จงจิ่งห้าวก้มหน้ามองไอติมที่ลูกสาวป้อน สัมผัสความเย็นที่แตะโดนริมฝีปาก ไล่ความอุ่นจากร่างกายออกไป เขาอ้าปากกินไอติมที่ลูกสาวป้อนมาให้
จงเหยียนซีก็ไม่รังเกียจที่จะใช้ช้อนร่วมกัน แทบอดทนไม่ไหวที่จะตัดช้อนเข้าปาก “อร่อยจังเลย”
หวานๆ เย็นๆ แถมยังมีรสชาติของนมเล็กน้อย คิ้วของเธอบิดเบี้ยว เหมือนกับว่ารู้สึกมีความสุขมากที่ได้กินไอติม
“เดี๋ยวหนูกินไอติมเสร็จ แด๊ดดี้จะกลับไปพร้อมหนูไหม? กลับไปหาหม่ามี๊” ระหว่างที่พูดอยู่นั้นก็ตักไอติมป้อนเขาอีกครั้ง
จงจิ่งห้าวก็กินไอติมพี่ลูกสาวป้อนให้อีกครั้ง เคี้ยวรสชาติที่หวานหอมในปากของตัวเอง แต่ว่าในใจกลับกำลังขมขื่นเพราะคิดว่าจะอธิบายให้ลูกทั้งสองคนฟังอย่างไรดี
จงเหยียนเฉินเงยหน้าขึ้นมามองเขา
เหมือนกับว่ากำลังรอคอยคำตอบของเขาอยู่
เขาเห็นลูกชายกับลูกสาวตัวเองกะพริบตาถี่ๆ คิ้วขมวดหากันจนเป็นปม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น คนรอบข้างเห็นก็รู้ทันทีว่าตอนนี้ในหัวใจของเขากำลังอดทนต่อความทรมานที่ยิ่งใหญ่
จงเหยียนเฉินค่อยๆ ถอนหายใจออกมา แล้วก็ก้มหน้ากินไอติมต่อ “ไม่รู้จริงๆ ว่าแด๊ดดี้กับหม่ามี๊จะทำอะไรกันแน่ เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้าย สนุกกันไหม？”
เห็นหรือเปล่าว่าเขากับน้องสาวต่างหากที่เป็นคนที่ทุกข์ใจมากที่สุด?
เด็กที่มีพ่อ แต่ก็เหมือนไม่มีพ่อ เดิมทีเขาก็อยากให้พ่อเปลี่ยนใจ กลับมามีชีวิตครอบครัวแบบปกติ แต่ใครจะไปคิด……
ระหว่างที่คิดอยู่นั้นจงเหยียนเฉินก็ถอนหายใจยาวออกมา รู้สึกไม่มีทางเลือก
“ไม่นึกถึงความรู้สึกของเด็กๆ อย่างพวกเราเลย เฮ้อ แด๊ดดี้กับหม่ามี๊เอาแต่ใจกันเกินไปแล้ว”
สายตาของจงจิ่งห้าวมองสลับไปสลับมาระหว่างใบหน้าของลูกทั้งสองคน สุดท้ายก็พูดเบาๆ “ให้เวลาพวกเราอีกหน่อย”
“แล้วแด๊ดดี้คิดถึงหม่ามี๊ไหม? ” จงเหยียนเฉินเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา สายตาเต็มไปด้วยความกังวล “ตอนที่หม่ามี๊ไม่อยู่ด้วย แด๊ดดี้จะไปมีผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า? ”
จงเหยียนเฉินกังวลว่าเขาจะเปลี่ยนใจอีกครั้ง เขาว่าเขาเคยทิ้งหม่ามี๊มาแล้วครั้งนึง
“ถ้าเกิดว่าแด๊ดดี้ทำพลาดอีกครั้ง พวกเรากลับหม่ามี๊จะไม่ให้อภัยแด๊ดดี้แล้วจริงๆ นะ”จงเหยียนเฉินเอ่ยคำสาบาน
ทำผิดครั้งแรกยังพอฝืนให้อภัยได้ แต่ถ้าเกิดว่ามีครั้งที่ 2 ไม่มีทางอภัยให้ได้แน่นอน！
จงจิ่งห้าว，“……”
“แด๊ดดี้คิดถึงหม่ามี๊ของพวกลูก เธอไม่อยู่แด๊ดดี้ก็ไม่มีวันไปหาผู้หญิงคนอื่นหรอก ต่อไปนี้แด๊ดดี้ต้องการเธอแค่คนเดียวเท่านั้น”จงจิ่งห้าวมองหน้าลูกชายของเขาอย่างจริงจัง “ตอนที่แด๊ดดี้ไม่อยู่ ลูกต้องดูแลน้องกลับหม่ามี๊แทนแด๊ดดี้ให้ดีๆ นะ”
จงเหยียนเฉินพยักหน้าอย่างแรง “แน่นอนครับ”
จงเหยียนซีด้านข้างที่กินไอติมเสร็จแล้วก็วางช้อนลง แล้วก็ปีนขึ้นมาบนตัวของจงจิ่งห้าวอีกครั้ง กอดคอของเขาไว้ “แด๊ดดี้จะไม่กลับไปกับพวกเราเหรอคะ”?
เธอได้ยินที่พ่อกับพี่คุยกัน เหมือนกับว่าพ่อจะไม่ไปหาหม่ามี๊เลย
เธอไม่เข้าใจเรื่องของผู้ใหญ่ เธอรู้สึกว่าพ่อควรจะกลับไปเยี่ยมหม่ามี๊ “น้องในท้องของหม่ามี๊ขยับได้แล้วนะ แด๊ดดี้ไม่อยากไปเยี่ยมน้องเหรอคะ？”
จงจิ่งห้าวจ้องใบหน้าของลูกสาวตัวเอง แต่ว่าในใจกับรู้สึกสับสนวุ่นวายอย่างมาก เขาพยายามอย่างมากที่จะควบคุมความคิดถึงของตัวเอง ส่วนอีกด้านหนึ่งสติของเขาก็ตักเตือนเขาว่าตอนนี้เขายังไม่ได้เคลียร์เรื่องราวให้เรียบร้อย ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะเจอกัน คนสองคนที่มีพลังเท่ากันกำลังแข่งขันกันอยู่ ไม่มีใครโน้มน้าวใครได้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองลอยคว้างอยู่กลางทะเล ทุกข์ใจเป็นอย่างมาก
ในหัวปรากฏภาพใบหน้าของหลินซินเหยียนขึ้นมา หัวใจเขาก็เอนเอียงอย่างเห็นได้ชัด เขามองลูกชายของตัวเอง “ช่วยอะไรแด๊ดดี้หน่อยสิ”
“ให้ช่วยอะไรครับว่ามาเลย”จงเหยียนเฉินรู้สึกสบายใจ แต่ว่าก็มีเงื่อนไขเหมือนกัน “ผมจะช่วยแด๊ดดี้ ก็ต่อเมื่อแด๊ดดี้รับปากผมเรื่องหนึ่ง”
จงจิ่งห้าวมองไปที่เจ้าลูกชายอย่างไม่มีทางเลือก เด็กคนนี้ก็ยังไม่โตเท่าไหร่ แต่ทำไมถึงได้มีความคิดเยอะขนาดนี้?
“ได้ ว่ามาสิ” เขาหมดปัญญาสู้ลูกชายของเขา ก็จำเป็นต้องตอบรับ
“อาทิตย์นึงอย่างน้อยต้องมาหาพวกเรา 2 ครั้ง” จงเหยียนเฉินพูดข้อเรียกร้องของเขา
ที่จริงแล้วเขาก็ไม่ค่อยเชื่อใจจงจิ่งห้าวเท่าไหร่ กลัวว่าห่างจากหลินซินเหยียนนาน แล้วเขาจะเปลี่ยนใจ
จงจิ่งห้าวจ้องหน้าลูกชายเขาเงียบๆ จริงๆ แล้วเขาก็อยากมาหาพวกเขาบ่อยๆ แต่ว่าพอจงเหยียนเฉินพูดแบบนี้ มันฟังเหมือนกับว่าเขาเป็นคนไร้หัวใจ จะสามารถเปลี่ยนใจได้ตลอดเวลา
เขาขยับเข้าไปใกล้แล้วก็ต้องมองลูกชายของตัวเอง “ไม่เชื่อใจแด๊ดดี้ขนาดนี้เลยเหรอ？”
“คนที่เคยเปลี่ยนใจมาแล้ว เพราะฉะนั้นผมก็ต้องคอยเช็กแทนหม่ามี๊ ไม่ให้หม่ามี๊ต้องเสียใจอีกครั้งหนึ่ง” จงเหยียนเฉินพูดอย่างจริงจัง
จงจิ่งห้าว，“……”
“ตอนนี้ถึงตาแด๊ดดี้แล้ว เขาจะให้ผมช่วยอะไร？”
จงจิ่งห้าวบีบจมูกของตัวเอง กับลูกชายของเขาแล้วเขาไม่รู้ว่าจะรับมือยังไงจริงๆ ทำพลาดไปครั้งเดียวเด็กคนนี้จดจำไปตลอดชีวิตเลยเหรอ？
“แด๊ดดี้อยากเจอหม่ามี๊ แต่ว่าให้เธอรู้ไม่ได้นะ”จงจิ่งห้าววางมือลงและมองลูกชายของเขา
จงเหยียนเฉินเองก็มองเขาเหมือนกัน เหมือนรู้สึกว่าคำขอนี้มันเกินไปหน่อย เขากะพริบตาและถามว่า “จะให้แด๊ดดี้เจอหม่ามี๊ โดยที่หม่ามี๊ไม่เห็นแด๊ดดี้ได้ยังไงกัน? ”
จงจิ่งห้าวกวักมือเรียกให้ลูกชายขยับเข้ามา แล้วก็กระซิบบอกเขา “ตอนกลางคืนหลังจากที่หม่ามี๊หลับไปแล้ว……”
จงเหยียนเฉินเบะปาก ทำแบบนี้มันดูเหมือนขโมยไปหน่อยไหม？
แต่ว่า ไม่สนใจหรอก ในเมื่อเขาต้องการทำทุกทางเพื่อให้ได้เจอหม่ามี๊ ก็แสดงว่าในใจของเขายังคงมีหม่ามี๊อยู่ แน่นอนว่าเขาก็ต้องยินดีที่จะช่วย
จงเหยียนซีได้กินไอติมที่ตัวเองอยากกิน เธอก็อารมณ์ดีมาก แล้วก็เกาะจงจิ่งห้าวหนึบ เธอไม่เข้าใจ “พวกเราอยู่ด้วยกันไม่ดีเหรอคะ? ”
เธอได้ยินที่พ่อกับพี่ชายคุยกัน จะไปเจอหม่ามี๊ก็ต้องแอบหลบๆ ซ่อนๆ
ในใจของเธอก็คิดว่าไปเจอตรงๆ เลยไม่ดีเหรอ? ยังไงตอนนี้หม่ามี๊ก็อยู่บ้าน กลับไปก็ได้เจอแล้ว
จงจิ่งห้าวกอดลูกสาวของตัวเอง แล้วก็ดึงหัวของเธอมาซบที่อกของเขา แล้วก็เอามือลูบหูของเธอ “รออีกหน่อยนะลูก อีกไม่นานก็จบแล้ว”
รอให้ตัดสินคดีเหวินชิงจบเมื่อไหร่ ขอให้ทุกอย่างมันจบลง ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาที่ดี
สาวน้อยไม่เข้าใจ ได้แต่กอดพ่อของตัวเอง “หนูคิดถึงการนอนกับแด๊ดดี้มากเลย”
จงจิ่งห้าวก้มหน้าไปจูบผมของลูกสาวตัวเอง เขาก็คิดถึงเหมือนกัน ริมฝีปากของเขาก็เลื่อนมาที่หน้าผากของเด็กน้อย “เสี่ยวลุ่ยต้องเป็นเด็กดีนะ เรื่องที่เจอแด๊ดดี้ในวันนี้ห้ามเล่าให้หม่ามี๊รู้ไหม？”
จงเหยียนซีกะพริบตา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน “หนูรับปากแด๊ดดี้ก็ได้ว่าจะไม่บอกหม่ามี๊ แต่ว่าแด๊ดดี้ก็ต้องรับปากกับหนูเหมือนกัน ว่าต้องมาหาหนูบ่อยๆ เราก็ซื้อไอติมให้หนูกินด้วย”
“ได้เลย”จงจิ่งห้าวตอบด้วยความโอ๋ลูก
หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ช่าวหยุนก็กลับมา เขายิ้มและพูดว่า “เหยียนเหยียนไม่ให้ผมพาพวกเขาออกมานานเกินไป ถ้าอย่างนั้น พวกเรากลับไปด้วยกันไหม？”
จงจิ่งห้าวไม่ได้พูดอะไร จงเหยียนเฉินก็ดึงมือช่าวหยุนแล้วพูดว่า “พวกเราไปกันเถอะครับ แด๊ดดี้ไม่ไปหรอก”
ช่าวหยุนรู้จักวางตัวเลยไม่ได้ถามอะไรมาก ถ้าเกิดว่าทั้งสองคนยังดีกันหลินซินเหยียนก็คงไม่พาลูกทั้งสองคนมาที่นี่หรอก ถ้าเกิดว่าดีกันอยู่ ถ้าเขารู้ว่าหลินซินเหยียนอยู่ที่ไหน ก็คงไม่เอาแต่นั่งอยู่ข้างถนนไม่เข้าไปข้างในหรอก
เขายื่นมือไปจูงมือจงเหยียนซี “พวกเราควรไปได้แล้ว เดี๋ยวหม่ามี๊ของพวกหนูจะเป็นห่วงเอา”
จงเหยียนซีมือของจงจิ่งห้าวจับคอเสื้อของจงจิ่งห้าวไม่ยอมปล่อย รู้สึกเสียใจ “หนูไม่อยากแยกจากแด๊ดดี้ หนูอยากจะอยู่กับแด๊ดดี้ให้นานกว่านี้อีกหน่อย”
จงเหยียนซี
มือทั้งสองข้างของจงจิ่งห้าวจับใบหน้าของลูกสาวตัวเองเอาไว้ “เป็นเด็กดีนะ กลับไปก่อน แด๊ดดี้จะมาหาหนูบ่อยๆ ”
ถึงแม้ว่าสาวน้อยจะไม่อยากปล่อยมือ แต่ว่าสุดท้ายก็ยอมปล่อย เธอพุ่งเข้าไปแล้วก็กอดและจุ๊บเขา “งั้นหนูจะรอแด๊ดดี้นะคะ”
จงจิ่งห้าวมองลูกสาวของตัวเอง หัวใจของเขาแทบจะละลายอยู่แล้ว
ช่าวหยุนจูงมือสาวน้อย แล้วสุดท้ายก็บอกลาจงจิ่งห้าว “ถ้ายังงั้นพวกเราไปก่อนนะครับ”
“เรื่องที่เราเจอกันในวันนี้ อย่าบอกหลินซินเหยียนนะครับ” จงจิ่งห้าวมองหน้าช่าวหยุน
ช่าวหยุนเข้าใจ “วางใจได้เลยครับ”
ช่าวหยุนไม่ได้พูดอะไรมากมาย และก็ไม่ได้โน้มน้าวอะไร เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว การที่พวกเขาทำแบบนี้แสดงว่าต้องมีปัญหาอะไรอย่างแน่นอน
หลังจากที่ช่าวหยุนไปแล้วจงจิ่งห้าวก็ยังไม่ได้กลับ เขาพักผ่อนอยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อย แล้วก็รอข้อความจากจงเหยียนเฉิน
ระหว่างนั้นเขาก็ให้พนักงานเอาน้ำมาเติมให้ เวลาที่เหลือก็นั่งพิงโซฟาและพักผ่อน
ถึงแม้ว่าจะรีบร้อน และตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเขาก็ยังเผยให้เห็นเสน่ห์ของผู้ชายที่แข็งแกร่ง
