“น้ากะทันหันเกินไปเอง”.หลังจากคุณนายเฉินได้ถามออกมาก็รู้สึกว่าตัวเองตรงไปตรงมาเกิน “ทำนายตกใจแล้วใช่มั้ย?”
หลี่จ้านส่ายหัว แต่ได้มองคุณนายเฉินด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมแสดงออกมาชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอครับ?”
คุณนายเฉินไหวตัวไม่ทันชั่วขณะกับความหมายของคำพูดเขา ได้ฟื้นฟูอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นาย นายชอบชือหานลูกสาวน้าจริงเหรอ?”
หลี่จ้านเกาศีรษะ ทำหน้าค่อนข้างเขินอาย “ผมทำเรื่องน่าอาบอายมากเลยใช่มั้ยครับ?”
คุณนายเฉินรีบผายมือและพูดว่า “เปล่าๆ น้าก็ไม่ใช่คนหัวโบราณ อายุของนายกับชือหานควรจะมีแฟนตั้งนานแล้ว”
ที่ผ่านมาหลี่จ้านไม่ได้มีแฟน เฉินชือหานก็เพราะสายตาสูงเลยไม่เคยมีแฟนเหมือนกัน
จู่ๆวันนี้หลี่จ้านแสดงเจตจำนง คุณนายเฉินไม่ได้รู้สึกว่ากะทันหัน กลับรู้สึกว่านี่เป็นพรหมลิขิตของหลี่จ้านกับเฉินชือหาน
หลี่จ้านคิดไม่ถึงว่าคุณนายเฉินจะเห็นด้วยกับเขาและเฉินชือหาน
หรือเธอไม่รู้ว่าเฉินชิงอยากให้เฉินชือหานแต่งงานกับจงจิ่งห้าว?
คุณนายเฉินยิ้มแย้ม “ชือหานอยู่ชั้นบน นายขึ้นไปเถอะ นายก็รู้อยู่แล้วหนิว่าห้องของเธออยู่ไหน”
เฉินชิงไม่ได้บอกกับภรรยาตัวเอง เพราะเรื่องแบบนี้ เขาไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องให้ภรรยารู้ แต่คุณนายเฉินกลับรู้อยู่
แน่นอนว่าไม่ใช่เฉินชิงเป็นคนบอกเธออยู่แล้ว และไม่ใช่เฉินชือหานเป็นคนบอกเธอด้วย เธอได้ยินตอนที่เฉินชือหานกับเฉินชิงพูดคุยกัน
แต่เธอไม่อยากให้ลูกสาวแต่งงานกับจงจิ่งห้าว
เฉินชิงปากบอกว่าอยากให้เฉินชือหานแต่งงานกับจงจิ่งห้าวเพื่อตระกูลเฉิน แต่เธอว่าเขายังมีความคิดอย่างอื่นอีก
นี่เป็นความลับที่ซ่อนอยู่ในใจลึกๆของเฉินชิง
เป็นสามีภรรยากันมานานหลายปี เป็นไปได้ยังไงที่เธอจะไม่สังเกตเห็นความในใจของสามี
หลี่จ้านอึ้งไปครู่นึง คาดไม่ถึงเลยว่าคุณนายเฉินจะเปิดเผยขนาดนี้ ถึงกับเป็นฝ่ายให้เขาไปหาเฉินชือหานที่ห้องนอนของเธอเองเลย
“ผม……”
หลี่จ้านก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าที่คุณนายเฉินพูดแบบนี้ คือกำลังลองใจเขาหรือว่าจริงใจกันแน่
“ดูนายเข้าซิ น้าเห็นนายมาแต่อ้อนแต่ออก มีหรือที่จะไม่เชื่อใจนาย?” คุณนายเฉินยิ้มแย้ม
หลี่จ้านพยักหน้า “งั้นผมขึ้นไปหาชือหานแล้วนะครับ”
คุณนายเฉินโบกมือ เธอใช้สายตาส่งหลี่จ้านขึ้นชั้นบน แววตาของเธอระยิบระยับเล็กน้อย เธอไม่มีทางให้เฉินชิงเห็นลูกสาวเป็นตัวฝากฝังไปแต่งงานกับจงจิ่งห้าวหรอก
เธอกำลังกลุ้มใจอยู่พอดีเลยว่าจะขัดขวางเฉินชิงยังไง ตอนนี้ดีแล้ว หลี่จ้านโผล่มาได้เวลาพอดีเลย
หลี่จ้านเดินมาถึงชั้นสอง สายตาเหลือบมองผ่านใบหน้าของคุณนายเฉินโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เพราะความสัมพันธ์ของทั้งสองครอบครัวดี ไปมาหาสู่กันบ่อย ในความทรงจำคุณนายเฉินเป็นศรีภรรยาที่ดี แต่ความรักของท่านดูแล้วไม่ได้เร่าร้อนเลย นับได้แค่ว่าเคารพเทิดทูนสามีเฉยๆ
คุณนายเฉินไม่เคยพูดคำว่าไม่กับเฉินชิงเลย ท่านเป็นฝ่ายให้ตัวเองใกล้ชิดกับเฉินชือหานขนาดนี้ ท่านไม่รู้แน่นอนว่าเฉินชิงอยากให้เฉินชือหานแต่งงานกับจงจิ่งห้าว
เพราะยังไงซะตอนนี้เรื่องนี้ยังไม่ได้ตกลง เฉินชิงกับเหวินชิงต่างก็ไม่ป่าวประกาศให้คนรู้ไปทั่วหรอก
เฉินชิงคงจะรอให้เรื่องตกลงแล้วค่อยบอกท่านมั้ง
แต่ก็ดีเหมือนกันที่คุณนายเฉินไม่รู้ ไม่งั้นเขาไม่อาจจะสามารถใกล้ชิดเฉินชือหานขนาดนี้หรอก
เดินมาถึงหน้าห้องของเฉินชือหาน หลี่จ้านยกมือเคาะประตู บนตัวเฉินชือหานยังใส่ชุดนอนอยู่ เพราะเฉินชิงไม่ให้เธอออกไป เธอก็เลยไม่ได้ลุกจากเตียง เวลานี้ปกติล้วนเป็นคุณนายเฉินที่เอาผลไม้ขึ้นมาให้เธอ เธอพิงอยู่ไม่ขยับ ขาเรียวยาวไขว้เอาไว้ กระโปรงชุดนอนปริ้นขึ้นมาถึงขาอ่อน ได้บดบังจุดสำคัญไว้พอดี ขาของเธอแกว่งอยู่กลางอากาศ หัวพิงอยู่ที่ขอบเตียง ผมยาวทิ้งตัวลงมา ในบ้านไม่มีคนนอกเธอเลยค่อนข้างทำตัวตามสบาย สายตาเธอจดจ่ออยู่ที่มือถือ แค่พูดคำเดียวว่า “เข้ามาเลยค่ะ”
เอี๊ยด—
ประตูห้องนอนถูกผลักออกเบาๆ เฉินชือหานยังคงไม่ดูว่าคนที่มาคือใครอีกเช่นเคย สายตายังคงจ้องอยู่ที่หน้าจอมือถือ “แม่คะ ที่บ้านยังมีสับปะรดอยู่มั้ย?”
จู่ๆเธอเกิดอยากกินของที่มันเปรี้ยวๆหวานๆ อากาศยิ่งอยู่ยิ่งร้อน ถ้าได้กินอะไรที่ชุ่มฉ่ำหน่อยก็ดีแล้ว
หลี่จ้านยืนอยู่หน้าห้อง สายตาจ้องขาที่แกว่งไปมาของเธอ เขาไม่ได้ส่งเสียง แค่พิงอยู่ที่ขอบประตู และมองดูเธออย่างเงียบๆ
เพราะทั้งสองโตมาด้วยกัน ต่างก็สนิทกันมาก พอโตขึ้นเขาก็เลยไม่เคยมองดูเธออย่างละเอียดเลย
ถึงแม้เห็นหน้าเธอไม่ชัด แต่หลี่จ้านรู้นี่ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่เมื่อก่อนคอยเดินตามหลังเขาแล้ว
ผ่านไปตั้งนานเฉินชือหานก็ไม่ได้ยินเสียงของคุณนายเฉินเลย จึงขมวดคิ้ว “แม่คะ?”
เธอพูดพร้อมตามด้วยเงยหน้ามองไปที่หน้าห้อง
เธอพิงอยู่ที่ขอบเตียงเงยหน้ามองประตู คนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอกลับไม่ใช่แม่ของเธอ ถึงแม้หลี่จ้านอยู่ในสายตาเธอคือกลับหัวกลับหาง ไม่นานเธอก็ดึงสติกลับมา และหันมาอย่างรีบร้อน ใช้ชายกระโปรงของชุดนอนบังขาอ่อนไว้ และพูดอย่างตะลีตะลาน “นาย นายขึ้นมาได้ยังไง?”
หลี่จ้านพิงอยู่ที่ประตูไม่ขยับ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม “เธอเพิ่งมาบังตอนนี้ ไม่รู้สึกว่ามันสายเกินไปเหรอ? พี่มองดูมาครึ่งค่อนวันแล้ว……”
เขายังพูดไม่ทันจบ เฉินชือหานก็ได้โยนหมอนมาใบนึงแล้ว “ไสหัวไป!”
หลี่จ้านไม่ได้หลบ แต่รับหมอนไว้และมองเธอต่อ “เมื่อก่อนไม่สังเกตเลยว่าที่จริงเธอสวยดีนะ”
ถูกชมว่าสวย เฉินชือหานย่อมดีใจอยู่แล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบผู้ชายชมว่าตัวเองสวยหรอก
เธอแหงานหน้าขึ้น “นายเพิ่งสังเกตเห็นเหรอ?”
หลี่จ้านกอดหมอนไว้ มองดูใบหน้าเธออย่างละเอียด ทำท่าเหมือนครุ่นคิด และได้ตอบอืมเบาๆคำนึง
เฉินชือหานจัดผมให้เรียบร้อย จัดชุดนอนบนตัว เธอใส่ชุดนอนผ้าไหมสีชมพูอ่อน ด้านในเป็นสายเดี่ยว ด้านนอกคือชุดคลุมแขนยาว เนื้อผ้าเดียวกัน เพราะไม่ได้ผูกสายผูกเอวไว้ นาทีนี้ได้พาดอยู่บนตัวเธออย่างหละหลวม คอกับไหปลาร้าล้วนเผยออกมา
สายตาของหลี่จ้านจ้องมา หล่นอยู่ที่บนคอเธอ เฉินชือหานดึงเสื้อคลุมชุดนอนให้มิดชิด และผูกสาวผูกเอวไว้ “มองฉันแบบนี้ นี่คือคิดอะไรล่วงเกินกับฉันเหรอ?”
เธอลงมาจากเตียง และเดินมาที่ตรงหน้าของหลี่จ้าน เหมือนอารมณ์จะดีมาก ได้พูดด้วยรอยยิ้ม “นายไม่มีโอกาสแล้ว หัวใจฉันมีเจ้าของแล้ว”
