ฉินยาไม่เคยที่จะรู้สึกคลื่นไส้ขนาดนี้มาก่อน เธอก็กัดฟันแน่น ถึงได้ทนได้
คุณท่านหญิงรู้สึกได้ถึงอาการสั่นของฉินยาที่อยู่ข้างๆ แต่ไม่ว่ายังไงก็พูดไม่ออกมา ก็เลยทำได้แค่ร้อนรน
“ทำไมนายไม่อยากตกลง” หลิวเฟยเฟยก็ได้ซบไปที่อกของเขา “อย่าลืมไปล่ะ คุณย่าของนายและผู้หญิงคนนั้นอยู่ในมือของฉัน”
สีหน้าของซูจ้านไม่ดี ก็ได้บีบคอของเธอ “เธอหาเรื่องตาย”
เจ็บ
หลิวเฟยเฟยหายใจไม่ได้ เหมือนว่าคอนั้นจะถูกบีบจนหักแบบนั้น หน้าของเธอก็ได้ตึง ก็ได้พยายามส่งเสียงพูดออกมาอย่างติดๆ ขัดๆ “แน่จริงนายก็บีบคอฉันให้ตาย”
ซูจ้านไม่ได้อ่อนมือเลยสักนิด เวลานี้ เขาก็ได้มีความคิดที่จะอยากฆ่าผู้หญิงคนนี้จริงๆ เขาก็ได้แย่งรีโมตในมือของเธอ พูดอย่างเย็นชา “หลิวเฟยเฟย เธอรู้ว่าเธอนั้นทำให้คนรู้สึกขยะแขยงขนาดไหนไหม?”
หลิวเฟยเฟยหัวเราะ เสียงก็ได้แหบ ก็เหมือนเครื่องเป่าลมเก่าได้ส่งเสียง แสบหูไม่น่าฟัง “นายคิดว่าฉันจะโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ จะไม่มีแผนสำรอง? นายลองดูก็ได้ นายบีบคอฉันให้ตาย พวกเธอจะตายไปตายฉันหรือเปล่า!”
หลิวเฟยเฟยมั่นใจมากๆ
ซูจ้านลังเลไปเลย เขาไม่กล้าเอาชีวิตของคุณย่าและก็ฉินยามาเสี่ยง ถึงแม้ไม่พอใจ เขาก็ได้สะบัดฉินยาออก
หลิวเฟยเฟยก็ได้ล้มไปที่พื้นได้ส่งเสียงออกมา ข้างนอกก็ได้มีชายสองคนพุ่งเข้ามา พวกเขามีจุดชนวนอยู่ในมือ แล้วก็มีดสับ เป็นหลิวเฟยเฟยที่ได้เตรียมตัวไว้ก่อนตั้งแต่แรก ถ้าเกิดเธอเป็นอันตราย ถ้างั้นก็ให้พวกเขาจุดชนวนทำให้เรือระเบิด
หลิวเฟยเฟยล้มอยู่ที่พื้นแล้วก็ได้ลูบอก สูดหายใจเข้าไปหนักๆ อากาศก็ได้เข้าไปยังปอดอีกครั้ง เธอถึงได้รู้สึกสบายไปหน่อย
พอเธอปรับตัวได้ก็ได้เงยหน้าไปมองซูจ้าน หัวเราะเหอะๆ “นายแคร์พวกเธอจริงๆ ด้วย”
แต่ซูจ้านก็ได้จ้องมองชายสองคนที่เข้ามา
หลิวเฟยเฟยก็ได้ลุกขึ้นยืน ยืนอยู่ตรงหน้าซูจ้าน “นายอยากจะช่วยพวกเธอ?”
ซูจ้านเย็นชามาก บ้าคลั่งจนอยากจะฆ่าคน แน่นอนว่าเขาอยากจะพาตัวออกไป
หลิวเฟยเฟยก็ได้จัดผมที่ได้ยุ่ง ถึงได้เงยหน้ามองซูจ้าน “อยากจะช่วยคน ได้”
เธอก็ได้สองสายตาให้ชายสองคน ชายสองคนก็รับรู้ทันที พวกเขาก็ได้เอามีดไปวางบนคอของฉินยากับคุณท่านหญิง
“พวกเธอสองคนนายสามารถที่จะเลือกช่วยคนหนึ่ง ฉันก็จะปล่อยเธอไป” หลิวเฟยเฟยก็ได้หัวเราะได้ใจ
เธอรู้ถึงความสัมพันธ์ของซูจ้านกับคุณท่านหญิง ต่อให้เขาชอบฉินยา ก็ไม่มีทางทอดทิ้งคุณท่านหญิง
ประสาทของซูจ้านก็ได้ตึง “สองคน ฉันก็จะพากลับ!”
“ฉันรู้ ผ่านวันนี้ ฉันไม่อาจจะไม่มีชีวิตอยู่ ต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนฉัน ไม่อย่างนั้น ระหว่างทางไปนรกฉันต้องเหงามากแน่”
เธอได้ใช้เงินเก็บไปทั้งหมด แล้วก็ยังมีความบาดหมางกับลู่ยวนแล้วก็ทำให้ซูจ้านโมโห ต่อให้เธอสามารถรอดไปได้ สองคนนี้ก็ไม่มีทางปล่อยเธอไป เธอก็ได้เตรียมใจกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดแล้ว
ซูจ้านโมโหเอามากๆ กัดฟัน “หลิวเฟยเฟย!”
หลิวเฟยเฟยก็ได้ถอยไปอย่างหวาดกลัว นี่เป็นครั้งแรกที่ซูจ้านคลั่งขนาดนี้
แต่ว่าไม่นานเธอก็ปรับอารมณ์มาเป็นปกติ ยังไงซะตอนนี้อำนาจได้มีในมือของเธอ ขอแค่เขาเป็นห่วงผู้หญิงสองคนนั้น เขาต้องยอมแน่
“เลือกสิ” หลิวเฟยเฟยก็ได้พูดอย่างได้ใจ ตอนนี้เธอเป็นคนถือหมาก เธอเป็นผู้ชนะ
คุณท่านหญิงก็ได้อยากจะพูดกับซูจ้านอย่างร้อนใจ ให้เขาเลือกฉินยา เธอได้แก่แล้ว มีชีวิตมากไปหนึ่งวันน้อยไปหนึ่งวันก็ไม่เป็นไร แต่ว่าฉินยาไม่เหมือนกัน เธอยังอายุน้อยขนาดนั้น อีกอย่างในท้องก็อาจยังท้องลูกอยู่
คิดยังไง ช่วยฉินยานั้นคุ้มค่ากว่า
ฉินยากลับเงียบมากๆ ผมที่ได้ยุ่งก็ได้ปิดบังหน้าของเธอ ขนาดสิ้นหวังก็ยังถูกปกปิดไม่พูดอะไร ข้างล่างตัวเธอก็ได้เปียกเหนียว ต่อให้ไม่ดู เธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ็บมากๆ ไม่ได้อยู่บนตัว แต่เป็นตรงใจ เหมือนว่าได้มีใบเลื่อยมาเลื่อยหัวใจ เป็นความเจ็บที่พูดออกมาไม่ถูก
เธอเคยคิดที่จะทิ้งลูกในท้อง แต่ว่า ก็ยังรอคอยการมาของลูก ตอนนี้ เธอเข้าใจดี ลูกของเธอได้จากเธอไปแล้ว
เมื่อก่อนในหนังสือ ในทีวี ก็ได้เห็นคนออกมาพูดว่าสงสาร เธอรู้สึกว่าตอนนั้นก็เป็นคำคุณศัพท์ ตอนนี้เธอรู้ดีว่า ใจเจ็บจริงๆ อึดอัด ชา ทำให้เธอหายใจไม่ได้
“นายจะไม่เลือก งั้นฉันก็ให้พวกเธอสองคนไปตายเป็นเพื่อนฉัน” หลิวเฟยเฟยก็ได้พูดอย่างรำคาญ
นี่เป็นอะไรที่เลือกยาก เขาไม่อยากทอดทิ้งใครแม้แต่คนเดียว เลือดก็ได้มาร่วมกันที่นัยน์ตา เสียงของเขาก็ได้แหบ “เธอจะทำอะไรฉันก็ได้ ปล่อยพวกเธอไป”
“ไม่” หลิวเฟยเฟยก็ได้ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ฉันจะให้นายเลือก คนหนึ่งรอดคนหนึ่งตาย ไม่ว่านายเลือกคนไหน ชาตินี้ของนายก็จะจมอยู่ในความรู้สึกผิด ฉันจะให้นายตายทั้งเป็น! ฝันร้ายทุกคืน”
นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอได้จับคุณท่านหญิงกับฉินยามาด้วยกัน
“ช่วย……ยา……”
คุณท่านหญิงก็ได้พูดสองคำนี้ออกมาอย่างยากลำบาก ซูจ้านก็ได้อ่านเข้าใจ แต่ว่านี่เป็นคนที่เลี้ยงดูเขาจนโต เขาจะทอดทิ้งไปได้ยังไง?
เขาส่ายหน้า เขาทำแบบนั้นไม่ได้ เขาทิ้งไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาก็ต้องเป็นเหมือนที่หลิวเฟยเฟยพูดไว้แบบนั้น ชาตินี้ได้จมอยู่กับความรู้สึกผิด
เขาไม่สามารถ
แต่ว่ามองดูฉินยา ท่าทางของเธอก็ไม่ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉินยา เขารู้ ชาตินี้ของเขา ก็ได้ผ่านไปได้อย่างยากลำบาก ขนาดว่า ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตได้ถึงจนแก่ไหม
ซูจ้านก็ได้ใช้ความกล้าทั้งหมดทั้งชีวิต ถึงได้เปิดปากออก “ฉินยา ฉันได้ถูกคุณย่าของฉันเล็กมาจนโต……”
ประโยคแฝงก็คือ ฉันไม่สามารถที่จะทิ้งคนที่เลี้ยงดูฉันมาได้
ฉินยาก้มหน้า เธอไม่รู้สึกว่าซูจ้านเลือกผิด คนบนโลกนี้ต่างพูดว่าบุญคุณที่คลอดออกมาเทียบไม่ได้กับบุญคุณที่เลี้ยงดูมาจนโต เขาเลือกคนที่เลี้ยงดูเขามา ไม่มีอะไรผิด
แต่ว่า ไม่รู้ทำไม เธอเจ็บมาก ทรมานมาก น้ำตาก็ได้ไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ถ้าเธอเป็นอะไรฉัน……” ไปกับเธอ
เวลานี้คุณท่านหญิงก็ได้ร้อนใจ สลบไป
คำพูดของซูจ้านไม่ทันพูดจบ
แป๊บๆ นั้น ซูจ้านพูด ปล่อยคุณย่าไป
เป็นคำตอบที่เดาออก ฉินยาได้ด้านชาแล้ว ถ้าต้องมีชีวิตอย่างเป็นห่วง ตายไปจะดีกว่า
หลิวเฟยเฟยก็ให้ทั้งสองส่งคุณท่านหญิงออกไป ตอนที่สองคนได้เดินผ่านตัวเธอไปนั้น ก็ได้แอบจุดชนวนระเบิดในมือของเธอ หลิวเฟยเฟยไม่แสดงปฏิกิริยาอะไร ก็ได้เอามืออีกข้างไขว้ไว้ข้างหลัง
เธอก็ได้เดินไปหน้าของฉินยาอย่างไม่มีอะไร “มองเห็นชัดหรือยัง? เขาเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกอะไร”
ฉินยาก็ได้เงยหน้า มองผ่านเส้นผม เธอได้มองหลิวเฟยเฟย พูดด้วยเสียงที่แหบ “ฉันไม่ได้รู้สึกว่าเขาผิด คนคนหนึ่ง ถ้าเกิดขนาดญาติของตัวเองก็ไม่แคร์ เขายังถือว่าเป็นคนเหรอ?”
หลิวเฟยเฟยโมโหมากๆ เหมือนว่าประโยคนี้ได้ทำให้เธอโมโห ก็ได้จิกหัวของเธอ “ใกล้จะตายแล้วยังจะปากดีอีก……. ตึ้ง!”
เสียงตึ้งดัง! อยู่ๆ หลิวเฟยเฟยก็ได้กระเด็นออกไป ชนไปกับกำแพงเหล็กของเรือ ทำเอาเรือลำนี้ก็ได้โยก ซูจ้านก็ได้กระโจมไปที่ตรงหน้าฉินยา ปลดเชือกของเธอ “ฉันพาเธอออกไป”
แต่เวลานี้ เขาก็ได้เห็นเลือดที่ได้ค่อยๆ ไหลตรงหลังของเธอ มือของเขาก็ได้สั่น “เธอ เธอบาดเจ็บ?”
“แค่กๆ งั้นพวกเราก็ไปตายด้วยกันเถอะ!” หลิวเฟยเฟยก็ได้กดชนวนระเบิดที่อยู่ในมือ
