Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร

บทที่ 608 : นักพนันหินมือฉกาจ!
　　ฉิวหย่งโช่วหงุดหงิดอารมณ์เสียอย่างมากเมื่อได้ยินคำพูดที่จองหองของหลิงหยุนร้านของเขาแม้จะไม่ใช่ร้านหยกใหญ่โตเทียบเท่ากับร้านในศาลาเทียนสี่ แต่ก็พอมีชื่อเสียงในเมืองจิงฉู
　　แต่หลิงหยุนกลับพูดว่าสินค้าในร้านของเขามีแต่ของธรรมดาทั่วไปทำให้เขารู้สึกเสียหน้าอย่างมาก
　　ความจริงแล้ว..ไม่ใช่เพราะตอนนี้หลิงหยุนมีเงินมากมาย จึงได้มีนิสัยโอ้อวดจองหองเช่นนี้ แต่เขาเพียงแค่ต้องการซื้อในสิ่งที่เขาอยากได้ อีกทั้งเวลาก็มีจำกัด จึงได้พูดออกไปตรงๆเช่นนั้น
　　เพียงแค่พูดไม่เข้าหูนิดหน่อยเถ้าแก่ร้านถึงกับไม่ยอมที่จะค้าขายกับหลิงหยุนเลยทีเดียว!
　　หลิงหยุนนิ่งเงียบเขาสัมผัสได้ว่าพลังชีวิตเหล่านั้นกระจายออกมาจากมุมด้านหลังร้าน จึงรีบใช้จิตหยั่งรู้สำรวจดูทันที
　　พบแล้ว!
　　จิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนมองเห็นได้อย่างชัดเจนมีกองหินแตกๆ ถูกทิ้งอย่างไม่สนใจอยู่ที่นั่น และดูเหมือนว่าจะเป็นแค่ขยะรอการเก็บกวาดเท่านั้นเอง
　　หลิงหยุนรีบเปลี่ยนกลยุทธ์ทันทีเขารีบยกมือขึ้นตบที่กระเป๋าเสื้อ และธนบัตรจำนวนห้าปึกมูลค่าห้าหมื่นหยวนก็มาอยู่ในมือของหลิงหยุน!
　　ภายในแหวนพื้นที่ของหลิงหยุนนั้นยังมีเงินสดที่ถังเมิ่งกับตี้เสี่ยวอู๋มอบให้เหลืออยู่ในนั้นพอดี
　　“เถ้าแก่ครับ..ผมมีเงิน! แต่ผมเห็นในร้านของเถ้าแก่มีแต่หยกทั้งนั้นเลย ส่วนตัวผมชอบเล่นหิน จะเป็นหินชนิดใดก็ได้ สีอะไรก็ได้ ให้ผมลองเลือกดู และถ้าชอบผมก็จะซื้อเลย ความจริงแล้ว.. ร้านของเถ้าแก่มีแต่หยกเนื้อดีมีราคา แต่ผมแค่ชื่นชอบหิน และไม่นิยมเล่นหยก..”
　　เมื่อเถ้าแก่เห็นหลิหงยุนหยิบเงินออกมาเป็นฟ่อนเช่นนี้เขาก็ถึงกับหันไปจ้องมองกระเป๋าเสื้อของหลิงหยุนทันทีพร้อมกับขยี้ตา และกำลังคิดว่าเงินจำนวนมากมายนี้มาได้อย่างไร
　　เมื่อเห็นเงินจำนวนนี้เถ้าแก่ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าท่าทางทันที เขายิ้มให้หลิงหยุนพร้อมกับตอบไปว่า
　　“น้องชาย..ขอบอกตามตรง ที่ร้านขายหยกแกะสลักซะส่วนใหญ่ มีหินอยู่บ้างแต่ก็ไม่มาก ถ้าเธอชื่นชอบหิน อยากจะลองเลือกดูก็ได้..”
　　หลิงหยุนตอบกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย“มีน้อย.. ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มี!”
　　จากนั้นหลิงหยุนก็เหลือบมองไปทางด้านหลังของฉิวหย่งโช่วพร้อมกับตอบไปว่า“ผมเห็นมีกองหินอยู่ตรงนั้นด้วย”
　　ฉิวหย่งโช่วถึงกับแปลกใจพร้อมกับแอบคิดในใจว่ากองหินตรงนั้นล้วนแล้วแต่เป็นกองเศษหินแตกๆ และมันก็ซ่อนอยู่หลังผ้าม่าน แล้วเขาเห็นได้อย่างไร
　　ฉิวหย่งโช่วได้แต่นึกประหลาดใจแต่ก็ตอบหลิงหยุนไปว่า“พ่อหนุ่ม.. หินตรงนั้นล้วนเป็นเศษหินแตกๆ เธอจะเอาหินแตกๆพวกนั้นไปทำไมกัน”
　　หลิงหยุนเกาศรีษะพร้อมกับตอบไปว่า“ผมบอกแล้วไงว่าผมชื่นชอบหิน! ถ้าชอบ.. ก็ซื้อ! ไม่สนใจว่ามันจะเป็นหินแตกหรืออะไรทั้งนั้น คุณขายให้ผม ดีกว่าปล่อยให้กองเป็นขยะอยู่ในร้านจะไม่ดีกว่าเหรอครับ”
　　ฉิวหย่งโช่วเปิดร้านเพื่อทำมาค้าขายเมื่อมีคนต้องการจะซื้อของที่เขาจะทิ้ง แน่นอนเขาต้องขายให้อยู่แล้ว เขาจึงไม่รีรอที่จะพาหลิงหยุนเข้าไปหลังม่าน แล้วบอกกับหลิงหยุนว่า
　　“เธอเข้าไปเลือกดูตามสบายเลยถ้าชอบหินก้อนใหนก็หยิบออกมาได้ แล้วฉันจะบอกราคากับเธอเอง เธอชำระเงินแล้วก็เอากลับไปได้เลย”
　　หลิงหยุนใช้จิตหยั่งรู้ที่ทรงพลังสำรวจหินไปทีละก้อนอย่างอารมณ์ดี..
　　“ก้อนนี้ใหญ่ไปก้อนนี้เล็กไป ก้อนนี้เก่าไป ก้อนนี้น่าเกลียด..”
　　หลิงหยุนเลือกหินทีละก้อนเช่นนี้เถ้าแก่ได้แต่คิดในใจว่า ‘นี่เขาเลือกหินหรือเลือกภรรยากันแน่ เขาจะเลือกหินไปนอนที่บ้านด้วยหรือยังไงกัน?’
　　“ห๊ะ..เจอแล้ว.. เหมือนลูกแตงโมเลย..!”
　　จู่ๆหลิงหยุนก็หยิบหินก้อนหนึ่งซึ่งมีขนาดเท่ากะโหลกศรีษะของมนุษย์ออกมาพร้อมกับร้องอุทานเสียงดัง
　　“เถ้าแก่..หินก้อนนี้จะขายเท่าไหร่”
　　“ถ้าเธอชอบฉันก็ขายให้สองพันหยวนก็แล้วกัน จ่ายเงินแล้วก็เอากลับไปได้เลย!”
　　แม้หลิงหยุนจะสามารปกปิดได้อย่างแนบเนียนแต่ฉิวหย่งโช่วเองก็เกรงว่าตัวเองจะพลาดทิ้งของดีๆให้กับคนอื่นไป จึงตั้งใจบอกราคาค่อนข้างสูง เพราะหากหลิงหยุนซื้อไปจริงๆ เขาก็จะไม่รู้สึกเสียดายนัก
　　เถ้าแก่เองก็ต้องการรู้ว่าหลิงหยุนจะมีปฏิกิริยาเช่นไร
　　หลิงหยุนแสร้งทำเป็นลุกขึ้นแล้วพูดกับเถ้าแก่ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก“นี่เถ้าแก่.. ไม่ใช่ว่าผมไม่มีเงิน! แต่คุณตั้งราคาสองพันหยวน มันไม่แพงไปหน่อยเหรอ”
　　ขณะที่เถ้าแก่กำลังจะพูดตอบโต้เขาก็ได้ยินเสียงคนดังขึ้นจากด้านนอก “นี่เถ้าแก่.. เพื่อนของผมมาที่ร้านของคุณซื้อหินแค่ก้อนเดียว แต่คุณกลับขายถึงสองพันหยวน ไม่ค้ากำไรเกินควรไปหน่อยหรือไง”
　　น้ำเสียงนั้นแสดงความไม่พอใจอย่างมาก..
　　เถ้าแก่ร้านถึงกับตกใจเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเขารีบทิ้งหลิงหยุน และรีบก้าวเดินออกมากจากผ้าม่านทันที
　　ผู้ที่เข้ามานั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นประธานสมาคมวัตถุโบราณ ผู้จัดการสมาคมหยกล้ำค่า และเจ้าของร้านไข่มุกและหยก – ซ่งเจิ้งหยาง!
　　เมื่อเห็นผู้ที่เข้ามาคือซ่งเจิ้งหยางเถ้าแก่เจ้าของร้านก็ถึงกับเหงื่อตก เขารีบโค้งศรีษะพร้อมกับตอบไปอย่างรวดเร็ว
　　“เอ่อ..ผมไม่รู้ว่าท่านประธานซ่งจะมาที่ร้าน จึงไม่ได้ออกมาต้อนรับ ต้องขอโทษด้วย..”
　　ระหว่างนั้นฉิวหย่งโช่วก็รีบปาดเหงื่อพร้อมกับเหลือบมองไปทางหลิงหยุนและได้แต่แอบคิดในใจว่า เขามีตาแต่กลับไม่มีแววจริงๆ เกือบจะไล่เพื่อนของประธานซ่งออกจากร้าน แล้วยังกล้าขายหินแตกๆให้กับเขาในราคาถึงสองพันหยวน
　　ฉิวหย่งโช่วรีบแก้ตัว“ประธานซ่งครับ คือสุภาพบุรุษท่านนี้มาซื้อหินที่ร้าน แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นเพื่อนของท่าน.. ผม.. ผมตาบอดเอง..”
　　“ลุงซ่ง..มาได้ยังไงครับ ผมกะว่าซื้อหินนี่เสร็จก็จะแวะไปหาคุณลุงพอดี..” หลิงหยุนยังคงถือหินก้อนนั้นไว้ แล้วหันไปพูดกับซ่งเจิ้งหยางยิ้มๆ
　　ซ่งเจิ้งหยางได้ยินหลิงหยุนเรียกตนเองว่าลุงก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข พร้อมกับตอบไปว่า
　　“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะมา..ไม่งั้นจะขับรถไปรับเธอเอง”
　　หลังจากที่ได้ฟังคำพูดประโยคนี้ของซ่งเจิ้งหยางฉิวหย่งโช่วก็ถึงกับเหงื่อตกอีกรอบ และได้แต่คิดว่านี่ใช่ซ่งเจิ้งหยางตัวจริงหรือนี่!
　　มีหรือที่คนอย่างซ่งเจิ้งหยางจะพูดกับใครด้วยน้ำเสียงเช่นนี้
　　หลิงหยุนเข้ามาในร้านเพื่อที่จะซื้อหินก้อนนี้และเขาเองก็ไม่ต้องการให้ฉิวหย่งโช่วต้องลำบากใจ จึงวางเงินลงในมือของเขาพร้อมกับพูดขึ้นว่า
　　“นี่เถ้าแก่..ผมบอกแล้วไง ถ้าชอบผมก็จะซื้อ เอาเป็นว่าผมตกลงซื้อในราคาที่คุณเสนอ คุณรับเงินไป ส่วนหินก้อนนี้เป็นของผม!”
　　ซ่งเจิ้งหยางที่ยังคงสงบนิ่งหันไปมองหน้าเถ้าแก่พร้อมกับพูดขึ้นว่า “เถ้าแก่.. ในเมื่อเพื่อนของฉันชอบหินก้อนนี้ ถ้างั้นผมก็จะซื้อให้เขาเองก็แล้วกัน คุณไปเก็บเงินสองพันที่ร้านของผมแทน..”
　　ฉิวหย่งโช่วคิดในใจว่าก็แค่หินแตกๆก้อนหนึ่งประธานซ่งอุตส่าห์มาที่นี่ด้วยตัวเอง หากเขายังกล้าไปเก็บเงินที่ร้านของซ่งเจิ้งหยาง เขาคงต้องรอปิดร้านแน่..
　　“ประธานซ่งในเมื่อพ่อหนุ่มคนนี้เป็นเพื่อนของท่าน ผมก็ขอมอบหินก้อนนี้ให้กับเขา เราอย่าพูดถึงเรื่องเงินกันดีกว่า..”
　　ฉิวหย่งโช่วรีบคืนเงินให้หลิงหยุนด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน
　　หลิงหยุนเองก็ไม่ขัดศรัทธาเขาหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข “ขอบคุณเถ้าแก่มากครับบ!”
　　ซ่งเจิ้งหยางมองหลิงหยุนพร้อมกับพูดขึ้นว่า“ยังจะรออะไรอยู่อีก ไปกันได้แล้ว..”
　　หลังจากนั้นซ่งเจิ้งหยางก็รีบเดินเคียงข้างหลิงหยุนออกไปจากร้านทันที แต่ระหว่างที่ฉิวหย่งโช่วตามไปส่งนั้น ซ่งเจิ้งหยางก็ได้หันไปพูดกับเขาว่า
　　“นี่เถ้าแก่..ไว้ว่างๆเชิญไปดื่มน้ำชาที่ร้านด้วยนะ!”
　　ฉิวหย่งโช่วได้ฟังก็รู้ได้ทันทีว่าซ่งเจิ้งหยางพอใจในสิ่งที่เขาทำมากและพร้อมที่จะตอบแทนเขาในวันข้างหน้า ฉิวหย่งโช่วตื่นเต้นอย่างมากมาก และคิดไม่ถึงว่าเพียงแค่หินแตกๆก้อนเดียว จะทำให้เขาได้เลื่อนฐานะขึ้นมาเป็นเพื่อนกับซ่งเจิ้งหยางได้
　　ได้เป็นเพื่อนกับซ่งเจิ้งหยางอย่าว่าแต่สองพันเลย เป็นหมื่นก็คุ้มค่า!
　　ฉิวหย่งโช่วได้แต่แอบคิดในใจว่าโชคดีที่เขาไม่ได้ไล่หลิงหยุนออกไปจากร้าน ไม่เช่นนั้นแล้ว อนาคตของเขาคงต้องดับแน่!
　　ระหว่างที่ยืนมองหลิงหยุนและซ่งเจิ้งหยางเดินออกไปพร้อมกันนั้นเขาก็อดที่จะงุนงงไม่ได้ เพราะไม่เคยได้ยินว่าซ่งเจิ้งหยางมีเพื่อนในวัยนี้ด้วย!
　　“ตาดี..ก็ได้ของดี!”
　　หลังจากที่เดินออกมาแล้วซ่งเจิ้งหยางก็ร้องบอกหลิงหยุนทันที พร้อมกับนึกแปลกใจว่าเหตุใดหลิงหยุนจึงสามารถหาหินที่ดีเช่นนี้จากกองขยะนั่นได้!
　　นี่หลิงหยุนไม่เพียงเป็นหมอเทวดาแต่ยังเป็นนักพนันหินที่เก่งกาจด้วยหรือนี่!