปากของตัวเองว่า เหวินชิงได้รับโทษแล้ว
แต่ว่าตอนนี้……….
ไป๋ยิ่นหนิงหลับตา รู้สึกว่าตัวเองถูกกระทบอย่างหนัก
เมืองB เพราะว่าเหวินชิงออกมายอมรับทุกอย่าง ก็ได้ทำให้ข่าวนี้ที่ดังอยู่แล้วดังกว่าเดิม ดันขึ้นไปอีกขั้น
เวลาที่คบหากับจงจิ่งห้าวไม่น้อย เหวินชิงรู้นิสัยของเขาไม่มากก็น้อย เขาจะออกมือก็เป็นเรื่องธรรมดา ถ้าเขาไม่ทำอะไรเลย นั้นไม่ใช่เขา
เหวินชิงไม่เพียวแต่ยอมรับเรื่องที่ตัวเองลักพาตัวเฉิงยู่ซิ่ว ยังดันกู้เป่ยออกมาด้วย ถือได้ว่าเป็นความจริงใจที่เขารู้สึกผิดต่อจงจิ่งห้าว
เรื่องที่ตัวเขาทำหนีไม่พ้น สิ่งเดียวที่เขาหวังก็คือสามารถเจอหลินซินเหยียนแล้วได้รับการยกโทษจากเธอ
คนที่แปลกใจที่สุดก็คือกู้เป่ย เขาอยากจะฆ่าเหวินชิง แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ เหวินชิงจะยืนออกมา ยังปล่อยเขาออกไปด้วย ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองยกหินทุบขาตัวเองเลย
เหวินชิงแถลงข่าวเสร็จ ก็ไปที่ว่านเยว่ปรุ๊ปเลย
