เหอเหวินหวยวางสายแล้วเอาโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะ เส้นประสาทตึงเครียดมาก “ได้แต่รอข่าวคราวแล้ว”
เฉินชิงเทชาให้เขา “คราวนี้ต้องเป็นข่าวดีแน่ๆ”
เหอเหวินหวยจะมีจิตใจในการดื่มชาได้ยังไง คนนี้เป็นคนของเขาเพียงคนเดียว ถ้าไม่สำเร็จ ก็อย่างที่เฉินชิงบอกนั่นแหละ อยากจะจับอีกก็ยากแล้ว
“หวังว่ามันจะเป็นข่าวดี”
เขามองเฉินชิง “เธอห้ามทิ้งฉันไปนะ”
เฉินชิงทำหน้าเคร่ง พูดอย่างไม่พอใจว่า “ไม่เชื่อใจฉัน？”
“ไม่ใช่” เหอเหวินหวยเทชาให้เขา “นี่ก็เพราะว่าข้องใจไง ก็เลย……”
เฉินชิงมองเขาอย่างมีความหมายลึกซึ้ง หยิบชาขึ้นมาวางไว้หน้าริมฝีปากจิบช้าๆ ขอแค่หลินซินเหยียนถูกจัดการอย่างราบรื่น เรื่องครั้งนี้ก็จะไปเข้าหูของจงจิ่งห้าวอย่างเร็วแน่นอน เรื่องครั้งนี้ตระกูลเหอเป็นคนทำ
เกี่ยวอะไรกับเขาเฉินชิง？
คนที่ไปจับคนก็ไม่ใช่คนของเขา
ตระกูลเหอถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะต้องหายจากบนแผ่นดินนี้
ส่วนเขาก็แค่คนที่ไม่มีค่าในการหลอกใช้แล้วแค่นั้นเอง
เหอเหวินหวยควรดีใจ ที่ตกอับมาขนาดนี้แล้วยังถูกหลอกใช้อยู่
โรงพยาบาล
คนนั้นกลับไปที่ห้องผู้ป่วย เขาสามารถเข้าออกโรงพักได้เพราะตระกูลเหอ หลายปีมานี้เขายังไม่เคยทำให้อะไรให้ตระกูลมาก่อนเลย ตอนนี้เขาสามารถตอบแทนเขาได้แล้ว พูดอะไรก็ถอยไม่ได้แล้ว
เขาจับกระดาษในมือไว้อย่างแน่นจนกระดาษในมือยับไปหมด
จงจิ่งห้าวสังเกตการเปลี่ยนแปลงของเขา รู้เลยว่าต่อไปเขาจะทำอะไร เขามองหลินซินเหยียน เธอไม่พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ
มือที่วางไว้ในผ้าห่มของเธอ จับผ้าปูที่นอนไว้แน่น ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ ฝ่ายตรงข้ามคนเยอะมาก ถ้าจะลงมือจริงๆ จงจิ่งห้าวไม่ว่าจะแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถดูแลเธอได้
ถึงแม้ว่าในใจจะเป็นห่วง แต่กลับไม่ได้แสดงออกมาเลยแม้แต่น้อย
ถ้าไม่ใช่ว่าท้อง เธอจะไม่กังวลเลย เพราะว่าเธอเชื่อเขา แต่ว่าร่างกายของเธอในตอนนี้…….
จงจิ่งห้าวถาม “กลัวไหม？”
หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ฉันกับลูกต่างก็เข้มแข็ง”
เมื่อก่อนตอนที่ท้องหลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซี เธอเคยเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เคยล้ม กระโดดลงมาจากรถที่ขับไปด้วยความเร็วสูง เธอกับลูกก็ไม่เป็นอะไร
ชายคนนั้นรวบรวมความกล้า “ฉันบังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นทางการ ใครก็ไม่สามารถขัดขวางได้ ไปจับตัวผู้ต้องสงสัย！”
ชายคนนั้นนำไปคนแรก เข้าไปข้างใน คนข้างหลังเหมือนจะมีกำลังใจขึ้นมาแล้ว พลุ่งพล่านเข้าไปข้างใน
จงจิ่งห้าวยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ขยับ ไม่รู้ว่ากระดุมสูทของเขาแกะออกตอนไหน ตัวของเขาสูง ออร่าโหดร้ายและดุดัน ตอนที่ชายคนนั้นจะมาถึงเตียงผู้ป่วย ไม่รู้ว่าปืนบนมือของเขาเอาออกมาจากไหน จ่อเข้าที่หน้าผากของชายคนนั้นทันที
เวลานี่เอง หน้าประตูก็มีกลุ่มคนพลุ่มพล่ามเข้ามาอีกกลุ่มหนึ่ง ได้ล้อมรอบกลุ่มคนก่อนหน้านี้ไว้หมด และได้ยินคนพูดขึ้นมาว่า “กระสุนไม่มีตานะ อยู่นิ่งๆ ให้หมด” พื้นที่ที่ไม่ใหญ่มากตอนนี้ยิ่งแคบเข้าไปใหญ่ เสิ่นเผยซวนผลักดันออกมาจากฝูงคน
คนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูกลับไปรายงาน เสิ่นเผยซวนถึงได้พาคนมาทันเวลาพอดี
“บอกมา แก่เป็นคนของใคร？” ปากกระบอกปืนขยับเข้าไปใกล้หน้าผากของชายคนนั้น
เสิ่นเผยซวนยืนดูอยู่ข้างๆ เห็นว่าหลินซินเหยียนน่าจะไม่เป็นอะไร เขาเองก็โล่งใจ
หัวหน้าเฉินเป็นคนของเหวินชิง ครั้งนี้ที่มาไม่ใช่หัวหน้าเฉิน ก็หมายความว่า เรื่องครั้งนี้น่าจะไม่เกี่ยวกับเหวินชิง
เหวิงชิงตอนนี้คงไม่มีจิตใจนั้น หมอบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก แต่ร่างกายก็ได้รับผลกระทบไม่น้อยก็มาก
หมายจับบนมือของชายคนนั้นตกลงไปบนพื้น มือทั้งสองสั่น แล้วร้องขอการไว้ชีวิตด้วยตัวที่สั่น “ฉัน ฉันก็แค่ทำตามเบื้องบน เบื้องบนสั่งให้ฉันมาจับคน…….ฉันไม่จับไม่ได้”
“ไม่ยอมบอก？นิ้วชี้ของจงจิ่งห้าวกดลงไปที่ไกปืน
เสิ่นเผยซวนที่อยู่ข้างๆ กลั้นหายใจ
ชายคนนั้น คุกเข่าลงกับพื้น ไม่มีคนไม่กลัวตาย เพราะชีวิตมีแค่ครั้งเดียว ไม่ว่าใครก็ตามถูกปืนจ่อไว้แบบนี้ ใจเย็นไม่ลงหรอก
“วันนี้คนตระกูลเหอไปแจ้งความ ขอให้ทางตำรวจให้ความยุติธรรมต่อพวกเขา ผมก็ได้รับคำสั่งมาจากเบื้องบน ให้มาจับตัวผู้ต้องสงสัย”
ชายคนนั้นกลัวจนตัวสั่นมาก เสิ่นเผยซวนจับกระบอกปืนไว้ กลัวว่าจงจิ่งห้าวจะวู่วามจนยิงคนตาย “เมื่อวานเหอรุ่ยหลินเสียชีวิตข้างในนั้น”
นี่น่าจะเป็นผลของสาเหตุที่ว่าทำไมอยู่ๆ เหอเหวินหวยถึงไปกดดันที่โรงพัก
ตอนนั้นเหอรุ่ยหลินถูกตัดสินประหารชีวิต ดำเนินการด้วยการบรรเทาโทษหนึ่งปี นับดูก็ยังมีเวลาอีกหน่อยแต่กลับตายซะอย่างนั้น
จงจิ่งห้าวหันมามองเสิ่นเผยซวน
“ฉันเองก็พึ่งรู้” ถ้ารู้ก่อนนหน้านี้ก็ต้องเขาไปนานแล้ว
“ส่งคนมาให้ฉันเถอะ” เป็นตำรวจกันหมด มีหน้าที่อยู่กับตัว บอกว่าจะฆ่าก็ฆ่าได้ซะที่ไหนละ รู้ว่าจงจิ่งห้าวโกรธมาก เพราะตามมาถึงโรงพยาบาลเลย “ฉันทำงานนายยังไม่วางใจหรอ？”
จงจิ่งห้าวดึงมือกลับไป
รู้สึกว่าการตายของเหอรุ่ยหลินนั้นแหลก ยิ่งมาตายในเวลานี้ “รู้ไหมว่าตายยังไง？”
“ไม่ได้ให้รายละเอียดที่แน่ชัด รอฉันว่างแล้วจะไปสืบ” เสิ่นเผยซวนให้คนมาจับคนไป เตะคนที่อยู่บนพื้นทีหนึ่ง “ยังไม่ไป！”
ชายคนนั้นคลานและวิ่งออกจากห้อง จงจิ่งห้าวยกคางขึ้น “หาคนไปตามมัน”
เสิ่นเผยซวน “นายสงสัยอะไร？”
“รู้กันหมดว่านี่เป็นแผนที่เหวินชิงวาง ถ้าเหวินชิงไม่พูดใครจะกล้าดึงคดีนี้ออกมา？ชายคนนี้ก่อนหน้านั้นได้ออกไปคุยโทรศัพท์ คิดแล้วน่าจะเป็นคนที่สั่งเขามา ถ้าเบื้องหลังของเขาไม่มีใคร เขาก็ไม่มีทางทำงานหนักขนาดนี้”
เสิ่นเผยซวนคิดแล้วมันก็ใช้ คดีของหลินซินเหยียนก็คือบ่อน้ำเน่า ไม่มีใครโง่ที่อยากจะมานอนในบ่อน้ำเน่านี้
“ถ้าอย่างนั้นฉันไป” เสิ่นเผยซวนเดินไปถึงหน้าประตู “จะให้ฉันเรียกคนมาให้หน่อยไหม？”
จงจิ่งห้าวอื้มทีหนึ่ง ที่นี่คาดว่าไม่ปลอดภัยแล้ว เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายมาเพราะหลินซินเหยียน
บนหน้าผากของหลินซินเหยียนยังมีเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ เมื่อกี้ที่คนพวกนั้นเข้ามา เธอกลัวมาก จงจิ่งห้าวเดินมา “กลัวไหม？”
หลินซินเหยียนส่ายหน้า “นายมีปืนได้ยังไง？”
จงจิ่งห้าวเก็บปืน “ใช้ป้องกันตัว”
ปืนนี้เสิ่นเผยซวนเป็นคนให้เขา เขาสัญญากับเหเช็กว่านชิงว่าจะแต่งงานกับเฉินชือหาน วางแผนว่าจะจับเฉินชือหานในวันนั้นเลย แต่ก็กลัวจะเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้น เพราะเฉินชิงไม่ให้เฉินชือหานออกมาแล้ว น่าจะเฝ้าระวังขึ้นมา ถ้าเสิ่นเผวซวนเสียมือไป ก็คงต้องให้จงจิ่งห้าวจับตัวเฉินชือหานเป็นตัวประกันในการขู่เหวินชิงกับเฉินชิงให้ปิดคดีของหลินซินเหยียน
คิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้วันนี้
“แต่ว่าเมื่อก่อนฉันทำไมไม่เคยเห็น” หลินซินเหยียนไม่สบายใจ ทำไมเขาถึงต้องพกปืนติดตัวด้วย เขาเตรียมจะทำอะไร？
“อย่าคิดมาก” จงจิ่งห้าวเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ “ฉันไปเรียกหมอมา”
ที่นี่อยู่ไม่ได้แล้ว
คาดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา เหวิงชิงไม่ได้ขยับ แต่มีคนขยับแล้ว
ชายคนนั้นบอกว่าคนของตระกูลเหอไปขอความเป็นธรรมที่โรงพัก เบื้องบนถึงได้ออกหมายจับ เรื่องเกิดมาจนถึงตอนนี้ ทำไมถึงพึ่งไปตอนนี้？ก่อนหน้านี้ทำไมไม่？
ตระกูลเหอจะไม่รู้ว่านี้เป็นแผน แล้วเข้ามายุ่งในเวลานี้เนี่ยนะ？
เหวินชิงเป็นคนวางแผนกับมือ ถ้าไม่มีคำสั่งของเหวินชิง หมายจับนี้ก็ไม่มี บอกได้แค่ว่าเบื้องหลังยังมีคนซ้อนอยู่ แต่ว่าเป็นใคร………
สายตาของเขาล้ำลึกมาก ในใจเหมือนว่าจะมีคำตอบแล้ว
