ในใจของเหวินชิงนั้น จงฉีเฟิงทรยศหักหลังเหวินเสียน แต่ว่าจงจิ่งห้าวไม่ได้!
เขาไม่อนุญาตให้ลูกชายของเหวินเสียนเข้าใกล้เฉิงยู่ซิ่ว!
หลี่จิ้งถอนหายใจ เธอรู้ความคิดของเหวินชิงดี เพียงแค่เป็นห่วงว่าเรื่องนี้มันร้ายแรงเกินไป ทำร้ายความรู้สึก
“คุณลองถามเฉินชิงดูดีไหม ว่าเขาเปิดเผยเรื่องนี้หรือเปล่า” หลี่จิ้งถาม
เรื่องนี้ต้องจัดการให้ชัดเจน เพื่อหลีกเลี่ยงจงจิ่งห้าวไม่ให้เข้าใจเหวินชิงผิด เมื่อถึงเวลาค่อยแบ่งบุญคุณความแค้น
เหวินชิงขมวดคิ้ว “คุณไปโทรหาเฉินชิง พวกเราต้องเจอกันหน่อย”
เหวินชิงตั้งใจไปถาม อย่างไรเสียเรื่องนี้ก็ทำร้ายหลินซินเหยียนเป็นอย่างมาก โชคดีที่การแต่งงานของจงจิ่งห้าวและหลินซินเหยียนในตอนแรกเป็นความลับ ไม่ค่อยมีคนรู้ เลยไม่ได้สร้างปัญหาให้เขาเท่าไหร่ ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้คงจัดการไม่เรียบร้อย
หลี่จิ้งเดินไปหน้าประตูแล้วเปิดประตูออก หลี่จ้านยืนอยู่หน้าประตูกำลังจะเคาะประตู ทั้งสองคนได้มาพบกันโดยไม่ได้นัด “แม่”
“ลูกพูดว่าไม่กี่วันนี้จะไม่กลับมาไม่ใช่หรอ?” หลี่จิ้งถาม
หลี่จ้านยิ้มแล้วพูดว่า “ผมเปลี่ยนความคิดละ จริงสิ คุณลุงเฉินมาแล้วครับ”
หลี่จิ้งตีไหล่หลี่จ้าน มองเห็นเฉินชิงและเฉินชือหานอยู่ด้านหลังเขา ตอนแรกเธออยากจะออกมาโทรศัพท์ ตอนนี้ก็ไม่ต้องโทรแล้ว เธอดึงลูกชายเดินออกมา จ้องมองเฉินชิง “เหวินชิงอยู่ในห้องหนังสือ คุณเข้าไปเถอะ เขามีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ”
เฉินชิงพยักหน้า ในใจนั้นเข้าใจดี เหวินชิงจะคุยอะไรกับเขา ตอนที่เขาปล่อยข่าวออกมา ก็คิดหาทางออกที่ดีไว้แล้ว
“ชือหาน หนูต้องเป็นผู้ใหญ่ที่สุขุม” สายตาของเขาเคร่งขรึม กำชับลูกสาว กลัวเธออยู่ต่อหน้าหลี่จ้านพูดส่งเดช
เฉินชือหานเข้าใจความหมายของบิดา เธอพยักหน้า “ลูกรู้”
เฉินชิงถึงจะวางใจแล้วเดินเข้าไปในห้องหนังสือ ปิดประตูห้องหนังสือลง เหวินชิงยืนขึ้นมา ลากเก้าอี้มาให้เฉินชิงหนึ่งตัว ทั้งสองนั่งตรงหน้าหน้าต่าง
“คุณน่าจะเห็นข่าวบนอินเตอร์เน็ตแล้วสินะ?” เฉินชิงเริ่มพูดก่อน
เหวินชิงพยักหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ฉันมาหาคุณ ก็เพราะเรื่องนี้” เฉินชิงพูดอีกครั้ง เขามองเหวินชิงอย่างสงบ “เรื่องนี้ฉันทำไม่ดีเองนั่นแหละ”
เหวินชิงตกใจ เขานึกว่าตระกูลเหอทำ แต่ทำไมเป็นเขาล่ะ?
“อา ฉันรู้ว่าตระกูลเหออยากจะรีบแก้แค้นเร็วๆ แต่ก็ไม่ควรให้คุณใช้ประโยชน์จากเหอรุ่ยเจ๋อ ฉันได้ยินมาว่าเหอรุ่ยเจ๋อชอบหลินซินเหยียนมาก ตระกูลเหอมีความขุ่นเคืองต่อหลินซินเหยียน จึงกล้าประกาศเรื่องนี้ออกมา เรื่องนี้ฉันรู้ ในตอนนั้นเหอเหวินหวยบอกว่า ฉันไม่เก็บมาใส่ใจหรอก ฉันนึกว่าเขาแค่พูดไปอย่างนั้น นึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำจริงๆ…” เฉินชิงพูดอย่างทรมานใจจากความละอาย
ไม่นาน ประโยคสนทนาของเขาก็เปลี่ยนไป “คุณกับฉันตอนที่เข้าร่วมเป็นทหารด้วยกัน ในตอนนี้แม้อายุไม่เท่ากันแต่เราก็ยังไปมาหาสู่กัน ฉันไม่ปิดบังคุณ แต่ในใจที่ฉันคิด ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว พวกเราทำได้แค่ปล่อยให้เรือลอยตามสายน้ำ”
เฉินชิงสารภาพอย่างเปิดเผย เหวินชิงเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา เพียงแค่ในใจนั้นเคียดแค้นตระกูลเหอ
เหวินชิงมองเฉินชิง “คุณหมายความว่า……”
เฉินชิงพยักหน้า “ตอนนี้เป็นช่วงกดดันจิ่งห้าว”
เหวินชิงลังเลเล็กน้อย หากว่าหลินซินเหยียนไม่ได้ท้อง เขาจะไม่ลังเลเลย ในตอนนี้หลินซินเหยียนท้องอีกแล้ว กลัวว่าจงจิ่งห้าวคงยากที่จะประนีประนอม
“ทำไม รู้สึกลำบากใจหรอ?” เฉินชิงเห็นความลังเลของเหวินชิง เลยพูดโน้มน้าวต่อว่า “คุณยังมีทางถอยได้อีกหรือ? ฉันยังมีทางถอยได้อีกหรือ? ฉันถึงกับเอาลูกสาวสุดที่รักคนเดียวของฉันมอบให้แล้ว”
เหวินชิงเข้าใจ เรื่องมาถึงขนาดนี้ไม่มีทางที่จะถอยแล้ว
เขายิ่งไม่อยากทำให้เฉินชิงผิดหวัง
“อีกสักพัก ฉันจะไปเจอเขา” เหวินชิงกำหมัด
“เสี่ยวจี้รู้เรื่องนี้รึเปล่า?” เฉินชิงนึกถึงหลี่จ้านมาหาที่บ้านอย่างกะทันหัน รู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะแปลกๆ พอเขาโตขึ้นมาก็ไม่ค่อยไปบ้านแล้ว ในเวลาแบบนี้ เขามาบ้านอย่างกะทันหัน ทำให้เขาคิดว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ปกติ
ดังนั้นจึงถามเหวินชิง
เหวินชิงส่ายหน้า “ฉันไม่ได้บอกเขา ความสัมพันธ์ของเขาและจิ่งห้าวดีมาก เขาไม่กลับบ้าน อยู่ข้างนอกอย่างอิสระ จิ่งห้าวช่วยเขาไปไม่น้อย เขากับจิ่งห้าวนั้น ความสัมพันธ์แนบชิดกันกว่าฉันเสียอีก”
ดังนั้นเขาไม่กล้าให้หลี่จ้านรับรู้
เหวินชิงเข้าใจ ในใจก็ดีใจที่เขากลับมาได้ทันเวลา โชคดีที่เฉินชือหานไม่ได้ออกไปกับหลี่จ้าน การออกไปครั้งนี้ ไม่รู้จะได้กลับมาไหม
เฉินชิงถาม “คุณไม่พูด จิ่งห้าวจะพูดไหม?”
อย่างไรเสียหากหลี่จ้านรู้เรื่องนี้แล้ว สำหรับจงจิ่งห้าวไม่ได้เสียหายอะไร สามารถใช้ประโยชน์ได้แถมยังสามารถให้หลี่จ้านอยู่ข้างเขาได้อีกด้วย
เหวินชิงรีบตอบอย่างมั่นใจว่า “จิ่งห้าวไม่พูดหรอก”
เขามั่นใจว่าจงจิ่งห้าวจะไม่ทำให้หลี่จ้านรู้สึกลำบากใจ และบอกหลี่จ้านว่าเขาทำเรื่องนี้
เฉินชิงพยักหน้า ไม่พูดก็ดี ตอนนี้ในเรื่องนี้นั้นอย่าให้คนรู้เยอะจะดีที่สุด อีกอย่างเขาก็ไม่อยากมีอุปสรรคเพิ่ม เขายืนขึ้นมา “วันนี้ฉันกลับก่อนนะ”
เหวินชิงกล่าว “ฉันไปส่งคุณ”
ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องหนังสือ ภายในห้องรับแขกนั้นหลี่จิ้งกำลังปอกผลไม้ใส่ลงไปในชา เมื่อเห็นพวกเขาออกมา “กินข้าวกลางวันกันก่อนเถอะ”
“ไม่ดีกว่า ที่บ้านน่าจะเตรียมของเสร็จแล้ว” เฉินชิงมองลูกสาว “ชือหาน พวกเราควรกลับได้แล้ว”
เฉินชือหานลุกขึ้น แล้วกลับไปพร้อมเฉินชิง
หลี่จ้านไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของเขาไว้ได้ เยือกเย็นมาก ทั้งยังแฝงไปด้วยน้ำเสียงสงสัย “พวกคุณวางแผนอะไรกัน?!”
เมื่อกี้เฉินชิงไปที่ห้องหนังสือ เขานั่งอยู่พูดคุบกับเฉินชือหานที่ห้องรับแขก ครั้งนี้เฉินชือหานไม่เหมือนตอนอยู่ตระกูลเฉินง่ายๆอย่างนั้นแล้ว เขาถามอะไร เฉินชือหานก็ไม่พูด เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่
เหวินชิงไม่ค่อยสบายใจ “อารมณ์ไหนของแก?”
“ผมปกติดี คุณต่างหาก กำลังแอบทำอะไรลับลมคมในกันกับคุณลุงเฉิน?” หลี่จ้านคาดเดาไว้ในใจแล้ว เพียงแค่ปฏิเสธไม่ยอมรับมัน เรื่องของหลินซินเหยียนวุ่นวายร้ายแรงขนาดนี้ คนปกติคงไม่มีความสามารถแบบนี้ แม้คิดอยากจะทำ ก็ต้องพิจารณาถึงตระกูลจงและตระกูลเหวิน
แต่ว่า ตอนนี้……
จงจิ่งห้าวให้เขาไปล่อเฉินชือหานออกมา เฉินชิงยังคุยกันลับๆกับเหวินชิงอีก ดูเหมือนจะซับซ้อน จริงๆแล้วง่ายมาก เพียงแค่เฉินชิงกับเหวินชิงทำเรื่องนี้ จงจิ่งห้าวให้เขาไปล่อเฉินชือหานมา ก็เพื่อใช้ข่มขู่พวกเขา
สิ่งเดียวที่เขาไม่รู้ก็คือเหวินชิงและเฉินชิงทำไมถึงทำแบบนี้
เหวินชิงขมวดคิ้วแน่น กับคำพูดของลูกชายนั้นเขารู้สึกไม่ชอบ ลับลมคมใน?
“สารเลว! ฉันกับคุณลุงเฉินของแกคุยธุระสำคัญกันต่างหาก ทำไม จะต้องรายงานให้แกฟังด้วยหรอ? แกก็โตไม่ใช่เด็กแล้ว แค่คำว่าเคารพสองคำนี้ยังไม่รู้จัก? ประเทศของเราคือประเทศที่มีมารยาท แต่ดูแก รู้จักอะไรคือมารยาทไหม? ฮึ ดารา? สมัยก่อนมันก็แค่นักแสดง คิดว่าตัวเองนั้นดีเด่นจนได้ใจ ไร้ยางอาย!”
หลี่จ้านได้ยินเส้นเลือดบนหน้าผากก็ปรากฏขึ้น กำหมัดแน่นจนมีเสียง
หลี่จิ้งที่อยู่ข้างๆได้ยินก็ไม่สบายใจวิตกกังวล เธอรีบดึงแขนลูกชายไว้ “เสี่ยวจี้อย่าโกรธเลยนะ พ่อของลูกก็อารมณ์แบบนี้แหละ”
หลี่จ้านยิ้มเย็นชา เขาชี้ที่เหวินชิง “เขาเคยเห็นผมในสายตาเมื่อไรล่ะ? เรื่องที่ผมทำ มีเรื่องไหนที่ถูกใจเขาบ้าง? นักแสดงหรอ? ผมก็ยังจะทำต่อ แล้วผมก็จะเป็นนักแสดงที่โด่งดังที่สุดในประเทศ! ผมจะรอดูว่าเขาจะทำอะไรกับผมได้!”
“เสี่ยวจี้ลูกพูดอย่างนี้กับพ่อของลูกได้ยังไง” หลี่จิ้งดึงเขาไว้ “เขาเป็นพ่อของลูกนะ ลูกอย่าดื้อแบบนี้สิ พอเจอหน้ากันก็ทะเลาะกัน เจอหน้าก็ทะเลาะกัน มันเหมือนพ่อลูกกันงั้นหรอ? ”
นัยน์ตาของหลี่จิ้งถึงกับน้ำตาคลอ ในใจรู้สึกเสียใจอย่างมาก นี่มันเป็นพ่อลูกกันตรงไหน เป็นศัตรูกันชัดๆ
