ซูจ้านและเสิ่นเผยซวนมองตากัน เหมือนจะพูดออกมาพร้อมกัน “ตอนนี้กลับไปก็นอนไม่หลับ เลยเวลาง่วงมาแล้ว ไปดื่มกันหน่อยไหม?”
เมาแล้วจะทำให้หลับง่ายขึ้นหน่อย
ความคิดของพวกเขาชัดเจนมาก แค่อ้าปากจงจิ่งห้าวก็รู้เจตนาของพวกเขา ราวกับมีใจอยากเมาเหมือนกัน เลยตอบตกลงไป
ออกจากบริษัท พวกเขาขับรถหนึ่งคันออกไป หาร้านบาร์ที่ค่อนข้างเงียบร้านหนึ่ง
สั่งไวน์นอกมาสองขวดและจานผลไม้
แสงไฟสีเหลืองสาดส่องทั่วทั้งห้อง ช่องแอร์บนฝ้าเพดาน ค่อยๆพัดลมเย็นๆออกมา
ซูจ้านเทไวน์ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเสิ่นเผยซวน “ในฐานะเพื่อน นายยังใช้ไม่ได้นะ”
เสิ่นเผยซวนจ้องเขาอย่างเย็นชา คนแบบเขา แค่เอ่ยปาก ก็รู้ว่าเขาจะพูดอะไร
ไม่รอให้เขาพูด เสิ่นเผยซวนก็อธิบายออกมาก่อน “พวกนายอย่าคิดไปเอง เด็กคนนั้นเด็กเกินไป ฉันไม่ได้สนใจหรอก หาเด็กขนาดนั้นมีหวังโดนฟ้าประณาม ”
ขณะพูดเขาก็มองไปที่จงจิ่งห้าว จงใจถามประโยคหนึ่งว่า “ใช่ไหม?”
จงจิ่งห้าวเหล่ตา คำพูดนี้ฟังดูแปลกๆ เขาจิบไวน์ น้ำเสียงเย็นชาหน่อยๆ “ฉันอารมณ์ไม่ดี”
เหมือนเป็นการเตือนเสิ่นเผยซวน เขาไม่มีอารมณ์จะมาล้อเล่น ต่อหน้ายิ่งห้ามพูดเรื่องหลินซินเหยียน
ตอนนี้ได้ยินชื่อนี้ ใจของเขาก็จะรู้สึกหม่นหมอง เขาคิดถึงเธอแล้ว คิดถึงมาก แม้กระทั่งไม่อยากกลับวิลล่า เขานอนไม่หลับเมื่ออยู่คนเดียว ได้แต่ทำงานเพื่อให้ไม่รู้สึก ให้ตัวเองไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่น ไปคิดถึง
เสิ่นเผยซวนเฮ้ออกมา “ดูพวกนายแต่ละคนไม่มีชีวิตชีวาเหมือนมะเขือม่วง ทำให้ฉันกลัวเรื่องความรักระหว่างชายหญิงไปเลย นายดูพวกนายสิ จะเป็นแบบอย่างให้ฉันไม่ได้เลย?”
ทำให้ในใจของเขามีเงามืดเลย
“ถ้าไม่เคยกินองุ่นก็อย่าว่าองุ่นเปรี้ยว” ซูจ้านนั่งลงและคล้องคอเขา หน้าตาจริงจังมาก “ฉันพูดจริงนะ เด็กผู้หญิงคนนั้นหน้าตาสวยมาก อย่าไม่รู้จักพอ”
“อย่าคิดมากไป” เสิ่นเผยซวนเกือบจะถูกซูจ้านทรมานจนเป็นโรคหัวใจแล้ว อย่าเห็นว่าข้างกายเขามีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่มา ก็คิดไปถึงนั่น?
เขาแค่ได้รับมอบหมายจากคนอื่น ไม่มีความหมายอื่น
“เด็กคนนั้นพึ่งปีหนึ่ง ถ้าฉันอยากจะ……ฉันยังเป็นคนอยู่ไหม?” เสิ่นเผยซวนเอาแขนของซูจ้านที่คล้องคอออก “ถ้าฉันจะหาก็จะหาคนที่อายุเท่าๆกัน เด็กน้อยล่ะก็วันวันมีแต่จะให้ฉันประคบประหงม นี่ฉันหาภรรยาหรือกำลังเลี้ยงลูกสาว?”
ซูจ้านพิงไปที่โซฟาอย่างขี้เกียจ เห็นสายตาของเสิ่นเผยซวนแล้วอยากจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆและกินลงไป เพื่อไม่ให้เขามากวนประสาทที่นี่
“อายุเท่าๆกับนาย? ลูกน้องนายมีคุณสมบัตินี้นะ ข้างกายก็มีแต่ผู้ชาย ยากนักที่จะได้เจอผู้หญิง ยังทำเป็นอวดดี อวดดีก็อวดดี หาสาวๆมันทำให้นายไม่พอใจ?”
ซูจ้านแม้อายุไม่ได้มากกว่าจงจิ่งห้าว แต่ฉินยาก็ไม่ได้อายุมากกว่าหลินซินเหยียน นับไปนับมา เขาและจงจิ่งห้าวกับภรรยาต่างก็อายุห่างกันตั้งเจ็ดแปดปี
พวกเขาบรรลุนิติภาวะแล้วรู้ว่าอะไรคือการมีความรัก ตอนที่รู้จักการจูบ ภรรยายังอยู่ประถมอยู่เลย
ตอนนี้พวกเขาก็เข้าสามสิบแล้ว ภรรยายังพึ่งจะยี่สิบต้นๆ กำลังสาว กำลังสดใส
พวกเขาล้วนเป็นวัวแก่กินหญ้าอ่อน?
“ซูจ้าน ฉันพบว่านายน่ะพูดจาทำไมไม่รู้จักระวังปาก?” เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว ในสายตาของเขา ซูจ้านน่ะสมควร สมควรโดนเก็บ
เขาอยากให้ฉินยากลับมา จัดการกับเด็กไร้สาระคนนี้ ไม่อย่างนั้นจะได้ใจ
“เผยซวน เอาแบบนี้ เรามาพนันกัน ถ้านายหาแฟนที่อายุน้อยกว่า วันเข้าหอวันนั้นนายจะต้องใส่ชุดชั้นในผู้หญิง ยืนอยู่บนโต๊ะเต้นให้ฉันดู กล้าพนันมั้ย? ”
เสิ่นเผยซวนไม่อยากคุยกับเขา เขาเบื่อที่จะเล่นพนันไร้สาระแบบนี้กับเขา
“นายไม่กล้า?” ซูจ้านเทเหล้าให้เขา
“ฉันแค่ขี้เกียจสนใจนาย”
“นายไม่กล้าต่างหาก”
“ฉันรําคาญนาย”
“นายแค่กลัวว่าตัวเองจะชอบเด็กปีหนึ่งคนนั้นเข้า ดังนั้นเลยไม่กล้าพนันกับฉัน!””
“ฉันเปล่า !”
“แล้วทำไมไม่กล้าพนันกับฉันล่ะ?”
เสิ่นเผยซวนมองซูจ้าน รู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก “ฉันไม่อยากพนันกับนาย เพราะฉันคิดว่าเรื่องนี้มันไร้สาระต่างหาก”
ซูจ้านเขยิบเข้ามา “นายคิดว่าอะไรถึงมีสาระ?” เขาเหลือบมองท่อนล่างของเสิ่นเผยซวนรางๆ เสิ่นเผยซวนไม่เคยมีแฟนมาก่อน เขารู้ดี ผู้ชายคนนี้ตอนหนุ่มๆก็มีอารมณ์ปรารถนามาจนถึงอายุขนาดนี้ มีความต้องการทางร่างกายมาตั้งนานแล้ว
แต่เขากลับรู้สึกสงสัย ผู้ชายคนนี้จัดการยังไง
“ฉันไม่เชื่อหรอก ว่านายไม่เคยปรารถนาถึงเรื่องแบบนี้มาก่อน”
เสิ่นเผยซวนหัวเราะเยือกเย็นอยู่สองครั้ง “นายคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนนายรึไง? มียางอายบ้างได้มั้ย?”
“ฉันถือว่าปกติ นายต่างหากไม่ปกติ”
“ให้ตายเถอะ นายแบบนี้มันไม่ใช่ปกติ มันเรียกว่าหื่น”
“พูดยังไงดีล่ะ?” ซูจ้านถือไวน์เข้าใกล้ปากเขา “มาล้างปากนายหน่อย ครั้งหน้าพูดออกมาจะได้มีเรื่องดีๆซะบ้าง”
“ไอ้เลว……อุ้บอุ้บ ซูจ้านนาย—” ซูจ้านหยิบเหล้าแล้วเทเข้าปากเขาจริงๆ ที่ไม่ได้ดื่มเข้าไปไหลลงไปตามคอของเขา ทำเอาทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า
เขาผลักซูจ้านออกไปแล้วสะบัดคอเสื้อตัวเอง เช็ดคอเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างมองซูจ้าน “ฉันจะบอกนายให้นะ แบบนั้นมันเรียกว่าไม่รู้จักควบคุมตัวเอง ไม่ถือว่าปกติเข้าใจมั้ย? ใจง่ายเป็นเรื่องปกติ? ซูจ้าน ละอายใจหน่อย นายก็เป็นซะแบบนี้ ไม่ยอมแก้นิสัย ฉินยาเลยไม่เอานายไง”
พอพูดถึงฉินยา สีหน้าของซูจ้านก็เปลี่ยนไป ตรงไหนที่เขาเจ็บปวด เสิ่นเผยซวนก็แทงไปตรงนั้น
“นายหยุดโรยเกลือบนบาดแผลของฉันได้มั้ย?”
เขาใจง่ายมันก็ก่อนที่จะได้อยู่กับฉินยา เดิมที่เรื่องของหลิวเฟยเฟย เขาผิดเอง ไม่กล้าสารภาพอย่างตรงไปตรงมาต่อหน้าฉินยา ทำให้เข้าใจผิด จนทำร้ายเธอ
ฉินยาจากไปสองสามเดือนนี้ เขาเสียใจและรำคาญใจมาตลอด หนักใจเหมือนฉินยากำลังจมหายไปในกองไฟ
หลายต่อหลายครั้งที่ฝันและตกใจตื่นขึ้นมา
บรรยากาศในห้องเป็นเพราะเสิ่นเผยซวนพูดถึงฉินยา เลยเปลี่ยนเป็นเงียบสงัด ไม่มีเสียงเอะอะของซูจ้านและเสิ่นเผยซวน แม้แต่อากาศก็ควบแน่นไม่สบาย
สั่งเหล้ามาอีกสองขวด จงจิ่งห้าวเองก็ดื่มไปหนึ่งขวด อีกขวดก็หมดแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองยังดื่มไม่พอ นี่ก็หมดแล้ว เลยเรียกพนักงานให้เอามาเพิ่มอีกสองขวด
เสิ่นเผยซวนไม่ได้ห้าม ดื่มสิ และก็ไม่มีใครพูดอะไร ได้แต่ดื่มทั้งแบบนี้ ไม่ได้สั่งอะไรมาทาน
สองขวดนี้ไม่นานก็หมดขวดอีกแล้ว เสิ่นเผยซวนดื่มไปเล็กน้อย ยังถือว่าไม่เมา แต่ว่าซูจ้านและจงจิ่งห้าวคาดว่าน่าจะดื่มมากไป กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งไปทั้งห้อง สองคนนอนตะแคงอยู่บนโซฟา
แม้เขาจะไม่ได้ดื่มจนเมา แต่ก็ดื่มไปไม่น้อย แน่นอนว่าขับรถไม่ได้ ได้แต่โทรหากวนจิ้ง ให้เขามาขับรถให้
ทั้งสองคนช่วยกันแบกชายสองคนที่ดื่มเข้าไปมากทีละคนทีละคนขึ้นรถ ส่งกลับบ้าน
ส่งจงจิ่งห้าวก่อน บอดี้การ์ดที่วิลล่าทั้งหมดถูกถอดออกหลังจากหลินซินเหยียนจากไป วิลล่าจึงมีแค่ป้าหยูคนเดียว
เมื่อเห็นจงจิ่งห้าวดื่มจนเมา หลังจากที่เสิ่นเผยซวนและกวนจิ้งจากไป ป้าหยูรีบชงน้ำผึ้งมาให้
ห้องมืดทึบไม่ได้เปิดไฟ หน้าต่างไม่ได้ปิด ลมเบาๆพัดผ้าม่านเป็นระยะ
ป้าหยูถือแก้วน้ำผึ้งมาไว้ที่หัวเตียง ถาม “ดื่มน้ำหน่อยนะคะ……”
“ออกไป” ป้าหยูยังพูดไม่จบ ก็โดนตัดบท
เสิ่นเผยซวนนึกว่าผู้ชายที่เมามากจนไม่เป็นผู้เป็นคน น้ำเสียงในขณะนี้ก็ยังดังชัดเจนแบบนั้น
ป้าหยูวางแก้วน้ำน้ำผึ้งไว้บนโต๊ะ ถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วหันหลังเดินออกไปและปิดประตู
เตียงที่กว้างขวาง ร่างเพรียวบางร่างหนึ่ง นอนงอตัวอยู่บนเตียง ใบหน้าด้านหนึ่งซบกับหมอน หันหน้าไปด้านข้าง มองดูพื้นที่ว่างข้างๆ แต่ก่อนเป็นตำแหน่งที่นอนของหลินซินเหยียน
เขาเอื้อมมือออกไป เหมือนอยากจะสัมผัสความอบอุ่นของเธอ แต่ทุกที่ที่ปลายนิ้วสัมผัส กลับรับรู้ถึงแค่ความหนาวเย็น
ใจก็หนาวเย็นตามไปด้วย มือที่วางบนผ้าห่ม ค่อยๆกำแน่น ผ้าห่มที่ยับอยู่ในมือเขาไม่นานก็กลายเป็นก้อนๆ
ใบหน้าของเขาซบลงบนหมอน น้ำเสียงแหบพร่า “ผมคิดถึงคุณแล้ว”
ตอนแรกตั้งใจจะดื่มให้เมาจะได้ไม่ต้องคิดถึง แต่ยิ่งเมา สมองกลับยิ่งชัดเจน ทั้งสมองนั้นมีแต่ภาพของเธอ ตอนนี้เธอสบายดีมั้ย? ลูกของพวกเขาสบายดีรึเปล่า?
เมืองC ณ ตอนนี้
