ครั้งนี้หลินซินเหยียนอมไว้แล้ว ทั้งสองใกล้ชิดกันขนาดนี้แล้ว ยังคงเขินอายเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ปล่อยวางแล้ว เธอโน้มตัวลงไป ประทับริมฝีปากของเขา ส่งน้ำในปากให้เขา
จงจิ่งห้าวลืมตา มองใบหน้าที่แนบชิดลงมา รูม่านตามีน้ำผสม มีไอน้ำเล็กน้อย เมื่อหลินซินเหยียนลุกขึ้นมามองเขา นัยน์ตานั้นกลับใสกระจ่างขึ้นอีกครั้ง
เขากระตุกมุมปาก โอบกอดเธอ “นอนกับฉัน”
หลินซินเหยียนล้มตัวลง ซุกอยู่ในอ้อมกอดเขา แขนแข็งแกร่งของเขา กอดร่างเพรียวบางของเธอแน่น
ฝนนอกหน้าต่างยังคงตกลงมา เหมือนจะให้ทั้งเมืองจมน้ำก่อนถึงจะยอมหยุด
ดึกมากแล้ว หลินซินเหยียนค่อยๆ หลับไปภายใต้อ้อมกอดเขา
ส่วนจงจิ่งห้าวไม่มีท่าทีที่จะหลับ เขามองไปนอกหน้าต่าง มืดมนไปหมด
จากการชำระล้างตลอดทั้งคืน อากาศทั้งเมืองสดชื่นขึ้นเป็นพิเศษ นกยืนอยู่บนกิ่งและร้องจิ๊บๆ
ขณะที่จงจิ่งห้าวตื่นขึ้นมา หลินซินเหยียนยังคงหลับอยู่ อาจจะเป็นเพราะกำลังตั้งครรภ์ และอาจจะเพราะเมื่อคืนนอนดึก ตอนนี้กำลังหลับสนิท ไม่มีท่าทีที่จะตื่น
เขายื่นมือไปลูบใบหน้าของเธอ เมื่อเลื่อนไปลูบริมฝีปากของเธอโดยไม่ตั้งใจ ชะงักเล็กน้อย สีหน้าหมองลง แม้แต่สายตาก็ไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อครู่ หลินซินเหยียนขยับตัวเพราะจั๊กจี้เล็กน้อย ฝ่ามือของเขาอุ่นมาก ใบหน้าแนบกับฝ่ามือของเขา เหมือนลูกแมว สายตาเย็นของจงจิ่งห้าว กลับมาอบอุ่นอีกครั้ง เขาก้มลงจูบหน้าผากของเธอ
ผู้หญิงที่ตกอยู่ในความฝัน ไม่รู้สึกแม้แต่นิด
เขาเปิดผ้าห่ม ค่อยๆ ลงจากเตียง ไปชำระล้างที่ห้องน้ำ เปลี่ยนชุดสูท ก่อนออกจากห้องก็เหลือบไปมองผู้หญิงที่อยู่บนเตียง ยังคงหลับสนิท สายตาเหลือบไปมองโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างหมอน เหมือนว่าเมื่อคืนเธอได้รับข้อความ
ใครส่งมา?
เขาเดินไป หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น โทรศัพท์มือถือของหลินซินเหยียนไม่ได้ตั้งรหัสผ่าน แค่เลื่อนก็เปิด เขากดเปิดข้อความ แถวแรกก็เป็นชื่อของไป๋ยิ่นหนิง
สายตาของเขาเข้มขึ้น นิ้วมือชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็กดดูเนื้อหา [ฉันไปแล้ว แล้วพบกันใหม่]
ไม่ใช่ข้อความที่คลุมเครือ หรือแสดงความในใจ ทำให้เขาไม่ได้โกรธขนาดนั้น แต่ว่าเรื่องเมื่อคืน ยังคงทำให้รู้สึกอึดอัดในใจ
กดกลับหน้าหลัก วางไว้ที่เดิม หมุนตัวเดินลงบันได ป้าหยูเตรียมอาหารเช้าเสร็จแล้ว เขากินไปสองสามคำก็ออกไปแล้ว ก่อนออกบ้านก็สั่งไว้ “ไม่ต้องเรียกเธอ ให้เธอนอนสักพัก เตรียมของกินไว้ เดี๋ยวตื่นแล้วจะหิว”
ป้าหยูตอบรับด้วยรอยยิ้ม “เมื่อคืนเธอ……”
จงจิ่งห้าวคิดสักพักแล้วพูด “เธอคิดถึงลูกสองคน ไปดูลูกที่นั่น ไม่มีอะไร”
เขาไม่อยากพูดเรื่องนี้มาก
ป้าหยูพูดด้วยรอยยิ้ม “งั้นก็ดี”
ร่างกายของเธอเป็นแบบนั้น ยังออกไปตอนกลางคืน เพียงแค่เป็นห่วงจึงถาม
“ฉันไปแล้ว” จงจิ่งห้าวหยิบกุญแจรถแล้วออกไป
เมื่อคืนซูจ้านและกวนจิ้งลงมาจากชั้นบน ไม่เห็นหลินซินเหยียนและเสิ่นเผยซวนจึงถามป้าหยู “พวกเขาล่ะ?”
ป้าหยูบอกว่าไม่รู้ ทั้งสองจึงไม่ถามต่อ ในบ้านไม่มีคน พวกเขาไม่อยู่ต่อและกลับไป มีแค่ป้าหยูรู้ว่าเมื่อคืนจงจิ่งห้าวออกไป และกำชับเธอว่าห้ามบอก
เธอก็สามารถปิดปากเงียบสนิท
เดินออกจากประตูใหญ่ จงจิ่งห้าวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาเสิ่นเผยซวน และกดปุ่มปลดล็อกรถ เขาเปิดประตูขึ้นรถ โทรติดแล้ว เขานั่งในรถแล้วปิดประตูรถ “ตรวจสอบสาเหตุการเสียชีวิตของเหอรุ่ยหลินพบหรือยัง?”
“สาเหตุที่ได้จากทางการมาคือการฆ่าตัวตาย แต่ฉันพบหลักฐานการฆาตกรรม ตอนนี้อยู่ที่เรือนจำ หาฆาตกร” การตรวจสอบของในเล็บของเหอรุ่ยหลินออกมาแล้ว เป็นเนื้อเยื่อผิวหนังของร่างกายมนุษย์ นอกจากนี้ยังมีผมร่วงอีกด้วย แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่แสดงว่าเธอไม่ได้ฆ่าตัวตายธรรมดา
น่าจะเคยต่อสู้กับคนก่อนเสียชีวิต เนื้อเยื่อผิวหนังในเล็บน่าจะหลุดออกมาขณะที่กำลังต่อสู้กับอีกฝ่าย ส่วนมีผมร่วง ฆาตกรน่าจะเป็นคนดึง
เมื่อจงจิ่งห้าวได้ยินข่าวการเสียชีวิตของเธอ ก็รู้ว่าเรื่องมันแปลก ถ้าเธออยากตาย ไม่มีทางที่จะรอถึงตอนนี้ถึงจะฆ่าตัวตาย
“ถ้ามีผลลัพธ์โทรหาฉัน” เมื่อพูดจบเขากำลังเตรียมจะวางสาย เสิ่นเผยซวนเรียกเขาไว้ “คนที่นายให้ฉันติดตาม มีคนอยู่เบื้องหลังเขาจริงๆ คือเหอเหวินหวย คนที่ติดตามเขาเห็นพวกเขาเจอกันกับตา ฉันก็ยืนยันแล้ว เขาได้เป็นตำรวจเพราะตระกูลอยู่เบื้องหลัง เพียงแต่ตำรวจของเมืองBเก่งแต่ไม่แสดงตัว พื้นหลังแค่นั้นของตระกูลเหอยกยอปอปั้นเขาไม่ไหวหรอก”
“ฉันรู้แล้ว เรียกคนกลับเถอะ”
“ได้สิ”
วางสายโทรศัพท์เขาวางมือถือไว้ที่คอนโซลรถ สตาร์ทรถแล้วขับออกไป
ฝนที่ตกเมื่อคืน บนถนนมีน้ำขังมาก ล้อรถโดนน้ำกระเด็นใส่ตัวรถ
นิ้วของเขาเรียวยาวสวยงาม เล็บสะอาดชัดเจน สง่างาม จับพวงมาลัยแล้วดูดีมาก
ความเร็วของรถเร็วและนิ่ง ไม่นานก็หยุดลงที่ที่จอดรถหน้าบริษัท เขาเดินขึ้นลิฟต์ ตรงไปที่ห้องทำงานของชั้นบนสุด ลิฟต์หยุดลงเขาเดินออกมา
กวนจิ้งถือเอกสารกำลังเตรียมจะส่งไปให้เขาอ่านและเซ็นที่ห้องทำงาน เห็นเขามา จึงเดินไป “ประธานจง”
เรื่องที่หลินซินเหยียนออกไปเมื่อคืน ไม่พูดถึงแม้แต่คำเดียว เสิ่นเผยซวนโทรมาแล้ว ไม่ให้เขาพูดมั่ว บอกว่าหลินซินเหยียนกำชับเอาไว้
เขาไม่กล้าถามมั่ว
จงจิ่งห้าวพยักหน้าเล็กน้อย ชุดสูทสีดำติดกระดุมหนึ่งเม็ด มืออีกข้างหนึ่งของเขาสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง เดินไปทางห้องทำงาน แล้วพูดสั่ง “นำข้อมูลของไป๋ซื่อกรุ๊ปที่ให้นายสืบเมื่อครั้งที่แล้วมาให้ฉันที่ห้องทำงาน”
ตอนนั้นที่อยู่ที่ไป๋เฉิง เขาให้กวนจิ้งสืบไป๋ซื่อกรุ๊ป
อยู่ที่นั่นเขารู้เกี่ยวกับไป๋ซื่อกรุ๊ปเล็กน้อย เพียงแต่ไม่ละเอียดพอ
กวนจิ้งก็ไม่กล้าถามมาก ตอนนี้เวลานี้เอาข้อมูลของไป๋ซื่อกรุ๊ปทำไม ทำได้เพียงทำตาม
จงจิ่งห้าวเปิดประตูห้องทำงาน กวนจิ้งนำเอกสารที่อยู่ในมือวางไว้บนโต๊ะ “ผมไปเอาเดี๋ยวนี้”
พูดจบก็เดินออกจากห้องทำงานไปเอาเอกสารอย่างเร็ว
จงจิ่งห้าวใช้มือข้างหนึ่งปลดกระดุมแขนเสื้อ เขาดึงเก้าอี้ตัวใหญ่หน้าโต๊ะทำงานแล้วนั่งลง เปิดอ่านเอกสารที่กวนจิ้งนำมา เมื่อไม่มีปัญหาก็เซ็นชื่อด้วยลายมือที่มีชีวิตชีวากระฉับกระเฉงไว้ด้านล่างสุด
ไม่นานกวนจิ้งก็นำข้อมูลของไป๋ซื่อกรุ๊ปมา วางไว้บนโต๊ะ
เขายื่นเอกสารที่อ่านเสร็จให้กวนจิ้ง
กวนจิ้งถือไว้ จงจิ่งห้าวรับข้อมูลของไป๋ซื่อกรุ๊ป ไม่เงยหน้า “เดี๋ยวก่อน”
กวนจิ้งยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานรอคำสั่งของเขา
หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง มีความเข้าใจในส่วนกิจการของไป๋ซื่อกรุ๊ปเป็นอย่างดี ไป๋ซื่อกรุ๊ปสามารถแก้ปัญหาของคนปฏิบัติหน้าที่จำนวนมากในไป๋เฉิงได้ เพราะอุตสาหกรรมประตูและเซมิคอนดักเตอร์ของไป๋ซื่อกรุ๊ปมีโรงงานกระจาย พื้นที่ขนาดใหญ่ มีคนทำงานมากถึงสองหมื่นกว่า อุตสาหกรรมประตูมีชื่อเสียงมากแล้ว ส่งออกทั้งในและต่างประเทศ ส่วนใหญ่พวกเขามีทีมของตนเองที่เชี่ยวชาญในการพัฒนาชิปล็อกอัจฉริยะและวัสดุที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม ทำงานได้ดีในการป้องกันการขโมยและการรักษาสิ่งแวดล้อม
นี่คือเหตุผลที่สามารถเติบโตได้อย่างแข็งแกร่ง
ในหัวของเขามีภาพของอุตสาหกรรมพวกนี้ของในประเทศแล่นผ่าน สุดท้ายเลือกสองแห่ง “ฉันจำได้ว่าน้องชายของภรรยาของผู้ว่าการธนาคารถังก็ทำเซมิคอนดักเตอร์ด้วยนะ?”
กวนจิ้งพยักหน้า “ใช่ครับ ในประเทศถือว่ามีชื่ออยู่ในอันดับต้นๆ”
“ช่วยฉันนัดเขา แล้วก็ประธานหวาง”
“ประธานหวาง?” กวนจิ้งตั้งตัวไม่ทัน พวกเขากับประธานหวางไม่มีข้อตกลงทางธุรกิจหรือเปล่า?”
“คนที่ขอไฟแนนซ์ครั้งที่แล้ว” จงจิ่งห้าวพูดเตือน
“อ้อๆ บริษัทนั้นไม่เข้าตาท่านไม่ใช่เหรอครับ? บริษัทที่ทำประตู” ตอนนั้นปฏิเสธทันที
จงจิ่งห้าวพิงไปด้านหลัง ดึงคอเสื้อ ท่าทางเบื่อ
“ผมไปเดี๋ยวนี้” กวนจิ้งถือเอกสารออกไป
กลัวเขาโกรธ
