ตอนที่เธอจะจุดชนวนระเบิดนั้น ซูจ้านก็ได้พุ่งเข้ามา ถีบที่จุดระเบิดที่อยู่ในมือของเธอ เขาได้นั่งลงบีบคอของหลิวเฟยเฟย “เธอไปตายเถอะ!”
หลิวเฟยเฟยไม่ได้ดิ้นรน แต่เป็นการหัวเราะอย่างมีเล่ห์นัยน์
สายตาของซูจ้านได้เข้ม ไม่นาน เขาก็รู้สึกตัวได้ว่าที่เธอยอมที่จะไปตายง่ายๆ แบบนี้ ต้องมีแผนสำรองไว้แน่ เขาไม่ได้บีบคอเธอให้ตาย ได้เอาหัวของเธอไปกระแทกที่มุมกำแพง เสียงดังตวั่ง หัวของหลิวเฟยเฟยก็ได้มีเลือดไหล คนก็ได้สลบไป
ซูจ้านก็ได้กลับไปข้างฉินยา ตอนเตรียมที่จะประคองตัวเธอนั้น ฉินยาก็ได้ผลักเขาออก “นายไปเถอะ”
ซูจ้านโดนเธอผลักอย่างไม่ได้ตั้งตัว ก้นก็ได้นั่งอยู่กับพื้น เขาได้มองฉินยาอย่างอึ้งๆ “เธอ……”
ฉินยาก็ได้ประคองตัวขึ้นมาอย่างยากลำบาก มองเขาไปสักพัก “ฉันไม่ต้องการให้นายมาแสร้งทำเป็นปลอบใจ ยิ่งไม่ต้องมาแตะฉัน ฉันอยากจะอ้วก ฉันรู้สึกว่าน่าขยะแขยงมากๆ”
ซูจ้านรู้ว่าไม่ว่าจะพูดอธิบายยังไงก็ไม่มีประโยชน์ เขาได้ใช้การกระทำของตัวเองทำร้ายเธอแล้ว
ตอนนั้นเขาอยากพูด ถ้าเกิดเธอเป็นอะไร เขาก็จะไปตายตามเธอ
เขาไม่มีทางเลือก
“ขอโทษ เธอโดนทำร้ายอีกแล้ว ฉันพาเธอไปโรงพยาบาล” ซูจ้านไม่สนความรังเกียจของเธอ ก็ได้โอบเอวของเธออุ้มขึ้น เวลานี้ เขาพบว่าเอวของเธอมีอะไร เขาก้มหน้ามอง เอวของเธอได้มีระเบิดมัดอยู่
ตัวเลขบนนั้นก็ได้เดินแบบไม่หยุด เดินแต่ละครั้ง เวลาก็น้อยไปหนึ่งนาที
เขาเงยหน้า ก็ได้เจอกับสายตาที่ไม่ได้โกรธอะไรเลยนั้น
คอของฉินยาก็ได้แห้งมากๆ เสียงแหบมากๆ “ไม่อยากตาย ก็ปล่อยฉัน รีบหนีไป”
ซูจ้านก็ได้ปล่อยเธอลง ไม่ได้หนี แต่เป็นการวิเคราะห์ว่าจะกู้ระเบิดบนตัวเธอยังไง “ฉันจะไม่ให้เธอตายคนเดียว ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอ”
ฉินยาก็ได้พิงไปที่กำแพงเรือที่สกปรกและเย็นอย่างไร้เรี่ยวแรง “นายคิดว่านายพูดแบบนี้ ฉันก็จะให้อภัยนายเหรอ? ซูจ้าน ชาตินี้ของฉัน ก็ไม่มีทางให้อภัยนาย”
ซูจ้านก้มหน้า “ฉันรู้”
ฉินยาก็ได้มองใบหน้าภายใต้เส้นผมของเขา ก็ได้ค่อยๆ หลับตาลง เธอไม่อยากที่จะเห็นผู้ชายคนนี้แล้ว
ระเบิดลูกนี้ยังมีโอกาสกู้ได้อยู่ ถึงแม้ว่าเขาไม่มั่นใจ แต่ว่าก็ยังมีโอกาส
“เธอวางใจเถอะมันต้อง……” เขาเงยหน้าก็ได้เห็น ฉินยาก็ได้หลับตาไปตั้งนานแล้ว ไม่ได้มองเขา ในใจของเขาก็ได้ผิดหวัง แต่ว่าเขารู้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดคุยความรู้สึก ที่สำคัญคือต้องรีบช่วยเธอออกไปก่อน
เขาไปข้างนอกไปหาคีมตัดลวด หาไปทั้งเรือแล้ว ก็หาไม่เจอ เขาก็ได้กลับไปที่ห้องโดยสารเรืออีกครั้ง หากล่องขึ้นสนิมในพื้นที่คับแคบเจอ เขาได้เอาท่อนเล็กเคาะออก เป็นไปอย่างที่คิด นี่เป็นกล่องเครื่องมือที่ไม่ใช้งานมานาน เพราะว่าไม่ได้ใช้บ่อย บนเรือก็ได้โดนน้ำบ่อย เพราะงั้นกล่องเครื่องมือที่ทำจากเหล็กก็ได้มีสนิมหนาๆ ดีที่ในนั้นมีเครื่องมืออยู่ครบ เขาหาครีมตัดเหล็กเจอแล้วก็วิ่งไปตรงหน้าฉินยา “ฉันหาอุปกรณ์เจอแล้ว”
เวลานี้ เขาพบว่าฉินยาอ่อนแอมากๆ แล้ว เหมือนว่าขนาดแรงลืมตาก็ไม่มี เธอเหมือนกับดอกไม้ที่ได้เหี่ยวแห้ง ตอนนี้ไม่มีความสดใหม่เหมือนปกติ อยู่ๆ ซูจ้านคิด ถ้าเกิดเธอไปเลยแบบนี้ เขาจะเป็นยังไง
เวลานั้น เขาก็ได้ปวดใจเอามากๆ มีเข็มนับไม่ถ้วน ก็ได้แทงไปที่ใจของเขาทีเดียว เจ็บมากเจ็บเอามาก
เขาก็ได้ยื่นมือไปลูบหน้าเธอ ในใจก็ได้ตัดสินใจ ถ้าสามารถรอดไปได้ เขาต้องกลับตัวกับเธอ ไถ่โทษ ขอร้องให้เธอให้อภัย
เขาได้มองเส้นสีแดงน้ำเงินเขียว คีมตัดลวดที่อยู่ในมือก็ได้สั่น เพราะว่าการตัดสินใจแต่ละอย่างของเขา ก็ได้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเธอ
แต่ว่าตัวเลขที่เดินไม่หยุด ยิ่งอยู่ยิ่งน้อย ยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้เวลาที่จะระเบิด เขาไม่มีเวลาไปวิเคราะห์มากกว่านี้ บนหน้าผากของเขาก็ได้มีเหงื่อผุดออกมาเต็มไปหมด
เขาก็ได้กัดฟันแน่น ก็ได้เลือกตัดเส้นสีแดง เขาก็ได้หลับตาลง กำคีมตัดลวดในมือแน่น ออกแรงตัดลงไป เสียงคลิกดัง สายระเบิดก็ได้ตัดขาดไป
จากนั้น เลขบนนั้นไม่ได้หยุดลง ซูจ้านร้อนใจเลย
“นายไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน” เสียงของฉินยาก็ได้เบามาก ราวกับยุง แต่ว่าซูจ้านก็ยังฟังได้ชัดเจน ไม่รู้ทำไม ได้ยินที่เธอบอกให้ตนไป ในใจก็เจ็บจนหายใจไม่ออก
เขาไม่เคยที่จะกลัวการที่จะเสียใครไปแบบนี้มาก่อน เวลานั้น เขากลัวมากๆ
“ฉันไม่ไป ฉันบอกแล้ว ถ้าเธอไม่รอด ฉันก็จะตายเป็นเพื่อนเธอ” สองมือซูจ้านก็ได้จับแน่น คลิก สายระเบิดก็ได้ถูกตัดไปอีกเส้น ไม่ระเบิด ตัวเลขก็ได้หยุดลงสักพัก ไม่นานก็ได้ก้าวเดินอย่างบ้าคลั่ง เห็นว่าตัวเลขใกล้ที่จะระเบิดแล้ว ซูจ้านก็ได้กอดเธอแน่น
ใจของฉินยาก็ได้เย็นหวาบ ต่อให้เวลานี้มีร่างกายที่ร้อนมาโอบกอดไว้ ใจของเธอก็ได้เย็นอยู่ดี
เสียงของซูจ้านได้แหบ “ขอโทษ ขอโทษ……”
ขอโทษที่ทำให้เธอเสีย ขอโทษ ที่ทำให้เธอมารับบาดเจ็บก็เพราะเขา ตอนนี้อาจจะต้องตาย ก็เพราะเขา
คำขอโทษสองพยางค์ ก็ได้ดูเบาบางมาก
เวลานี้หลิวเฟยเฟยที่ได้สลบไปก็ได้ค่อยๆ ตื่นขึ้น มองเห็นซูจ้านกับฉินยากอดกัน เธอก็ได้อิจฉา ความอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้เคยมีแต่เธอที่ได้ครอบครองคนเดียว ตอนนี้กลับไปเป็นของผู้หญิงอีกคนแล้ว ในใจของเธอได้สิ้นหวัง โกรธแค้น
เธอก็ได้คลานขึ้นมาอย่างยากลำบาก ไปกดชนวนจุดระเบิด อยากที่จะทำลายเรือลำนี้ อยากที่จะระเบิดซูจ้านกับฉินยาตาย
ฉินยาเห็นสิ่งที่หลิวเฟยเฟยอยากทำ เธอก็ได้คว้าคอเสื้อของซูจ้าน “อุ้มฉันออกไป”
ซูจ้านพูด “ได้”
ลมได้พัดแผ่นกระดาน ก็ได้มีไอเค็มของน้ำทะเลปนมา เวลาระเบิดบนตัวของฉินยาก็ได้นับถอยหลัง ซูจ้านพูด “ถ้าเกิดคนมีชาติหน้า ฉันต้องเจอเธอก่อน จากนั้นก็ทำดีกับเธอ”
สายตาที่ล่องลอยของฉินยา มุมปากก็ได้ยิ้ม ถ้าเกิดมีชาติหน้า เธอไม่อยากเจอกับซูจ้าน ชาตินี้ การเจอก็ถือว่าเป็นเคราะห์ร้ายของเธอแล้ว เธอไม่อยากได้เจออีกครั้ง
ชาติหน้า ไม่ต้องเจอแล้วดีกว่า
ตอนที่ระเบิดบนตัวจะระเบิดแล้วนั้น ฉินยาก็ได้ออกแรงผลัก ได้ผลักซูจ้านลงไปกระดาน
เสียงดังตุ้ม ซูจ้านก็ได้ตกไปในทะเล
ลอยอยู่ในน้ำ ซูจ้านมองเห็นฉินยาที่ยืนบนกระดาน สงบนิ่งขนาดนั้น เหมือนว่าที่เผชิญไม่ใช่ความตาย แต่เป็นการปลดปล่อย
เธออยากตาย
“บึ้ม!”
เรือก็ได้ถูกระเบิด ไฟลุกไปบนฟ้า ฉินยาก็ได้ถูกควันหนาไปกลืนกินไป
“ไม่!” พอซูจ้านเปิดปาก ก็ได้ถูกน้ำทะเลซัด ในน้ำก็ได้ร้อน ซากปรักหักพังลอยอยู่ทุกที่ เปลวไฟ ก็ได้เผาไหม้ไปบนทะเล
ซูจ้านก็ได้พยายามว่ายขึ้นไป อยากจะหาร่องรอยของฉินยา
ในทะเลที่กว้าง นอกจากเศษซากปรักหักพังที่ลอยบนผิวทะเล เขาก็ไม่เห็นร่องรอยของคน
“ฉินยา!”
ซูจ้านก็ได้ไปคว้าสิ่งที่ลอยบนผิวน้ำ ตายหาฉินยาบนผิวทะเล
เวลานี้ก็ได้มีคนขับเรือมา เป็นลู่ยวน
เขาได้แกะรอยโทรศัพท์ของหลิวเฟยเฟยมาถึงตรงนี้ ตอนนี้ภายนอกได้วุ่นวายไปหมด เพราะว่าหลิวเฟยเฟยได้เอาคลิปถอดเสื้อของภรรยาเขาอัพขึ้นโซเชียล วุ่นวายเอามากๆ ทำเอาตระกูลลู่อับอายมาก หุ้นก็เป็นเพราะข่าวฉาวนี้ได้ลงดิ่ง เขาโมโหมาก
จะหาหลิวเฟยเฟยมาล้างแค้น คิดไม่ถึง เห็นการระเบิดครั้งใหญ่
“ตรงนั้นมีคนใช่ไหม?”
