ร่างของซูจ้านเกร็งทันที คิดไม่ถึงว่าจะเจอฉินยาที่นี่ เขาอยากปล่อยหลิวเฟยเฟยด้วยสัญชาตญาณ แต่ว่า ขณะที่เขาปล่อยมือ หลิวเฟยเฟยก็จับเขาไว้ ทำท่าเจ็บขามาก เหมือนดั่งถ้าไม่พยุงตัวซูจ้าน ก็ไม่สามารถยืนเองได้
ซูจ้านไม่ขยับตัวอีก ไม่ได้ผลักหลิวเฟยเฟยอีก วินาทีนี้ เขาก็อยากดูว่าฉินยาเห็นเขาอยู่กับหลิวเฟยเฟยแล้วจะโกรธหรือไม่
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้หลบหน้าเขา ไปเยี่ยมคุณย่าบ้าง แต่ท่าทางที่มีต่อเขานั้นเย็นชามาก เย็นชาจนทำให้เขารู้สึกว่า ฉินยาไม่ได้มีความรู้สึกกับเขาแม้แต่นิดเดียว
พอดีตอนนี้หลิวเฟยเฟยอยู่ข้างกายเขา เขาก็อยากใช้โอกาสนี้ทดสอบทัศนคติที่เธอมีต่อเขา ถ้าหากเธอโกรธ นั่นหมายความว่าเธอยังใส่ใจเขาอยู่
หลิวเฟยเฟยแอบมองซูจ้าน คิดไม่ถึงว่าเขาไม่ได้ผลักเธอออก รู้สึกดีใจ แต่แสดงออกเป็นเสียใจ “คุณฉิน คุณเข้าใจผิดแล้ว ขาฉันบาดเจ็บ เดินไม่ได้ ซูจ้านก็เลยมาโรงพยาบาลเป็นเพื่อนฉัน……”
“ฉันไม่ได้เข้าใจผิด”
ฉินยาถือใบสั่งยาในมือ กำไว้อย่างแรง เล็บทะลุกระดาษ จิกเข้าที่เนื้อฝ่ามือ มีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้น ที่จะทำให้เธอมีสติ
เธอยิ้มอย่างสบายใจ “ฉันกับซู….คุณซูจ้าน ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว เขาจะอยู่กับใคร เป็นอิสระของเขา”
ซูจ้านเม้มปากแน่น แล้วก็กล้ามเนื้อในตัวเกร็งแน่น ในใจวุ่นวายไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ รับไม่ได้กับความเฉยชาของฉินยา
เธอยิ่งเฉยชา ก็หมายความว่าเธอไม่ใส่ใจเขาเลย
หลิวเฟยเฟยดีใจเบิกบาน
แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมา เพราะว่า เธอยังไม่แน่ใจต่อการแสดงออกของซูจ้านในตอนนี้ ตายใจจากฉินยาแล้ว หรือว่าอย่างอื่น
ครั้งนี้ เธอต้องจับซูจ้านให้ได้
ซูจ้านกดความผิดหวังและเจ็บปวดในใจไว้ ไม่ได้พูดอะไรเลย ยื่นมือกอดเอวหลิวเฟยเฟยไว้ “เราไปกันเถอะ”
เดินสวนทางกับฉินยา ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ ที่ไปชนไหล่ของฉินยา
ฉินยาอาเจียนหนักมาก ร่างกายไม่มีแรง ถูกซูจ้านชนจนเกือบล้ม โชคดีที่ด้านข้างเธอเป็นหน้าต่าง เธอใช้มือดัน จึงไม่ได้ล้มลงไป
เธอจับหน้าอกไว้ ค่อยๆนั่งลง อยากจะดันความเจ็บปวดที่จะล้นออกจากใจเข้าไป
ความรู้สึกเดียวที่เธอมีก็คือเจ็บ เหมือนกับหัวใจโดนคนขุดเป็นหลุม เหลือไหลไม่หยุด
เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะเหลือไหลหมดตัวจนแห้งตายไหม
ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกของเธอรุนแรงเกินไปหรือเปล่า กระเพาะเธอเริ่มปั่นป่วน เธอปิดปากรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
หน้าประตูโรงพยาบาล ซูจ้านส่งหลิวเฟยเฟยขึ้นแท็กซี่แล้ว “คุณกลับไปก่อน”
หลิวเฟยเฟยอยากจับเขาไว้ แต่ก็ไม่กล้า กลัวว่าเพิ่งมีความรู้สึกดีขึ้นบ้าง เพราะความรีบร้อนของเธอทำให้ซูจ้านไม่ชอบเธอ
“คุณยังมีธุระเหรอ?” หลิวเฟยเฟยถาม
ซูจ้านตอบอืม ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาปิดประตูรถ หลิวเฟยเฟยกังวล เห็นได้ชัดว่าที่เขาไม่ไป ก็เพราะจะกลับไปหาฉินยา
เธอรีบลดกระจกลง “คุณจะไปอธิบายกับคุณฉินใช่ไหม? ต้องให้ฉันไปช่วยคุณพูดให้ชัดเจนไหม เพราะว่าเราไม่มีอะไรกันจริงๆ”
ซูจ้านรู้สึกรำคาญเล็กน้อย “ไม่ต้อง”
พูดจบเขาก็บอกให้รถออก
มองดูรถขับออกไป ซูจ้านเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล ไปถึงทางเดินที่เจอฉินยาเมื่อกี้ แต่บนทางเดินไม่เห็นเงาของฉินยาแล้ว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเดินไปที่หน้าล็อบบี้ที่มีคนเดินไปมา แต่ก็มองไม่เห็นร่างของฉินยา
ซูจ้านต้องอดรู้สึกผิดหวังไม่ได้
เขาก้มหน้าผิดหวัง ขณะที่เขายอมแพ้กำลังจะจากไป ก็เห็นฉินยาเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอกดหน้าท้องไว้ สีหน้าซีดขาว ดูแล้วเหมือนคนป่วย
เขารีบเดินเข้าไปพยุงเธอไว้ “คุณเป็นอะไรไหม?”
ฉินยาเงยหน้าก็เห็นใบหน้าที่เลือนลาน ไม่นาน เธอก็เริ่มดูใบหน้านั้นชัดขึ้น ไม่รู้เพราะอะไร มองชัดแล้วว่าคือซูจ้าน เธอรู้สึกลำคอแน่น จมูกเหมือนถูกยัดด้วยสำลี ความรู้สึกพุ่งเข้าไปในดวงตาเธอ เธอก้มหน้า “กลับมาทำไม อยากเห็นสภาพทุเรศของฉันเหรอ?”
ซูจ้านก็ปากเข็ง ทั้งๆที่อยากเจอเธอ เป็นห่วงเธอมาโรงพยาบาลเพราะไม่สบาย “อืม”
ฉินยายิ้ม ยิ้มจนน้ำตาจะไหลออกมา “คุณมาหาฉันแบบนี้ ไม่กลัวแฟนเก่าคุณ……ไม่ ตอนนี้น่าจะเป็นแฟนคนปัจจุบันที่คืนดีกันแล้ว คุณไม่กลัวเธอโกรธเหรอ?”
“เธอไม่ได้ขี้ใจน้อยขนาดนั้น”
ฉินยาอึ้ง นี่หมายความว่าเมื่อก่อนเธอขี้ใจน้อย?
เธอหัวเราะอย่างหดหู่ ที่แท้การโกรธเพราะใส่ใจ มันไม่ถูก?
แต่ใจกว้างตามใจคือรักแท้?
เหอะเหอะ
เธอรู้สึกว่าซูจ้านพลิกผันแง่มุมความคิดของเธอหมดแล้ว
“คุณไปเถอะ ฉันไม่ต้องการคุณ” ฉินยาผลักมือเขาออก
ซูจ้านไม่ปล่อย “คุณไม่สบาย? หมอว่ายังไง มีปัญหาตรงไหน? ต้องรักษายังไง?”
คำถามเป็นขบวน ฉินยาอึ้งไปชั่วขณะ แต่ก็เรียกสติคืนมาอย่างเร็ว เธอเงยหน้ามองซูจ้าน ทันใดนั้น ก็หัวเราะเสียงดัง “หมอบอกว่าที่นี่ของฉันบาดเจ็บ” เธอจับตำแหน่งหัวใจไว้ “รู้ว่าเจ็บยังไงไหม?”
ซูจ้านมองเธอ “เพราะผมเหรอ?”
ฉินยาเก็บเสียงหัวเราะ “ไม่ เพราะฉัน เมื่อก่อนฉันคิดว่าฉันไม่โง่ แต่ว่าตั้งแต่รู้จักคุณแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่มาก ไปเชื่อคำหวานของคุณ ว่าจะดีกับฉันตลอดชีวิต เหอะเหอะ คุณเก่งมาก ฉันเชื่อคุณ คุณหลอกฉันสำเร็จ”
ซูจ้านส่ายหัว “ผมไม่ได้โกหก ผมอยากดีกับคุณจริง…….”
“เก็บคำพูดนี้ไว้ไปพูดกับผู้หญิงของคุณตอนนี้ดีกว่า” ฉินยาพูดตัดเขา สำหรับซูจ้านเธอปวดใจมาก ไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาแล้ว
เธอมองซูจ้านแล้วอยากลุกจากไป แต่ว่าซูจ้านไม่ยอมปล่อยให้เธอไป จับมือเธอไว้ “แต่ผมอยากพูดให้คุณฟัง”
“คุณปล่อยฉัน” ฉินยาพยายามสะบัดมือเขา แต่เขาจับไว้แน่นมาก ตัวเองก็ไม่มีแรง ขัดขืนไปก็สูญเปล่า
ซูจ้านดึงใบสั่งยาจากมือเธอมา กดเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ “นั่งรอผมตรงนี้”
ซูจ้านกลัวเธอไปอย่างไม่บอกกล่าว พูดเตือนว่า “ถ้าคุณกล้าไปก่อน ผมก็จะไปวุ่นวายกับคุณที่ร้าน”
ฉินยามองเขา ตอนนี้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะโกรธ “ซูจ้าน เมื่อไหร่คุณถึงจะโต? ทำตัวไม่รู้จักโต”
ซูจ้านหัวเราะ ใช่ เขารู้สึกผ่อนคลายต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ สิ่งที่เป็นก็คือตัวตนที่แท้จริงของเขา แม้แต่สมัยที่อยู่กับหลิวเฟยเฟย ก็ไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนอยู่กับฉินยา
“รอผม” ซูจ้านไปรับยาที่ช่องจ่ายยา
มีแค่วิตามินB6กล่องเดียว ซูจ้านดูแล้วดูอีก เขาถามหมอที่ช่องจ่ายยา “ขอถามหน่อยครับ ยาตัวนี้รักษาโรคอะไร?”
โรงพยาบาลคนเยอะมาก หมอที่ช่องจ่ายยาไม่ได้ยิน
ซูจ้านพูดเสียงดังขึ้น ถามอีกรอบ “ไม่ทราบว่า วิตามินBตัวนี้ รักษาโรคอะไร?”
