“เรื่องนี้ เกรงว่าจะไม่ง่าย นอกจากเหวินชิงจะยอมเปิดปาก” เสิ่นเผยซวนมองออก เหวินชิงตัดสินใจทำแบบนี้แล้ว คงต้องคิดไว้แล้วว่าจงจิ่งห้าวจะต้องไม่ยอมแน่
เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาคงจะไม่หยุดกลางทางแน่นอน ไม่อย่างนั้นที่ทำมาด้านหน้าก็จะสูญเปล่า
นอกจากว่าจงจิ่งห้าวจะยอมรับข้อเสนอของเขา
เขาทำแบบนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการบีบจงจิ่งห้าวให้ยอมจำนน
เสิ่นเผยซวนรู้สึกหนักอึ้ง สถานการณ์ของหลินซินเหยียนในตอนนี้ ถ้าหากจงจิ่งห้าวจะต้องไปจากเธอเพราะเรื่องนี้จริงๆ เธอจะทำยังไง?
เขารู้ว่าจงจิ่งห้าวไม่มีทางประนีประนอมแน่นอน แต่ว่า ถึงจะเป็นการถ่วงเวลาแต่ก็เป็นการทำร้ายหลินซินเหยียนเหมือนกัน
ซูจ้านและเสิ่นเผยซวนกลับมาที่ห้องผู้ป่วย หัวหน้าเฉินส่งคนเฝ้าหน้าประตูโรงพยาบาลไว้ ตัวเขาเองก็อยู่ด้วย นั่งอยู่ตรงเก้าอี้แถว
ซูจ้านเห็นหัวหน้าเฉินก็โมโหขึ้นมา เสิ่นเผ่นซวนรั้งเขาไว้ “อย่าวู่วาม”
หัวหน้าเฉินคนนี้ไม่ใช่กุญแจสำคัญ กุญแจสำคัญคือเหวินชิง
เขาเป็นเพียงคนดำเนินการ ไม่ใช่คนวางแผน
เสิ่นเผยซวนดึงซูจ้านเข้าไปในห้อง
ภายในห้องเงียบมาก แล้วก็สะอาดมาก หลินซินเหยียนยังคงนอนสลบอยู่ จงจิ่งห้าวก็นั่งอยู่ข้างเตียง กุมมือเธอในแนบอก มือที่เย็นเฉียบถูกเขากุมจนมีความอบอุ่นขึ้นมา
เสิ่นเผยซวนและซูจ้านยืนอยู่ตรงหัวเตียง
“นายคิดจะทำยังไงต่อไป?” เสิ่นเผยซวนพยายามพูดเสียงต่ำลง กลัวจะรบกวนหลินซินเหยียนจนตื่น
แสงจากนอกหน้าต่างส่องเข้ามา ส่องสว่างครึ่งหน้าของเขา ขนตาหนาขยับเล็กน้อย เขากุมมือหลินซินเหยียน ใช้นิ้วโป้งลูบไล้หลังมือเนียนของหลินซินเหยียนเป็นพักๆ
“เผยซวน ในมือของนายยังมีคนที่พอใช้งานได้รึเปล่า?”เสียงของเขานิ่งสงบ ไม่มีอารมณ์ใดๆ
เสิ่นเผยซวนตอบ “มี”
อีกทั้งยังเป็นคนที่เขาไว้ใจได้
“เฝ้าตระกูลเฉินเอาไว้ ขอแค่เฉินชือหานโผล่ออกมา ให้จับตัวมา” นี่เป็นทางตัน โทษฐานของหลินซินเหยียนไม่มีทางลบล้างได้ มีเพียงเหวินชิงยอมเปิดปากเท่านั้น
แต่ว่ามันชัดเจนมาก เหวินชิงไม่มีทางเปิดปาก ใจจริงของเขาคือต้องการให้ตนเองแต่งงานกับเฉินชือหาน แต่ถ้าหากเฉินชือหานถูกเขาจับตัวไว้ล่ะ?
ก็จะข่มขู่พวกเขาได้ใช่หรือไม่?
อยากให้เขาแต่งงานกับเฉินชือหาน?
เสิ่นเผยซวนและซูจ้านสบตากัน นี่ทำไมยังมีเรื่องของตระกูลเฉินเข้ามาอีก?
จับตัวเฉินชือหาน?
จงจิ่งห้าวก็ไม่ได้ปิดบังพวกเขาทั้งสองคน “พวกเขาอยากให้ฉันกับเธอแต่งงานกัน”
ซูจ้านเดือดจัด พูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “เหวินชิงเขาบ้าไปแล้ว?”
จงจิ่งห้าวหันข้างมองเขาแวบหนึ่ง ซูจ้านรีบปิดปาก เมื่อกี้เขาตื่นเต้นเกินไป เลยเสียงดังไปเล็กน้อย
“พวกนายออกไปเถอะ”
เขาอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเธอคนเดียว
“ฉันไปทำเอง” เสิ่นเผยซวนรู้จุดประสงค์ที่จงจิ่งห้าวทำแบบนี้ จับตัวเฉินชือหานเพื่อเป็นกุญแจสำคัญ น่าจะเป็นจุดเปลี่ยนเพียงหนึ่งเดียวของเรื่องนี้
ซูจ้านสอดมือเข้าไปยุ่งไม่ได้ “อยากให้ฉันทำอะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา”
เสิ่นเผยซวนกล่าว “รู้แล้ว”
ทั้งสองคนเดินออกประตูไปด้วยกัน
หน้าประตูหัวหน้าเฉินยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เหมือนกับกำลังมองดูด้วยตาตนเอง กลัวหลินซินเหยียนจะถูกจงจิ่งห้าวเคลื่อนย้ายไป
จงจิ่งห้าวไม่ทำแบบนั้นแน่นอน
ซ่อนหลินซินเหยียนเอาไว้เป็นการรักษาที่ปลายเหตุไม่ใช่รักษาที่ต้นเหตุ ถ้าหากมีใบประกาศจับออกมา โทษฐานของหลินซินเหยียนก็จะเป็นความจริง
ประตูถูกปิดลง ภายในห้องเงียบลงอย่างรวดเร็ว จงจิ่งห้าวเอนตัวลงแถวเตียง เอื้อมมือเอาหัวของเธอมาหนุนแขนของเขา ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็สั่นขึ้นมา
เขาขมวดคิ้ว ราวกับไม่พอใจที่มีคนโทรศัพท์เข้ามาตอนนี้ รับสายโทรศัพท์ ทางนั้นก็มีเสียงอ่อนหวานของหลินลุ่ยซีดังออกมา “แด๊ดดี้”
จงจิ่งห้าวตอบเสียงเบา “อืม”
“กินข้าวรึยังคะ?” เด็กหญิงถามอย่างเป็นห่วง
จงจิ่งห้าวตอบลูกสาวอย่างอ่อนโยน ว่า “กินแล้ว”
คฤหาสน์ตระกูลจงในขณะนั้น ลุ่ยซีถือโทรศัพท์อยู่ หลินซีเฉินและหลี่จ้านยืนอยู่ข้างๆ หลี่จ้านกำลังทำปากบอกเธอ ให้เธอถามจงจิ่งห้าว ถามว่า เขากับหลินซินเหยียนจะกลับมาเมื่อไหร่
รายการก่อนหน้านี้ ยังต้องหาตัวหลินซินเหยียน เพราะว่าพรุ่งนี้ตอนบ่ายเป็นเกมชั่วโมงที่24 ต้องไปไขกุญแจมือออกต่อหน้าผู้คน
ดังนั้นที่เขามาวันนี้ อย่างแรกมาดูเด็กทั้งสองคน อย่างที่2เพื่อปรึกษากับหลินซินเหยียนเรื่องนี้ แต่ว่า ดึกขนาดนี้แล้ว พวกเขายังไม่กลับมากันอีก
เพราะงั้น เขาเลยหลอกใช้หลินลุ่ยซีให้โทรหาจงจิ่งห้าว
เด็กหญิงเข้าใจท่าทางของหลี่จ้าน พูดกับโทรศัพท์ว่า “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้กับหม่ามี๊จะกลับมาเมื่อไหร่คะ?”
หลี่จ้านยกนิ้วโป้งให้หลินลุ่ยซี ฉลาดมาก
จงจิ่งห้าวหลุบตาต่ำลงมองคนตรงหน้าที่กำลังหลับสนิท พูดเสียงเบาว่า “แด๊ดดี้กับหม่ามี๊หนูมีธุระ ไม่กลับบ้านแล้ว”
เด็กหญิงตัวน้อยขมวดคิ้ว ทำไมไม่กลับมาแล้วล่ะ?
“พวกคุณเล่นสนุกกันอยู่ ตั้งใจไม่พาหนูกับพี่ชายไปด้วยใช่มั้ยคะ?” เด็กหญิงน้อยพูดอย่างน่าสงสาร
หลี่จ้านก็อึ้งไปเลย ทำไมไม่กลับมาแล้ว?
งั้นเขาจะไปตามหลินซินเหยียนได้ที่ไหน?
เขาหยิบโทรศัพท์มาจากในมือของหลินลุ่ยซี “ฉันขอคุยกับพ่อหนูหน่อย”
“พี่ ทำไมพวกพี่ไม่กลับมาแล้วล่ะ? ฉันยังรอพวกพี่อยู่ที่บ้านอยู่เลยนะ”
ได้ยินเสียงของหลี่จ้าน น้ำเสียงของจงจิ่งห้าวก็นิ่งขรึมเพิ่มขึ้น “เสี่ยวจี้ช่วงไม่กี่วันนี้นายพักที่นั่นไปก่อน”
หลี่จ้านเขาไว้ใจได้ เด็กสองคนอยู่ที่บ้าน เขาไม่วางใจ ยังดีที่หลี่จ้านเคยเป็นครูของหลินซีเฉินมาก่อน และก็คุ้นเคยกับเด็กทั้งสองคน เขาก็วางใจไปได้หน่อย
หลี่จ้านกะพริบตา เมื่อก่อนเขาอยากจะพักที่วิลล่าของเขา เขาก็ไม่เห็นด้วย กลัวเขาจะมาสร้างความวุ่นวาย
วันนี้เป็นอะไรไป?
นี่มันไม่ใช่นิสัยของจงจิ่งห้าว
“พี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า? ให้ฉันช่วยมั้ย?”
